Bij de start van de politieke dag in Den Haag zagen we meteen dat er iets op til was: mevrouw Yesilgus van de VVD haalde driftig uit naar de terroristische acties van de boeren van de afgelopen nacht en had het Openbaar Ministerie de opdracht gegeven nu eens niet alleen de milieudemonstranten te grazen te nemen maar ook de boeren met hun mesthopen, hun tractoren, hun asbest, hun vuurwerk, hun vuilnis en andere brandjes.
Ik zei tegen wie het horen wilde: het is afgelopen met de kabinetsformatie, dit is de eerste handreiking naar andere partijen die niet sinds november onderhandelen over het wijzigen van de Grondwet. Met name naar Groenlinks/PvdA – de lievelingsvijand van de VVD.
Niet voor niks zat ineens Frans Timmermans alvast bij Sophie, en toen werd dat programma, o wonder, onderbroken voor een videoverbinding met Sander van der Wulp, die mocht aankondigen dat Pieter Omtzigt er de brui aan had gegeven om verder te gaan met de kabinetsformatie, omdat hij informatie had ontvangen van het ministerie van Financiën waarvan hij zo geschrokken was dat hij meteen het bijltje er bij neergegooid had.
Alsof deze aartsrekenaar niet al jááren wist dat de kabinetten Rutte er financieel met de pet naar hadden gegooid, dat we eindelijk weer eens een leger op poten moeten zetten, dat de mensen in Groningen en de slachtoffers van de toeslagenaffaire schadeloos moeten worden gesteld en dat er een miljoen woningen moeten worden gebouwd en er miljarden en miljarden moeten worden uitgegeven om Nederland droog en bewoonbaar te houden.
En plotseling inzag dat twee van de drie partners aan de formatietafel, Wilders en Kerrelijn, zulke kostbare verkiezingsbeloften hadden gedaan die ze nu verzilverd wilden zien, dat Nederland binnen de kortste keren als de eerste de beste bananenrepubliek failliet zou gaan.
Frans Timmermans zat er soeverein bij tegenover Sophie en deelde mee rustig af te wachten wat er zou gaan gebeuren. Hij heeft na Wilders de meeste zetels in de Tweede Kamer en, zo rekenden de Den Haag-watchers inmiddels uit, de mogelijkheid een kabinet te vormen met de steun van 78 zetels. Onder met motto: we zijn niet allemaal elkaars vrienden, maar weten samen wel waar Abraham de mosterd haalt. De stemming in het land is ernaar om over elkaars hobby’s heen te stappen, nu een bruine regering kan worden afgewend.
Dit laatste is uiteraard wishful thinking, maar voorlopig nog geen wishful stinking, en het lijkt, op een afstand van 250 kilometer, een manoeuvre waar wijlen Jaap Burger, wijlen Joop Den Uyl, Hans Wiegel en Dries van Agt statig bij zouden zitten te knikken, voor zover ze dat nog konden.
Die financiële problemen zijn er natuurlijk toch. Maar ook daarvoor hebben genoemde staatsmannen ooit wel oplossingen gevonden. Eindelijk een oude, vertrouwde Hollandse polderoplossing; gewoon weer politieke aardappelen, vlees en groente. Met papieren oplossingen, ik weet het. Maar dat heeft eerder al eens goed uitgepakt.
En we krijgen dan een regering die ook eerlijk en oprecht Poetin en Orban voor de laatste keer kan waarschuwen.
Ach wat zou dat leuk zijn.