Heerlen, hier vlakbij, maar we komen er vrijwel nooit. Vandaag moest het: de gehoorapparaten waren aan een schoonmaakbeurt toe, dat kun je niet zelf, dus naar de desbetreffende opticien.
Eerste verrassing: er is iets aan de hand in Heerlen. Behalve marktdag is er iets anders: de Ronde van Heerlen. Dat is een fietstocht over een aantal rondes door de Heerlense binnenstad, te fietsen door een stel heren die net de Tour de France achter de rug hebben en voor de verandering ook wel eens een bedragje willen verdienen zonder zich al te veel in te spannen.
Zo komen we terecht in de Saroleastraat, plaatselijk beter bekend als De Sarool. Na de reiniging der oortjes nemen we plaats op een van de vele terrassen, daarover straks meer.
Het einde der tijden is wel degelijk nabij.
Dat concludeer ik na enige tijd het voorbijtrekkende volk observeren.
Vrouwen naar het model van beelden van de Colombiaanse beeldhouwer Frenando Botero, maar dan lillend, in veel te schaarse kleding, die dan wel weer breed uitzicht biedt op enorme getatoeëerde berglandschappen en wat dies meer zij.
Mannen van tegen de negentig met grote witte baard en dito lang haar, dat alles uitwaaierend onder een honkbalpetje; de persoon gehuld in een zomerpiyama met een of ander dreigend opschrift, waardoor het uitzicht op dikke witte benen met spataders niet wordt gehinderd.
Veel te dikke kinderen, aapachtige figuren, vrouwen met slordig blondgrijs haar, gedeeltelijk bij elkaar gefrommeld op het achterhoofd, een jurk uit een eng sprookje aan. Enkele figuren in het zwart die duidelijk een aanslag staan te beramen in het portiek van het winkelcentrum aan de overkant. Goedgevulde scootmobielen. Nog meer tatoeages. Naast ons op het terras worden ongehinderd peuken opgestoken.
Leden van de diersoort mens, uitgegroeid tot vormloze bonken vlees op dikke benen – de evolutie heeft duidelijk even niet opgelet.
Degenen die ik nog niet heb aangeduid zijn allemaal gehuld in kleding die voor mensen van boven de zes jaar verboden zou moeten zijn.
Ineens krijg ik een flard geheugen voorgeschoteld: Frank, die een hele avond voor de deur van het stamcafé bier hijsend naar het fietsen heeft staan kijken, en die de volgende dag het evenement als volgt samenvat: ‘Ik hoop dat ik me geamuseerd heb.’
Mar toen zagen de mensen er in het algemeen nog niet zo hopeloos uit.
O ja, de lunch.
Maar niet doen dan?
Nou, toch maar wel. Twee zuinige garnalenkroketjes op een bedje van gemengde salade die drie dagen geleden al verlept was, zoiets? Zestien euro – ik weet dat het niets zegt, maar toch even dit: dat was dus vroeger, heel vroeger, 35 gulden.
En toen moest die Ronde van Heerlen nog beginnen.
Laatste reacties