En daar zitten we dan, met de handen in het haar. In mijn stille dorpje, waar allemaal aardige mensen wonen die je vriendelijk groeten, heeft bijna de helft gestemd op een partij die als puntje bij paaltje komt mij ook weg wil hebben. Ik ben daar niet verbaasd over. Ik woon inmiddels bijna zestig jaar in Zuid-Limburg, ik heb hier veel goede vrienden en kennissen, maar in het algemeen word ik toch als een soort buitenstaander gezien. Ook al omdat ik natuurlijk een rare ben.
Dus daar is niks aan te doen, als ik dat al zou willen – ik sta op het standpunt van Maarten van Rossem: ik ben een rare, wen er maar aan.
Waarna we kunnen overgaan tot een amateur-analyse van de politieke situatie in Nederland.
Ik zag een kaartje voorbij komen waarop te zien is hoe eigenaardig de uitslag van de verkiezingen eigenlijk is. Vrijwel het gehele land heeft de kleur van de PVV, met een aantal uitzonderingen: in de meeste grote steden, met uitzondering van Rotterdam en Den Haag, heeft een meerderheid gestemd op GroenLinks/PvdA, in Amsterdam zelfs 33 procent. En in Twente en een stukje Achterhoek gingen de stemmen vooral naar Omtzigt.
En dan eigen waarneming: het electoraat heeft, met name vanaf dit jaar, de neiging kleine tsunami’s te veroorzaken, dit jaar al drie keer: eerst liepen de kiezers te hoop achter Caroline van der Plas met haar houtje-touwtje partij, toen achter Omtzigt, en nu achter de PVV. Verschillen zijn er wel: Van der Plas heeft vooral een programma waarin haar ware bedoelingen niet vermeld worden, Omtzigts partij heeft een veel te ingewikkeld programma, en ook het programma van de PVV – ‘Nederland terug aan de Nederlanders’ – moet je tussen de regels door gelezen worden: met Nederlanders worden blanke inboorlingen bedoeld.
Ook doet zich opnieuw een beschamend verschijnsel voor: partijen die vooraf roepen nooit met de eventuele grote winnaar in zee te zullen gaan omdat die ‘mensen wegzet’ en zelfs ‘ongrondwettelijk’ is, en binnen een half uur na de eerste exit poll meedelen natuurlijk hun democratische plicht te zullen doen, dat wil zeggen: met de grote boosdoener in onderhandeling te treden.
Intussen laat Wilders zien – zoals hij ook deed toen hij Rutte pootje lichtte door zich niet te houden aan de afspraken gemaakt in de gedoogovereenkomst – dat hij vele gezichten heeft. Wij kenden al zijn gezicht dat hij trekt als hij het over poesjes heeft, gisteravond zagen we een verwant gezicht: natuurlijk ging hij zich aan de Grondwet houden – maar dat kan niet anders dan een leugen zijn: zijn partij steunt principieel op een standpunt dat in strijd is met artikel 1 van de Grondwet, zonder dat programmapunt is de PVV zinloos.
Dus we gaan het bekijken. Het voordeel van de ontstane situatie is: we gaan het ware gezicht van Van der Plas en van Omtzigt zien, de komende tijd – dat van de VVD kennen we al een tijdje.
Voorlopig zijn de moslims, joden en andere ‘buitenlanders’, nog veilig en kan Oekraïne op Nederland rekenen, net als de publieke omroep en de restanten van de door de VVD al eerder gedecimeerde cultuur.
Nóg.