‘Sylvia Witteman weg bij de Volkskrant’, mijn lijfblad kachelt hard achteruit, heb ik de stellige indruk. Ze gaat vanaf begin volgend jaar in Het Parool een duo vormen met Theodor Holman, hetgeen ik een afgang en een degradatie vind. (Ik geef mijn mening graag voor een betere, weet ik veel van die Mokumse kringen). Ik vind het vooral een beetje vervelend omdat ik haar stukjes graag las en dat wordt nu onmogelijk: een abo op de regionale krant Het Parool kan ik me niet veroorloven.
Sylvia viel mij al op toen ze nog alleen maar voor de eetrubriek de Volkskeuken schreef in een opvallende no nonsense stijl. Ik deed zelfs een heuse internetspeurtocht naar wie dat toch zou kunnen zijn, ze werd nergens geïnterviewd en ze kwam ook nooit op de televisie, naar ik later vernam omdat ze het eng vond. Op de radio was ze de afgelopen jaren wel een heel enkele keer te horen met die fraaie lage stem en die Bloemendaals/Aerdenhoutse dictie die uit Haarlem bleek te stammen.
Ik begon mijn speurtocht bij Paul Witteman, niet erg moeilijk, natuurlijk, die haar peetoom bleek te zijn en van wie ze geen bijzonder hoge dunk had. Ze verscheen toch nog wel éénmaal in diens talkshow (Pauw & Witteman) met welke aanleiding, dat is me ontschoten.
Uiteindelijk kwam ik, vermoedelijk op aanwijzing van iemand anders, terecht op haar website sylviawitteman.nl. (Die bestaat nog steeds) Het was in de tijd dat Witteman in Berlijn woonde waar haar echtgenoot (‘huisgenoot P.’, Philippe Remarque) correspondent was. Korte tijd later verhuisde ze naar Den Haag en daarna naar Washington, ze schreef dagelijkse stukjes, waarbij ook haar bizarre avonturen in Moskou aan de orde kwamen (ik herinner me vagelijk het relaas van een feest aan het eind waarvan ze in een opgerold tapijt terecht kwam. Als het niet klopt: ik herinner me alles en haal dat daarna allemaal door elkaar).
Op die website ontstond intussen een uitgebreid discussieforum; een aantal lezers, voornamelijk vrouwen die Sylvia bewonderden, reageerden onder haar stukjes – van lieverlede raakten de ‘reaguurders’ met elkáár in gesprek waardoor onder sommige stukjes wel negenhonderd ‘reacties’ stonden en waarbij Sylvia zich er soms over beklaagde dat ze er zelf nauwelijks nog aan te pas kwam.
Sylvia stopte op een bepaald moment (inmiddels een jaar of 12, 13 geleden) met de website, waarna de reaguurders een eigen website getiteld ‘Wintermanskaffee’ oprichtten. Het was in de tijd dat Twitter, Facebook en Instagram zich aandienden en die site bestaat nog wel maar wordt voornamelijk gevuld door Erna Marcus in Washington, die nog enkele trouwe volgers heeft.
Het hoogtepunt voor mij was de avond in Den Haag, waar een aantal van de reaguurders in een Italiaans restaurant bijeenkwam (het was in de tijd dat twitteraars ook wel eens een tweetup deden). Het werd een dolle boel en als apotheose verscheen ook Sylvia Witteman in hoogst eigen persoon. Waarna allen bevredigd huiswaarts keerden.
Ik wisselde destijds ook enkele keren een email met Sylvia, met name over enkele aspecten van het columns schrijven (ik schreef toen nog dagelijks).
En vorig jaar kwam er een abrupt einde toen ik door Sylvia op Twitter geblokkeerd werd, naar haar zeggen omdat ik ‘onaardige dingen’ over haar geschreven had.
Ik heb nog altijd geen idee wat daarmee bedoeld zou kunnen zijn, maar goed: vrijheid blijheid.
En nu verdwijnt ze dus helemaal uit het blikveld. Tabee dus maar.