Massabielle! Die naam zegt jullie waarschijnlijk niks en dat kun je desgewenst ook zo houden, maar ik wist haar, na ongeveer twee uur gewiekst onderzoek van mijn krakende geheugen, vanmorgen toch op te diepen: nadat zij ongeveer tachtig jaar geleden door een vrome onderwijzer in mijn tere kinderziel was vastgestampt.
Massabielle is een vlek in Zuid-Frankrijk waar zich een grot bevindt, en de vlek ligt naast het nederige dorpje Lourdes waar in de tweede helft van de negentiende eeuw, toen het spiritisme hoogtij vierde, drie herderskinderen zestien keer de Heilige Maagd Maria zagen verschijnen en van die Verschijning ook spannende boodschappen over oorlog en vrede meekregen. Een van die kinderen kan ik moeiteloos opdiepen uit mijn geheugen, namelijk Bernadette Soubirous, die naar aanleiding van die Verschijningen heilig werd verklaard.
Toen was Lourdes al een bedevaartplaats van formaat geworden, de Verschijningen hadden dorpelingen absoluut geen Windeieren gelegd. Nadien is het elders ook nog wel geprobeerd, ik wijs bijvoorbeeld op Fatima in Portugal en op Manfredonia in Italië, waar Padre Pio zijn Verschijningen had, hetgeen hem er niet van weerhield met name vrome vrouwelijke bedevaartgangers in zijn bed de biecht te horen. (En de plastic kalasjnikovs detoneerden ook nauwelijks tussen de overige bedevaartprullaria.)
En dan zijn dan nog de handelstechnisch gezien min of meer meest geslaagde bedevaartplaatsen – ik vergeet Medjugorje nog – maar meestal mislukten de trucs toch en bleek het bloed, dat de Madonna geregeld placht te wenen, afkomstig te zijn van een varken.
Tot vanmorgen waren voor mij leuke grappen nog het laatste restant van de bedevaarten naar Lourdes. Bijvoorbeeld: Man komt plotseling overeind tussen de knielende pelgrims voor de Grot, en roept: ‘Ik kan weer lopen!’ De pelgrims beginnen te juichen: ’Een wonder, een wonder!’ ‘Hoezo een wonder?’ roept de man. ‘Mijn fiets is gestolen!’ Of deze: iemand in een rolstoel wordt ondergedompeld in het gewijde water, en ook daar geschiedde een wonder: de lekke band van de rolstoel bleek gerepareerd.
Goed.
Ik zou daar allemaal niet over begonnen zijn, als ik niet vanmorgen een serieuze reportage hoorde op Radio 1, bevattende een interview met een mevrouw die al twintig achtereenvolgende jaren een pelgrimage naar Lourdes had gemaakt. Ditmaal kon ze gewoon thuis in Maastricht blijven, want in de Basiliek van Onze Lieve Vrouw, in de Limburgse hoofdstad beter bekend als Slevruike, is op dit moment een gouden kistje te aanschouwen, bevattende een (gelukkig maar) niet nader omschreven lichaamsdeel van bovengenoemde Bernadette.
De verslaggever van Radio 1 luisterde meelevend naar het verhaal van die mevrouw die ook een Wonder bleek te hebben beleefd: op een van haar reizen had ze in Lourdes de kracht gevonden om te besluiten om te scheiden; hetgeen ik dan weer raar vind want katholieken mogen helemaal niet scheiden.
Het was trouwens toch een rare uitzending van het Radio 1 Journaal, want daar werd ook serieus gepraat over de Dodelijke Straal, die we tot nu toe alleen kenden uit stripboeken voor de rijpere jeugd, die de oorzaak zou zijn van de oorsuizingen die het Havanna Syndroom kenmerken.
En er was sprake van El Nino, het Kerstkindje, dat allerlei meteorologisch onheil pleegt te veroorzaken.
Ik verwacht dezer dagen een serieus verslag van een spiritistische seance, waarbij in de studio de tafel begint te wiebelen, zonder dat Astrid Kersseboom laat blijken dat ze dat raar vindt.