Grasduinen

Ik grasduin nog wel eens door mijn schrijfselen van weleer, en zo stuitte ik op onderstaande van 22 jaar geleden, toen ik nog een vervaarlijke Draufgänger was. Ondanks dat blijft het een leuk stukje, waar ik nog volledig achtersta. Gatie:

Dinsdag 19 juni 2002

Cultuur

U moet me maar corrigeren als ik het mis heb, maar volgens mij heeft Tom Holkenborg een plaatje van Elvis Presley in de computer gestopt, de computer opdracht gegeven daar de bekende Opel Kadett-1985-dreun onder te zetten en hup: wij kijken aan tegen een culturele prestaties van dusdanig formaat dat de Volkskrant er niet alleen een popjournalist – het potsierlijkste specialisme in de journalistiek – op af heeft gestuurd, maar voor diens artikel ook een flink stuk van de voorpagina heeft ingeruimd.

In het licht van die publicatie moet ik toch eens mijn inmiddels 42-jarig abonnement op de Volkskrant in heroverweging nemen: het kost tenslotte inmiddels toch zo’n zestig cent per dag en daarvoor krijg ik dan deze zwakzinnigheid voorgeschoteld.

Ja, want die Tom Holkenborg, dames en heren luisteraars, die is technoproducer van beroep, en als zodanig bekend (ik weet alleen niet precies bij wie) als Junkie XL. Maar van de familie van Elvis Presley heeft Junkie XL te horen gekregen dat ze dat woord niet meer willen horen (mede omdat hun beroemde overledene het zelf was, denk ik, XXXL zelfs) en gehoorzaam heeft Holkenborg er JXL van gemaakt, wat het voordeel heeft dat het evenmin iets betekent, of verheldert, of toevoegt. Hoogstens begrijp ik erdoor dat Holkenborg langs die weg de kost verdient. Hoewel hij nog dommer is dan hij op de foto al lijkt: hij heeft zich laten afschepen met een eenmalige fooi, en de familie van Presley maakt nu goede sier met het geld waar ze geen poot voor uitgestoken heeft.

Holkenborg kan dat allemaal niets schelen, hij vindt het zelfs logisch en de popjournalist stemt daarmee in: wie de macht heeft wil die alleen maar vergroten, daar moeten wij kleine jongens, Holkenborg en Cabenda (zo heet de popjournalist) ons gewoon bij neerleggen.

Zo zo, lees ik gehoorzaam en licht verbijsterd verder, spotjes heeft Holkenborg ook gemaakt rond de olympische spelen en het wereldkampioenschap voetballen: nu begrijp ik ineens waarom ik van dat laatste nog helemaal niets heb gezien.

Hij heeft verder ‘bewust’ gekozen voor een ‘b-kantje dat klinkt alsof het in twintig minuten in elkaar is gestoomd.’ Allereerst: de tijd dat ik geloofde dat op de achterkant van een cd ook nog iets staat, is voorbij. Dus b-kantje? En ik vind twintig minuten nog rijkelijk lang. Mijn pc is sneller. Maar gelukkig is het allemaal eenmalig, want ‘na deze hype laat hij (Holkenborg) de doden weer rusten.’ De doden boffen maar weer. Hoewel hij ook navolging verwacht, ‘Sinatra met een housebeat, dat soort dingen’. Hij was een mafioso, maar zo erg hoeft hij nou ook weer niet gestraft te worden.

Intussen is het stuk van Presley snel op weg de Vogeltjesdans naar de kroon te steken, besef ik. Nu ook al nummer 1 in Noorwegen. Ik fantaseer dit niet, ik lees de Volkskrant.

De cultuur is iets moois, dat wist ik al langer. Maar dat het altijd nog mooier kan, daar ben ik intens blij om.

Oh, nog even de kop: ‘Nederlandse Junkie XL wekt A little less conversation van The King opnieuw tot leven’. Wanneer is het dan nog meer tot leven gewekt? Er ontbreekt nog het een en ander aan dat verhaal.

Volkskrant, alsjeblieft, denk voortaan wat beter aan mijn tere gestel.