Bekijk dit bericht van hedenmorgen: nog meer bedrijven hebben de minister van Economische Zaken toegezegd dat ze de uitstoot van enorme hoeveelheden CO2 zullen gaan verminderen, en het staatssecretaresje Micky is daar dolblij mee, ze kwam het opgetogen melden in de Tweede Kamer. Sterker: er waren ook bedrijven die er nog aan werkten, maar waren ook voluit in de weer om hun aansluiting bij het klimaatclubje bekend te maken en zo hun steentje zouden bijdragen aan de bestrijding van de gevolgen van die vermaledijde klimaatverandering waar iedereen het zo druk mee schijnt te hebben.
Let even op: geen van die bedrijven heeft dus al een echt plan, en geen tekenen getoond ooit iets van plan te worden.
Het zal wel mijn achterdochtige en dus verdorven linkse ziel zijn, maar ik denk dat ze, voor ze hun loze belofte deden, even bij minister Micky hadden geïnformeerd of er ook echte consequenties waren verbonden aan de beloofde vooruitzichten, buiten uiteraard de overmaking naar hun bankrekening van fikse bedragen? Maar Micky is van alles, maar vooral een perfecte leerling van Mark Rutte, die het dertien jaar als premier heeft volgehouden door deze truc: de volksvertegenwoordiging beloftes doen waarvan één vaste eigenschap bij voorbaat vaststaat: ze worden nooit waargemaakt.
En dan wel zo dat diezelfde volksvertegenwoordiging verbluft slikt en gauw naar een onderwerpje gaat waarbij je minder gauw verschut gaat. De schoenen van Kerrelijn, bijvoorbeeld, of de geestestoestand van Pieter Omtzigt.
Intussen kunnen we dus kort concluderen: het is allemaal mooi en aardig dat het klimaat verandert, maar het is niet de bedoeling dat onze aandeelhouders daar onder lijden.
Nee, vanmorgen was ik gewoon blij: vanmorgen was mijn eigen kandidaat Frans Timmermans ineens de premier, met meer zetels dan de VVD en hoe heet dat clubje van Omtzigt, kijk ik zo even na. Alles komt goed. Al zijn het maar peilingen en al weet tweederde van de Nederlanders nog niet weet waar ze op gaan stemmen (dat vind ik zoiets aparts elke keer weer: kennelijk gaat een groot deel van de bevolking pas nadenken over haar eigenbelang als het te laat is.)
Waarna je je bovendien meteen – wat een ellende is een scherp geheugen toch – herinnert dat Lodewijk Asscher deze week in de enquête over de toeslagenaffaire verklaarde dat hij er, als verantwoordelijk minister, wel had gezien dat het fout moest gaan, maar op dat moment – mogelijk gebiologeerd door de grijns met open mond van Mark, of misschien na een gemeen dreigement van die kant – niet had aangedrongen op ingrijpen.
De tragiek van de Nederlandse sociaaldemocratie: de mensen die juist sociaaldemocratisch zouden moeten stemmen, vinden dat niet allemaal even erg beschaafd en stemmen dus op een beschaafde partij: de VVD. En anders is er altijd wel een clown – momenteel zelfs drie – waar je ook nog op zou kunnen stemmen. En als je dan wonderwel in die regering terecht komt, kan dat alleen op de voorwaarden van de VVD (en/of van een of andere gluiperige CDA-kloon.)
Het gaat er vooral om: de aandeelhouders (en de boeren) zijn dan misschien wel aarzelend van mening dat het klimaat, de democratie, de economie alle drie op het spel staan, maatregelen zijn nodig, de tsunami komt er onverbiddelijk aan – maar een jaar of vijf uitstel, leidend tot afstel, wat is daar nou tegen.
In die vijf jaar kan onze vriend Wladimir Wladimirowitsj Poetin zich nog eens iets heel raars in het hoofd halen – en dan is alles inderdaad echt voor niks geweest.