SanteLOGie

Leuks uit de Volkskrant

Leuk hoor, het columnistensmaldeel van de Volkskrant, die elkaar in hun respectieve columns te lijf gaan. Zoals Sander Schimmelpenninck jongstleden maandag Eva Hoeke even kort te grazen nam – die haar protest tegen haar ontslag aanvocht in een soort column die door de Volkskrant geweigerd werd – en vandaag is het de beurt aan Max Pam om een sneer uit te delen aan Dan Afrifa over diens dinsdag op de voorpagina aangehaalde zin: ‘Ironie is de goedkoopste manier is van omgang met het leven’. Diepzinnig en onbegrijpelijk en ook overigens zegt hij mij helemaal niks, net zo min als die andere invaller, Valentina Tóth. Ik had bijna gezegd: dat kan ik beter, maar dat is natuurlijk ironie.

Nee, ik wilde het alleen even hebben over iets anders: het stukje van Michael Persson uit de Volkskrant van maandag, waarin deze enkele losse overweginkjes te berde brengt over het vraagstuk: hoe krijgen we de mensen zo ver dat ze niet meer massaal op vakantie gaan naar de keiharde traditionele vakantiedoelen.

Ik begin met een citaat waar ik vragen bij heb: ‘Reizen is geweldig. De kennismaking met andere culturen verruimt het denken, de ontmoeting met de ander vergroot de empathie, een tocht door de natuur biedt ander avontuur en op een strand met een palmboom voelt zelfs de bries anders.’

Op wier vakanties doelt Persson hiermee? Toch niet veel meer dan, ik doe maar een schatting, twee procent van de Nederlandse vakantiegangers. Voor de rest heeft Persson ook wel een opmerking: ‘We gaan steeds vaker op reis om elders meer van hetzelfde te zoeken, yoga op Bali, een hamburger in Barcelona, bier in Amsterdam.’ (Bij dat laatste vergeet hij de drugs.) Anders gezegd: die andere culturen zullen veruit de meeste mensen aan de reet roesten, als ze al van het bestaan ervan op de hoogte zijn.

Dus we zijn dan bij een verklaring van  de reislust van maximaal een procent of vijf: de mensen die buiten Barcelona, Lissabon, Rome (kijk naar de live webcams bij de Spaanse Trappen en bij de Trevi-fontein) en Venetië ook naar Volendam en Giethoorn gaan/komen.

Meer dan negentig procent van de Nederlandse vakantiegangers gaat naar een plek waar de drank goedkoop is, je je voor een habbekrats vol kunt vreten en waar je vooral Nederlandse supermarkten, Nederlandse kroegen en andere Nederlanders, zowel personeel als toeristen, tegenkomt. En wat de jeugd betreft is dat allemaal nog een stukje erger, die willen behalve drinken ook neuken en als het kan met geestverwanten op de vuist.

Nog een onderdeel van dit segment is tweeërlei: de mensen die naar een all inclusive resort gaan, liefst elk jaar hetzelfde, en daar hun dagen doorbrengen met liggen in de zon en wachten op het volgende buffet, dat bij voorkeur niet al te exotisch moet zijn. Een zijtak hiervan zijn de mensen die er vooral komen om van 8 uur in de ochtend tot 7 uur ’s avonds in de zon liggen, en tevreden naar huis te gaan met een geheel donkerbruin gelooide huid.

Persson beveelt aan, de toeristenbelasting te verhogen en de vliegreizen duurder te maken. Goed idee. Nog beter idee: toeristische vliegreizen onmogelijk maken, de steden waar de meeste toeristen de inwoners het leven onmogelijk maken, nagenoeg afsluiten voor toeristisch verkeer.

Maar ja. Dan reken je toch buiten de waard. Want de waard en zijn collega’s in de horeca en de prullariahandel mitsgaders de vliegmaatschappijen, zijn degenen die er natuurlijk  niks van willen weten, die willen twee, en als het kan driemaal zoveel toeristen. Zie voor dit onderwerp de recente geschiedenis van Venetië: hoeveel moeite het heeft gekost de verwoestende cruiseschepen buiten de stedelijke wateren te houden, hoeveel tijd het heeft gekost om te komen tot een toegangsprijs voor de stad – en dan is het een bedrag geworden dat alleen op heel drukke dagen wordt geheven en nog minder is dan de toeristenbelasting voor een toeristisch verblijf in (op?) Urk.

De Ronde van Heerlen

Heerlen, hier vlakbij, maar we komen er vrijwel nooit. Vandaag moest het: de gehoorapparaten waren aan een schoonmaakbeurt toe, dat kun je niet zelf, dus naar de desbetreffende opticien.

Eerste verrassing: er is iets aan de hand in Heerlen. Behalve marktdag is er iets anders: de Ronde van Heerlen. Dat is een fietstocht over een aantal rondes door de Heerlense binnenstad, te fietsen door een stel heren die net de Tour de France achter de rug hebben en voor de verandering ook wel eens een bedragje willen verdienen zonder zich al te veel in te spannen.

Zo komen we terecht in de Saroleastraat, plaatselijk beter bekend als De Sarool. Na de reiniging der oortjes nemen we plaats op een van de vele terrassen, daarover straks meer.

Het einde der tijden is wel degelijk nabij.

Dat concludeer ik na enige tijd het voorbijtrekkende volk  observeren.

Vrouwen naar het model van beelden van  de Colombiaanse beeldhouwer Frenando Botero, maar dan lillend, in veel te schaarse kleding, die dan wel weer breed uitzicht biedt op enorme getatoeëerde berglandschappen en wat dies meer zij.

Mannen van tegen de negentig met grote witte baard en dito lang haar, dat alles uitwaaierend onder een honkbalpetje; de persoon gehuld in een zomerpiyama met een of ander dreigend opschrift, waardoor het uitzicht op dikke witte benen met spataders niet wordt gehinderd.

Veel te dikke kinderen, aapachtige figuren, vrouwen met slordig blondgrijs haar, gedeeltelijk bij elkaar gefrommeld op het achterhoofd, een jurk uit een eng sprookje aan. Enkele figuren in het zwart die duidelijk een aanslag staan te beramen in het portiek van het winkelcentrum aan de overkant. Goedgevulde scootmobielen. Nog meer tatoeages. Naast ons op het terras worden ongehinderd peuken opgestoken.

Leden van de diersoort mens, uitgegroeid tot vormloze bonken vlees op dikke benen – de evolutie heeft duidelijk even niet opgelet.

Degenen die ik nog niet heb aangeduid zijn allemaal gehuld in kleding die voor mensen van boven de zes jaar verboden zou moeten zijn.

Ineens krijg ik een flard geheugen voorgeschoteld: Frank, die een hele avond voor de deur van het stamcafé bier hijsend naar het fietsen heeft staan kijken, en die de volgende dag het evenement als volgt samenvat: ‘Ik hoop dat ik me geamuseerd heb.’

Mar toen zagen de mensen er in het algemeen nog niet zo hopeloos uit.

O ja, de lunch.

Maar niet doen dan?

Nou, toch maar wel. Twee zuinige garnalenkroketjes op een bedje van gemengde salade die drie dagen geleden al verlept was, zoiets? Zestien euro – ik weet dat het niets zegt, maar toch even dit: dat was dus vroeger, heel vroeger, 35 gulden.

En toen moest die Ronde van Heerlen nog beginnen.

Heimwee naar Insulinde

Als Wieteke van Dort vandaag de dag met het briljante idee zou zijn gekomen om op te treden als Tante Lien (‘adoe seg, kassian ja’) zou ze waarschijnlijk een veroordeling wegens discriminatie nog net kunnen ontlopen door het hele schunnige idee te laten varen. Tante Lien zou je langs die weg de vrouwelijke versie van Zwarte Piet kunnen noemen.

Maar Tante Lien was inmiddels ook wel enigszins bedaagd geraakt, het is alweer enkele jaren geleden dat Wieteke van Dort alleen nog voor nostalgische gestemde maar vooral oeroude Indische Nederlanders optrad als dat vrouwtje met strak naar achteren gebonden haar, een brilletje half op de neus, sarong en kebaja aan en dat onnavolgbare met veel Maleise woorden doorspekt Nederlands (of andersom). Ik heb in 1978 in Yogyakarta nog een hele groep mensen gesproken die dat mengtaaltje (er zat ook een flinke dosis Javaans bij) tot in de perfectie beheersten.

Talloos waren de redenen dat Nederlanders naar Indië gingen. Maar 99 procent daarvan waren de planters die het erom ging over de ruggen van de ‘inlanders’ zo snel mogelijk zo rijk mogelijk te worden en dan snel terug naar Nederland begaven om er een villa in het Gooi of in Wassenaar te bouwen, en eindelijk weer gewoon bloemkool, sperziebonen, aardappelen en tot snot gekookte andijvie en spinazie te kunnen eten.

Dat beeld: Nederlanders waren uitbuiters, rovers, slavendrijvers, zelfs moordenaars geweest in Insulinde, dat is de laatste jaren opgeld gaan doen, en begrijp goed: dat is in orde. En daar paste geen Hollandse humor bij, en Hollandse humor was het, wat Van Dort deed.

Maar dat doet geen recht aan de mensen die, wellicht een beetje naïef, naar Indië gingen als leraar, toneelspeler, journalist, arts, verpleegkundige, archeoloog, historicus, mensen die het land en de mensen bijna verafgoodden, die al snel in sarong en kebaja liepen en een voorkeur kregen voor de uiterst gevarieerde keukens van dit enorme land van de achttienduizend eilanden. Wie er een beetje over nadenkt zal begrijpen dat onder die Nederlanders al dat niet van ‘gemengd bloed’ die in ‘Indië’ geboren waren een onuitwisbare heimwee bestond naar dat groene, groene land met dat groeizame klimaat, die mooie mensen, die vulkanen en elke dag onweer, en dat ze, na na lang beraad naar Nederland waren gereisd en het niet konden laten die sfeer op te roepen door zich te bedienen van de taal van die maatschappelijke laag in het koloniale rijk die niet gekomen was om te roven en uit te buiten: Indo’s, Indische Nederlanders en gewone Nederlanders. En dat met name Wieteke haar Tante Lien juist bedoelde als uiting van dat onuitwisbare heimwee. Dat intussen ten onrechte verdacht is geworden.

Natuurlijk kon je het zien als ‘de spot drijven met het lot van een geknechte volk’ – in Indonesië leren ze op school dat ‘my country was oppressed by the Dutch for more than three hundred years,’ zoals een jongen geheel ongevraagd zei nadat hij naast mij was gaan zitten in een busje dat onderweg was van Bogor naar Bandoeng.

Ik moest aan dat alles denken toen ik vanmorgen het bericht hoorde van haar overlijden, vlak na het verhaal in de krant dat melding maakte van het feit ze in Indonesië, tot en met de verre Molukken, gék zijn op het Nederlands elftal…

Kijk uit met monumenten en straatnamen

Door Guido t’Sas

In Amsterdam, nog wel op het Leidseplein, is een standbeeld, nou ja een monument, onthuld ter nagedachtenis van Peter R. de Vries, misdaadverslaggever. De moord van drie jaar geleden ligt ons nog vers in het geheugen en de verdiensten van De Vries zijn niet aan twijfel onderhevig. Toch heb ik de neiging, om aan een (weer eens) typisch Amsterdams initiatief te denken, maar dat terzijde. In het algemeen denk ik dat voorzichtigheid met het oprichten van standbeelden/monumenten ter ere van wie dan ook geboden is.

Jan Pietersz Coen, Groot Inwoner van Hoorn, is in ons land het klassieke voorbeeld, Je moet liefst voorkomen dat je er achteraf een bordje bij moet plaatsen waarop staat dat zo iemand omstreden is. Ter verduidelijking: Coen was een aartskolonialist die in alle denkbare vormen fout is geweest.

Wat volgens mij voor monumenten moet gelden, betreft ook straatnamen. In Breda heeft men eens 'n straat moeten hernoemen die aan een hoge rijksambtenaar was gewijd, van wie achteraf werd vastgesteld dat hij met de Duitse bezetter had geheuld. Een journalist (toen nog zonder de volgens mij op marketing gerichte toevoeging onderzoeks-) ter plaatse had van de actie tot naamswijziging zo ongeveer z'n levenswerk gemaakt.

In Nederland krijgen leden van het Oranjehuis als automatisch een straatnaam. Zo ook Bernhard van Lippe Biesterfeld, de prins gemaal van koningin Juliana, die bij zijn leven al 'Schavuit van Oranje' werd genoemd en na zijn dood definitief werd ontmaskerd als een notoire leugenaar. Een aantal gemeenten heeft inmiddels zijn conclusies getrokken.

Soms plaatst een naar een persoon genoemde straat je trouwens voor een raadsel. Wie was bij voorbeeld in Best Secretaris Jansen en wat was de reden om hem deze eer te bewijzen? Het stikt van de secretarissen. En, o ja, Willem Lumey, commandant van de Geuzen tijdens de Tachtigjarige Oorlog, bijgenaamd Het Everzwijn, die verantwoordelijk was voor het ophangen van een aantal religieuzen (de Martelaren van Gorkum) in Brielle. Ik heb eens geprobeerd, samen met wijlen Rob Ruggenberg, de leerlingen van de aan de Lumeystraat gelegen protestantse school hierover voor te lichten. Het is er niet van gekomen.

Familiegeschiedenis

Van de meeste families hoor je nooit wat. Ook niet als er onderzoek naar wordt gedaan, zoals in het tv-programma ‘Verborgen verleden’. Daarin zoeken personen, meestal BN’ers, naar spectaculaire voorouders dan wel gebeurtenissen in hun verleden, daarbij geholpen door mensen die verstand hebben van archiefonderzoek en genealogie. Ik verdenk het programma er zelfs van dat het vooral bedoeld is als reclame voor dat soort onderzoek, natuurlijk ook wel een eerzame vorm van verdienmodel.

Het programma zit zo in elkaar dat wanneer er geen echt spectaculaire voorouders gevonden kunnen worden, of alleen maar dieven, moordenaars, zwervers, echtbrekers en bedelaars – dat is opvallend vaak het geval – kan altijd de toevlucht worden genomen naar zijtakken die van de genealogie en de alom aanwezige bijpassende archieven zo’n boeiend onderwerp (kunnen) maken en waarin ook duidelijk wordt dat dat beslist geen werk voor amateurs is.

Hoe dan ook, ik herinner me een korte periode in de geschiedenis van dat programma waarin het herhaaldelijk mogelijk bleek zover terug te gaan in de geschiedenis, inzonderheid door het betreden van allerlei zijpaden, dat men uitkwam bij leden van de Britse koninklijke familie als Middeleeuwse voorouders, al of niet door onwettige voorzaten – en dan moet je weten dat de Britse koninklijke familie van Duitse afkomst in de negentiende eeuw is.

Ik heb me er zelf ook wel eens aan gewaagd, maar ver ben ik niet gekomen – mijn grootvader van moederszijde was Willem Derksen, eerzaam parlevinker te Nijmegen van wie ik alleen weet dat hij in 1938, mijn geboortejaar, is overleden, zijn echtgenote (1876-1958) heette Mientje Eggen en kwam uit Amby bij Maastricht; mijn vader was interessanter omdat hij uit de toenmalige provincie Udine in Italië kwam. Van zijn vader, Giuseppe, weet ik geen data, hij moet jong gestorven zijn, mogelijk in het plaatsje Heide in Schleswig Holstein, waar hij een terrazzobedrijf had. Zijn vrouw, Domenica d’Agnolo, was geboren in 1863 in Fanna en daar overleden in 1934.

Lekker bijtijds kwam ik in 1976 op het idee om eens aan mijn vooral Friulaanse stamboom te snuffen en vervoegde me daartoe bij de kapelaan van de parochie in het dorpje Fanna. Daar was mijn vader geboren, maar Fanna was op dat moment juist zwaar beschadigd door een aardbeving en de kapelaan beweerde dat de doopboeken van zijn parochie helaas de aardbeving niet hadden overleefd; twee dingen brachten mij ertoe niet verder aan te dringen: ik kon niet schatten of het waar was wat hij zei en hij dus gewoon van me af wilde; en hij stonk onbedaarlijk uit zijn bek.

Omdat ik zelf een familielid heb (had) dat hard op weg was geweest een minor BN’er te worden – mijn broer Berry was de wonderbaarlijke ontwerper van de volstrekt ondraagbare japonnen waarin schilder Carel Willink’s echtgenote Mathilde Den Dolder wereldberoemd werd in de grachtengordel, heb ik wel eens een ideetje op papier gezet om zijn biografie te schrijven. Veel verder kwam ik niet dan het opstellen van een lijst vrienden, collega’s en kennissen die over hem geïnterviewd konden worden, mitsgaders een korte serie bewaarde artikelen in kranten en tijdschriften – ik kon ook nog eens verwachten dat ik de nodige heisa zou losmaken als gevolg van mijn persoonlijke inzichten over uitbuiting die er niet om logen.

Ik kwam niet verder dan een korte introductie waarmee mijn twee zussen de vloer aanveegden – mijn broers homoseksuele aard mocht bijvoorbeeld niet genoemd worden. Ik bedenk nu dat mijn broer, Alberto Giovanni Matteo Brun, vandaag 80 jaar zou zijn geworden, als hij niet in 1997 was overleden aan alvleesklierkanker.

Een van de conclusies uit het bovenstaande: ik heb een enorme bewondering voor mensen die jarenlang in archieven snuffelen, niet snel opgeven, lange reizen maken, lang telefoon- en e-mailverkeer voeren en daar uiteindelijk een lekker lopend verhaal van duizend bladzijden van bij elkaar toveren. Maar ik zelf laat het veel te gauw afweten, zelfs normaal dagelijks journalistiek onderzoek was me vaak al teveel, toen ik dat vak nog beoefende. En toch werd ik ervoor betaald.

Dit alles kwam vanochtend, terwijl ik nog wat las in bed, bovendrijven. Wat ik las was het boek getiteld De Stradivarius van de keizer, geschreven door Emile Hollman, een jeugdige collega van bijna 60 jaar, met medewerking van George Vogelaar, die ik alleen in de verte ken als voormalig hoofdredacteur van Dagblad De Limburger.

Emile heeft een beroemdheid in zijn familie de cellist en componist Joseph Hollman. Emile en Vogelaar hebben dus dat doorzettingsvermogen wel, ze zijn jaren bezig geweest met archiefonderzoek en speuren naar onder veel meer de huidige vindplaats van vele kostbare violen en cello’s en hoe ze daar terecht zijn gekomen, vaak mede door het toedoen van dat beroemde familielid, naar wie in Maastricht een straat is genoemd. (De Joseph Hollmanstraat loopt parallel met de Franquinetstraat, genoemd naar de grootvader van mijn ook allang geleden overleden collega Robert (1915-1979) en op een van de hoeken van die straat is de praktijk gevestigd van huisarts Wolfs, die in 1976 nog een huis van mij kocht, een eind verderop.)

Ze zeggen wel eens dat iedereen wel ‘two handsakes away’ is van iemand die het geschopt heeft tot BW, Beroemde Wereldburger. Joseph Hollman was er zo een. Ik kom binnenkort op dat boek terug, ik ben halverwege.

Ondertussen: die snor van Hollman was onbetaalbaar.

Kiezen tussen demente bejaarde en verkrachter

Door Peter Stiekema 

Laten we het eens over de aanstaande verkiezingen in de Verenigde Staten hebben. De VS vormen een groot land met ongeveer 335 miljoen inwoners. Een van hen moet de nieuwe president worden. Er zijn twee kandidaten: de onder meer voor verkrachting veroordeelde Donald Trump, die vindt dat de VS uit de NAVO moeten stappen en de nagenoeg demente bejaarde Joe Biden. 

Je zou toch verwachten dat zo'n groot land toch iets geschiktere kandidaten voor een dergelijke belangrijke wereldfunctie zou kunnen leveren dan dit duo Koek en Zopie. Belangrijkste politieke uitspraak van Donald Trump: 'Grab them by the pussy'.Gisteren meende Joe Biden in de Oekraïense president Zelensky toch echt Vladimir Poetin te herkennen.

Joe Biden hoopte donderdagavond met zijn eerste solopersconferentie in maanden de twijfels over zijn fitheid weg te nemen, maar hij versprak zich al voor de tweede keer die dag. De Amerikaanse president verwarde zijn vicepresident Kamala Harris met zijn rivaal Donald Trump. Eerder op de dag haalde hij de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en diens vijand, de Russische president Vladimir Poetin, al door elkaar. Biden maakte die tweede blunder van de dag na afloop van de NAVO-75 jaar-top in Washington. 

Vooraanstaande democraten hebben inmiddels een beroep gedaan op Biden om zijn kandidatuur in te trekken, maar die lijkt daar nog niet veel voor te voelen, ondanks zijn meest recente blunder. Het debat met Trump was daarvoor ook al een grandioze mislukking. Naar verluidt verzet vooral Bidens echtgenote Jill zich tegen abdicatie.

Misschien moeten de Democraten het zoeken bij de toch redelijk ingewerkte vice-president Kamala Harris, van Amerikaans-Indiase afkomst, die met name bij de ‘zwarte’ Amerikanen nog veel kiezers zou kunnen trekken. Wellicht is het nog beter om te denken aan de charismatische minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken, die een steeds grotere steun binnen de Democraten lijkt te verdienen.

Bij de Republikeinen is Trump echter duidelijk de enige kandidaat, die op onwaarschijnlijk veel steun van een groot deel van de bevolking van de VS lijkt te kunnen rekenen. De term 'onwaarschijnlijk' gebruik ik vooral om duidelijk te maken dat Donald Trump zoveel onwettigs heeft uitgevreten, dat hij best als een gestoorde misdadiger mag worden bestempeld. Onbegrijpelijk dat hij desondanks zoveel steun krijgt maar wellicht is er nog hoop. Er zijn immers vaker potentiële presidentskandidaten (Bobby Kennedy) en echte presidenten (Abraham Lincoln en John Kennedy)  vermoord in dit land met de grootste wapendichtheid ter wereld. Hoe dan ook, de hele wereld kijkt met angst en beven toe wie de volgende president van de VS wordt.  En Poetin wacht hoopvol op de verkiezing  van Donald Trump om de chaos compleet te maken. 

Het blauwe vakje van de mensenhaat

Urenlang heb ik zitten kijken, gisteren. Ja, uiteraard naar het debat naar aanleiding van de regeringsverklaring. Maar vooral naar één aspect daarvan: het gedrag van Geert Wilders.

Ik heb tot even over half tien gekeken en het incident met de tweet van Fleur Agema van die middag heb ik niet live gezien – hoewel je het belangrijkste deel daarvan natuurlijk hoe dan ook gemist zou hebben: dat speelde zich af in de ruimte (wellicht goed geïsoleerd zodat het geschreeuw erbinnen bleef) waar minister-president Dick Schoof Fleur Agema van onder uit de zak gegeven moet hebben (alles in het  nette uiteraard).

Ik heb ook met grote bewondering gekeken naar jonge honden in de politiek zoals Laurens Dassen, Rob Jetten, Jimmy Dijk en Stephan van Baarle. En niet meer piepjong: Esther Ouwehand. En trouwens ook de steeds beter in zijn rol als waardig staatsman komende Frans Timmermans, die met enkele rake citaten rechtse schreeuwers het zwijgen wist op te leggen.

Maar vooral heb ik gefascineerd gekeken naar die ene rechtse schreeuwer, die volstrekt alleen op de wereld is, die hij met onzichtbare maar zekere hand stuurt op de lange en ingewikkelde route naar de alleenheerschappij.

Hij zit er de meeste tijd stilletjes bij, heeft een papiertje voor zich waarop hij een rechthoek heeft getekend van enkele tientallen vierkante centimeters en in de loop van enkele uren met zijn balpen helemaal egaal blauw zal kleuren, slechts onderbroken door wat getik op zijn telefoon, zijn ‘slappe hap’ opmerking aan het adres van de door hem geselecteerde minister-president, die toch duidelijk bezig is zijn strikte instructies te volgen, maar dat iets harder moet doen; door zijn opmerking aan het adres van de leider van zijn coalitiegenoot Dilan Yesilgöz dat ze een ‘vieze vuile’ opmerking aan zijn adres heeft gemaakt; en door zijn dreigement aan het adres van die andere coalitiegenoot Omtzigt om zich niet te bemoeien met de nietbestaande democratie in zijn partij.

En als dat vakje blauw is, begint hij aan een nieuwe rechthoekje. Luistert hij? Ja, daar lijkt het wel op, maar erg veel interesse voor  het gebodene heeft hij niet.

Daar zit een eenzame man. Die eenzaamheid deert hem niet, hij lijkt er zelfs van te genieten. Dit is iemand met een belangrijke missie, die hij strikt vóór zich houdt, maar die hem glashelder voor ogen staat: het doel is langs democratische weg aan de macht te komen – 76 zetels bij de snel naderende verkiezingen zijn genoeg – waarna als eerste daad de noodtoestand wordt uitgeroepen, het parlement naar huis gestuurd en de Grondwet buiten werking gesteld.

Het verdere verloop is te vinden in talloze geschiedenisboeken die verhalen van eenzame mannen die vakjes blauw maakten en zo hun mensenhaat perfect gestalte gaven.

Euthanasie op een kabinet

Door Peter Stiekema

De afgelopen dagen is er door diverse partijen gepoogd om euthanasie te plegen op het hagelnieuwe kabinet Schoof/Wilders. Daar werkten de regeringspartijen overigens zelf dapper aan mee, Geert Wilders incluis. Zelden zo'n stelletje mafkezen bij elkaar gezien.

De hele Kamer zou zich diep moeten schamen over de gang van zaken. Gebakkelei over ministersbenoemingen, elkaar vliegen afvangen, over en weer beschuldigingen van racisme en maar twitteren en twitteren. Wat een ongedisciplineerd zooitje ongeregeld. Moeten deze Tweede Kamer en dit angstaanjagende kabinet Nederland uit de financiële en morele problemen helpen? Ik denk het niet. 

Waarom werd er niet gediscussieerd over de aanpak van de toeslagenaffaire, over hoe we Groningen uit de problemen helpen. Daar zijn immers beloften over gedaan. Waarom niet constructief gesproken over de beroerde financiële toestand in Nederland, over armoedebestrijding, de internationale oorlogen in Oekraïne en Gaza? Niets van dat alles, drammen op de vierkante decimeter in plaats van constructief nadenken over de toekomst van het land en zijn steeds meer verdeelde bevolking.  En nu is de hele politieke Haagse bende met vakantie vertrokken om daarvan pas op de derde dinsdag van september terug te keren. Ondertussen rokende puinhopen in de regerings- en parlementsgebouwen achterlatend. 

Er bestaat dus geen enkel vertrouwen in het eigen nieuwe kabinet, dat wijst de lichaamstaal van de politieke leiders van NSC, BBB, VVD en PVV wel uit. Van de oppositie, onder leiding van de Limburgse PvdA/GL-drammer Frans Timmermans kun je sowieso niet anders verwachten. En toch moet er nu gewerkt worden aan de begroting voor 2025, die vermoedelijk veel te wensen zal overlaten. Er is simpelweg niet voldoende geld. Het enige waar sommige kiezers mee blij gemaakt worden is de snelheidsverhoging naar 130 kilometer per uur op de autowegen. Dat zou toch wel een heel armzalige beloning zijn voor het inmiddels al behoorlijk gedesillusioneerde stemvee, althans degenen die de debatten van de afgelopen dagen heeft gevolgd.

Mijn inschatting is dat dit kabinet na het voorlezen van de Troonrede, het aanbieden van het bijna lege miljoenennotakoffertje  en de daaropvolgende uitzichtloze algemene beschouwingen van binnenuit ge-euthanaseerd zal worden. Pieter Omtzigt (NSC) en mevrouw Yesilgöz (VVD) hun steun intrekken en Wilders en zijn trawanten in hun vet laten gaarkoken. Op naar nieuwe verkiezingen, ergens eind november 2024, of anders eind januari 2025. Beter dat, dan doormodderen tot een ander bitter einde.