Niet dagelijks, wel vaak, plaatst de Amerikaanse schrijver Thomas C. Boyle foto’s op Twitter; vaak van zijn hond (met zwarte krullen), zijn glas rode wijn voor het knappend haardvuur, en ’s morgens vroeg de weg die voert langs Boyles huis in Santa Barbara, Californië. ( Ik ben stikjaloers op dat huis: een schepping van Frank Lloyd Wright.)
Die weg is op de foto’s opvallend vaak nat van de regen, afgelopen jaren plaatste Boyle zelfs foto’s van de gevolgen van spectaculaire overstromingen.
Die natheid past niet in het nieuwste boek van deze schrijver. Het heet Blue Skies, wellicht een verwijzing naar een song van Ella Fitzgerald, die begint met
Blue skiesSmiling at meNothing but blue skies
Do I see
We zien de Amerikaanse wereld gereduceerd tot twee achtergronden: die van Californië, waar het altijd droog is (en dus de sky ook meestal blue) en het grootste gevaar de razendsnel om zich heen grijpende bosbranden, enerzijds; en anderzijds The Sunshine State, te weten Florida, waar het (weer: in dit boek dus) altijd regent en waar je geregeld het beste met een roeiboot ‘op pad’ kunt gaan. En waar je als huisdier bijvoorbeeld een flinke wurgslang kunt houden.
Maar eigenlijk gaat het boek over een gezin: een huisarts, diens echtgenote, beide op leeftijd, en hun twee kinderen. Die kinderen zijn volwassen, de zoon, Cooper woont in Californië en is entomoloog, de moeder probeert vooruit te lopen op de meteorologische toekomst door te experimenten met maaltijden die geheel of gedeeltelijk bestaan uit insecten; de dochter, Cat, is Todd tegengekomen die vertegenwoordiger is bij de firma Bacardi en dus bijna nooit thuis, en een houten strandhuis in Florida heeft; dit echtpaar is stevig aan de drank en drugs, zoals bijna iedereen in het boek.
Het verhaal is een page turner, als altijd bij Boyle, hier zien we ook weer diens meesterlijke hand van schrijven, afwisselend sardonisch en ironisch. Zoals al eerder te zien in een flink deel van zijn oeuvre, dat gaat over de teloorgang van de Amerikaanse maatschappij, die in haar kinderlijke verwendheid geen enkel verweer heeft, of wenst te hebben, tegen de rampspoed die het land ondergaat door onder meer de klimaatverandering. En daarbij kent hij geen genade voor zijn romanfiguren. In dit boek moet vooral Cat het ontgelden – ik kan helaas niet duidelijker zijn, lees dat boek.
Boyles stijl is, het lijkt wel in toenemende mate, ongelooflijk (en eigenlijk deels onvertaalbaar) Amerikaans. Ik kan daar zeer van genieten, die soepele buigzaamheid van Boyles Engels. En meer nog diens genadeloze afrekening met zijn hoofdpersonen en hun mislukte levens, die bestaan uit tragische episodes die een soort ‘eigen schuld, dikke bult’ sfeer meekrijgen.
Blue Skies is het 28ste boek dat ik van Boyle lees, geschreven sinds 1982.
Ik kan er absoluut niet genoeg van krijgen.
Gelukkig toont Boyle weer af en toe op Twitter (nou ja: X) een foto van een grote blauwe kwal, die hij hanteert als achtergrond van zijn desktop: het teken dat hij aan een nieuw boek werkt.
Ik ben er nu al nieuwsgierig naar.
Laatste reacties