Wantrouwen

Een groot deel van wat inmiddels ‘bekend’ is geworden over de aanslag op het Crocus Pretpark in Moskou kan door iemand in mijn positie – achter een bureau in een werkkamer in een tuin ergens midden in een stil dorp in Zuid-Limburg – zelfs met het hele internet bij de hand, niet geverifieerd worden.

Hiermee kan mijn stukje van heden als geëindigd worden beschouwd. Tenzij ik me waag aan een paar speculaties die mij zelf niet meer loslaten.

Vrijdagavond, het theater stond nog in brand en er waren pas dertig slachtoffers geborgen verscheen Wladimir Wladimirowitsj Poetin op de Russische televisie en vertelde doodleuk dat de daders al waren opgepakt, terwijl ze onderweg waren naar Oekraïne. Dat land had zelfs al geregeld dat die daders veilig in hun vaderland konden terugkeren door in de landsgrens een doorgang voor ze open te houden.

Als de voorbereidingen voor die aanslag volledig aan de anders zo ijverig aanwezige geheime politie waren voorbijgegaan, hoe wisten de Russen dan wél dat er aan de grens tussen Oekraïne en Rusland een gaatje werd opengehouden – waarvoor dan? En die grens is 1565 kilometer lang en wat misschien nog meer indruk maakt: dat grensgebied is vrijwel helemaal in handen van… het Russische leger.

Goed. Maar dan begin ook je ook aan andere dingen te denken: zijn die vier die werden voorgeleid om staat van beschuldiging gesteld te worden geen willekeurige gevangenen die om andere redenen in elkaar geramd waren en zo voldoende indruk konden maken op eventuele andere kandidaat-aanslagplegers?

Poetin heeft inmiddels zijn standpunten gewijzigd en zoveel landen als daders aangewezen dat een opsomming van landen die géén terroristen hadden afgevaardigd naar Crocus gemakkelijker zou zijn geweest.

En het kan allemaal nog erger. Hadden de duizenden mensen die korte tijd na de aanslag een berg van enkele kubieke meters van allemaal rode en witte anjers en een paar wanstaltige knuffels kwamen neerleggen niet daartoe van staatswege een bevel gekregen, of een tegoedbon voor een liter wodka?

In de Angelsaksische wereld hebben ze er een uitdrukking voor: A distrustful character is an joy forever.

Blij dat ik daarmee gezegend ben. Laat Dilan en Kerrelijn en Geert maar oppassen. Ik heb ze door.