Net gekeken naar Sophie & Jeroen, en dan vooral naar Jeroen, want die was aan de beurt. Of die nog klappen heeft uitgedeeld of klappen heeft gekregen, dat kwamen we niet te weten, waar we wel achter kwamen – voor zover we er nog niet achter waren, dat is dat de media -- en dan met name de televisie – zichzelf beschouwen als niet zozeer het middelpunt van de wereld, maar wel als de gehele wereld zelf.
En dan komt de grootgoeroe van de televisie, Angela de Jong, vanavond nog eens haar kaarsje laten schijnen over de hele kwestie.
Dat er op alle werkvloeren van de wereld van alles mis gaat omdat veel ondernemers nu eenmaal onmenselijke horken zijn, dat is toch helemaal geen nieuws? En dan moet ik er nog even bij zeggen dat heel veel werknemers het er ook nog eens naar maken. Vaak ook nog ten detrimente van niet alleen hun baas, maar ook van hun collega’s.
Intussen kan ik inmiddels bij geen enkel bedrijf meer achter de decorstukken kijken, en dat is dan ook de grote zegen die het pensioen met zich meebrengt: dat je áf bent van collega’s die je verlinken, die geen flikker uitvoeren, waardoor anderen harder moeten werken, collega’s die met rode oortjes de vrouwelijke collega’s nakijken (en erger, ik noem de beruchte Nieuwjaarsreceptie), leidinggevenden die permanent dronken door het bedrijf wankelen en geregeld meubels en kozijnen kort en klein slaan, algemene discriminatie tegen gekleurde collega’s en eindeloze lolligheid tegenover homo’s en lesbiennes – ik heb ooit een alom gevierde hoofdredacteur gehad die homo’s betitelde als ‘strontstampers’ die hij liever niet op de redactie zag – en dat betrof nog wel een timide lesbisch meisje dat gewoon blij was met haar baantje.
En wat gebeurde ermee? Niks, natuurlijk. De vrouwen op de redactie gaven elkaar bruikbare tips over hoe te ontkomen aan de Nieuwjaarsomhelzingen, homoseksuele mannen vluchtten naar voren en maakten gewoon openlijk zelf de ergste homograppen. Een collega van Indonesische afkomst die zichzelf betitelde als ‘Klapperjavaan’.
Of er ooit dickpics zijn rondgestuurd betwijfel ik, gewoon omdat de handige apparatuur nog niet bestond die de dickpic technisch mogelijk heeft gemaakt.
Het gezelligst was het eigenlijk op de werkvloeren waar mannen en vrouwen elkaar complimenteerden over uiterlijk en kleding, want dat bestond en bestaat ook. Alsmede bewondering voor elkaars prestaties, want daar komt je uiteindelijk toch het verste mee.
Wat wel in ‘mijn tijd’ ontstond was het besef dat sociale media funest kunnen zijn. Toen in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw de eerste systemen voor elektronische tekstverwerking in gebruik werden genomen en de mogelijkheid ontstond discussies te verplaatsen van de ruimte tussen bureaus en de kantine naar de geluidloze hoek van de discussieruimte op ‘het systeem’. Toen waren we nog verstandig: we besloten er na korte tijd geen gebruik meer van te maken.
En tenslotte nog even terug naar de televisie: als er een topprogramma gemaakt moet worden waarbij de presentator wil dat er elke dag weer een topprestatie geleverd moet worden, dan kan ik me toch wel een beetje voorstellen dat er nog wel eens enkele harde woorden kunnen vallen.
En helemaal tenslotte: zolang er geen sluitend juridisch bewijs plus een bijpassend vonnis volgens het Nederland strafrecht is geleverd, heeft Matthijs van Nieuwkerk niemand met het hoofd tegen een muur geslagen en op een andere manier strafbaar fysiek bejegend.
Wat is trouwens de waterdichte definitie van ‘grensoverschrijdend gedrag’?
Laatste reacties