SanteLOGie

De barpianist

Aan een horecagelegenheid met gedempt licht en een vleugel waaraan een pianist het soort muziek produceert dat tegenwoordig muzak wordt genoemd, daar had ik een goede, nou ja, licht intrigerende herinnering aan.

Maar eerst dit: kinderen vinden alles normaal, hoe achteraf raar of onbegrijpelijk of desnoods onheilspellend ook. En dat is ook niet aan een bepaalde maximumleeftijd gebonden. Zo ook in dit geval.

En om niet verder in raadselen te spreken: ik moet ongeveer 13 jaar zijn geweest – preciezer gaat niet – dat ik enkele malen door mijn oudste zus, die acht jaar ouder was dan ik en dus omstreeks 21 jaar, werd meegenomen naar café restaurant Normandie (Franse uitspraak) op het Keizer Karelplein in Nijmegen. Ik neem aan dat we daar een paar kopjes thee dronken; en luisterden naar de muziek die live werd gespeeld op een vleugel – ik weet niet zeker of er ook een drummer en een bassist bij waren, maar hoe dan ook: beide keren (ik herinner me twee van die uitjes) stuurde mijn zus mij plotseling naar de pianist met een verzoeknummer: het eerste deel te spelen van het Warsaw Concerto van Richard Addinsell.

Een eigenaardige keuze voor een barpianist, maar vermoedelijk was er een fooi aan verbonden en dus werd de intro van het Warsaw Concerto gespeeld.

Achteraf ook wel weer toepasselijk: vanaf de bouw in 1928 (door de in Nijmegen beroemde architect Charles Estourgie) tot 1944 had het café – een groot gebouw met een schitterend terras – Germania geheten, een naam die er in 1944, toen Nijmegen net bevrijd was, haastig vanaf werd gehaald en ‘geactualiseerd’.

(In 1968 is het café afgebroken en vervangen door een oerlelijke kolos van de Rabobank, die er nog steeds staat.)

Al een tijdje was mij opgevallen dat aan de Pancratiusstraat in Heerlen, de plaatselijke eet- en drinkboulevard, een restaurant was ingericht dat de naam Live Piano’s draagt.

Dus – zie boven – gisteren de stoute schoenen aangetrokken en daarhenen. Nee, ik overwoog niet een verzoeknummer aan te vragen, gezien de grote kans dat de desbetreffende pianist het Warsaw Concerto hoogstens van horen zeggen zou kennen.

Het was alweer een groot gebouw met flitsende verlichting en grote schermen waarop beelden van de kerstviering van vorig jaar, de toegangshal rook flink naar sigaretten, maar binnen was het in toenemende mate gezellig. Aan enkele tafels werden verjaardagen gevierd (‘hij leve lang, een leven lang’) en achterin stonden wat statafels waaraan al snel zich een gezelschap verzamelde dat alle schijn had van een modern verschijnsel: de vriendengroep.

Toen we een vlot geserveerd en goed toebereid eenvoudig avondmaal op hadden was het feest in volle gang. Van de aanwezige gezelschappen gingen geregeld enkele deelnemers naar buiten voor een pafke, en de dames twee aan twee naar het toilet; en drie pianisten zetten het op een spelen van allerlei luidkeels door de bezoekers meegezongen moderne liederen, daarbij tevens begeleid door bas en drums. Want bonke bonke moet, natuurlijk.

Wij voelden ons eerlijk gezegd een beetje oud, en werden als zodanig ook met alle egards behandeld en begeleid.

Nee, geen Warsaw Concerto, dat leek me logisch.

Komen we er nog eens terug (die kok kon echt heel goed een mooi stukje rundvlees prachtig extra rare bakken)?

Ach.

_________

De foto is geleend van de onovertroffen website over alles dat Nijmeegs is, noviomagus.nl. Merk op dat de naam van het café niet goed leesbaar is. Door voor de hand liggende oorzaak, natuurlijk.

Omtzigt plundert rechts

Een nieuwe partij moet natuurlijk wel komen met een ‘unique selling point’, en dat, o verrassing, is voor NSC van Pieter Omtzigt een ongekende ruk naar rechts waar het betreft de (im)migratie. Ik moet daarbij natuurlijk een slag om de arm houden omdat we de rest van het programma van NSC op dit moment nog niet goed kennen.

De migratieparagraaf is een zeer gedetailleerd en op het oog ook verstandig en redelijk stuk. Eén belangrijk euvel: een groot deel ervan is onuitvoerbaar doordat Nederland aan allerlei verdragen gebonden is. Verdragen opzeggen dan maar? Dat kennen wel al van Wilders en Baudet. Ook is er sprake van bewaken/sluiten van grenzen. Ook al zo’n onmogelijkheid, alleen al omdat het de doodsteek zou zijn voor een belangrijk deel van de Nederlandse economie.

Omtzigt wil ook nog iets anders dat vrijwel onmogelijk is: als vluchtelingen/migranten van buiten Europa via België of Duitsland naar Nederland zijn gekomen, moeten ze terug naar die landen. Op zich een maatregel, die trouwens gewoon al bestaat, waarmee je vrijwel iedereen buiten de deur kunt houden; en die helaas, zo heeft de praktijk uitgewezen, niet te handhaven valt.

Een deel van het bedrijfsleven zal niet blij verrast zijn door een ander puntje uit het programma: arbeidsmigranten moeten behoorlijk beloond en gehuisvest worden, anders mogen ze niet in Nederland werken. Dan is de lol er wel zo’n beetje vanaf, voor de tomaten- en paprikakwekers. En aangezien autochtone Nederlanders geen of weinig zin hebben in die baantjes kunnen de kassen wel opgedoekt worden. Wat overigens voor het klimaat een opsteker zou zijn.

Tot zover hangt er dus al een populistisch luchtje rond NSC, en het lichtpuntje daarbij is dat dat kiezers van Ja21, VVD, SP, Baudet, PVV en hoe dat rechtse rapalje allemaal heet naar zich toe zal trekken.

Een avond met leuke doorkijkjes

‘Als er zoveel geluld moet worden, dan heb ik er totaal geen zin meer in.’ Je moet naar durven. Je hoogtijdagen in de peilingen zijn alweer een paar maanden achter de rug, je snapt er inmiddels geen reet meer van en dan zeg je dat – niet de gaten hebbend dat het meteen ook een korte samenvatting van haar eigen partijprogramma is: ‘blijf met je poten van de koeien en van de agrarische industrie af dan heb je aan mij geen kind’. Dat je dan nog het lef hebt om een uiterst bekwame en door alle wateren gewassen politicus als Frans Timmermans mee te delen dat hij veel water bij de wijn moet doen om bij haar in de gratie te komen, maakt het hele potsierlijke verhaal van die gezellige mevrouw genaamd Kerrelijn van der Plas helemaal af.

Het allermooiste vond ik nog haar opmerking – o jee, ik heb het over College Tour van gisteravond – dat de VVD ‘iets minder links’ moet worden: als je nog bewijs zoekt voor het percentage politiek onbenul waaraan die mevrouw uit Deventer lijdt, ze levert het zelf. Waar nog haar politiek dodelijke opmerking toegevoegd kan worden ‘ik wil met Pieter’.

En dan heeft ze de debatten van de komende tijd nog niet meegemaakt, als er in toenemende mate slap geluld zal worden zonder dat er daadwerkelijk iets gezegd wordt.

Wat zagen we gisteravond eigenlijk? Een Pieter Omtzigt die vooral met zichzelf in de knoop zit, eigenlijk niet weet wat hij wil, behalve twee dingen: met Timmermans mee op sociaal vlak, met Yesilgoz mee waar het de migratie betreft. Dat heet ‘populisme’ maar dan met een Omtzigtsausje: zie mij eens worstelen.

Yesilgoz die gewoon alweer zit te dicteren wat er na de verkiezingen gaat gebeuren als zij tot premier is ‘gekozen’. Ditmaal geen dreigementen om de PVV te gaan regeren, dat komt later nog wel. Dan zit er Van der Plas met boven aangehaalde ‘oneliners’, eigenlijk meer wanliners; zij heeft het gemakkelijk: met het huidige aantal zetels in de peiling komt ze hoe dan ook niet aan de beurt bij het regeren, dus waarom zou ze het achterste van mijn tong laten zien.

En Frans Timmermans, gepokt en gemazeld in de politiek met alle slordigheden van dien; met name de deelname van de PvdA aan Rutte II is natuurlijk nog altijd een schandvlek – ik hoop dat hij toch eens zal zeggen: ‘dat deden we om de VVD van zijn meeste rechtsradicale denkbeelden af te kunnen houden, en dat is deels ook gelukt’, maar dat zijn subtiliteiten die in het huidige politieke klimaat afgedaan worden als ‘Haags gelul’. Timmermans begrijpt dat ook en daarom sloot hij ‘zo enigszins mogelijk’ deelname aan een kabinet met de VVD uit. Chapeau, zou ik zeggen.

Ook zijn aanwezigheid in de Europese Commissie tijdens het door Rutte en Von der Leijen gesloten ‘akkoord’ met de dictator van Tunesië – een miljard weggeven uit de staatskas om de kiezers ervan te overtuigen dat het weliswaar weggegooid geld is, maar toch aantoont dat je iets aan illegale migratie wil doen – werd hem nog even onder de neus gewreven, maar hij had daar goede antwoorden op. Nu maar hopen dat de intelligente kiezer dat ook begrijpt. Over de VVD zei Timmermans ook iets heel verstandigs: ‘Het zou goed zijn als die partij eens even ging uitrusten en herbronnen.’ Herbronnen, ja, dat zei hij, een activiteit die tot nu toe was voorbehouden aan op godsdienstige grond gebaseerde partijen, zoals het CDA.

Nu nog even de meerderheid halen.

Vertellen jullie dat even aan de kiezers?

Probeer het ook eens

Mijn goede vriend en collega Arthur Spierts mag graag een beetje dollen op het internet. Hij beheerst bijvoorbeeld zijn iPhone als geen ander, en het mag dan ook geen wonder heten dat hij onmiddellijk bij verschijnen van het verschijnsel ChatGPT dacht: ik prambeer het eens. En het voor de hand liggende slachtoffer was ik. En dus appte hij gisteravond het resultaat, met de opmerking: Zo hoor je het eens van een chatbot, Sante. In 2 seconden!! 

Dus hier volgt de tekst -- ik blijf het een wonder vinden, waar halen ze het vandaan -- al staan er zeker vier dingen in die absoluut niet kloppen.

 

'Sante Brun's Redactionele Invloed

October 20, 2023

 

 

Sante Brun was een bepalende figuur in de geschiedenis van het Limburgs Dagblad. Als doorgewinterde redacteur met een passie voor de Limburgse regio, speelde hij een cruciale rol in de ontwikkeling van de krant.

Sante Brun begon zijn carrière bij het Limburgs Dagblad in de jaren '70. Zijn scherpe journalistieke inzicht en toewijding aan kwaliteitsverslaggeving werden snel opgemerkt. Hij stond bekend om zijn vermogen om belangrijke lokale gebeurtenissen te analyseren en ze toegankelijk te maken voor de lezers.

Brun was niet alleen een uitstekende redacteur, maar ook een inspirerende mentor voor jongere journalisten. Hij moedigde hen aan om dieper te graven, verhalen vanuit verschillende perspectieven te benaderen en de lokale gemeenschap te betrekken. Zijn betrokkenheid bij de opleiding van de volgende generatie journalisten maakte van het Limburgs Dagblad een broeinest van talent.

Het was echter niet alleen zijn journalistieke vakmanschap dat Sante Brun onderscheidde. Hij had ook een scherp gevoel voor het behouden van de culturele identiteit van Limburg in de krant. Hij pleitte voor artikelen en reportages die de rijke geschiedenis, tradities en de Limburgse taal in ere hielden.

Gedurende zijn loopbaan bij de krant maakte Brun ook de overgang naar digitale media en de uitdagingen van de moderne journalistiek mee. Hij bleef de krant helpen evolueren, zodat deze relevant bleef in een steeds veranderend medialandschap.

Sante Brun's nalatenschap bij het Limburgs Dagblad is er een van toewijding aan kwaliteit, diepgang en het behoud van de Limburgse cultuur. Zijn invloed strekte zich uit over generaties journalisten en hielp de krant zich te handhaven als een essentiële stem in de regio Limburg.'

Lang zal hij leven

Zouden veel mensen van ongeveer mijn leeftijd – en jongeren feitelijk nooit – zich serieus afvragen  hoe lang ze nog willen leven, vooral: hoe lang ze verwachten nog te leven en hoe groot de kans daar op is. En in welke toestand?

Het Centraal Bureau voor de Statistiek is daar heel gedecideerd in: ik ga dood in mei 2029. Zet de champagne maar vast klaar.

Statistiek is een mooi vak, denk ik. Helder. Geen aarzelingen.

Maar er zijn andere voorspellers; bijvoorbeeld mijn huisarts, die een jonge dertiger is en zich dus modern uitdrukt: ‘Wij gaan toch zeker voor de honderd?’ Ja, mevrouw. Dat wordt dus 2038.

Het kan nog beter. Tijdens het intakegesprek voor een nieuwe linkerheupkop zegt de orthopedisch chirurg: ‘U wordt dus 105 jaar, en zo lang gaat een nieuwe heupkop dus ook ongeveer mee. Ideaal.’

Met name die orthopeed zit er niet om vliegen te vangen, zo bezie ik zijn voorspelling dan ook maar.

Want tussen nu en die nog ongewisse datum in de toekomst kan er nog van alles gebeuren.

Ik kan bijvoorbeeld nu al ergens een stiekem kankergezwelletje hebben zitten, het is heel goed mogelijk dat… ach, laat ook maar zitten.

Het acute probleem waarvoor ik op dit moment sta: heb ik wel een goede keuze gemaakt om me inderdaad van die nieuwe heupkop te laten voorzien?

Ik had al vele jaren een probleem met het linkerbeen. In 2006 heeft mijn toenmalige huisarts (de vader van de huidige) al gezegd: ‘heup versleten, moet een keer vervangen worden, op zekere dag is het zo ver versleten dat je in een rolstoel terecht komt.’ Maar de realiteit van dat moment en feitelijk in al die zeventien jaar sindsdien was: ik had er wel pijn aan, maar met een handje pijnstillers was er niks aan de hand. Ik schat – maar ik heb er uiteraard geen verstand van – dat ik nog wel enkele jaren zo door had kunnen gaan. Bijvoorbeeld tot mei 2029.

Met heimwee denk ik aan het tuinwerk dat ik een paar weken geleden nog kon doen en nu niet, voorlopig even niet;  hoe ik drie dagen vóór de heuoperatie nog ferm de koppelingspedaal van de camper kon indrukken, al moest het duizend keer achter elkaar.

Toen ik nog dacht dat die heupoperatie niet zo gek veel voorstelde en ik na een week of zeven, acht, het gewone leventje weer kon oppakken.

Ik heb het onlangs al beschreven: de operatie ging van een leien dakje, het verloop daarna was aan de vlotte kant maar verder ‘normaal’. Ik kon al gauw één kruk weglaten, ik maakte zelfs al een wandeling van 500 meter.

Hoewel ik bij dat laatste wel dacht: 500 meter? In september liep ik nog vijf kilometer.

De app van de heupkliniek vermeldt dat je lang pijn kunt voelen, steeds weer op andere plekken, en het been zou ook een tijdlang dik blijven.

Maar dat been werd wel steeds dikker. En keihard. En het werd ’s nachts niet veel dunner. De huisarts keek ernaar en zei: een trombosebeen ziet er heel anders uit. De orthopeed die maandag de controle deed zei iets dergelijks. Misschien een steunkous, of oedeemtherapie?

De oedeemtherapie dan maar. Die hulpverleenster keek niet vluchtig naar het been maar onderzocht het uitvoerig. ‘Ik kan u nu gaan behandelen, maar ik kan niet uitsluiten dat daardoor een stolsel in het been losraakt.’ Verdere tekst niet nodig: de kans is groot dat dat stolsel in de longen terecht komt en ik zou de eerste niet zijn die dat niet overleeft.

Korte tijd later zat ik bij de door de oedeemtherapeute gealarmeerde huisarts en werd vastgesteld dat ‘er stofjes die wijzen op trombose’ in mijn bloed zaten, een noodsignaal lag voor de hand. Ik kreeg meteen een anti-trombosepilletje en vanmiddag naar het ziekenhuis voor uitvoerig onderzoek.

In het gesprek met de orthopeed van afgelopen maandag zei hij: ‘Dat het allemaal wat moeizaam gaat is niet zo gek. Door zo’n operatie gaat je conditie ongeveer zestig procent achteruit.’

Dat weten jullie natuurlijk niet, maar een 85-jarige heeft doorgaans niet de conditie van iemand van 40. En daar was ik dus tweederde van kwijtgeraakt. En dus gaat het nog maanden duren voor ik mijn conditie  van 85-jarige terug heb. Ik slik intussen, net als vroeger, nog steeds flink pijnstillers, en wat gaat dat onderzoek van mijn been opleveren? Nog meer operatie? Voortaan de trombosedienst op de koffie?

Heb ik, met andere woorden, een verkeerde afslag genomen en verdwijnt zelfs mei 2029 als onrealistisch uit beeld?

En als ik dat wel haal: in welke toestand?

Ziekjes

Als bijna 85-jarige heb je toch maar een mooi leventje. Hoogstens een paar keer per jaar een instelling van gezondheidszorg bezoeken, voor de rest van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat holadijee, holadijoo.

Juist. Zoals vandaag.

Eerst de mooie kant van de zaak. Controle van de heupvervanging van drie weken geleden. Geen file op de A2, altijd meegenomen, keurig op tijd rijden we het parkeerplaatsje van de kliniek –uitsluitend in heupen en knieën – in Nederweert op, waar één elektrische Volvo staat te laden. Tien meter naar de voordeur, die geruisloos en dus niet klepperend open gaat. Binnen hartelijk welkom geheten, cappuccino staat binnen een minuut voor je neus, nog twee minuten later staat de orthopeed voor je neus die je meeneemt naar zijn kamer. Nog klachten, doet u maar dit of dat, het gaat prima, nou geweldig, tot over drie maanden, dan handelen we het telefonisch af.

Er zijn inmiddels twee auto’s bijgekomen, we glijden Nederweert uit, zo naar de A2, heeft toch nog ruim twee uur geduurd.

Dan ’s middags voor een ander orthopedisch probleem naar Zuyderland. Ja, daar kijk je van op, we zitten midden in de actualiteit. Van Zuyderland wel te verstaan, in Sittard; dankzij de tamelijk recente autoweg N300 in een kwartier daar. Binnenkomen geen probleem.

Maar dan eruit.

We hebben het parkeren afgerekend, bedrag viel nog mee, en rijden welgemoed de garage uit. En zien dan één bordje over het hoofd. Voor we het weten zitten op de route naar de Eerste Hulp. En we willen naar huis! Nou goed, eigen schuld. Terug naar het uitgangspunt. Daar weer een heleboel borden, het is een complete attractie uit een pretpark, verkeerslichten en druk verkeer, zien geen wegwijzer die ons echt van dienst is en nemen opnieuw de verkeerde richting, namelijk rechtdoor.

We krijgen een complete rondleiding van een minuut of twintig door een ingewikkelde mijnwerkersbuurt van Geleen, compleet met mensen die in hun halve blootje lekker op hun stoepje in het zonnetje zitten.

Ik kom hier, in de gemeente Sittard-Geleen, al een jaar of zestig (zij het niet al te vaak) en ik ga compleet de mist in. Dan toch maar de telefoon, die meldt dat  hij weet waar we zitten en als we nou nauwkeurig zijn doolhof volgen we een kansje hebben op de juiste route te komen.

Dankzij vasthoudend vasthouden lukt dat ook nog. Ondanks dat het spitsuur is aan gebroken.

Dat ziekenhuis is overigens een geweldige ratjetoe van architectonische stijlen zonder enige overzichtelijkheid.

Wat mag dat allemaal wel kosten?

We kijken het nog eens na, voor de zekerheid, bij de verzekering.

We hebben voor een dikke tienduizend pegels vertimmerd aan die tent, dit jaar.

Daar had wel iets meer overzicht tegenover kunnen staan.