Als bijna 85-jarige heb je toch maar een mooi leventje. Hoogstens een paar keer per jaar een instelling van gezondheidszorg bezoeken, voor de rest van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat holadijee, holadijoo.
Juist. Zoals vandaag.
Eerst de mooie kant van de zaak. Controle van de heupvervanging van drie weken geleden. Geen file op de A2, altijd meegenomen, keurig op tijd rijden we het parkeerplaatsje van de kliniek –uitsluitend in heupen en knieën – in Nederweert op, waar één elektrische Volvo staat te laden. Tien meter naar de voordeur, die geruisloos en dus niet klepperend open gaat. Binnen hartelijk welkom geheten, cappuccino staat binnen een minuut voor je neus, nog twee minuten later staat de orthopeed voor je neus die je meeneemt naar zijn kamer. Nog klachten, doet u maar dit of dat, het gaat prima, nou geweldig, tot over drie maanden, dan handelen we het telefonisch af.
Er zijn inmiddels twee auto’s bijgekomen, we glijden Nederweert uit, zo naar de A2, heeft toch nog ruim twee uur geduurd.
Dan ’s middags voor een ander orthopedisch probleem naar Zuyderland. Ja, daar kijk je van op, we zitten midden in de actualiteit. Van Zuyderland wel te verstaan, in Sittard; dankzij de tamelijk recente autoweg N300 in een kwartier daar. Binnenkomen geen probleem.
Maar dan eruit.
We hebben het parkeren afgerekend, bedrag viel nog mee, en rijden welgemoed de garage uit. En zien dan één bordje over het hoofd. Voor we het weten zitten op de route naar de Eerste Hulp. En we willen naar huis! Nou goed, eigen schuld. Terug naar het uitgangspunt. Daar weer een heleboel borden, het is een complete attractie uit een pretpark, verkeerslichten en druk verkeer, zien geen wegwijzer die ons echt van dienst is en nemen opnieuw de verkeerde richting, namelijk rechtdoor.
We krijgen een complete rondleiding van een minuut of twintig door een ingewikkelde mijnwerkersbuurt van Geleen, compleet met mensen die in hun halve blootje lekker op hun stoepje in het zonnetje zitten.
Ik kom hier, in de gemeente Sittard-Geleen, al een jaar of zestig (zij het niet al te vaak) en ik ga compleet de mist in. Dan toch maar de telefoon, die meldt dat hij weet waar we zitten en als we nou nauwkeurig zijn doolhof volgen we een kansje hebben op de juiste route te komen.
Dankzij vasthoudend vasthouden lukt dat ook nog. Ondanks dat het spitsuur is aan gebroken.
Dat ziekenhuis is overigens een geweldige ratjetoe van architectonische stijlen zonder enige overzichtelijkheid.
Wat mag dat allemaal wel kosten?
We kijken het nog eens na, voor de zekerheid, bij de verzekering.
We hebben voor een dikke tienduizend pegels vertimmerd aan die tent, dit jaar.
Daar had wel iets meer overzicht tegenover kunnen staan.