SanteLOGie

Het bewijs dat voetbal niet zo belangrijk is

Door Peter Stiekema

 Toegegeven: ik ben geen echte voetballiefhebber. Vroeger wel, in de jaren zestig bijvoorbeeld en begin zeventig. Toen Ajax en Feijenoord in de finales kwamen van de Europacup en zelfs wonnen. Destijds waren dergelijke wedstrijden nog een zeldzaamheid en kwamen buren, die nog geen tv hadden, bij elkaar kijken als de wedstrijden werden uitgezonden.

Dat is allemaal veranderd en mijns inziens wordt voetballuh veel te belangrijk gemaakt. Het is per slot van rekening maar een spelletje met veel overbetaalde spelers en trainers.

Gisteren verstoutte ik mij om toch nog maar eens naar het Nederlands Elftal te kijken. Ik had begrepen dat de eerste twee wedstrijden niet al te best waren geweest, maar tegen Oostenrijk zou Oranje zeker toeslaan, was de verwachting. ‘We groeien in het toernooi’, hoor je dan links en rechts roepen. Maar het tegendeel gebeurde. De Oostenrijkers sneden door de vaderlandse defensie alsof er niemand stond, de aanvallers faalden volkomen en het beste doelpunt van de wedstrijd werd gescoord door Oranjespeler Malen, helaas in eigen goal.

Ronald Koeman liep als een briesende aap langs de tribune, maar slaagde er niet in zijn spelers te inspireren. Passes werden verprutst, bij voorkeur achter de man geplaatst en de weinige kansen werden om zeep geholpen. Nu was Koeman als voetballer op zijn best een matige speler, volkomen overschat, maar met af en toe een goed schot, dat wel eens in een doelpunt veranderde. Als trainer bakt hij er evenmin veel van. Nederland eindigde na de 2-3 tegen Oostenrijk op de derde plaats van de poule, maar overleefde toch. Oranje krijgt te maken met een waarschijnlijk veel sterkere tegenstander, ik hoorde vanmiddag België of Engeland noemen.

Dat lijkt voor dit stelletje ongeregeld toch echt een maatje te groot. Wat dat betreft lijkt Oranje wel wat op het nieuwe kabinet Schoof-Wilders. Dat wordt ook nooit wat.

Ondertussen zit Malen te balen en is Koeman de Boeman.

Moet je maar geen tulpenboom worden

Hij staat er nu nog – geen idee hoe lang al, ik schat een jaar of vijftig – eerlijk gezegd een beetje in het gedrang tussen de witte dozen die moderne campings kenmerken: de veel te grote reuzencampers, zeg maar de fatbikes onder de woonwagens.

Hij heeft een prachtige officiële naam: Liriodendron tulipifera, een rijzige zeldzaamheid uit Noord-Amerika – maar, in het ideale klimaat van de oevers van het Lago Maggiore, misschien, hopelijk, niet zo zeldzaam – genoeg enorme villa’s met uitgestrekte parktuinen waarvan grote, eerbiedwaardige bomen en heesters de toon bepalen.

Hij heeft bladeren die veel weg zouden hebben van die van gewone esdoorns, ware het niet dat iemand met veel geduld van al die blaadjes de laatste uitstulping heeft afgeknipt, dat lijkt althans zo. En pas na vele jaren begint hij te bloeien, met bloemen die de officiële naam hebben opgeroepen: het lijken middelgrote tulpjes van een geraffineerde kleurencombinaties van botergeel met iets van rood en groen.

Ik zit op de halfvermolmde veranda van mijn vakantiehuisje en observeer het exemplaar aan de overkant van het pad. Ik schat hem een meter of vijftien hoog, en hij heeft de vorm van een paddenstoel, een soort ridderzwam, met zijn dichte gebladerte waarin een menigte vogels de godganse dag kwittert en kwettert, het lijkt wel de aviofaunofonische versie van de sociale media. De bladerkroon houdt abrupt op een meter of vijf van de grond op, om heel beleefd aan weerszijden ruimte te scheppen voor een grote camper.

Maar ja, de desbetreffende kampeerders zijn de hele dag in de weer om hun apparaat smetteloos schoon te houden, aan binnen- en buitenkant, ze hebben er lange borstels en tuinslangen voor meegebracht; en terwijl moeder de vrouw de was ophangt en tafels en stoelen boent, staat vader te spuiten en poetsen en dan trekken ze allebei natuurlijk enigszins geïrriteerd hun wenkbrauwen op als er een geel blaadje, of meer gele blaadjes, van de tulpenboom vallen en het noodzakelijk maken van voren af aan te beginnen.

En daarom staat de huidige eigenaresse van de camping, samen met haar vader die het instituut oprichtte, met gefronst voorhoofd het lot van de tulpenboom te bespreken. Ik intervenieer, vanaf de veranda, in mijn beste Italiaans, ik zeg: ‘Dat is de mooiste boom van de camping, ik geniet er elke dag van.’ Met een betrokken gezicht beaamt ze mijn mening, maar ja: ‘De klanten vinden het een heel vervelende boom, met al die blaadjes.’ Ik zag het al aankomen, daarom staat ze daar met haar vader, om de verwijdering te van de prachtboom te bespreken. ‘Laat ze  toch’, zeg ik. ’Vertel ze hoe prachtig en zeldzaam zo’n boom is.’ Maar dat helpt niet. ‘We hebben besloten dat hij weg moet, we zetten er misschien een kleine nieuwe voor in de laatst.’

Mijn kreet van verontwaardiging ontgaat haar niet, ze glimlacht hulpeloos: ’De klant is koning.’

Winst PVV valt best tegen (of mee)

Door Peter Stiekema

Eigenlijk valt de winst met vijf zetels (van 1 naar 6) van de PVV tijdens de verkiezingen voor het Europees parlement best wat tegen. Tijdens deze verkiezingen bleek namelijk dat de aanhang van GroenLinks/PvdA, dat van de gezamenlijke zetels er één verliest, maar wel met acht in het Europarlement komt, nu groter is dan die van de PVV.

De PVV was bij de Kamerverkiezingen in november 2023 nog veruit de winnende partij geworden. De aanhang voor de club van Geert Wilders lijkt dus behoorlijk te slinken, de laatste weken. Niet dat ik daar iets tegen heb, want ik blijf de PVV, met als enig lid Geert Wilders, een gevaar voor het land vinden, zodra ze te veel support krijgen.

Het lijkt me ook dat Wilders een grote fout gemaakt heeft door aan te kondigen dat hij de dag voor de Euroverkiezingen in België, een bezoek zou brengen aan een partijbijeenkomst van Vlaams Belang. Een partij die weinig van Europa wil weten en bovendien vindt dat België uit de NAVO moet stappen. Iets dat mogelijkerwijs is ingegeven door de vriendschapsbanden met de Russische president Poetin, waarover al langere tijd geruchten de ronde doen. Die geruchten zijn overigens onderwerp van onderzoek door de Belgische justitie.

Ook de relaties van Wilders met Marine Le Pen en de Hongaarse regeringsleider Viktor Orbàn zouden wel eens de oorzaak kunnen zijn van het enigszins povere resultaat voor de PVV van de Europese verkiezingen.  En wat zouden BBB en NSC eigenlijk vinden van die stappen van Wilders? Daar zou ik, in de tijd dat ik nog journalist was, zeker vragen over hebben gesteld.

In Nederland wordt Europa heel belangrijk gevonden, maar het bevreemdt mij dan wel dat de diverse zetels die aan ons land zijn toegewezen, 31 stuks meen ik, door nagenoeg volledig onbekende politici worden ingenomen. Tijdens de diverse tv-uitzendingen voorafgaand aan de verkiezingen trok een stoet  politieke dwergen aan mij voorbij terwijl je toch politieke reuzen zou verwachten. Daarom vond ik vorig jaar die stap van Frans Timmermans zo merkwaardig, toch een van de machtigste mensen in Europa, na mevrouw Von der Leyen, dat wel (of zat hem daar nou net de knoop?). Van het grote Europa stapte hij over naar het nietige Nederland, maar wel met de verwachting dat hij premier zou worden. Dat viel dus (in ieder geval voorlopig?) even lelijk tegen.   

Ondertussen maken de ambtenaren in Den Haag zich grote zorgen. Zij vrezen het aangekondigde beleid van het toekomstige rechtse kabinet en zijn bang voor de kwaliteit van de bewindspersonen die straks de scepter zwaaien op de departementen.  Ze zien vooral op tegen de bewindslieden van de PVV. Je moet er toch ook niet aan denken dat de Limburgse dorpsgek Dion Graus je nieuwe baas wordt? Of Machiel de Graaf? En of de coalitiegenoten BBB en NSC lieden van voldoende niveau kunnen leveren blijft voorlopig eveneens een grote vraag.  Veel werk aan de winkel dus, voor de beoogde premier. Wat was zijn naam ook alweer?

Die keer dat...7 en slot

Tweeëntwintig jaar lang zijn we eropuit getrokken met onze Arca 340 Scout camper, bouwjaar 1994. Nu hebben we hem weggedaan. Met name de motor, een Fiat Ducato 1.9 liter Turbo diesel, leverde ons vele mooie streken. In dit serietje stukjes laat ik enkele ‘avonturen’ de revue passeren, zodat je weet hoe je op bijzondere plekken terecht kunt komen door puur motorpech.

En toen was er ook die keer dat we op het idee kwamen dat het bezit van een camper misschien een goed idee zou zijn. Zonder verdere omhaal kochten we een Volkswagenbusje dat op dat moment, in oktober 1992, vijf jaar oud was en als taxi had gefungeerd. Jaren later kwamen we er achter dat de auto op dat moment tegen de half miljoen kilometers gereden moest hebben.

Maar dat wisten we dus niet, net zoals we niet wisten waar of door wie zo’n busje kon worden omgebouwd tot een camper. We reden een paar maanden besluiteloos rond tot we op een keer, toen we boodschappen gingen doen in Duitsland, een bedrijf passeerden (het was in Kohlscheid, gemeente Herzogenrath) waar enkele campers buiten stonden.

Het bedrijf bleek een firma te zijn die VW-busjes ombouwde tot camper. Of duidelijker: het had een stevig zwart besnorde werknemer in dienst die Emil Groen heette en Duits sprak met een zwaar accent: hij was Roemeen van afkomst. Met Emil en zijn baas kwamen we snel tot zaken: er bestond een uitgekiend systeem van ombouwen van zo’n busje tot camper. We leverden de auto in januari 1993 in en konden met Pasen dat jaar met de buitengewoon vakkundig verbouwde bus naar Italië.

Enkele maanden later vervoegden we ons weer bij Emil, nu om er een verhoogd dak op te laten zetten en daarna zagen we hem jaren niet meer, mede doordat het bedrijf failliet ging. In 1998 werd de camper total loss gereden door de chauffeur van een taxibus die niet goed uitkeek. Ook het interieur van de camper was zwaar beschadigd.

Op zoek naar iemand die dat kon herstellen (ondertussen werd de auto zelf onderhanden genomen door een carrosseriebedrijf) kwamen we terecht bij een bedrijf in Gronsveld, waar we een oude bekende ontmoetten: Emil Groen! Die de meubels vakkundig herstelde.

In 2003 ontstond de behoefte aan een wat grotere camper, ditmaal voorzien van een heuse badkamer. Via Marktplaats verkochten we het busje en kochten we de Arca Scout 340 – op dat moment elf jaar oud – waaraan we enkele wijzigingen wilden aanbrengen en een nieuwe luifel. Daarvoor meldden we ons bij de kampeerwinkel Stassar in Brunssum, en je raadt het misschien al: daar bleek Emil te werken die opnieuw voorbeeldig vakwerk leverde.

Bij de problemen die we in de vorige afleveringen van deze serie aanstipten hadden we geregeld ook de gouden handjes van een goede camperbouwer nodig, en die vonden we uiteraard bij Emil Groen, die intussen een bedrijf was begonnen en daar vooral gloednieuwe bestelbussen ombouwde tot campers, met name voor mensen met bijzondere wensen.

Hij verbouwde in de loop van de jaren van alles naar onze wens – er zit bijvoorbeeld een geheime kast in – bestreed lekkages, hield het sanitair in orde, deed van alles met het elektrisch systeem en met de gasverwarming.

Tot we begonnen te aarzelen of we wel verder moesten met die pechcamper; Emil vond ons dapper dat we er gewoon mee doorgingen, herfst vorig jaar loste hij nog een geniepig probleempje met elektrisch systeem op; bij die gelegenheid deelde hij ons mee dat hij met het bedrijf ging stoppen, hij had intussen de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.

Dat gaf ons mede het laatste duwtje om de camper weg te doen: hoe konden we hem houden zonder de hulp van Emil Groen?

Dus zodoende.

 

 

Kiezen in de Voerstreek

Door Peter Stiekema

Wij wonen in de Voerstreek in België, net ten zuiden van de Nederlandse provincie Limburg. Mijn vrouw is Vlaams en moest daarom afgelopen zondag stemmen. Dat is in België nog altijd verplicht. Ik besloot haar te vergezellen. Zo trokken wij zondagmorgen in alle vroegte naar het hoofddorp 's Gravenvoeren, ongeveer tien kilometer van ons huis, waar de vier enige stemlokalen beschikbaar waren in de voor zo'n kleine gemeente (4300 inwoners, op  iets meer dan 50 vierkante kilometer)  enorme school.

Mijn vrouw wilde graag snel aan de beurt komen, want er zou een qua weer fraaie zondag volgen en in de tuin was nog heel veel te doen. Even voor acht uur kwamen we aan en er stond helaas al een enorme rij te wachten, tot de vier stemlokalen om acht uur zouden worden geopend.  Maar we wachtten en wachtten en de deuren bleven gesloten Om 10 voor half negen gingen die pas open en dat was dus twintig minuten te laat. Geestig als ik ben had ik al rondgebazuind dat de verkiezingen door wateroverlast een dag waren uitgesteld, maar dat grapje kon op weinig supporters rekenen. Uiteindelijk kon er toch gestemd worden, zonder uitleg voor de te late opening en keerden wij huiswaarts, nadat mijn vrouw aan haar burgerlijke plichten had voldaan. 

De gemeente Voeren is een exclave van de Vlaamse provincie Limburg in de Waalse provincie Luik.  De gemeente is iets meer dan 5000 hectare groot, wordt aan drie zijden omgeven door de Waalse provincie Luik, en in het noorden begrensd door Nederlands Limburg. Veel Franstalige inwoners van de zes kerkdorpen van Voeren,  's Gravenvoeren, St. Martensvoeren, Pietersvoeren, Remersdael, Teuven, Moelingen en nog een aantal gehuchten, die ook allemaal een naam hebben, zijn het daar nog altijd niet mee eens. Sterker nog, de ongeveer 1200 Franstalige inwoners van Voeren stemden niet in de gemeente Voeren zelf, maar in het naburige Waalse stadje Aubel, waar ze een andere lijst invulden dan de Nederlandstalige inwoners van Voeren.

Voor alle duidelijkheid, er wonen ook nog eens duizend Nederlanders in Voeren, waar het goed toeven is, vinden wijzelf tenminste. Voor de federale en Europese verkiezingen hebben de Voerenaars sinds 1988 de keuze om hun stem uit te brengen in het kieskanton Voeren (deel van de kieskring Limburg) of het kieskanton Aubel (deel van de kieskring Luik).

Toch doet het heel vreemd aan dat mede-inwoners van Voeren, die een andere taal spreken, niet in de eigen gemeente stemmen, maar dat in een aanpalende gemeente in Wallonië doen. De roep 'Retour à Liège' van de Franstalige inwoners van Voeren is nog altijd niet verstomd.  Grootscheepse rellen, zoals in de jaren zestig, zeventig en tachtig plaats vonden, doen zich gelukkig niet meer voor, maar onderhuids broeit er nog altijd het een en ander.  En veel onderlinge contacten tussen Franstaligen en Nederlandstaligen lijken er ook niet te zijn. Maar toch wonen wij er prachtig en dat laatste is voor ons heel belangrijk. En de Zotte Lambiek is gelukkig heel dichtbij, maar die laatste opmerking is speciaal bedoeld voor intimi.  

Die keer dat… 6

Tweeëntwintig jaar lang zijn we eropuit getrokken met onze Arca 340 Scout camper, bouwjaar 1994. Nij hebben we hem weggedaan. Met name de motor, een Fiat Ducato 1.9 liter Turbo diesel, leverde ons vele mooie streken. In dit serietje stukjes laat ik enkele ‘avonturen’ de revue passeren, zodat je weet hoe je op bijzondere plekken terecht kunt komen door puur motorpech.

Die keer dat we weer eens onderweg waren naar Italië. Dat betekent uiteraard niet dat we onderweg niet even afstappen. Ditmaal stopten we bij het museum Vitra in Zuid-Duitsland, om precies de zijn: in Weil am Rhein. Vitra is eigenlijk een combinatie van een aantal musea en opleidingsinstituten, alles over moderne architectuur en meubelontwerp, denk daarbij aan Rietveld en Eames.

Daarover later misschien meer, vandaag gaat het over het moment waarop we, na veel gezien en genoten te hebben, weer in de camper stapten. We stonden zo geparkeerd dat we een stukje achteruit moesten, en dan op weg.

En dat lukte dus niet. De achteruitversnelling liet zich niet inschakelen.

Ik kende wel de verhalen over de versnellingsbak van deze Fiat Ducato 1900 Diesel: de Italiaanse ingenieurs waren daarbij aan het knutselen geweest, iets van een geïmproviseerde vijfde versnelling die gebruik maakte van het tandwiel van achteruit – ik ruil deze omschrijving graag voor een betere.

Dus u begrijpt het al: de Wegenwacht erbij. De Duitser die er al snel was trok de auto een eind achteruit, we konden daarna zelf rijden, volgden de Wegenwachter naar een Volkswagengarage waar de auto op de brug ging. De grote technicus van het bedrijf knutselde een uurtje aan de versnellingsbak, inde 150 euro en deelde mee dat het allemaal in orde was.

We reden door naar de camping aan de Sempachersee in Zwitserland, de volgende ochtend vandaar via de Gotthardtunnel naar Italië en vlak nadat ik had gekozen voor de kustweg naar het zuiden, de Via Aurelia, begon de versnellingsbak rare dingen te doen. Het lukte nog wel om te schakelen, maar ik moest enorm rukken aan de versnellingshandel om een beetje op gang te blijven.

Uiteindelijk lukte het – vraag niet hoe – om terecht te komen op de parkeerplaats van camping Albatros in San Vicenzo. Daarna opnieuw een wegenwachter geraadpleegd – verwachtte enkele dagen reparatie en huurde alvast een stacaravan – die enkele minuten onder de auto dook en meedeelde dat de boel gerepareerd was, en of ik maar even wilde proberen. En inderdaad: een kort ritje in de buurt wekte de indruk dat we weer boven jan waren.

Een paar dagen later nog naar een camping in Follonica, en vandaar welgemoed naar huis, via een stop van enkele dagen in Bergamo, mooie camping daar, trouwens.

Alvorens de weg naar te nemen nog even bij een supermarkt het een en ander inslaan, waarbij ik nogal veel moest schakelen, maar het ging goed.

Getankt bij het tankstation Bellinzona Sud in Zwitserland en u raadt het al: bij een poging achteruit te rijden weigerde de versnellingsbak dienst.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kon, achter de wegenwachter aan, naar een camping rijden: de volgende dag naar een garage – vooruit ging nog altijd – en toen ze daar een paar uur geknutseld hadden deed de hele versnellingsbak het niet meer en werd er besloten de camper op een bergingswagen van de ANWB naar Nederland te rijden. (Dat duurde een maand). Ik kon met de trein terug naar Italië om in Como een leenwagen – een prachtige BMW- 5-serie op te halen.

Nadat de camper terug was in Nederland deed de man met de gouden handjes, Emil Groen, in Brunssum nog een poging maar uiteindelijk werd het duidelijk: de versnellingsbak moest gereviseerd worden, á 1900 euro.

Later ging het nog een keer mis, á 900 euro, maar daarna waren alle problemen uit de wereld, behalve die keer dat…

Die keer dat… 5

Tweeëntwintig jaar lang zijn we eropuit getrokken met onze Arca 340 Scout camper, bouwjaar 1994. Nij hebben we hem weggedaan. Met name de motor, een Fiat Ducato 1.9 liter Turbo diesel, leverde ons vele mooie streken. In dit serietje stukjes laat ik enkele ‘avonturen’ de revue passeren, zodat je weet hoe je op bijzondere plekken terecht kunt komen door puur motorpech.

Dan was er die eerste keer, toen we de camper pas hadden, in de winter van 2003 op 2004. We hadden kennissen die in de Algarve overwinterden, en die al vaker aangedrongen hadden op een bezoek aan de riante villa waarin zij daar overwinterden.

We vertrokken dus op 12 februari en op diezelfde dag deed zich een ‘klein’ pechgeval voor. Bij het controleren van het oliepeil draaide ik de vuldop niet goed aan (het zou me in later jaren nog vaker gebeuren) en bij aankomst op de gemeentecamping van Rambouillet ben ik dus nogal bezig geweest de achterkant van de camper vetvrij te maken. Vakantie!

Dan Bordeaux, Bilbao, Burgos, Madrid (eindelijk een beetje zon en warmte), Toledo, Córdoba (de Mezquita!) Sevilla. En naar Portugal, Armaçao do Pera, alwaar we vier dagen verbleven bij onze kennissen.

En daar sloeg ook het noodlot toe (niet overdrijven). Ik kreeg een spectaculair geval van jicht aan de linkervoet, let wel, de voet die nog enige honderden keren de zware koppelingspedaal van de camper zou moeten indrukken, voor we weer thuis waren.

In de buurt was een Nederlandse arts gevestigd die zich het lot van de aldaar overwinterende landgenoten aantrok, en die kon niet veel uitrichten, behalve pijnstillers voorschrijven, en zo namen we afscheid van onze kennissen.

Lissabon, Coimbra, Salamanca, de tragische camping aldaar waar enkele Britse caravanners en camperaars zich zaten af te vragen of regen en kou ook op hun eigen desolate eilanden te verduren zou zijn geweest, en hun honden op de camping lieten poepen.

Moedig voorwaarts! Via Tordesillas (waar ooit de wereld werd verdeeld tussen Spanje en Portugal) en Burgos naar Santo Domingo de la Calzada, waar we ontdekten dat zo’n warme naam niks garandeert. Kort voor aankomst op de camping aldaar begon het te sneeuwen.

Het was koud, de verwarming van de camper niet zo goed als verwacht, maar een fles wijn bracht uitkomst.

Ruiten krabben. Pamplona, Bordeaux, Parijs, terwijl ik zat te verrekken van de pijn aan de dik opgezwollen, knalrode, gloeiend hete voet. Vlak voor Parijs getankt – en toen startte de motor niet meer. We maakten de eerste keer gebruik van de diensten van de Wegenwacht – dat die haar zegenrijke werk nog lang moge verrichten – en toen bleek dat een laat gevolg van de bovengenoemde scheve dop ons parten speelde: de olie was langs het motorblok druipend terecht gekomen op de startmotor, die daardoor dienst weigerde; de opgedoken dépanneur rekende 72 euro.

Het laatste stuk naar huis was een heldhaftige rit tegen een sneeuwstorm uit het Oosten. En de claxon ging kapot. Het was 28 februari, en we hadden 5600 kilometer gereden.

Thuis meteen naar de huisarts, waar ik de tot op dit moment nog voortdurende medicatie aanving met allopurinol. Hij stribbelde nog een beetje tegen: ‘je moet dit je hele leven blijven slikken’, maar ik  slik zoveel dingen mijn hele leven, dat kon er nog wel bij.

Nooit meer jicht gehad.