SanteLOGie

Het tafeltje naast ons

Als uit het niets moest ik denken aan een sketch van Theo Maassen waarmee hij benadrukt hoe saai zijn leven eigenlijk is. In een restaurant waar hij met zijn familie zit, verwisselt de bediening de bestelde varkenshaasjes en biefstukjes. Niet erg, vindt  de familie Maassen, zo is óók goed. Het restaurant vindt niettemin dat een goedmakertje op zijn plaats is. ‘Kregen wij, van het restaurant, een gratis kopje koffie aanjebode,’ (dat is hier in huis, tussen haakjes, een vaste uitdrukking). Even een professionele stilte en dan de klapper: ‘Daar moet ik het mee doen in het leven. En dat maakte ik niet eens zelf mee, het gebeurde aan het tafeltje naast ons.’

Zo voelt het ook een beetje aan als ik voor de zoveelste keer op dit weblog begin aan een stukje over mijn wederwaardigheden op de dag van het bombardement van Nijmegen op dinsdag 22 februari 1944. Nou goed, het is vandaag precies tachtig jaar geleden en het volgende jubileum is over tien jaar, in 2034, en het eerste echte jubileum over twintig jaar, in 2044, als het honderd jaar geleden is. En ik 106 jaar zou worden. Ik kan niet garanderen dat ik het nog bij leven zal meemaken. Dus vooruit maar, vandaag ‘vieren’ we een jubileum.

Ik zou er een foto van Kaboel, Grozny, Adiivka of Gaza bij kunnen zetten, want zo zag het er uit: een half middeleeuws knus stadje, ik ruik er de lucht van natte kelder met kattenpis nog bij, vakkundig veranderd in een berg stenen en ander puin, het universele souvenir van de krankzinnige dictator.

Lang heeft het geduurd voordat men van historische zijde wilde toegeven dat Nijmegen was gebombardeerd door Amerikaanse bommenwerpers, dat kon de grote vriend ons toch niet aangedaan hebben? Maar de Amerikanen hadden hun bommenlast wegens slecht weer en zwaar afweergeschut niet in Duitsland kunnen loslaten boven een half middeleeuws knus stadje etc, en konden die ook niet helemaal terugnemen naar Engeland, vanwaar ze vertrokken waren, hun brandstofvoorraad was daarvoor niet toereikend. En ze zagen van grote hoogte een spoorwegemplacement, meenden dat het op Duits grondgebied lag en dachten: zo’n emplacement is óók een leuk doelwit.

En lieten toen de bommen ook nog een paar seconden te vroeg los, boven het oude centrum van Nijmegen.

Achthonderd doden, vele tragische verhalen, het leek wel Warschau of Rotterdam.

En ik keek ernaar. Of nee, ik hoorde het. Het klonk als een aardbeving, realiseerde ik me later. Ik herinner me ook nog dat de bommenwerpers teruggekomen waren, dat mijn vader onder aan de trap stond te schreeuwen dat mijn zus (van 13 jaar) en ik naar beneden moesten komen, maar dat feit, die terugkerende bommenwerpers, dat is me eerst uit het hoofd gepraat, en het klopte ook niet. Er waren, is me veel later gebleken, wel degelijk die zilveren vogels die ik uit slaapkamerraam laag zal komen aanvliegen: Duitse toestellen die toevallig op dat moment een oefenvlucht maakten.

In de woonkamer stond op een console in de hoek van de kamer een grotendeels lichtblauw porseleinen Mariabeeldje, dat heen en weer sprong op de aardbeving, mijn moeder zat er geknield voor, zes maanden zwanger van mijn broer, hardop biddend, waarvan ik me herinner dat ze herhaaldelijk ‘Lidiaatje, Lidiaatje’ riep – de naam van mijn driejarig zusje dat met natte pleuritis in het Canisius Ziekenhuis lag.

Daarna renden we allemaal naar dat ziekenhuis, een kilometer van ons huis, en werden daar tegengehouden en weggestuurd: ik zag nog een glimp van talloze brancards met gewonden die de trappen van het ziekenhuis werden opgedragen. Het was wel duidelijk geworden dat het ziekenhuis, net zo min als onze eigen buurt, getroffen was.

Wat we deden toen we thuis waren, dat weet ik niet meer. Die avond zagen we een oranje gloed boven ‘de stad’ zoals wij het centrum noemden – een kilometer of twee bij ons vandaan. En een van de volgende dagen een editie van het Nijmeegsch Dagblad, helemaal gevuld met overlijdensadvertenties.

Pas enkele jaren geleden kwam ik er per ongeluk achter dat bij het bombardement de echtgenote en de zoon van een oom waren omgekomen: ze woonden eigenlijk in Amsterdam maar waren op familiebezoek in een woning op de Lindenberg. Over pech gesproken.

Enkele dagen nog weer later was het puin al zover geruimd dat Lijn 1 van de tram weer over de Stikke Hezelstraat, Grote Markt en Burchtstraat kon rijden – straten waarvan de bebouwing grotendeels in puin lag. In die tram zat ik, ramptoerist.

Het is tachtig jaar geleden en het gebeurde, zal ik maar concluderen, aan het tafeltje naast ons, ik maakte het mee, maar op afstand en voor zover ik me herinner vond ik het vooral interessant.

Wie het echte verhaal wil lezen: https://anderetijden.nl/aflevering/480/Bombardement-van-Nijmegen

De Belg, krantenmagnaat

 

Door Guido t'Sas

Wijlen Ton Brouwers, meer dan 25 jaar hoofdredacteur van het Eindhovens Dagblad, (ED) verbood in zijn tijd nog een snipper over carnaval in de krant van Aswoensdag (de dag erna). Jammer voor de carnavalsvereniging in Budel, want die pleegt haar optocht altijd op dinsdag te houden, maar het was niet anders. Een groot verschil met de situatie vandaag, nu het ED met zo ongeveer 80% van de Nederlandse dagbladen in handen is van de Belgische familie Van Thillo, opererend onder de naam De Persgroep (DPG). Want de filosofie van dit conglomeraat luidt: brengen wat de lezer wil. Dit ontleen ik aan het pas verschenen boek De Belg van Mark Koster. Ondertitel: ‘Christian van Thillo, de mediakoning van de Lage Landen’.

Koster wil maar zeggen: met het verlies aan pluriformiteit bij de Nederlandse pers is ook een stuk cultuurgoed verloren gegaan. Om nog even terug te grijpen naar het ED, die krant is nu een verlengstuk van het in Rotterdam gemaakte Algemeen Dagblad (AD) en ik heb uit De Belg begrepen dat veel regionaliteit in het kopblad (zo worden de onder ‘Rotterdam’ draaiende regionale kranten ook aangeduid) te danken is aan het verzet van een inmiddels afgezwaaide hoofdredacteur. Hoe dat precies zit wordt niet duidelijk, maar het dagblad De Limburger zou zich met succes tegen een overname door DPG hebben verzet. Brabants Dagblad (Den Bosch/Tilburg), BN-DeStem (West-Brabant) en de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC) zijn er wel bij.

Schrijver Mark Koster presenteert zich als ‘onderzoeksjournalist en mediacriticus’. Hij fileerde eerder de mediatycoon John de Mol en diens familie. Koster is medeoprichter van het platform Follow the Money. De Belg is een biografie van de regelmatig als ‘charmant’ getypeerde Christiaan van Thillo, met van alles erop en eraan; kortheidshalve van de puberteit van het rijke uitgeverszoontje tot heden. Het is geen wetenschappelijk boek, maar een journalistiek verhaal van meer dan 400 bladzijden. Niet afstandelijk geschreven, maar gekleurd naar de opvattingen van de auteur en de meeste van diens zegslieden. Hij sprak met meer dan honderd betrokkenen in Nederland en België.

Er rijst een weinig flatteus beeld op van de overname door ‘de Belgen’ van Het Parool, de Volkskrant, Trouw, en AD. En van het opereren van Van Thillo ook op de mediamarkt in België. Niet zelden met hulp van de landelijke en regionale politiek; de man heeft heel wat lijntjes lopen naar wat daar heet De Wetstraat (Brussel). In Nederland houdt de politiek zich doorgaans koest, met uitzondering van het kamerlid Pieter Omtzigt, die heeft getuigd van zijn zorgen over de persverschraling en de gevolgen daarvan voor de democratie.

De regionale kranten zijn overgenomen van het naar ’t heet zieltogende uitgeversbedrijf Wegener in Apeldoorn en ronduit scandaleus, destilleer ik, is daarbij de gang van zaken bij het Gelders/Overijsselse dagblad De Stentor, waar menigeen de laan uitvliegt. Want je hebt – en dat speelt ook bij landelijke titels als de Volkskrant – integere volhouders en hen die in het boek worden aangeduid als ‘onderknuppels’ en ‘meelopers’, die niet vies zijn van de bonussen en andere revenuen, waarmee hun ‘solidariteit’ wordt beloond.

Het spreekt vanzelf dat de situatie in België, niet veel anders is. Een topfiguur daar die zich heeft vergaloppeerd met seksueel grensoverschrijdend gedrag wordt weliswaar ontslagen maar met loftuitingen uitgezwaaid en zijn gedoe blijft – in tegenstelling tot dat van anderen – ‘natuurlijk’ uit de DPG-kolommen. Zoals ook de scheve schaats van een enkele top-politicus, wiens solidariteit kennelijk onmisbaar is.

Van Thillo, die ook de Vlaamse commerciële tv-zender VTM en een aantal populaire radiozenders in bezit heeft (licenties vlot verkregen van die aardige overheid; ik betrap me erop het timbre van Koster min of meer te imiteren) aast nu, niet voor de eerste keer, op RTL, momenteel in bezit van het Duitse mediaconglomeraat Bertelsmann. ‘Want tv is iets anders dam kranten’, heb ik uit een recente discussie opgevangen; een drogredenering want zie de verbintenis tussen VTM en Het Laatste Nieuws.

De Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ), naar mijn smaak iets te weinig aanwezig in De Belg, heeft haar waarschuwende vinger opgestoken, maar iets aansprekender is wellicht het verhaal van de freelancefotograaf Ivo van der Bent, die in Nieuwsuur zijn verbijstering uitsprak ‘dat DPG wel 1,1 miljard euro wil neertellen voor een televisiezender, maar mij en mijn collega’s uitperst’. Een soortgelijke klacht komt van de schrijvende freelancers, voor wie de NVJ zich overigens wel sterk maakt.

De fotograaf heeft de Autoriteit Consument en Markt (ACM) gealarmeerd. Ook van deze instantie hebben we ot nu toe niet zoveel gehoord. Ligt het in Nederland wellicht nog gemakkelijker dan in België?

Nog eens: de Belastingdienst

Nog niet zolang geleden heb ik hier de aandacht gevestigd op een raar bureaucratisch fenomeen bij de Belastingdienst, een afdeling die de belastingplichtige vraagt naar zijn 'nieuwe' banknummer, zodat er geld kan worden overgemaakt. Nadat dat stukje was geplaatst, kwam ik er uiteindelijk uit. Hoe en wat, doet er niet toe, behalve dan dat ik de gelegenheid kreeg mijn banrekeningnummer door te geven. Dat ik heb sinds de jaren zestig, en waar de Belastingdienst al die jaren al veelvuldig gebruik van had gemaakt, helaas meestal in de categorie 'af'. Ik ging maar niet niet in discussie met die dienst, over het hoe en waarom ze nu ineens dat nummer weer wilden weten, wegens een angstbeeld dat ik had en dat heet: 'Toeslagenaffaire'.

Gisteren kreeg ik ineens drie blauwe enveloppen met inhoud. En dan te weten dat ik me van één zo'n enveloppe al een rolberoerte pleeg te schrikken.

Ik ritste de eerste open, een dubbelgevouwen A4'tje van opvallend dik papier, waarvan de eerste zin luidde: 'U heeft een rekeningnummer aan mij opgegeven voor de motorrijtuigenbelasting. Ik heb dit rekeningnummer opgenomen in mijn administratie.' En zo nog het een en ander. Intussen werd zoals gewoonlijk de motorrijtuigenbelasting voor mijn auto's gewoon afgeschreven van dat nummer, dat dan ook niet gewijzigd was.

Dan de tweede brief. Zelfde papier, tekst: 'U heeft een rekeningnummer aan mij opgegeven voor de motorrijtuigenbelasting.' Oh nee, dat was die eerste brief. Nu stond er: 'U heeft een rekeningnummer aan mij opgegeven voor de uitbetalingen toeslagen, inkomstenbelasting en Zvw.'

Al iets minder opgewonden opende ik de derde enveloppe. Eerste zin 'U heeft een rekeningnummer aan mij opgegeven voor de Overige belastingen'. Behalve dat die hoofdletter O mij even vasthield, realiseerde ik me dat er met dat laatste weinig aan de hand was -- ik heb geen idee wat er met 'Overige belastingen' bedoeld wordt.

Wat ik hoop, bijvoorbeeld voor de werknemers van de Belastingdienst, is dat deze en dit soort brieven geheel zonder tussenkomst van een ambtenaar door een machine zijn bedacht.

Hoewel: ene drs. J.M. Meisen ondertekent die brieven wel. Namens de bovengenoemde geheimzinnige zijtak van de belastingdienst, de Centrale administratieve processen.

Hoezo, fascisme en populisme?

In de loop van mijn lange, lange leven heb ik veel gelezen over fascisme – en het resultaat van al dat gelees is, dat ik nog altijd niet in enkele zinnen kan uitleggen wat fascisme precies is. Ik zou er dan ook niet nog eens over begonnen zijn als ik afgelopen weekend niet had gelezen Fascismo e populismo, van mijn favoriete Italiaanse historicus/romancier Antonio Scurati; het boekje bevat een bewerkte versie van de rede die Scurati op 29 september 2022 uitsprak in Genève, op een bijeenkomst van de Rencontres Internationales de Genève, een forum dat bestaat sinds 1946.

Scurati werkt, aan de hand van enorme archieven die geraadpleegd kunnen worden over Il Duce, aan het laatste deel van een vierdelige ‘roman’, gebaseerd op waar gebeurde feiten, over opkomst en ondergang van de Italiaanse dictator, Benito Mussolini.

Alle aanleidingen om aan de hand van een aantal passages uit zijn rede een beeld te schetsen van waar we in Nederland staan op het gebied van populisme en het, volgens Scurati, daaruit voortgekomen fascisme.

Een belangrijk deel van die rede ging over de vele verschijningsvormen van zowel fascisme als populisme. Zo ontstond het Italiaans fascisme (letterlijk ‘bundeling’) direct na en als gevolg van de Eerste Wereldoorlog vanuit de fasci di combattimento, groepen met gummiknuppels gewapende veteranen van de Grote Oorlog, die gefrustreerd en teleurgesteld waren doordat ze niet als helden waren ontvangen, en ook nog eens sociaal-economisch aan hun lot werden overgelaten. Benito Mussolini, zelf aan de kant gezet door een van de socialistische partijen van Italië, zag een kans om mede over de ruggen van die groepen vechtersbazen aan de macht te komen – zo ontstond een belangrijk aspect van het Italiaans fascisme: de verbondenheid van de politiek met openlijke geweldpleging – die Mussolini overigens gaarne overliet aan de fasci. Scurati: ‘Hij leidde daaruit iets bijzonders af: hij voerde niet aan, maar was de man die van veilige afstand aanmoedigde.’

En, voeg ik daar op eigen gezag aan toe, dat Mussolini beschikte over het soort van charisma waarmee hij zich de grootste onzin kon veroorloven, die door zijn aanhangers steevast met gejuich werd ontvangen – ik laat hier een paar namen vallen: Hitler, Trump,  Poetin, Wilders.

Een en ander dus vergemakkelijkt doordat de Italianen redeloos en radeloos en getraumatiseerd uit de oorlog waren gekomen. Mussolini liet de treinen op tijd rijden – hetgeen overigens ook al niet waar is.

Van die Italiaanse versie van het fascisme verschilt de toestand in het huidige Europa enorm, schrijft Scurati, het fascisme lijkt hier weer in opkomst, nadat sinds de Tweede Wereldoorlog drie generaties mensen zijn geboren en deels ook overleden. Op dit moment zijn de oorzaken van het oproer: de ongebreidelde immigratie uit Afrika en het Midden-Oosten, de abstracte bureaucratie uit de Europese Unie. Dat we al bijna tachtig jaar kunnen genieten van iets dat je toch ‘vrede’ zou kunnen noemen, dat een groot deel van de bevolking welvarend genoemd kan worden, mede door het ontstaan van de EU, dat weegt er blijkbaar niet tegenop. Men is bereid die welvaart en die vrede grotendeels af te breken door de unie op te heffen, rond elk land een hoge muur te bouwen en eens te bekijken met wie men nog een appeltje te schillen heeft. Roerloze rust met een Leider die alles in goede banen zal leiden. En daartoe niet in staat zal blijken – maar tot die tijd zal zorgen voor hoop zinloze heisa en ellende.

Dat gaat allemaal niet gebeuren, denken de weldenkende mensen in Europa, al moten we wel uitkijken: als we elkaar niet vasthouden slaat Poetin toe. Geen wonder dat de Leider van Rusland zo populair is bij pseudo-fascistische en populistische groeperingen in veel Europese landen: een echte Duce. Dat die dictator bereid en zelfs bezig is een hele generatie van na de oorlog te laten sneuvelen in de moerassen van Oekraïne, dat kan ook verklaard worden:  Poetin is als laatste sinds de Tweede Wereldoorlog nog steeds bezig nazi’s te bestrijden en die zijn in groten getale te vinden in Kiyv. De neonazi’s, een miniem groepje, zijn vreemd genoeg gek op Poetin en zijn geraaskal.

Weinig kans op echt fascisme, vooralsnog, dus. Ware het niet dat er toch nog enkele verontrustende passages in die rede van Scurati zitten, met name waar het de populistische grondslagen van het fascisme betreft.

Ik citeer: ‘In tegenstelling tot het huidige populisme, dat zich beperkt tot het langzaam eroderen van het parlementaire fundament van de liberale democratie, uitte het fascisme van Mussolini zich van het begin af aan in zijn misprijzen van het parlement, het democratisch systeem en de noodzaak dat systeem op te heffen.’ En inderdaad: Geert Wilders heeft zich er tot nu toe toe beperkt de Tweede Kamer een ‘nepparlement’ te vinden. Maar dan wel weer: net als Hitler en Mussolini werkt Wilders zich met behulp van dat waardeloze democratische systeem toe naar de macht. Hij is daarbij bereid de kernstukken uit zijn programma ‘in de ijskast’ te zetten. Als hij eenmaal de macht heeft kunnen die er altijd weer stukje bij beetje uit komen.

Scurati waarschuwt ook voor de stemmen die opgaan en ooit opgingen: ‘Ach, laat het hem maar proberen, het mislukt toch’.

Scurati noemt ook andere ingrediënten uit het bruine (maar eigenlijk zwarte) handboek: benoem een gemakkelijk te definiëren bevolkingsgroep, bij voorkeur afkomstig uit en/of aanwezig in het buitenland, en gebruik die als zondebok. En benoem zo gauw het kan een of meer socialisten en hun respectieve linkse groeperingen tot de demonen die de schuld van alles zijn en dat aan den lijve zullen ondervinden.

Zodat een vergelijking van de boeren met hun tractoren – met in achtneming van alle verschillen – met de fasci di combattimento niet geheel weggewuifd moet worden. Die fasci die overigens de laan uit werden gestuurd toen Mussolini het geschopt had tot minister-president.

Hoor je dat, Mark van den Oever?

Gezocht: een kabinet waarvoor je je niet hoeft te schamen

Ron Plasterk dook ineens op, met rode ogen die deden vermoeden dat hij de afgelopen nachten zijn tranen heeft proberen te verstikken in zijn kussentje, daarbij gesteund door zijn echtgenote die maar bleef zeggen: ’Je kunt toch nieuwe bakken?’ – niet iedereen heeft verstand van politiek.

Ik ook niet, dus denk dat ik er wel een leuk stukje over kan schrijven, zou Pippi Langkous opmerken. Gegarandeerd de plank mis, geheel en al van de koude grond, nog nooit van psychologie gehoord en daarom.

Maar daar gaat hij dus.

Hoe staat het land ervoor, gezien door de ogen van iemand die, soms zelfs van nabij, de regering van Joop den Uyl en het eerste kabinet Wim Kok heeft meegemaakt? Met name in het eerste geval was er nogal sprake van grootscheeps drankgebruik en nog ander grensoverschrijdend gedrag. En vooruit, kabinetten waar Willem Drees, Hans van Mierlo, Dries van Agt, Josef Luns, Els Borst, Max van der Stoel, Eelco van Kleffens en Alidius Tjarda van Starkenborch Stachouwer (geen idee wie dat was, dus alleen om die naam) deel van uitmaakten – die hebben toch om zeer uiteenlopende redenen, ook in het buitenland, grote eer ingelegd die afstraalde op Nederland, zeg maar: ons allemaal.

Vergelijk dat voor de grap eens even met wie nu bezig zijn een kabinet te vormen en daar voorlopig om een breed scala aan redenen niet erg uitkomen. Ik gok maar wat: de een wil alleen maar alleenheerser worden, de ander wil nog meer mestoverschot op de A1 en dan de fik erin en lijkt vastbesloten wegens exotische klederdracht en gebrek aan kennis van twee maal twee, de risée van verenigd Europa te worden; nog eentje die vaak naar Enschede moet om daar ook alweer uit te huilen, uit het venster roepend: Rechtsstatelijkheid! Rechtsstatelijkheid! Rechtsstatelijkheid! Tenslotte nog een mevrouw die zich erop voor kan laten staan te beschikken over de meest onoprechte grijns sinds Pontius Pilatus. En dan dus die eerder genoemde Plasterk en ik vergat nog Tante Annie uit Volendam.

Ja, het is misschien een correcte afspiegeling van de Nederlandse samenleving, waar inderdaad ook het aantal loslopende verwarde personen allengs toeneemt, maar ik mag toch hopen dat er consensus heerst over de stelling dat dat nog niet onoverkomelijk hoeft te betekenen dat dat mensentype het land zou kunnen besturen.

Ik noem opnieuw maar iets: er is een groot verschil tussen het napraten van de Ooms Donald & Wladimir enerzijds en normale diplomatie aan de andere kant. Politiek is de kunst van het haalbare, maar als het haalbare de politiek naar de ratsmodee helpt komen we daar niet veel verder mee dan de bodem van put.

Waar nog zachtjes echoënd uit naar boven klinkt: Rechtstatelijkheid! (driemaal.)

Informatie die er misschien ook een beetje toe doet: zowel Omtzigt als Plasterk zijn van huis uit wat Geert Wilders ‘katholieke gluiperds’ pleegt te noemen.

Doe met deze informatie wat u goeddunkt.

Voorlopige samenvatting

Bij de start van de politieke dag in Den Haag zagen we meteen dat er iets op til was: mevrouw Yesilgus van de VVD haalde driftig uit naar de terroristische acties van de boeren van de afgelopen nacht en had het Openbaar Ministerie de opdracht gegeven nu eens niet alleen de milieudemonstranten te grazen te nemen maar ook de boeren met hun mesthopen, hun tractoren, hun asbest, hun vuurwerk, hun vuilnis en andere brandjes.

Ik zei tegen wie het horen wilde: het is afgelopen met de kabinetsformatie, dit is de eerste handreiking naar andere partijen die niet sinds november onderhandelen over het wijzigen van de Grondwet. Met name  naar Groenlinks/PvdA – de lievelingsvijand van de VVD.

Niet voor niks zat ineens Frans Timmermans alvast bij Sophie, en toen werd dat programma, o wonder, onderbroken voor een videoverbinding met Sander van der Wulp, die mocht aankondigen dat Pieter Omtzigt er de brui aan had gegeven om verder te gaan met de kabinetsformatie, omdat hij informatie had ontvangen van het ministerie van Financiën waarvan hij zo geschrokken was dat hij meteen het bijltje er bij neergegooid had.

Alsof deze aartsrekenaar niet al jááren wist dat de kabinetten Rutte er financieel met de pet naar hadden gegooid, dat we eindelijk weer eens een leger op poten moeten zetten, dat de mensen in Groningen en de slachtoffers van de toeslagenaffaire schadeloos moeten worden gesteld en dat er een miljoen woningen moeten worden gebouwd en er miljarden en miljarden moeten worden uitgegeven om Nederland droog en bewoonbaar te houden.

En plotseling inzag dat twee van de drie partners aan de formatietafel, Wilders en Kerrelijn, zulke kostbare verkiezingsbeloften hadden gedaan die ze nu verzilverd wilden zien, dat Nederland binnen de kortste keren als de eerste de beste bananenrepubliek failliet zou gaan.

Frans Timmermans zat er soeverein bij tegenover Sophie en deelde mee rustig af te wachten wat er zou gaan gebeuren. Hij heeft na Wilders de meeste zetels in de Tweede Kamer en, zo rekenden de Den Haag-watchers inmiddels uit, de mogelijkheid een kabinet te vormen met de steun van 78 zetels. Onder met motto: we zijn niet allemaal elkaars vrienden, maar weten samen wel waar Abraham de mosterd haalt. De stemming in het land is ernaar om over elkaars hobby’s heen te stappen, nu een bruine regering kan worden afgewend.

Dit laatste is uiteraard wishful thinking, maar voorlopig nog geen wishful stinking, en het lijkt, op een afstand van 250 kilometer, een manoeuvre waar wijlen Jaap Burger, wijlen Joop Den Uyl, Hans Wiegel en Dries van Agt statig bij zouden zitten te knikken, voor zover ze dat nog konden.

Die financiële problemen zijn er natuurlijk toch. Maar ook daarvoor hebben genoemde staatsmannen ooit wel oplossingen gevonden. Eindelijk een oude, vertrouwde Hollandse polderoplossing; gewoon weer politieke aardappelen, vlees en groente. Met papieren oplossingen, ik weet het. Maar dat heeft eerder al eens goed uitgepakt.

En we krijgen dan een regering die ook eerlijk en oprecht Poetin en Orban voor de laatste keer kan waarschuwen.

Ach wat zou dat leuk zijn.

Het pensioen, dat is pas grensoverschrijdend

Net gekeken naar Sophie & Jeroen, en dan vooral naar Jeroen, want die was aan de beurt. Of die nog klappen heeft uitgedeeld of klappen heeft gekregen, dat kwamen we niet te weten, waar we wel achter kwamen – voor zover we er nog niet achter waren, dat is dat de media -- en dan met name de televisie – zichzelf beschouwen als niet zozeer het middelpunt van de wereld, maar wel als de gehele wereld zelf.

En dan komt de grootgoeroe van de televisie, Angela de Jong,  vanavond nog eens haar kaarsje laten schijnen over de hele kwestie.

Dat er op alle werkvloeren van de wereld van alles mis gaat omdat veel ondernemers nu eenmaal onmenselijke horken zijn, dat is toch helemaal geen nieuws? En dan moet ik er nog even bij zeggen dat heel veel werknemers het er ook nog eens naar maken. Vaak ook nog ten detrimente van niet alleen hun baas, maar ook van hun collega’s.

Intussen kan ik inmiddels bij geen enkel bedrijf meer achter de decorstukken kijken, en dat is dan ook de grote zegen die het pensioen met zich meebrengt: dat je áf bent van collega’s die je verlinken, die geen flikker uitvoeren, waardoor anderen harder moeten werken, collega’s die met rode oortjes de vrouwelijke collega’s nakijken (en erger, ik noem de beruchte Nieuwjaarsreceptie), leidinggevenden die permanent dronken door het bedrijf wankelen en geregeld meubels en kozijnen kort en klein slaan, algemene discriminatie tegen gekleurde collega’s en eindeloze lolligheid tegenover homo’s en lesbiennes – ik heb ooit een alom gevierde hoofdredacteur gehad die homo’s betitelde als ‘strontstampers’ die hij liever niet op de redactie zag – en dat betrof nog wel een timide lesbisch meisje dat gewoon blij was met haar baantje.

En wat gebeurde ermee? Niks, natuurlijk. De vrouwen op de redactie gaven elkaar bruikbare tips over hoe te ontkomen aan de Nieuwjaarsomhelzingen, homoseksuele mannen vluchtten naar voren en maakten gewoon openlijk zelf de ergste homograppen. Een collega van Indonesische afkomst die zichzelf betitelde als ‘Klapperjavaan’.

Of er ooit dickpics zijn rondgestuurd betwijfel ik, gewoon omdat de handige apparatuur nog niet bestond die de dickpic technisch mogelijk heeft gemaakt.

Het gezelligst was het eigenlijk op de werkvloeren waar mannen en vrouwen elkaar complimenteerden over uiterlijk en kleding, want dat bestond en bestaat ook. Alsmede bewondering voor elkaars prestaties, want daar komt je uiteindelijk toch het verste mee.

Wat wel in ‘mijn tijd’ ontstond was het besef dat sociale media funest kunnen zijn. Toen in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw de eerste systemen voor elektronische tekstverwerking in gebruik werden genomen en de mogelijkheid ontstond discussies te verplaatsen van de ruimte tussen bureaus en de kantine naar de geluidloze hoek van de discussieruimte op ‘het systeem’. Toen waren we nog verstandig: we besloten er na korte tijd geen gebruik meer van te maken.

En tenslotte nog even terug naar de televisie: als er een topprogramma gemaakt moet worden waarbij de presentator wil dat er elke dag weer een topprestatie geleverd moet worden, dan kan ik me toch wel een beetje voorstellen dat er nog wel eens enkele harde woorden kunnen vallen.

En helemaal tenslotte: zolang er geen sluitend juridisch bewijs plus een bijpassend vonnis volgens het Nederland strafrecht is geleverd, heeft Matthijs van Nieuwkerk niemand met het hoofd tegen een muur geslagen en op een andere manier strafbaar fysiek bejegend.

Wat is trouwens de waterdichte definitie van ‘grensoverschrijdend gedrag’?