Waarom verwees mijn huisarts mij voor een nieuwe heup naar een privékliniek hier zeventig kilometer vandaan?
Weet jij het, weet ik het, placht mijn oudere zus te zeggen – moge zij rusten in vrede.
Indachtig de ingewikkelde transitie waarin de plaatselijke geneeskunst verkeert, en waar ik welk eens iets over lees en hoor, kan ik me daar toch iets bij voorstellen, qua wachtlijsten en zo. De laatste keer dat ik van het plaatselijk ziekenhuis gebruik maakte was voor een operatie aan een eenvoudige euvel aan de ruggengraat, waarop ik een jaar heb moeten wachten, zodat de negatieve gevolgen veel ernstiger en voor een deel onomkeerbaar waren geworden. Ik heb daar vorig jaar oktober nog even verslag van gedaan, meen ik. Zou ik even moeten nazoeken.
Dus maar naar die privékliniek, in Nederweert. Niet te min denken over Nederweert: gemeente met 17.000 inwoners en voorzien van enkele zeer goede restaurants, een fiks hotel, een druk industrieterrein en dus die privékliniek. Gespecialiseerd, leerde de website, in heupen en knieën, dus in ieder geval een adres waar ik wel terecht zou kunnen.
En géén wachtlijst, je kunt voor vervanging van een heup binnen twee weken terecht.
Dat was niet direct op die mooie dag in juni dat we er voor een eerste gesprek de bedoeling, dan loop je toch mooi op je krukken de eventueel alsnog aanbrekende mooie zomer mis. ‘Ja, dat willen ze allemaal’, zuchtte dokter Nanne Kort, de eigenaar van de kliniek, die me zelf heel zakelijk en steevast op jij en jou naar ‘vanaf september’ dirigeerde.
Mij werd een snelle operatie beloofd, met standaard ruggenprik, duur drie kwartier à een uur, deels uitgevoerd door een robot die er maximaal ééntiende millimeter naast kon zitten, ’s avonds meteen alweer lopen, een diner naar keuze, één nachtje blijven en de volgende morgen om half tien werd je er weer uitgebonjourd. En, naar bleek tijdens de operatie, als romantische bonus, het echte waarmerk van de klassieke orthopedisch chirurg: het gieren van de cirkelzaag en een reeks ferme klappen met de hamer. (Nee, het ging niet zoals op het plaatje bij dit stukje: maar dat hangt gewoon als versiering in de chique lobby van de kliniek, waar je met een kopje kwaliteits-cappuccino wordt ontvangen.)
Tja, waarom zou dat met de auto wel kunnen en met een heup niet?
Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik ben nu anderhalve dag thuis, begin aarzelend te wennen aan de krukken, waar ik me enige weken op moet voortbewegen, de pijnstilling heb ik alweer afgebouwd.
Gesmeerde voorbereiding, ook. Voor de CT-scan op basis waarvan de robot werkt moest ik even naar Maaseik, voor de geneesmiddelen vóór en na de behandeling kwam er een pakket uit Aalsmeer – gebracht door een bode met een PIN-code.
Allemaal bescheiden en hoffelijke mensen daar in Nederweert, allemaal in het zwart, leuke dames ook, waarvan er een was aangesteld om, gezeten aan mijn hoofdeinde, tijdens de operatie antwoord te geven op mijn vragen.
Een baas die als laatste het pand verlaat, het was 23.00 uur inmiddels, en die als eerste weer terug was, om 06.30, waar vind je dat nog? En die meteen ook even wat pillen in potjes deed en je urinaal leegde. En daarna kwam het keukenhakblok (orthopedische chirurgie, snap je?) met het ontbijt met ter plekke voorgesneden warme broodjes en croissants, diverse jams, kaas en vleeswaren, alles op prachtig serviesgoed.
En dat alles geheel gratis en toch voor niets. En voor zover ik kon nagaan ongeveer 3000 euro goedkoper dan in het ziekenhuis.
Ik had de operatie overigens zelf al heel lang uitgesteld: in 2006 bleek mijn heup al operatieklaar, maar ikzelf niet.
Maar ik begrijp intussen wel beter waarom mijn huisarts mij naar deze kliniek stuurde.
Ze heeft het beste met mij voor, dat is het gewoon.
________
Mijn column ziet er vandaag anders uit dan anders. Interne kwestie met de provider Typepad. Ik hoop dat het niet al te zeer opvalt. Overigens heeft het stuk een week 'gelegen'.