SanteLOGie

Van prostaat naar pancreas (2)

De uitslag van de ‘biopt’ die genomen was uit de pancreas liet een kleine vier weken op zich wachten maar was van een onthutsende duidelijkheid: ‘kwaadaardige nieuwvorming op de kop van de pancreas’.

Vele jaren geleden had ik me al eens verdiept in dit specifieke onderwerp – mijn broer en mijn jongste zus waren overleden aan pancreaskanker – en ik wist dat dat geen gunstige ‘prognose’ had. Ik kreeg meteen een afspraak met een gespecialiseerde chirurg die me het eventueel te voeren beleid uitlegde. Het ging om een zeer kleine tumor, maar toch moest daarvoor de kop van de prostaat eraf, de twaalfvingerige darm weg en de galblaas (die ik al ruim dertig jaar niet meer heb), plus nog een stukje van de maag. Dat lijkt vooral veel op hogeschool-loodgieterij, maar enkele aspecten vielen mij bijzonder op: het betrof hier een zeer zware aanslag op je conditie, diverse complicaties waren niet uit te sluiten, waarvan enkele dodelijk, en de operatie vergde een narcose van 4 tot 6 uur.

Met name dat laatste trof mij zeer, omdat ik vrees dat mijn geheugen niet goed bestand is tegen narcose, en hoe langer die duurt hoe slechter het is.

En dan was dus de kwestie van de leeftijd: de operatie wordt maar zelden uitgevoerd bij iemand van bijna 87 jaar – hoewel een test inmiddels heeft uitgewezen dat mijn conditie, gezien mijn leeftijd, vrijwel helemaal in orde is.

Als de operatie slaagt, volgt een lange periode van revalidatie, en de kwaliteit van leven daarna moet nog even afgewacht worden.

Tegenover dat alles staat de mogelijkheid voor andere ingrepen die misschien niet werken: bestraling en chemo bijvoorbeeld.

En de mogelijkheid om in het geheel niets te doen. Ik heb nog nergens last van, maar dat gaat uiteraard wel gebeuren. Of zoals een van de artsen die ik besprak het formuleerde: zonder die tumor zou je nog de 95 jaar kunnen halen, maar die tumor zal je zeker voordien inhalen. Aan een prognose daarvan waagt niemand zich nog.

(En niemand durft te voorspellen dat in de tussentijd een harstilstand, een hartinfarct, een hersenbloeding, een ongelukkige val en een nog ongelukkiger verkeersongeval zullen uitblijven.)

Mijn huisarts adviseert een second opinion, hoewel de kwaadaardigheid van de tumor tamelijk onomstotelijk vaststaat. Komende weken heb ik nog enkele gesprekken, onder meer met de bijpassende hoogleraar.

Hoe dan ook: we mogen in juni nog op vakantie en kijken dan verder.

Van prostaat naar pancreas (1)

Door een handige kruiwagen kon ik in november vorig jaar versneld terecht bij een uroloog in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht; al sinds een jaar of vijftien slik ik dagelijks een hormoonpreparaat  dat mijn testosteronproductie vermindert, waardoor de groei van de prostaat – de normale groei die, door voor mij onbegrijpelijke oorzaak, bij oudere mannen begint en bij een deel van die mannen daarbij de urine-afvoer grotendeels dichtknijpt. Ik ben de ‘gelukkige’ bij wie zich dat rond mijn vijftigste verjaardag begon te manifesteren; je moet je daar verder niet al te druk over maken, een beetje moeizaam plassen, vaker een blaasontsteking, dagelijks een inlegkruisje (‘for men’) gebruiken en soms wel twee of drie.

Er zijn ergere dingen.

Maar, dacht ik, het kan niet goed zijn, altijd maar die hormonen – hoewel ik wel tot de gelukkigen hoorde dat genieten van een leuke bijwerking: je krijgt weer haar (babykwaliteit) op je kale kop.

Dus besloot ik dat er maar eens ingegrepen moest worden, mede omdat ik gemerkt had dat het misschien mogelijk was door middel van een minimale ingreep de bloedtoevoer naar de prostaat te staken waardoor die zou verschrompelen.

Ik sprak daarover met de genoemde kruiwagen die mij dus rechtstreeks naar de ook al bovengenoemde uroloog stuurde.

Die ging voortvarend te werk, hij zette mij in de ‘gynaecologenstand’ joeg een camera naar binnen – en toen begon het.

Terzijde stelde hij vast dat mijn prostaat niet voor verschrompeling in aanmerking kwam wegens te grote omvang, maar hij zag wel twee verdachte plekjes in de blaas die maar beter verwijderd konden worden. Daarvoor was wel nodig dat de rest van de urineproductie en urine-afvoer gezond was, waarvoor een CT-scan.

Allengs bleek dat de uroloog ‘seine Schuldigkeit (hat) getan, der Urolog kann gehen’ zong Friedrich Schiller reeds, vermoedelijk niet beseffend hoe zeer zijn tekst met mijn wedervaren rijmde. Ik viel in handen van de maag-, darm en leverafdeling.

Want in de CT-scan werd wel een gaaf urinesysteem aangetroffen, maar met de rest van mijn lichaam die gratis op de scan te zien was, bleek een en ander niet helemaal in orde. Een tweede scan onthulde ook van alles boven het ‘abdomen’, zoals verdachte plekjes op de lever en ook iets vaags op de alvleesklier.

Weliswaar was de MDL-arts niet bijzonder onder de indruk van die afwijkingen, maar op advies van de radiologie vroeg hij toch om een MRI-scan. Die leverde op dat de lever in orde was, maar bepaalde aspecten van de alvleesklier mogelijk niet. Hij noemde de mogelijkheid van een onderzoek via een camera via mond, slokdarm mag en nog het en ander naar de alvleesklier. Zijn tekst: ‘U kunt het er ook op aan laten komen, maar als u zekerheid wilt, moet u die test doen’.

Het onderzoek vond plaats op 14 april, ik kreeg een roesje waardoor ik in het geheel niets van het onderzoek merkte, tot de arts weer in beeld kwam en zei dat hij een stukje van de alvleesklier had meegenomen dat ik zo spoedig mogelijk het resultaat zou horen.  Dat is nu dus anderhalve week geleden.

(Wordt vervolgd)

Wachten op een ramp

 Door Peter Stiekema

 Lucifers Hammer (de hamer van Lucifer) uit 1977 is een boek van Larry Niven dat gaat over een  apocalyptische ramp met een komeet die een groot deel van het leven op aarde zal vernietigen. De komeet wordt te laat ontdekt en eerst is er maar een heel kleine kans dat hij de aarde zal raken maar het gebeurt toch.  Na de inslag wordt de aarde overspoeld met tsunami's die een hoogte van 700 meter bereiken. Voor zover mogelijk vluchten de mensen de bergen in als ze voor de ramp worden gewaarschuwd.

 Grote steden zijn echter ten dode opgeschreven. Alleen inwoners van hoog gelegen landelijke gebieden hebben enige kans van overleven. Beschaving blijkt een dun laagje vernis te zijn. Onder dat laagje zijn we wezens met maar één doel: overleven. Koste wat kost overleven, zonder scrupules.

 Waarom schrijf ik hierover? Een asteroïde die onlangs de aarde passeerde komt nog eens terug in 2028 en daarna weer vier jaar later, in 2032. Dan is er een kleine kans dat ze uit de hemel komt vallen. Die kans bedraagt ongeveer 2 procent en dat is best veel eigenlijk. Vlak voor nieuwjaar ontdekten NASA astronomen in Chili de asteroïde, die de naam 2024YR4 meekreeg,

 De datum van de mogelijke inslag is 22 december 2032. Waar is nog niet duidelijk. Zelf zal ik dan 81 zijn, als ik dat haal. Het onding heeft een lengte van ongeveer 40 tot 100 meter, dus maximaal de lengte van een voetbalveld. Bij het neerstorten op land zal dat veel schade veroorzaken met, indien in stedelijke gebieden, vele doden en gewonden.  Misschien kunnen we het onding onschadelijk maken door er met een raket tegen aan te  botsen en het van richting te doen veranderen, anders wordt het spannend op 22 december 2032.

Maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Voorlopig kunt u allemaal rustig verder slapen.

What’s in a name

Die Golf van Amerika, hoe raar is dit? Helemaal niet raar, zo lang de VS niet eenzijdig de in de hele wereld gebruikelijke territoriale grenzen niet gaat veranderen.

Het wemelt van de naamsverwarring in de wereld. Ik zie in de Duitse krant die ik lees dat president Zelenski van Oekraïne daarin wordt aangeduid als Selenskiy (omdat de oorspronkelijke z in het Duits wordt uitgesproken als ts); de Volkskrant meldt vandaag trots te hebben ontdekt dat de Engelse havenstad Plymouth door Nederlanders ooit Pleimuiden werd genoemd – bij dat zelfde artikel staat een fout onderschrift bij een prachtige landkaart waar de Mexicaanse president naar wijst: een oude kaart van de huidige Verenigde Staten met daarin de naam… America Mexicana. Zal wel een correctie op komen, voordat Trump stikt in een woede-aanval.

En zo gaat het met de hele wereld. Zweden heet eigenlijk Sverige, Finland heet Suomi en daar noemen ze Zweden Ruotsi met de hoofdstad Tukholma. In het Fins is Nederland Alankomaat, Duitsland Saksa, en Frankrijk Ranska. En dat heet in Frankrijk France. Duitsland heet in Italië Germania en de inwoners Tedeschi, in Spanje heet Duitsland Alemania en in Frankrijk Allemagne. Hongarije heet eigenlijk Magyarország, daar noemen ze Italië Olaszország.

Egypte heet eigenlijk Misr, Caïro is Al Khahira, Algerije en Algiers heten allebei Al Jazaïr; Bangkok heet ter plaatse Krung Thep, en als we toch naar de overkant van Het Kanaal (dat in het Engels The Channel heet en in het Frans La Manche en in België het Nauw van Kales) gaan, eerst even naar Wales, daar noemen ze Nederland maar liefst Yr Iseldiroedd, probeer dat maar eens correct uit te spreken.

En op de terugweg naar Flushing en The Hague (l‘Aia in het Italiaans) komen we in Engeland (dat eigenlijk England heet) plaatsen tegen die ooit Ossevoorde, Kambrugge en Kantelberg werden genoemd.

En dan nog een paar losse opmerkingen: Lithuania heet daar Lietuva, in Duitsland Litauen, in Nederland Litouwen. Sint Petersburg heet in het Russisch Sankt Piterboerg, maar wordt in de wandeling Piter genoemd, en heeft, zoals bekend, een tijdlang Leningrad geheten.

Om te tonen dat buitenlanders soms veel mooiere namen voor plaatsen hebben dan de inboorlingen: In Italië heet München Monaco di Baviera, Regensburg Ratisbona en Leipzig Lipsia. Vermaak uzelf nog met deze Italiaanse namen voor Duitse steden: Aquisgrana, Colonia, Treviri, Stoccarda, Magonza en Augusta.

En dan nog een curiositeit: de Italiaanse stad Firenze wordt door de hele wereld Florence genoemd (Soms ook Fiorenza, sorry).

En dan zijn we terug in Washington, dat overal, vol ontzag uiteraard, Washington wordt genoemd.

U weet wel, de hoofdstad van America Mexicana.

The Real Meaning of the Pale Blue Dot

Door David Javerbaum (The Tweet of God)

Whenever the daily stresses of life feel on the verge of sending me hurtling down a pit of existential despair – as they increasingly do – I call up to my mind, and laptop screen, the image of the Pale Blue Dot.

Some of you may know the story: In February 1990, a decade after the Voyager 1 spacecraft had completed its flyby of Saturn and was leaving the confines of the solar system, the late great astronomer Carl Sagan asked to have it turned back around to face the sun to take a picture that might help put our place in the universe in perspective.

Sagan wrote movingly of this image:

From this distant vantage point, the Earth might not seem of any particular interest. But for us, it's different. Consider again that dot. That's here. That's home. That's us.

On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every "superstar," every "supreme leader," every saint and sinner in the history of our species lived there – on a mote of dust suspended in a sunbeam.

I have turned to this image, and Sagan’s words, time and time again in my life, because for me they put my existence, and existence in general, into crystal-clear perspective: We are tiny, insignificant creatures, living with eight billion other tiny, insignificant creatures, on an infinitesimal, insignificant planet.

So we need to fight each other for every square inch of it.

Because Sagan is right. Earth, as small as it is, is all we have; and the share we each get as individuals and nations is minuscule enough without having to divvy it up among other people, or nations, or religions, or ethnicities, or cultures, or value systems, or even our friends and neighbors, who, though they seem to mean well, are competing for the same resources you are, and know it, and would just as soon stab you as buy you a beer.

We do indeed live on “a mote of dust suspended in a sunbeam”, and divided equally, that means each of us owns one eight-billionth of that mote; but clearly one four-billionth would be twice as good, one-billionth even better, and a millionth would be amazing, and mean we have a greater share of the planet than most people, and are therefore winning, although not in comparison to the people who have more than a millionth, to whom we are losing.

I gaze at the Pale Blue Dot and I understand what Sagan was saying. Look at the picture. We’re in the middle of cosmic nowhere. There’s no reason to think extraterrestrials will ever find us in the infinity of space. No advanced form of sentient life is going to be coming down any time soon to tell us who should own Greenland, or Ukraine, or Kashmir, or Western Sahara, or any of the dozens of other mote-lets whose ownership is disputed. No, we are on our own. We will have to fight our own wars of conquest against each other, and determine our own winners and losers, and in some cases even work together, if such an alliance proves useful in defeating a common foe. When I see Israelis and Palestinians fighting over an area of land small even by Earth standards, I don’t condemn either side. To the contrary, I laud them. It makes me glad to know there’s at least one small part of our planet where people understand the need to desperately fight over a small part of our planet, where they know that’s exactly what people, in the grand scheme of things, were put here to do.

And now we’re beginning to feel the effects of climate change, the life-threatening crisis brought about by a century of industrialization. Sagan died before its effects began to be truly felt, but I feel confident if he were still here, he would urge us to use the last bit of time before our extinction to engage in one last global military free-for-all. This is the one home we will ever have, and we have destroyed it, and as history draws to a close it is time for us all to work together to fight each other and determine Earth’s Ultimate Champion. (And remember, if nuclear weapons blow up all but a tiny fraction of Earth, the people who own that tiny fraction would be the victors.)

I hope some of you are inspired by this essay to take a first, second or hundredth look at the transcendent image of the Pale Blue Dot. Perhaps it will become a lodestar for your soul as it has for mine. I’m sure if it does, Carl, who is currently in heaven with God and Jesus Christ, would be grateful. I’ll leave the last word to him:

The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that, in glory and triumph, they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. It’s really awesome!

SB: Ik vond dit stukje op de internetsite van God zelf. Ik vond het een mooi stuk. Als ik binnenkort tijd heb zal ik me eens aan een vertaling wagen.

Het vervullen van idealen

Ideaal hoor: je wekt zelf de stroom op die je nodig hebt om je broodjes te bakken, de was te doen en te drogen, de airco te laten koelen en verwarmen, je elektrische auto op te laden,  je koffie te zetten, je voedsel te bereiden.

Inderdaad ideaal: maar dan alleen in de maanden april tot en met september en als het al die maanden overdag eindeloos zonnig is. En als je dan stroom overhoudt verkoop je dat overschot aan de elektriciteitscentrale, die er best een paar centen per kilowatt voor over heeft.

Je zonnepanelen moeten daar allemaal voor zorgen. 

De oplettende lezer zal intussen wel gemompeld hebben: als de zon de hele dag schijnt kun je de was ook aan de waslijn, op de bleek of aan de wasmolen drogen, maar ja, dan stuur je van 1 januari 2027 dus weer onnodig je stroom, opgewekt met je peperdure zonnepanelen-installatie, naar de elektriciteitsproducent die er niet eens ‘dank je wel’ meer voor zegt, en vervolgens zo duur mogelijk verkoopt aan wie het maar wil hebben – bijvoorbeeld tegen marktconform tarief aan de producent van de stroom. Jij en ik dus.

Je reinste diefstal, als u mij niet kwalijk neemt.

En dan hebben we het nog niet over de periode van eind september tot eind maart, wanneer dag en nacht heel veel stroom nodig is om te verwarmen, tenzij je zwaar geïsoleerd hebt, en waarin toch gewassen en gedroogd moet worden, ook als maandenlang de zon zich niet of heel bleekjes laat zien. Ik noem  uitdrukkelijk verwarmen ook: we moeten toch van het gas af?

Kortom: de afschaffing van de saldering per 1 januari 2027 zal een einde maken aan een van de succesvolste acties die een eerzame burger kan plegen in de strijd tegen de klimaatverandering: de zonnepanelen; ik hoor dat de eerste daling in de verkoop van de panelen inmiddels al is gesignaleerd, en zal helemaal stoppen op 1 januari 2027, schat ik zo in.

Je kunt het ook zo zien: het kabinet Wilders is van plan twee belangrijke wensen van het PVV-electoraat in vervulling te doen gaan: al die zwarte luitjes, met name daaronder de moslims, het land uit en niet meer terugkomen; een wens die vooralsnog een wens blijft, het gehannes van mevrouw M. Faber geeft er weinig vertrouwen in dat het ooit zover komt, dus de vervulling van die wens blijft voorlopig een wens.

Maar de wappies onder de Wilderskiezers zullen blij zijn: de regering verklaart dan wel (nog) niet dat de wereld een platte pannenkoek is, dat gedoe met die zogenaamde klimaatverandering hoort tot het verleden. Geef nog eens gas!

Gezelligheid kent geen tijd

Elk halfjaar dat zelfde gelazer: je krijgt er de zenuwen van, je rijdt er iedereen door dood, de kinderen krijgen er adhd van, je raakt erdoor aan de drank, je doet geen oog meer dicht en je raakt al je vrienden, familie en vage kennissen door kwijt.

De wisseling van zomer- naar wintertijd,  vice versa.

Inderdaad een heel gedoe. Je hebt 364 klokken in huis en die moeten allemaal handmatig worden verzet, en wel ’s nachts tussen 2 en 3.

Oplossingen genoeg: altijd zomertijd – hartje winter gaat tegen tien uur ’s morgens de zon op; of altijd wintertijd – hartje zomer wordt het om half vier ’s morgens alweer licht, slaap lekker.

Ook in dat geval: geen oplossing dus.

Het valt dus gewoon niet op te lossen, er blijft altijd iets te zeiken.

Even een paar puntjes van aandacht:

De tijd bestaat niet en is een (geniaal!) concept van het menselijk brein.

Er zijn geen twee plaatsen ter wereld waar de zon tegelijk op- of ondergaat.

Zelfs in het naar mondiale maatstaven tamelijk kleine Nederland (vergeten we wel eens) gaat de zon op geen twee plaatsen tegelijk op of onder. Houd rekening met 4 tot 6, 7 minuten)

Als je dat hele gereis van de aarde rond de zon zou kunnen stilzetten, en dus de aarde wel in 24 ‘uur’ rond haar as zou blijven draaien, was de helft van het probleem opgelost. Namelijk: nooit meer zomer, nooit meer winter, wel een afwisseling van herfst en lente. (En nog een hele boel andere dingen waarvan we ons geen voorstelling kunnen maken.)

Hier in Zuid-Limburg zijn twee dingen zeker: bij zomertijd staat de zon om 13 uur 42 recht in het Zuiden en is het dus 12 uur, bij wintertijd is dat een uur eerder het geval, namelijk om 12 uur 42.

Waarom is het dan potverdorie geen 12 uur als het 12 uur is? Omdat je dan geen afspraken meer kunt maken omdat iedereen een eigen tijd heeft.

Dus hebben wij in de zomer de tijd van 12 uur 42 waarop het ergens in Westelijk Ierland (zonnetijd) 12 uur precies is. Simpel als boterkoek.

Nou ja, niet natuurlijk.

Wij hebben hier gewoon de tijd die het best past bij onze economische belangen. Denk daar maar eens over na. (Hint: Duitsland).

En als het waar is dat de overgang van zomer- naar wintertijd en omgekeerd gevaarlijk is voor gezondheid en verkeersgedrag, mag niemand meer naar Portugal, Engeland of Ierland op vakantie (het is al erg genoeg dat linksrijden daar ook nog bij komt) en moeten we helemaal zwijgen over vakantie in Amerika of Thailand. Dodelijk!

Er is één troost: Zuid-Afrika ligt in dezelfde tijdzone als Nederland, althans: in ónze zomer. (En hun winter)

Graag gedaan.

En zeik niet over dat uurtje tijdsverschil, dat ons zoveel gemak en genoegen brengt – in een week tijd weet je niet beter.

Van drink- en leidingwater

Zuinig met drinkwater, jawel, dat was een aantal maanden lang geen enkel probleem, integendeel, als we het hemelwater hadden kunnen opvangen zouden we tot in lengte van jaren geheel kunnen afzien van enig drinkwater uit de kraan. Ik schat dat we ergens tussen de 200 en 250 kuub regen hadden kunnen opvangen – ons jaarverbruik aan drinkwater is momenteel 88 kuub; maar ja, wie heeft er plek om zo’n bak water ergens op te slaan? En hoe houd je die zo lang goed?

Nu sinds een week of twee eindelijk iets is aangebroken dat je met wat goede wil zou kunnen onderbrengen onder het begrip ‘zomer’, zijn we weer volop kostelijk drinkwater aan het verbruiken om de tuin een beetje op gang te houden.

De tomaten – als gewoonlijk weer opgepot in een te kleine pot – moeten twee keer per dag geheel doornat worden gemaakt, waar ze al dat water laten mag Joost weten. Het is nog maar pas geleden dat we met leedwezen moesten aanzien dat de eerste trossen tomaten door de aanhoudende regenval aan de plant hingen te verrotten, maar dankzij de dagelijkse gift drinkwater, daarna, is alles goed gekomen en eten we de hele dag, dag in dag uit tomaten.

Drinkwater, ja. Laten we er maar aan wennen dat het vooral leidingwater zal worden, want de leidingwaterproducenten bereiden ons er langzaam op voor dat we steeds meer hormonen, geneesmiddelen en mest van onze geliefde boeren in het water zullen aantreffen, dat daardoor vooral geschikt zal zijn om de plee door te trekken, te douchen, de was te doen en af te wassen – voor drinken en koken nemen we nu al veelal onze toevlucht tot mineraalwater uit (hopelijk) onverdachte bronnen, wat dan weer een hoop gesleep met plastic verpakkingen en gedoe met statiegeld met zich meebrengt.

Al dat hemelwater heeft overigens voor een geheel onverwacht effect gezorgd: veel gewassen in de tuin hebben groter, groener blad en groeien in een nooit vertoond tempo. Het gazon van de buurman, al jaren in de zomer egaal geel-bruin, vertoont zich, nu we als het ware op een dikke laag grondwater wonen, van zijn positieve kant: het is prachtig groen en de buurman geeft ook al toe aan de verleiding om het uiterst kort te knippen – geen gazon dus, maar een echte Engelse lawn.

Dat is allemaal mooi natuurlijk, maar het onkruid heeft helaas ook gehoord van dat nieuws, zodat onze tuin momenteel geheel overdekt is met een dikke laag Convulvulus arvensis, een mooie naam voor een kloteplant: de akkerwinde, ook wel pispotje genoemd. De plant is al vele jaren kind aan huis in onze tuin, maar we hebben nog nooit zo’n tomeloze machtsovername gezien als dit jaar. Lichtpuntje is dan wel weer dat zevenblad kennelijk niet tegen al die nattigheid kan en het grotendeels laat afweten.

Kortom, we aanschouwen de schijnbaar chaotische ontwikkeling die we natuur noemen, maar die gewoon aan strenge regels voldoet.

Daarover gesproken: ik heb vier olijfbomen die ik bossig houd door ze voortdurend een beetje te knippen.

Deze dagen begon mij op te vallen dat twee van de vier heviger groeiden en donkergroen waren. Nadere beschouwing leverde op dat die twee, in tegenstelling tot de andere twee, voorzien waren van een (ongenodigde) groei en bloei op de potaarde van een klavertje: gehoornde klaverzuring, officieel Oxalis corniculata. En dat plantje hoort tot de Vlinderbloemenfamilie (erwten, bonen, lupine) die allemaal de unieke eigenschap hebben dat ze in knolletjes aan de wortels stikstof opslaan. En stikstof zorgt in het plantenrijk onder andere voor weelderige groei en donkergroen blad. De wortels van de olijfbomen halen al hun moois uit dus uit de klaverwortels…