SanteLOGie

Van prostaat naar pancreas (2)

De uitslag van de ‘biopt’ die genomen was uit de pancreas liet een kleine vier weken op zich wachten maar was van een onthutsende duidelijkheid: ‘kwaadaardige nieuwvorming op de kop van de pancreas’.

Vele jaren geleden had ik me al eens verdiept in dit specifieke onderwerp – mijn broer en mijn jongste zus waren overleden aan pancreaskanker – en ik wist dat dat geen gunstige ‘prognose’ had. Ik kreeg meteen een afspraak met een gespecialiseerde chirurg die me het eventueel te voeren beleid uitlegde. Het ging om een zeer kleine tumor, maar toch moest daarvoor de kop van de prostaat eraf, de twaalfvingerige darm weg en de galblaas (die ik al ruim dertig jaar niet meer heb), plus nog een stukje van de maag. Dat lijkt vooral veel op hogeschool-loodgieterij, maar enkele aspecten vielen mij bijzonder op: het betrof hier een zeer zware aanslag op je conditie, diverse complicaties waren niet uit te sluiten, waarvan enkele dodelijk, en de operatie vergde een narcose van 4 tot 6 uur.

Met name dat laatste trof mij zeer, omdat ik vrees dat mijn geheugen niet goed bestand is tegen narcose, en hoe langer die duurt hoe slechter het is.

En dan was dus de kwestie van de leeftijd: de operatie wordt maar zelden uitgevoerd bij iemand van bijna 87 jaar – hoewel een test inmiddels heeft uitgewezen dat mijn conditie, gezien mijn leeftijd, vrijwel helemaal in orde is.

Als de operatie slaagt, volgt een lange periode van revalidatie, en de kwaliteit van leven daarna moet nog even afgewacht worden.

Tegenover dat alles staat de mogelijkheid voor andere ingrepen die misschien niet werken: bestraling en chemo bijvoorbeeld.

En de mogelijkheid om in het geheel niets te doen. Ik heb nog nergens last van, maar dat gaat uiteraard wel gebeuren. Of zoals een van de artsen die ik besprak het formuleerde: zonder die tumor zou je nog de 95 jaar kunnen halen, maar die tumor zal je zeker voordien inhalen. Aan een prognose daarvan waagt niemand zich nog.

(En niemand durft te voorspellen dat in de tussentijd een harstilstand, een hartinfarct, een hersenbloeding, een ongelukkige val en een nog ongelukkiger verkeersongeval zullen uitblijven.)

Mijn huisarts adviseert een second opinion, hoewel de kwaadaardigheid van de tumor tamelijk onomstotelijk vaststaat. Komende weken heb ik nog enkele gesprekken, onder meer met de bijpassende hoogleraar.

Hoe dan ook: we mogen in juni nog op vakantie en kijken dan verder.

Van prostaat naar pancreas (1)

Door een handige kruiwagen kon ik in november vorig jaar versneld terecht bij een uroloog in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht; al sinds een jaar of vijftien slik ik dagelijks een hormoonpreparaat  dat mijn testosteronproductie vermindert, waardoor de groei van de prostaat – de normale groei die, door voor mij onbegrijpelijke oorzaak, bij oudere mannen begint en bij een deel van die mannen daarbij de urine-afvoer grotendeels dichtknijpt. Ik ben de ‘gelukkige’ bij wie zich dat rond mijn vijftigste verjaardag begon te manifesteren; je moet je daar verder niet al te druk over maken, een beetje moeizaam plassen, vaker een blaasontsteking, dagelijks een inlegkruisje (‘for men’) gebruiken en soms wel twee of drie.

Er zijn ergere dingen.

Maar, dacht ik, het kan niet goed zijn, altijd maar die hormonen – hoewel ik wel tot de gelukkigen hoorde dat genieten van een leuke bijwerking: je krijgt weer haar (babykwaliteit) op je kale kop.

Dus besloot ik dat er maar eens ingegrepen moest worden, mede omdat ik gemerkt had dat het misschien mogelijk was door middel van een minimale ingreep de bloedtoevoer naar de prostaat te staken waardoor die zou verschrompelen.

Ik sprak daarover met de genoemde kruiwagen die mij dus rechtstreeks naar de ook al bovengenoemde uroloog stuurde.

Die ging voortvarend te werk, hij zette mij in de ‘gynaecologenstand’ joeg een camera naar binnen – en toen begon het.

Terzijde stelde hij vast dat mijn prostaat niet voor verschrompeling in aanmerking kwam wegens te grote omvang, maar hij zag wel twee verdachte plekjes in de blaas die maar beter verwijderd konden worden. Daarvoor was wel nodig dat de rest van de urineproductie en urine-afvoer gezond was, waarvoor een CT-scan.

Allengs bleek dat de uroloog ‘seine Schuldigkeit (hat) getan, der Urolog kann gehen’ zong Friedrich Schiller reeds, vermoedelijk niet beseffend hoe zeer zijn tekst met mijn wedervaren rijmde. Ik viel in handen van de maag-, darm en leverafdeling.

Want in de CT-scan werd wel een gaaf urinesysteem aangetroffen, maar met de rest van mijn lichaam die gratis op de scan te zien was, bleek een en ander niet helemaal in orde. Een tweede scan onthulde ook van alles boven het ‘abdomen’, zoals verdachte plekjes op de lever en ook iets vaags op de alvleesklier.

Weliswaar was de MDL-arts niet bijzonder onder de indruk van die afwijkingen, maar op advies van de radiologie vroeg hij toch om een MRI-scan. Die leverde op dat de lever in orde was, maar bepaalde aspecten van de alvleesklier mogelijk niet. Hij noemde de mogelijkheid van een onderzoek via een camera via mond, slokdarm mag en nog het en ander naar de alvleesklier. Zijn tekst: ‘U kunt het er ook op aan laten komen, maar als u zekerheid wilt, moet u die test doen’.

Het onderzoek vond plaats op 14 april, ik kreeg een roesje waardoor ik in het geheel niets van het onderzoek merkte, tot de arts weer in beeld kwam en zei dat hij een stukje van de alvleesklier had meegenomen dat ik zo spoedig mogelijk het resultaat zou horen.  Dat is nu dus anderhalve week geleden.

(Wordt vervolgd)

Grotelijks belèèzerd

Door Guido t'Sas

Supermarkten en levensmiddelenproducenten hebben geweigerd vorige week naar de Tweede Kamer te komen om te praten over de hoge prijzen. De dames en heren politici willen wel eens weten waarom de prijzen van voedsel en andere producten vaak hoger liggen dan in buurlanden. 'Wie wordt hier gierend rijk over de rug van de consument,' vraagt met name de oppositie zich af. Tja, wie vraagt zich niet af, of we belazerd worden?

Belazerd. Dat is een woord dat we in onze jeugd niet mochten gebruiken. Onbeschaafd. Pas in de jaren zestig of daaromtrent werd het een begrip in het old boys network: 'grotelijks belèèzerd'. Tegenwoordig mag qua woordgebruik alles.

Als men zich nog mocht afvragen, waar het gevoel van belazering vandaan komt, al vóór de corona-pandemie smokkelden supermarkten met de inhoud van de door hen aangeboden producten. Bij voorbeeld acht voorgebakken pannenkoeken voor dezelfde prijs als voorheen tien stuks. Intussen is dit soort dingen, let maar op, een gewoonte geworden. Los van de prijsverhogingen in het algemeen. De stiekemerds die te laf zijn zich daarvoor te verantwoorden.

Kardinale vraag: wat doet de minister Beljaarts van Economische Zaken met de Prijzenwet die volgens Overheid.nl op 28 mei 2022 (op grond van vooraf opgestelde regels) is gaan gelden en nog steeds behoort te werken. Die wet stelt hem bij toenemende inflatie in staat, in samenspraak met de ministerraad, dat wel, tot allerlei maatregelen.

Interessant: in de jaren zestig van de vorige eeuw was men, begrijp ik, iets doortastender. Niet alleen de lonen beginnen in die periode te stijgen. Ook de prijzen starten een opmars en samen zorgen ze voor een opwindende spiraalbeweging. De inflatie kruipt naar 5%. En in '69 gaan de prijzen met ruim 7% omhoog.

De politiek werd nerveus. Prijsbeheersing stond toen hoog op de politieke agenda, De website wendingen.info citeert het volgende uit het Limburgs Dagblad van 9 april 1969: “De regering heeft een algemene prijsstop afgekondigd. De prijzen van alle roerende goederen en diensten zijn bevroren op het peil van 14 maart. De regering zegt deze maatregel te hebben moeten nemen om te voorkomen dat een verstoring van het algemeen sociaaleconomisch evenwicht zou ontstaan. Om de conjunctuur wat af te koelen en de inflatiespiraal te onderbreken heeft de regering voorts besloten tot onmiddellijke schorsing van de investeringsaftrek.”

Beljaarts en kabinet aan de bak aub.

Laten we er nog maar een nemen

Onder de titel ‘Blijf van hun avvekaatje af’, schreef leermeester en collega Guido t’Sas pas geleden op zijn weblog het volgende stukje, naar aanleiding van de ophef die ontstond door het ‘nieuws’ dat in een verzorgingstehuis in Maassluis sinds kort een alcoholverbod van kracht was.

‘ Ouderen zouden de alcohol moeten afzweren, zo luidt de nieuwste trend. De eerste gedachte die me bij het lezen van deze berichten opkwam was: blijf van hun avvekaatje af. Laten we het er eens rustig over hebben.

Wel eens zo'n bezoekje of feestje meegemaakt, waarop oma dat gele spul naar binnen werkte? Genietend tijdens de conversatie? Láát ze toch. Er wordt al zoveel als 'ongezond' aangemerkt, dat het leven of wat daarvan nog rest veraangenaamt. Die cultus herinnert me aan een toneelstuk van mijn vader, waarin een oude man zwijgend aardappelen zat te schillen, totdat hij het laatste exemplaar in de emmer gooide met de woorden 'Dan maar kapot!'

Nu ik het toch over m'n vader heb, die haalde de 89. Een van de laatste keren dat ik hem bezocht, daalde hij de trap af grijnzend, met een fles oude jenever als een baby in z'n armen. Hij nipte er meer van dan goed voor hem was, maar bleef helder van geest tot op z'n sterfbed.’

Dat stukje las ik vanmorgen pas, op de dag dat 34 jaar geleden mijn moeder overleed; ze was om mij niet bekende redenen opgenomen in het toenmalige Canisius Ziekenhuis in Nijmegen, en toen ik, reagerend op een alarmsignaal van mijn oudste zus, daar aankwam, was ze juist overleden aan een longembolie.

Ze was 86 jaar en 48 dagen oud – ik hoop die leeftijd op 30 december te bereiken – en ze kon al ruim acht jaar, sinds het overlijden van mijn vader in juni 1982, niet meer zelfstandig wonen, laten we het maar zo uitdrukken. Ze rookte al een tijd niet meer, maar ze dronk steeds vaker graag een biertje.

Hoe ze daartoe kwam is mij niet bekend, ‘bij mij thuis’ werd wijn en grappa gedronken, bij ontstentenis aan dat laatste drankje ook wel eens vieux, in de wandeling cognac genoemd.

Mijn jongste zus – ook alweer negen jaar in de hemel – leidde, als reisleidster, een soort uithuizig bestaan, maar geregeld landde ze voor een paar weken aan in Nijmegen waar ze de regie ter hand nam: dat bier ging als eerste de deur uit en ook overigens zag ze voor mijn moeder toe op wat ze zelf als een gezond dieet beschouwde.

Protesten van de overige kinderen, namelijk dat je iemand die een eind in de tachtig is zijn laatste lolletje niet moet ontnemen, waren wat haar betreft gericht aan dovemansoren. Gelukkig bleef de schade beperkt doordat mijn zus al gauw weer naar haar werk in de skiërij in Zwitserland moest en kon er dus weer een biertje gedronken worden.

Of dat oorzaak is geweest van die fatale longembolie, daar waag ik me niet aan. Maar als het een rol heeft gespeeld: het is een mooie, schone en vlotte manier om aan je onvermijdelijke einde te komen.

Ik neem er nog eentje en hoop dat die embolie nog lange tijd uitblijft, en ik denk dat Guido er net zo over denkt, want hij is al 90 jaar.

Proost!

De Ronde van Heerlen

Heerlen, hier vlakbij, maar we komen er vrijwel nooit. Vandaag moest het: de gehoorapparaten waren aan een schoonmaakbeurt toe, dat kun je niet zelf, dus naar de desbetreffende opticien.

Eerste verrassing: er is iets aan de hand in Heerlen. Behalve marktdag is er iets anders: de Ronde van Heerlen. Dat is een fietstocht over een aantal rondes door de Heerlense binnenstad, te fietsen door een stel heren die net de Tour de France achter de rug hebben en voor de verandering ook wel eens een bedragje willen verdienen zonder zich al te veel in te spannen.

Zo komen we terecht in de Saroleastraat, plaatselijk beter bekend als De Sarool. Na de reiniging der oortjes nemen we plaats op een van de vele terrassen, daarover straks meer.

Het einde der tijden is wel degelijk nabij.

Dat concludeer ik na enige tijd het voorbijtrekkende volk  observeren.

Vrouwen naar het model van beelden van  de Colombiaanse beeldhouwer Frenando Botero, maar dan lillend, in veel te schaarse kleding, die dan wel weer breed uitzicht biedt op enorme getatoeëerde berglandschappen en wat dies meer zij.

Mannen van tegen de negentig met grote witte baard en dito lang haar, dat alles uitwaaierend onder een honkbalpetje; de persoon gehuld in een zomerpiyama met een of ander dreigend opschrift, waardoor het uitzicht op dikke witte benen met spataders niet wordt gehinderd.

Veel te dikke kinderen, aapachtige figuren, vrouwen met slordig blondgrijs haar, gedeeltelijk bij elkaar gefrommeld op het achterhoofd, een jurk uit een eng sprookje aan. Enkele figuren in het zwart die duidelijk een aanslag staan te beramen in het portiek van het winkelcentrum aan de overkant. Goedgevulde scootmobielen. Nog meer tatoeages. Naast ons op het terras worden ongehinderd peuken opgestoken.

Leden van de diersoort mens, uitgegroeid tot vormloze bonken vlees op dikke benen – de evolutie heeft duidelijk even niet opgelet.

Degenen die ik nog niet heb aangeduid zijn allemaal gehuld in kleding die voor mensen van boven de zes jaar verboden zou moeten zijn.

Ineens krijg ik een flard geheugen voorgeschoteld: Frank, die een hele avond voor de deur van het stamcafé bier hijsend naar het fietsen heeft staan kijken, en die de volgende dag het evenement als volgt samenvat: ‘Ik hoop dat ik me geamuseerd heb.’

Mar toen zagen de mensen er in het algemeen nog niet zo hopeloos uit.

O ja, de lunch.

Maar niet doen dan?

Nou, toch maar wel. Twee zuinige garnalenkroketjes op een bedje van gemengde salade die drie dagen geleden al verlept was, zoiets? Zestien euro – ik weet dat het niets zegt, maar toch even dit: dat was dus vroeger, heel vroeger, 35 gulden.

En toen moest die Ronde van Heerlen nog beginnen.