SanteLOGie

Van prostaat naar pancreas (2)

De uitslag van de ‘biopt’ die genomen was uit de pancreas liet een kleine vier weken op zich wachten maar was van een onthutsende duidelijkheid: ‘kwaadaardige nieuwvorming op de kop van de pancreas’.

Vele jaren geleden had ik me al eens verdiept in dit specifieke onderwerp – mijn broer en mijn jongste zus waren overleden aan pancreaskanker – en ik wist dat dat geen gunstige ‘prognose’ had. Ik kreeg meteen een afspraak met een gespecialiseerde chirurg die me het eventueel te voeren beleid uitlegde. Het ging om een zeer kleine tumor, maar toch moest daarvoor de kop van de prostaat eraf, de twaalfvingerige darm weg en de galblaas (die ik al ruim dertig jaar niet meer heb), plus nog een stukje van de maag. Dat lijkt vooral veel op hogeschool-loodgieterij, maar enkele aspecten vielen mij bijzonder op: het betrof hier een zeer zware aanslag op je conditie, diverse complicaties waren niet uit te sluiten, waarvan enkele dodelijk, en de operatie vergde een narcose van 4 tot 6 uur.

Met name dat laatste trof mij zeer, omdat ik vrees dat mijn geheugen niet goed bestand is tegen narcose, en hoe langer die duurt hoe slechter het is.

En dan was dus de kwestie van de leeftijd: de operatie wordt maar zelden uitgevoerd bij iemand van bijna 87 jaar – hoewel een test inmiddels heeft uitgewezen dat mijn conditie, gezien mijn leeftijd, vrijwel helemaal in orde is.

Als de operatie slaagt, volgt een lange periode van revalidatie, en de kwaliteit van leven daarna moet nog even afgewacht worden.

Tegenover dat alles staat de mogelijkheid voor andere ingrepen die misschien niet werken: bestraling en chemo bijvoorbeeld.

En de mogelijkheid om in het geheel niets te doen. Ik heb nog nergens last van, maar dat gaat uiteraard wel gebeuren. Of zoals een van de artsen die ik besprak het formuleerde: zonder die tumor zou je nog de 95 jaar kunnen halen, maar die tumor zal je zeker voordien inhalen. Aan een prognose daarvan waagt niemand zich nog.

(En niemand durft te voorspellen dat in de tussentijd een harstilstand, een hartinfarct, een hersenbloeding, een ongelukkige val en een nog ongelukkiger verkeersongeval zullen uitblijven.)

Mijn huisarts adviseert een second opinion, hoewel de kwaadaardigheid van de tumor tamelijk onomstotelijk vaststaat. Komende weken heb ik nog enkele gesprekken, onder meer met de bijpassende hoogleraar.

Hoe dan ook: we mogen in juni nog op vakantie en kijken dan verder.

Quirit in de tuin

Door Peter Stiekema

Nee, deze column gaat nou eens niet over de laatste waarschuwingen mijnerzijds aan de adressen van Poetin, Trump, Netanyahu en anderen, maar over onze poes Quirit. Ze is inmiddels 15 jaar en ze geniet immens van onze tamelijk riante tuin in het Belgische.

Als jong poesje van een week of zes, zeven kwam ze bij ons. Ze was meegenomen uit Portugal door een paar Nederlandse vakantiegangers die haar stiekem in een grote handtas hadden gestopt  en haar zo mee hadden laten vliegen.  Thuis gekomen kwamen ze tot de ontdekking dat het diertje toch niets voor hen was en werd ze afgeleverd bij de praktijk van mijn vrouw.

Vele jaren was ze de praktijkkat, wan we hadden thuis al 6 katten en ook nog eens drie of vier honden, (Tussen haakjes, dierenartsen zonder huisdieren dienen ernstig gewantrouwd worden, maar je kunt natuurlijk ook  overdrijven.)  We hadden het tuintje naast de praktijk veilig afgesloten, zodat ze er niet uit zou kunnen ontsnappen. Later kreeg ze gezelschap van nog drie andere katten, die niemand meer wilde hebben. Ze hadden het al die tijd heel goed samen.

Een paar jaar geleden zijn we verhuisd naar België. Er was weer ruimte, ook door een vrij grote, plantenrijke tuin, en omdat, helaas het is niet anders, dieren van ouderdom doodgingen en op die manier plaatsmaakten.  Quirit is nu heel gelukkig hier, samen met Pierke, vanwege zijn lange hoektanden ook wel Vampierke genoemd, en Sjakie, een oude kater  van 17 die nog maar zelden buitenkomt.

Voor de katten hebben we een speciale kattenkamer ingericht, maar ze bewegen zich verder vrij door ons huis. Daarnaast hebben we nog drie honden, twee oudere Labradors van negen, Ginger en Merlin, ook opvangdieren en onze jongste aanwinst Robin, een bijna elf maanden jonge Yorkshire terrier, een soort combinatie van een opgevoerde cavia en een Black en Decker-boormachine. Honden en katten  kunnen het samen goed vinden en genieten van elkaar en de fraaie omgeving hier, en misschien ook wel van ons. 

Zo, genoeg sentimenteel geschrijf. De volgende column zal ongetwijfeld weer een geheel ander karakter krijgen. Ik waarschuw u maar alvast. Voor de laatste maal.