SanteLOGie

De gecensureerde tekst van Antonio Scurati

Diverse media hebben de tekst van de toespraak die de historicus Antonio zou houden tijdens een tv-uitzending op de Italiaanse staatsomroep Rai vandaag afgedrukt. Ik heb die tekst laten vertalen door Google Translate en daarna hier en daar gecorrigeerd. Dit is de versie met inleiding van de website FriuliSera. Kort gezegd: de Rai verbood uitzending 'om redactionele redenen', en uit het stuk van Scurati valt op te maken dat hij vooral de regering Meloni verwijt zich niet 'antifascistisch' te willen noemen. 

Hierbij de volledige tekst van de monoloog van Antonio Scurati op 25 april, Bevrijdingsdag in Italië. Scurati is professor aan de IULM Universiteit en winnaar van de belangrijkste Italiaanse literaire prijzen, een auteur die over de hele wereld wordt vertaald en die nu door Rai wordt gecensureerd op bevel van degenen die denken dat ze de geschiedenis met veto’s kunnen uitwissen. We doen het als een vorm van verzet door volledig te delen wat Scurati zelf zegt met betrekking tot Melonisch rechts: “De postfascistische heersende groep, die de verkiezingen in 2022 had gewonnen, had twee wegen: de geschiedenis verwerpen of herschrijven. Hij nam de tweede weg", zonder, zo voegen we eraan toe, de moed te hebben om dit openlijk genoeg te zeggen om de censuur te ontkennen en overtuigend bewezen te hebben ongelijk te hebben. De feiten spreken in feite duidelijk: Scurati zou vanavond deelnemen aan de Rai-show "Che Sara", gepresenteerd door Serena Bortone, maar zijn toespraak werd geannuleerd. Presentatrice Serena Bortone had het op Instagram verteld en legde uit dat ze de reden niet wist: «Zoals je in het persbericht hebt kunnen lezen, werd in de aflevering van vanavond van "What will be" een monoloog van Antonio Scurati op 25 april gepland. Gisteravond hoorde ik met ontsteltenis en puur toeval dat het contract van Scurati was opgezegd. Ik kon geen plausibele verklaringen vinden. Maar in de eerste plaats ben ik het verschuldigd aan Scurati, met wie ik uiteraard zojuist aan de telefoon heb gesproken, en aan jullie kijkers, de uitleg waarom ze de schrijver vanavond niet in mijn programma op Raitre zullen zien. Het probleem is dat ik deze uitleg ook niet kon krijgen”, schreef de journalist. Bij economische contractuele problemen had de directeur van Rai Insights, Paolo Corsini, zich onmiddellijk gehaast om hem te steunen zodra hij ontdekte dat de fout was ontdekt, waarbij hij specificeerde dat er lopende onderzoeken waren "van economische en contractuele aard". Maar in werkelijkheid spreekt een elektronische uitwisseling van informatie tussen de Rai-structuren - waarvan de krant Repubblica in bezit kwam - duidelijk: "de deelname van de schrijver als auteur van creatieve teksten wordt om redactionele redenen geannuleerd". Kortom, censuur zonder zelfs maar de moed om je keuze te verdedigen, of liever dubbele censuur, de ene tegen de geleerde Scurati, de andere tegen de intelligentie van de Italianen die geloven dat 25 april het belangrijkste symbool van onze democratie is. Die 25 april werd beleefd met ergernis over wat het vertegenwoordigt van postfascistisch rechts, dat ‘in de ziel’ fascistisch is, om een ​​andere intellectueel te citeren, Luciano Canfora, een Italiaanse historicus en essayist, die ook een hekel heeft aan het verhaal van degenen die regeren die voor de rechter worden gesleept. voor zijn ideeën door een 'capa' die zichzelf nog steeds niet antifascistisch kan verklaren en die op dit moment alleen degenen vertegenwoordigt die op haar hebben gestemd en niet eens iedereen zou erover moeten nadenken.

Dit is de tekst van de toespraak die Rai als onuitspreekbaar beschouwt omdat deze kritisch is tegenover de regering:

“Giacomo Matteotti werd op 10 juni 1924 vermoord door fascistische huurmoordenaars.
Vijf van hen wachtten buiten zijn huis op hem, allemaal squadristi uit Milaan, geweldsprofessionals ingehuurd door Benito Mussolini's naaste medewerkers. De geachte afgevaarigde Matteotti, de secretaris van de Socialistische Unitarische Partij, de laatste persoon in het parlement die zich nog openlijk verzette tegen de fascistische dictatuur, werd op klaarlichte dag, op klaarlichte dag, in het centrum van Rome ontvoerd. Hij vocht tot het einde, zoals hij zijn hele leven had gevochten. Ze staken hem dood en verminkten vervolgens zijn lichaam. Ze vouwden hem dubbel zodat zij hem in een gat kon steken dat slecht was gegraven met een klein schepje.

Mussolini werd onmiddellijk op de hoogte gebracht. Naast deze misdaad maakte hij zich ook schuldig aan de schande dat hij tegen de weduwe had gezworen dat hij al het mogelijke zou doen om haar man bij haar terug te brengen. Terwijl hij vloekte, bewaarde de fascistische Duce de bloedige documenten van het slachtoffer in zijn bureaula.
In deze valse lente van ons herdenken we echter niet alleen de politieke moord op Matteotti; Ook de nazi-fascistische bloedbaden die in 1944 door de Duitse SS, met medeplichtigheid en medewerking van de Italiaanse fascisten, werden aangericht, worden herdacht.

Fosse Ardeatine, Sant'Anna di Stazzema, Marzabotto. Dit zijn slechts enkele van de plaatsen waar de demonische bondgenoten van Mussolini duizenden weerloze Italiaanse burgers in koelen bloede hebben afgeslacht. Onder hen honderden kinderen en zelfs zuigelingen. Velen werden zelfs levend verbrand, sommigen onthoofd.
Deze twee gelijktijdige treurige verjaardagen – de lente van ’24, de lente van ’44 – verkondigen dat het fascisme gedurende zijn hele historische bestaan ​​– niet alleen aan het einde of af en toe – een onherstelbaar fenomeen van systematisch politiek geweld, moord en bloedbaden is geweest.

Zullen de erfgenamen van dat verhaal hem voor eens en voor altijd herkennen?
Helaas wijst alles erop dat dit niet het geval zal zijn. De postfascistische heersende groep, die in oktober 2022 de verkiezingen had gewonnen, had twee wegen voor zich: haar neofascistische verleden verwerpen of proberen de geschiedenis te herschrijven. Hij heeft ongetwijfeld de tweede weg gekozen.
Nadat ze het onderwerp tijdens de verkiezingscampagne had vermeden, bleef de premier, toen ze door historische jubilea werd gedwongen het ter sprake te brengen, hardnekkig vasthouden aan de ideologische lijn van haar neofascistische cultuur van oorsprong: ze distantieerde zich van de onverdedigbare wreedheden van het regime (de vervolging van de Joden) zonder ooit de fascistische ervaring als geheel te verwerpen, gaf zij de schuld van de bloedbaden die met medeplichtigheid van de Republikeinse fascisten werden aangericht alleen aan de nazi’s, en ten slotte negeerde zij de fundamentele rol van het verzet in de wedergeboorte van Italië (door het woord ‘antifascisme’ nooit te noemen ter gelegenheid van 25 april 2023).

Terwijl ik tot jullie spreek, staan ​​we opnieuw aan de vooravond van de verjaardag van de bevrijding van het nazi-fascisme. Het woord dat de premier weigerde uit te spreken zal nog steeds kloppen op de dankbare lippen van alle oprechte democraten, of ze nu links, midden of rechts zijn.
Totdat dat woord, antifascisme, wordt uitgesproken door degenen die ons regeren, zal het spook van het fascisme door het huis van de Italiaanse democratie blijven spoken.”

 

Spiegel in de vorm van whatsapp en e-mail

Stefan Jordan en Theresa Kallis zijn begin veertig jaar oud en hebben, alweer twintig jaar geleden, samen kunstgeschiedenis gestudeerd in Münster. Ze zijn elkaar daarna uit het oog verloren, Stefan is journalist geworden en heeft een veelbelovende carrière op de redactie van een Hamburgs weekblad, Der Bote, dat gemakkelijk herkenbaar is als Der Spiegel. Uit het oog verloren zijn ze elkaar doordat Theresa na de dood van haar vader diens melkveebedrijf in de deelstaat Brandenburg, voormalig DDR, overneemt. Ze ontmoeten elkaar na twintig jaar toevallig in de metro in Hamburg en beginnen een moderne correspondentie: via Whatsapp en e-mail. Het is mei 2021.

Zo begint Zwischen Welten, een vuistdikke roman-in-brieven, geschreven door Juli Zeh en Simon Urban. Het hele boek bestaat uit Whatsapp- en e-mailberichten.

Ze kennen elkaar eigenlijk heel goed, zijn er blij mee dat ze elkaar weer gevonden hebben, maar leven intussen in twee totaal verschillende werelden. Stefan is vrijgezel, woont in een chic appartement in Hamburg, leidt een vrij luxe grotestadsbestaan, Theresa woont op de armzalige bio-boerderij, voormalige kolchoze, is getrouwd en heeft twee zonen.

Juli Zeh kennen we van meerdere romans die zich in ongeveer dezelfde situatie afspelen, Unterleuten en Übermenschen; Duitsland ontwikkelt zich steeds meer twee kanten op: Stefan is vooral een beetje links, in ieder geval kosmopolitisch, hij schrijft vooral over kklimaatvraagstukken; Theresa kan de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen, achtervolgd door droogte en personeelsproblemen en door de bureaucratie waarmee het boerenbedrijf belast wordt.

Niettemin ontwikkelt zich tussen de twee, via hun correspondentie, een nieuwe genegenheid, die er, komt samengevat, op neerkomt dat Theresa, door pech achtervolgd, gaat scheiden van een echtgenoot die niet goed begrijpt waarom zij dag en nacht werkt aan dat bedrijfje dat ten dode opgeschreven is. Stefan raakt verwikkeld een me-too-incident en een woke dilemma die in de bestaande opgewonden sfeer, aangewakkerd door de zogenaamde sociale media, en wil er het bijltje ook bij neergooien; ze besluiten samen weg te trekken en ergens helemaal opnieuw te beginnen.

En dan kan Stefan, geheel onverwacht, hoofdredacteur worden en raakt Theresa verwikkeld in de activiteiten van een beweging die Green Rebellion heet, en waaraan een zwembad met varkensbloed te pas komt. En dat loopt niet erg goed af.

Het contact verbreekt daardoor.

Het slot van het boek is een bericht dat Stefan ontvangt, zo’n bericht dat je krijgt als je een e-mail hebt verstuurd aan een mailadres dat niet bestaat: ‘Nachricht von Mailer Daemon <[email protected]: maildelivery failed: returning message to sender’.

Ik vond het een vlijmscherp, hier en daar huiveringwekkend verhaal over het tijdperk waarin wij nu leven. In Duitsland gaat het blijkbaar wel iets harder aan toe dan in Nederland, maar vergelijkingen zijn gemakkelijk te trekken. Ik heb hier helaas al het een en ander verraden, maar dat kon niet anders. Het blijft vermoedelijk een boek dat je maar moeilijk terzijde legt.

Het is inmiddels in vertaling verkrijgbaar.

 

Een politieke idylle

‘Voorzitter!

Wij zijn hier in het hart van de Nederlandse democratie, in het parlement van een staat die sinds honderden jaren een in de wereld geachte, zo niet bewonderde, democratie is. Ik weet het, het kan altijd beter en we moeten ook meegaan met de tijd. Maar in het algemeen kan gezegd worden dat in Nederland beschaafde politiek wordt bedreven die zich niet geroepen voelt de kiezers bij de neus te nemen, de democratische instituties te politiseren en, gedreven door duistere krachten, zeg maar rustig: in opdracht van derden, de staat aan het wankelen te brengen.

De afgelopen maanden hebben wij de beschamende vertoning gezien hoe vier partijen, waarvan twee nieuwkomers in de Tweede Kamer, geprobeerd hebben een regering te vormen. Twee van de vier werken voor instanties buiten het parlement, te weten het grote bedrijfsleven enerzijds en de agro-industrie anderzijds; een van hen drijft een eenmanspartij en scheldt iedereen verrot op de zogenaamde sociale media, hij is de grootste, die de weelde kent dat het zijn kiezers niks kan schelen waar hij mee aankomt, als het maar tegen de aanwezigheid van mensen met een immigratie-achtergrond is.

De vierde, die het kabinet van de vier legitimatie zou kunnen verschaffen en een reputatie heeft tot op de millimeter nauwkeurig de democratische instellingen en daarbij horende wetten te handhaven, en daarom, om voor ons, democratische leden van dit parlement ondoorzichtige redenen, wel in zee wil gaan met mensen die van plan zijn de gewone man alle belasting te laten betalen, de Grondwet naar hun hand te zetten, de journalistieke onafhankelijkheid en de onafhankelijkheid van rechters zwaar te beschadigen en te heulen met het regime van een land waarvan wij niets goeds te verwachten hebben.

Ik denk dan ook dat juiste moment is gekomen terug te gaan naar de kiezer en die een boodschap te brengen. Namelijk dat er in Nederland en in deze Kamer voldoende rechtschapen politici zijn die vanaf dag één een daadkrachtige regering zouden kunnen vormen die artikel één van de Grondwet naar letter en geest willen toepassen – “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan”— en die in staat zijn de grote problemen waarmee het land sinds jaar en dag kampt en die zijn veroorzaakt zijn door meer dan tien jaar verbijsterend wanbeleid, geheel of tenminste grotendeels op te lossen.

Ik dien dan ook de volgende motie in: ‘De Kamer, gehoord de beraadslagingen omtrent de vruchteloze pogingen die sinds 22 november 2023 zijn gedaan om een kabinet te vormen, ziet dat ruim voldoende bestuurskracht uitgaat van de democratische partijen in dit huis, besluit dat er nieuwe verkiezingen moeten komen waarbij in de aanloop de kiezer vooral zal moeten worden voorgehouden dat ondermijnende krachten de voet dwars moeten worden gezet, willen wij niet dat wij onze status als democratische staat te grabbel gooien en intern onder hoge spanning wordt gezet, en gaat desgewenst over tot orde van de dag.’

Voorzitter, dit was het.'

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Massabielle! Die naam zegt jullie waarschijnlijk niks en dat kun je desgewenst ook zo houden, maar ik wist haar, na ongeveer twee uur gewiekst onderzoek van mijn krakende geheugen, vanmorgen toch op te diepen: nadat zij ongeveer tachtig jaar geleden door een vrome onderwijzer in mijn tere kinderziel was vastgestampt.

Massabielle is een vlek in Zuid-Frankrijk waar zich een grot bevindt, en de vlek ligt naast het nederige dorpje Lourdes waar in de tweede helft van de negentiende eeuw, toen het spiritisme hoogtij vierde, drie herderskinderen zestien keer de Heilige Maagd Maria zagen verschijnen en van die Verschijning ook spannende boodschappen over oorlog en vrede meekregen. Een van die kinderen kan ik moeiteloos opdiepen uit mijn geheugen, namelijk Bernadette Soubirous, die naar aanleiding van die Verschijningen heilig werd verklaard.

Toen was Lourdes al een bedevaartplaats van formaat geworden, de Verschijningen hadden dorpelingen absoluut geen Windeieren gelegd. Nadien is het elders ook nog wel geprobeerd, ik wijs bijvoorbeeld op Fatima in Portugal en op Manfredonia in Italië, waar Padre Pio zijn Verschijningen had, hetgeen hem er niet van weerhield met name vrome vrouwelijke bedevaartgangers in zijn bed de biecht te horen. (En de plastic kalasjnikovs detoneerden ook nauwelijks tussen de overige bedevaartprullaria.)

En dan zijn dan nog de handelstechnisch gezien min of meer meest geslaagde bedevaartplaatsen – ik vergeet Medjugorje nog – maar meestal mislukten de trucs toch en bleek het bloed, dat de Madonna geregeld placht te wenen, afkomstig te zijn van een varken.

Tot vanmorgen waren voor mij leuke grappen nog het laatste restant van de bedevaarten naar Lourdes.  Bijvoorbeeld: Man komt plotseling overeind tussen de knielende pelgrims voor de Grot, en roept: ‘Ik kan weer lopen!’ De pelgrims beginnen te juichen: ’Een wonder, een wonder!’ ‘Hoezo een wonder?’ roept de man. ‘Mijn fiets is gestolen!’ Of deze: iemand in een rolstoel wordt ondergedompeld in het gewijde water, en ook daar geschiedde een wonder: de lekke band van de rolstoel bleek gerepareerd.

Goed.

Ik zou daar allemaal niet over begonnen zijn, als ik niet vanmorgen een serieuze reportage hoorde op Radio 1, bevattende een interview met een mevrouw die al twintig achtereenvolgende jaren een pelgrimage naar Lourdes had gemaakt. Ditmaal kon ze gewoon thuis in Maastricht blijven, want in de Basiliek van Onze Lieve Vrouw, in de Limburgse hoofdstad beter bekend als Slevruike, is op dit moment een gouden kistje te aanschouwen, bevattende een (gelukkig maar) niet nader omschreven lichaamsdeel van bovengenoemde Bernadette.

De verslaggever van Radio 1 luisterde meelevend naar het verhaal van die mevrouw die ook een Wonder bleek te hebben beleefd: op een van haar reizen had ze in Lourdes de kracht gevonden om te besluiten om te scheiden; hetgeen ik dan weer raar vind want katholieken mogen helemaal niet scheiden.

Het was trouwens toch een rare uitzending van het Radio 1 Journaal, want daar werd ook serieus gepraat over de Dodelijke Straal, die we tot nu toe alleen kenden uit stripboeken voor de rijpere jeugd, die de oorzaak zou zijn van de oorsuizingen die het Havanna Syndroom kenmerken.

En er was sprake van El Nino, het Kerstkindje, dat allerlei meteorologisch onheil pleegt te veroorzaken.

Ik verwacht dezer dagen een serieus verslag van een spiritistische seance, waarbij in de studio de tafel begint te wiebelen, zonder dat Astrid Kersseboom laat blijken dat ze dat raar vindt.