SanteLOGie

Alles voor niks

Bekijk dit bericht van hedenmorgen: nog meer bedrijven hebben de minister van Economische  Zaken toegezegd dat ze de uitstoot van enorme hoeveelheden CO₂ zullen gaan verminderen, en het staatssecretaresje Micky is daar dolblij mee, ze kwam het opgetogen melden in de Tweede Kamer. Sterker: er waren ook bedrijven die er nog  aan werkten, maar waren ook voluit in de weer om hun aansluiting bij het klimaatclubje bekend te maken en zo hun steentje zouden bijdragen aan de bestrijding van de gevolgen van die vermaledijde klimaatverandering waar iedereen het zo druk mee schijnt te hebben.

Let even op: geen van die bedrijven heeft dus al een echt plan, en geen tekenen getoond ooit iets van plan te worden.

Het zal wel mijn achterdochtige en dus verdorven linkse ziel zijn, maar ik denk dat ze, voor ze hun loze belofte deden, even bij minister Micky hadden geïnformeerd of er ook echte consequenties waren verbonden aan de beloofde vooruitzichten, buiten uiteraard de overmaking naar hun bankrekening van fikse bedragen? Maar Micky is van alles, maar vooral een perfecte leerling van Mark Rutte, die het dertien jaar als premier heeft volgehouden door deze truc: de volksvertegenwoordiging beloftes doen waarvan één vaste eigenschap bij voorbaat vaststaat: ze worden nooit waargemaakt.

En dan wel zo dat diezelfde volksvertegenwoordiging verbluft slikt en gauw naar een onderwerpje gaat waarbij je minder gauw verschut gaat. De schoenen van Kerrelijn, bijvoorbeeld, of de geestestoestand van Pieter Omtzigt.

Intussen kunnen we dus kort concluderen: het is allemaal mooi en aardig dat het klimaat verandert, maar het is niet de bedoeling dat onze aandeelhouders daar onder lijden.

Nee, vanmorgen was ik gewoon blij: vanmorgen was mijn eigen kandidaat Frans Timmermans ineens de premier, met meer zetels dan de VVD en hoe heet dat clubje van Omtzigt, kijk ik zo even na. Alles komt goed. Al zijn het maar peilingen en al weet tweederde van de Nederlanders nog niet weet waar ze op gaan stemmen (dat vind ik zoiets aparts elke keer weer: kennelijk gaat een groot deel van de bevolking pas nadenken over haar eigenbelang als het te laat is.)

Waarna je je bovendien meteen – wat een ellende is een scherp geheugen toch – herinnert dat Lodewijk Asscher deze week in de enquête over de toeslagenaffaire verklaarde dat hij er, als verantwoordelijk minister, wel had gezien dat het fout moest gaan, maar op dat moment – mogelijk gebiologeerd door de grijns met open mond van Mark, of misschien na een gemeen dreigement van die kant – niet had aangedrongen op ingrijpen.

De tragiek van de Nederlandse sociaaldemocratie: de mensen die juist sociaaldemocratisch zouden moeten stemmen, vinden dat niet allemaal even erg beschaafd en stemmen dus op een beschaafde partij: de VVD. En anders is er altijd wel een clown – momenteel zelfs drie – waar je ook nog op zou kunnen stemmen. En als je dan wonderwel in die regering terecht komt, kan dat alleen op de voorwaarden van de VVD (en/of van een of andere gluiperige CDA-kloon.)

Het gaat er vooral om: de aandeelhouders (en de boeren) zijn dan misschien wel aarzelend van mening dat het klimaat, de democratie, de economie alle drie op het spel staan, maatregelen zijn nodig, de tsunami komt er onverbiddelijk aan – maar een jaar of vijf uitstel, leidend tot afstel, wat is daar nou tegen.

In die vijf jaar kan onze vriend Wladimir Wladimirowitsj Poetin zich nog eens iets heel raars in het hoofd halen – en dan is alles inderdaad echt voor niks geweest.

Honden als zondebok

 

Door Peter Stiekema

 

Na varkens, koeien, kippen en geiten zijn honden de nieuwe milieu-zondebok geworden. Ze produceren via hun poep en pies veel stikstof en fosfor. En dat is heel schadelijk voor het milieu. Dat althans beweert  Pieter de Frenne, onderzoeker van de universiteit van Gent. 

 

We weten allemaal dat hondenpoep veel overlast kan veroorzaken.  Als je erin trapt heb je aardig wat werk om je schoenen schoon te krijgen. Zelf heb ik drie honden en drie katten. Die poepen heel wat af. De overlast van katten zal binnenkort dan ook wel onderzocht gaan worden. Gelukkig heb ik een grote tuin, sommigen zouden zeggen een heeeel grote tuin. Iedere dag verzamel ik de poep in twee speciaal daarvoor toegeruste vuilbakken, eentje boven en een beneden,  en om de twee weken gaan die met de vuilniswagen mee naar de verbrandingsoven. Netjes opgelost dus, denk ik toch.  

 

In de meeste plaatsen in Nederland bestaat de opruimplicht van hondenpoep, maar dat geldt meestal niet voor de gebieden waar honden mogen loslopen, vaak in bossen of op de heide. In Alphen aan de Rijn bijvoorbeeld  zijn veertig losloopgebieden aangewezen, waarvan in drie een opruimplicht bestaat. 

 

Uiteindelijk zal de hond wel een nieuwe melkkoe worden voor de gemeentelijke belastingen. Die  zullen wel drastisch omhoog gaan en wellicht mag niemand meer dan één hond hebben. Ik hoor D66, GroenLinks/PvdA  al victorie kraaien, al wachten ze daarmee wel tot na de verkiezingen van 22 november.

 

Maar waarom wordt er nu speciaal naar de hond gekeken? Uiteindelijk schijten paarden nog veel meer, en voor hun poep bestaat kennelijk nergens een opruimplicht. Hetzelfde geldt voor de schapen. Bij mij in de buurt loopt door de bossen regelmatig een herder met een kudde schapen rond, die vrijwel alle wandelpaden onderpoepen en niemand die daar wat van zegt. En wat weten we van onze 'wilde' dierenpopulatie? Vogels, herten, wilde zwijnen, dassen, wolven, vossen  en al dat kleine grut dat daar tussendoor poept, moeten die er dan ook maar aan geloven?  De jagers lachen al in hun vuistje. Het grote afschieten kan beginnen. 

 

Het is eigenlijk vreemd dat er steeds op de dieren wordt afgegeven als het om stikstof gaat. Het wemelt hier ook van de mensen. Grote vervuilers als TataSteel en Chemours worden al jaren ongemoeid gelaten. Die spuiten hun afval gewoon de lucht in, ook al sterven er her en der omwonenden  aan de gevolgen van kanker.

 

Neem nu de afvalverwerker in de 'Groene' gemeente Amsterdam. Voor alle duidelijkheid dat 'Groene' slaat vooral op de bestuurders van de stad. Sinds april importeert Amsterdam wekelijks 900 ton huishoudelijk afval per trein uit Rome, dat er zelf geen raad mee weet. Dat zullen toch niet uitsluitend lege pizzadozen zijn, schat ik maar zo. Het Amsterdamse Afval Energie Bedrijf (AEB) zorgt voor de verbranding ervan. 

 

Rome kampt al lange tijd met een afvalprobleem. Sinds Europa’s grootste stortplaats net buiten de Italiaanse hoofdstad in 2013 is gesloten, omdat het niet aan de milieueisen voldeed, kan de stad het afval niet meer kwijt. En dus ruimt Amsterdam het maar op. Het kost Rome 200 euro per ton afval. Een simpel rekensommetje levert dus 180.000 euro per week voor het  Amsterdamse Afval en Energie Bedrijf op. Daarmee kan de gemeente Amsterdam de investeringskosten terugverdienen. Of dat afval ook onderzocht wordt is onduidelijk. Dat het regelmatig flink stinkt in de omgeving van de installatie is de gemeente kennelijk een rotzorg. 

 

Eigenlijk lusten de zo gewraakte honden geen brood van dit soort activiteiten van Amsterdam. Maar er is kennelijk niemand die dat erg vindt. 

Greep op je bestaan

Door Peter Stiekema

 

Bestaanszekerheid. Met dat woord word je door politiek Den Haag momenteel doodgegooid. Pieter Omtzigt is ermee begonnen, hoewel het woord in de Troonrede van 2018 al werd uitgesproken, maar toen kennelijk niemand opviel. En nagenoeg alle partijen hebben dat woord nu overgenomen. Hoe origineel.

 

Bestaanszekerheid dus. Volgens mij heeft het menselijk bestaan slechts twee absolute zekerheden 1. Je gaat onherroepelijk dood, waar en wanneer en hoe is niet bekend. 2. Je zult tot na je dood belasting moeten betalen. Zelfs als je al begraven of gecremeerd bent laat de Belastingdienst je erfgenamen niet met rust, want de (r)overheid wil precies weten hoeveel je nog op de bank had staan en hoe groot je wereldlijk bezit precies was en hoeveel ze daarvan nog binnen kunnen rijven. Dat was dus de bestaanszekerheid, die ik jullie in deze column kan geven. Verder moet je er zelf maar wat van maken.

 

Volgens mij betekent bestaanszekerheid dat je een niet-lekkend dak boven je hoofd hebt, een goed geïsoleerd huis met een tuin (of desnoods balkon) in een veilige omgeving, voldoende geld om de huur of hypotheek en de energierekening te betalen en dat je gewoon je ziektekostenverzekering kunt voldoen, zonder daardoor in de financiële problemen te komen of halverwege de maand naar de voedselbank te moeten. Eigenlijk heel simpel allemaal.

 

Maar ruim een miljoen mensen krijgen dat in Nederland niet voor mekaar. Ze verdienen simpelweg te weinig om een en ander te kunnen bekostigen, of houden maar 30 euro per week over voor de noodzakelijke boodschappen. Honger en ellende is het logische gevolg. En daar had de politiek iets aan kunnen doen tijdens de Algemene Beschouwingen na de Prinsjesdag van afgelopen dinsdag met de meest inhoudsloze Troonrede van de afgelopen tien jaar. Maar dat gebeurde amper. Demissionair premier Rutte zat te ginnegappen als nooit tevoren en van de plannen om het minimumloon te verhogen tot 16 euro per uur kwam niet veel terecht. Het wordt 13,5 euro, heb ik begrepen, na eindeloos onderling overleg. Daar zal de bestaanszekerheid van de minima echt niet veel beter van worden. Zeker niet met de hoge inflatie van de laatste jaren, die kennelijk maar niet tot stilstand is te brengen. 

 

Ondertussen buitelen de partijen schaamteloos over elkaar heen met het doen van beloften, die vooral loos zullen blijken te zijn. Want op 22 november zijn er verkiezingen voor de Tweede Kamer, en tot die datum staat u, potentiële kiezer, volop in de belangstelling van de diverse partijen. Al op de avond van die 22ste november is die interesse  weg. De stemmen zijn geteld  en de beloften vergeten. U hebt zich weer eens laten misbruiken als kiesvee.  Ben nou eens verstandig en stem niet op de partijen die er de afgelopen jaren een zooitje van gemaakt hebben en alles wat zo zorgvuldig was opgebouwd hebben afgebroken, waardoor de bestaanszekerheid voor veel mensen verder weg is dan ooit. 

 

Veel Haagse politici verlaten inmiddels het zinkende schip der Nederlanden, hebben al een nieuw lucratief baantje gevonden of gaan gebruik maken van riante wachtregelingen, die de belastingbetaler weer veel geld gaan kosten. Hun bestaanszekerheid lijkt, voorlopig toch, wel vast te staan.

 

Ook de koning heeft weinig te mopperen. Zijn salaris wordt verhoogd met maar liefst 55.000 euro per jaar, belastingvrij uiteraard. Geert Wilders deed donderdag op de tweede dag van de algemene beschouwingen, een emotionele oproep op de koning om dat bedrag terug te storten in de staatskas, maar de Oranjes een beetje kennende zal dat niet gebeuren. 

 

Vuinismááááááán, mogen al deze diepe lege zakken en dito dozen ook nog meeeeeeee? 

Een heupvolle kliniek

Waarom verwees mijn huisarts mij voor een nieuwe heup naar een privékliniek hier zeventig kilometer vandaan?

Weet jij het, weet ik het, placht mijn oudere zus te zeggen – moge zij rusten in vrede.

Indachtig de ingewikkelde transitie waarin de plaatselijke geneeskunst verkeert, en waar ik welk eens iets over lees en hoor, kan ik me daar toch iets bij voorstellen, qua wachtlijsten en zo. De laatste keer dat ik van het plaatselijk ziekenhuis gebruik maakte was voor een operatie aan een eenvoudige euvel aan de ruggengraat, waarop ik een jaar heb moeten wachten, zodat de negatieve gevolgen veel ernstiger en voor een deel onomkeerbaar waren geworden. Ik heb daar vorig jaar oktober nog even verslag van gedaan, meen ik. Zou ik even moeten nazoeken.

Dus maar naar die privékliniek, in Nederweert. Niet te min denken over Nederweert: gemeente met 17.000 inwoners en voorzien van enkele zeer goede restaurants, een fiks hotel, een druk industrieterrein en dus die privékliniek. Gespecialiseerd, leerde de website, in heupen en knieën, dus in ieder geval een adres waar ik wel terecht zou kunnen.

En géén wachtlijst, je kunt voor vervanging van een heup binnen twee weken terecht.

Dat was niet direct op die mooie dag in juni dat we er voor een eerste gesprek de bedoeling, dan loop je toch mooi op je krukken de eventueel alsnog aanbrekende mooie zomer mis. ‘Ja, dat willen ze allemaal’, zuchtte dokter Nanne Kort, de eigenaar van de kliniek, die me zelf heel zakelijk en steevast op jij en jou naar ‘vanaf september’ dirigeerde.

Mij werd een snelle operatie beloofd, met standaard ruggenprik, duur drie kwartier à een uur, deels uitgevoerd door een robot die er maximaal ééntiende millimeter naast kon zitten, ’s avonds meteen alweer lopen, een diner naar keuze, één nachtje blijven en de volgende morgen om half tien werd je er weer uitgebonjourd. En, naar bleek tijdens de operatie, als romantische bonus, het echte waarmerk van de klassieke orthopedisch chirurg: het gieren van de cirkelzaag en een reeks ferme klappen met de hamer. (Nee, het ging niet zoals op het plaatje bij dit stukje: maar dat hangt gewoon als versiering in de chique lobby van de kliniek, waar je met een kopje kwaliteits-cappuccino wordt ontvangen.)

Tja, waarom zou dat met de auto wel kunnen en met een heup niet?

Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik ben nu anderhalve dag thuis, begin aarzelend te wennen aan de krukken, waar ik me enige weken op moet voortbewegen, de pijnstilling heb ik alweer afgebouwd.

Gesmeerde voorbereiding, ook. Voor de CT-scan op basis waarvan de robot werkt moest ik even naar Maaseik, voor de geneesmiddelen vóór en na de behandeling kwam er een pakket uit Aalsmeer – gebracht door een bode met een PIN-code.

Allemaal bescheiden en hoffelijke mensen daar in Nederweert, allemaal in het zwart, leuke dames ook, waarvan er een was aangesteld om, gezeten aan mijn hoofdeinde, tijdens de operatie antwoord te geven op mijn vragen.

Een baas die als laatste het pand verlaat, het was 23.00 uur inmiddels, en die als eerste weer terug was, om 06.30, waar vind je dat nog? En die meteen ook even wat pillen in potjes deed en je urinaal leegde. En daarna kwam het keukenhakblok (orthopedische chirurgie, snap je?) met het ontbijt met ter plekke voorgesneden warme broodjes en croissants, diverse jams, kaas en vleeswaren, alles op prachtig serviesgoed.

En dat alles geheel gratis en toch voor niets. En voor zover ik kon nagaan ongeveer 3000 euro goedkoper dan in het ziekenhuis.

Ik had de operatie overigens zelf al heel lang uitgesteld: in 2006 bleek mijn heup al operatieklaar, maar ikzelf niet.

Maar ik begrijp intussen wel beter waarom mijn huisarts mij naar deze kliniek stuurde.

Ze heeft het beste met mij voor, dat is het gewoon.

________

Mijn column ziet er vandaag anders uit dan anders. Interne kwestie met de provider Typepad. Ik hoop dat het niet al te zeer opvalt. Overigens heeft het stuk een week 'gelegen'.

Naar een veilig boekenbeleid

Het lezen van boeken is en blijft een problematische aangelegenheid. Niet zozeer omdat veel mensen tegenwoordig toch aankomen met de conclusie: ‘Een boek? Zonder plaatjes? Met meer dan vier bladzijden? Waar is mijn telefoon? Hier, iemand die een watermeloen tegen zijn kop krijgt. Wat zei je?’

‘Ik zei, lees jij tegenwoordig nog wel eens een boek?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Ik moest van school Terug tot Ina Damman begrijpend lezen, en daar heb ik een boekbespreking van gedownload en daar kwam ik al niet meer doorheen. En toen heb ik op het mondeling examen Nederlandse literatuur gezegd dat ik me bij vragen over dat boek niet veilig voelde, en toen kreeg ik een 6.’

Ik neem deze dialoog geheel voor mijn eigen rekening, omdat ik niet eens zeker weet of Terug tot Ina Damman nog wel bestaat, en waarom, en ik al evenmin op de hoogte ben van het al of niet nog bestaan van een afzonderlijke en ook nog mondeling examen Nederlandse literatuur. De laatste keer dat ik daarmee in psychische en fysieke aanraking mee ben geweest was omstreeks 1978, toen ik tijdens een mondeling eindexamen Nederlandse literatuur, waarbij ik als onbezoldigd gecommitteerde aanwezig was, merkte dat je op die school voor de boeken’lijst’ van vijf boeken óók enkele stripboeken van Suske & Wiske had mogen lezen.

Verzachtende omstandigheid: die school was het destijds kortstondig bestaand onechte kind van mulo en ambachtsschool. En ik was geen officiële gecommitteerde meer, want die waren tegen die tijd reeds als te kostbaar wegbezuinigd. Ik was er gewoon voor gevraagd omdat de redactie van de krant toen nog naast die school gevestigd was en ik de enige was die het duidelijkst zichtbaar op dat moment niet veel te doen had. ‘Ik kom wel effe’.

Ik was toen al een fervent lezer en dat ben ik nog steeds.

Vandaar dat ik even, heel even maar, ik ben van mezelf al zo moe, opkeek toen Volkskrantredacteur Wilma de Rek vandaag in een korte column meedeelde dat de Volkskrant op de boekenpagina’s voortaan geen sterren meer uitdeelde.

Er zijn al zo weinig zekerheden in het leven en nu dit weer.

De sterren bij boeken in het zaterdagse boekenkatern van de krant hadden voor mij diverse betekenissen.

Ten eerste: van boeken met één ster hoefde ik de recensie niet te lezen, behalve van recensenten die erom bekendstaan dat er wat te lachen valt, ook bij boeken met één ster. Juist met één ster.

Ten tweede: boeken met twee en drie sterren zijn maar zo zo lala, en daardoor te duur. En zonde van de tijd.

Met vier sterren begint het: de meeste boeken kregen vier sterren, omdat je niet iedereen de hemel in moet prijzen.

Vijf sterren, dat was nog eens wat, er gingen soms weken voorbij zonder vijf sterren en dan was er een opvallend aantal vijfsterrenboeken die veel te duur waren. Dat is althans mijn observatie: de limiet is 24 euro, hoewel ik de deur wel op een kier laat staan.

Bovendien heb ik een geheel eigen, tweeledig beleid; ten eerste moet je mij niet zo gauw de hoek om komen met een nieuwe auteur, want daar heb ik te veel leergeld mee betaald, ik volsta met het noemen van Wessel te Gussinklo, als je begrijpt wat ik bedoel, jonge vriend. Ik ‘volg’ een beperkt aantal schrijvers, en als er een dood gaat of ermee kapt, dan neem ik (soms) er een nieuwe bij.

Daarnaast schuim ik het gehele internet af om te bezien of de gewenste boeken ook tegen lager dan het in Nederland gebruikelijk rijkeluistarief te bekomen zijn, en daar heb ik vaak succes mee. Zoek zelf uit hoe.

Ik heb hier bijvoorbeeld een lijstje liggen (waar Adriaan van Dis onbegrijpelijkerwijs nog aan ontbreekt) met daarop: Blue Skies van T.C. Boyle, Comandante van Sandro Veronesi, Alkibiades van Ilja Leonard Pfeiffer (eigenlijk te duur) Nirwana van Tommy Wieringa, Zwischen Welten van Juli Zeh en Reinaert van Frits van Oostrom. (Ook te duur). Alles in de desbetreffende taal, want dat is uiteraard de basis van de oplossing van het bovengenoemde prijsprobleem.

Er zijn er bij die sterren hebben gekregen in de Volkskrant, soms veel, soms weinig; en ook boeken die niet besproken zijn.

Moet kunnen.

Ik voel me daar veilig bij.

Een echte boerenfamilie

Kerrelijn van der Plas heeft het steeds over ‘boeren’ en over ‘het platteland’ die door de Nederlandse politiek denigrerend worden behandeld en die nu maar eens voor zichzelf op moeten komen, gesteund door de rest van het land.

Maar in Nederland heb je feitelijk geen platteland. Nergens in Nederland kun je meer dan vijf kilometer rijden zonder een huis (of een boerderij) tegen te komen, en dan neem ik nog een ruime maat. Niettemin hamert de leidster van de BBB op het oude beeld dat zo stiekem door het programma Boer zoekt vrouw is gepromoot: een boer die eenzaam op zijn krakkemikkige boerderijtje zit, nooit een mens tegenkomt, laat staan een vrouw; met zijn geit, zijn kippen en zijn hond, die door de lieve fee Yvonne Jaspers aan een Doornroosje moet worden geholpen.

Terwijl de werkelijkheid is dat de boeren waarvoor BBB opkomt een minieme minderheid vormen die bestaat uit kapitale industriële bedrijven die nauwelijks grond bewerken (nou ja, relatief dan) en die zoveel winst maken dat ze er alles voor over hebben om daar geen verandering in toe te staan. Want een eigen politieke partij en een sjiek marketingbureau, dat kost een paar centen.

Ikzelf kan intussen echt meepraten over een traditionele boerenfamilie. Toen ik in 1955 voor het eerst mijn boerenfamilie in de Italiaanse provincie Pordenone tegenkwam, zag ik precies dat beeld dat Kerrelijn ons probeert te schilderen van het achtergestelde boerenplatteland van Nederland: een gezin waar mijn tante Emma het gezinshoofd was, haar man Daniele rustende boer en actieve jager, hun dochter Lisa en haar man Michele deden bijna al het boerenwerk, ze hadden drie vrolijke kinderen, een paard genaamd Giulio, een koe voor de verse melk, een varken voor de verse worst, de kippen voor de eieren en de lunch, een flinke groentetuin en een wijngaard voor hun Fragola en Clinto.

Hun boerenhuis stond aan de rand van het dorp waar ze de overtollige melk naar de latteria brachten en er pekelkaas voor in de plaats kregen, de slager voor zo nu en dan een stukje rundvlees, en twee cafés waarvan er een ‘n telefoon had, de enige in het dorp. Niemand had radio of televisie, niemand had een tractor, niemand las de krant.

Ook daar was de verandering niettemin aanstaande, want Michele was, als automonteur in het het Italiaanse leger aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, in het kielzog van de terugtrekkende Wehrmacht, in het dorp beland en aan blonde Lisa blijven hangen. Hij had daarna een opleiding gevolgd in de techniek van het straalvliegtuig en werkte op de Amerikaanse luchtmachtbasis bij Aviano, vlak in de buurt.

Maar in het weekend was het gewoon weer het oude boeren handwerk: op de her en der verspreide stukjes land van de familie werd met de zeis gehooid, het hooi ging naar de koe, het paard en het varken en de hele familie werkte mee op het land, behalve Emma en Lisa, want die moesten zorgen dat er eerst een lunch naar het land werd gebracht en er later een avondmaaltijd klaar stond als we van het land kwamen.

Ik was 17 en ik vond het prachtig. ’s Avonds dansen met de boerenmeisjes, ze probeerden me zelfs te koppelen aan een bedeesde schone van mijn leeftijd, ‘la sarta’, het naaistertje, maar mijn Italiaans was nog niet goed genoeg.

Ik denk daar soms aan als ik een glimp opvang van Boer zoekt vrouw.

Ergens in de jaren negentig kwam ik er weer eens langs, in gezelschap van Djamila en onze zonen. Daniele en Emma waren intussen overleden, de kinderen waren de deur uit, Michele had het te druk om zich met ons te bemoeien en Lisa schonk een zuinig kopje koffie. Waar was al hun boerengulheid gebleven? Toen ze nog teleurgesteld waren als wij na twee weken hun slaapkamers weer ontruimden – ze hadden verwacht dat we minstens drie maanden zouden blijven?

Ik zag Lisa zenuwachtig blikken werpen op het tv-toestel, hoog tegen het plafond in de keuken.

En ik begreep het. Ik gaf Djamila een hint: kom, we gaan.

Want ik wist het: om half zes was er een aflevering van The Bold and the Beautiful, nagesynchroniseerd en wel, op een tv-zender van Berlusconi.

Nog zo’n gehaaide boerenjongen.

En einde van het platteland en van de boeren. Ook daar.

Op zoek naar de 'normale' vrouwenbejegening

Door Guido t’Sas

Sommige mannen zoeken naar de 'nieuwe normale' manier om vrouwen te benaderen. Wat kan (nog) en wat niet? Onlangs refereerde ik in een stukje aan een Oosterhoutse kunstenaar die in de eerste helft van de vorige eeuw tegen een 'fijn protestants meisje' (aldus mijn moeder) zei: 'Gij zijt een schoon meske, kleed-oe eigen es uit'. Daar deed toen verder niemand moeilijk over.

Wat later in die eeuw, zeg maar de tweede helft, bracht een Philipsmedewerker een bezoek aan een inmiddels niet meer bestaande katholieke uitgeverij van dagbladen en populaire tijdschriften in Haarlem. Tot de aandeelhouders behoorden destijds bekende politici als Beel en De Quay. Na het betreden van de typistenkamer hoorde hij de man die hem rondleidde zeggen: 'dames, laat eens even wat zien'. Waarop die vrouwen lachend hun truitjes omhoog trokken. Ik heb dit uit de eerste hand. Mijn zegsman voegde er aan toe: 'Het stelde natuurlijk niks voor'. En daar deed in die tijd natuurlijk ook niemand moeilijk over.

Intussen zijn de vrouwen in opmars. Derde feministische golf, al vinden anderen misschien dat de tweede nog onvoltooid is. Kijk/luister bij voorbeeld maar eens naar de gemiddelde geïnterviewde, hoog of minder hoog op radio en tv. Hopelijk is haar stem en die van de presentator beneden het kakelniveau; zo neen, dan pleeg ik nog wel eens af te haken. Jammer, ik beveel sommigen een logopedist aan. Meer ervaringen met op z'n minst zichzelf belangrijk vindende vrouwen? Jazeker.

Ik kom wel eens in een super, waarvan ik weet dat ze mijn merk sigaren hebben. (Die moet je tegenwoordig met een lantaarntje zoeken.) Dan gaat het wel eens om beschadigde exemplaren. De chef doet daar niet moeilijk over. Neemt ze desnoods terug. Maar toen ik onlangs een doosje wilde openen, griste de kassière het me uit de handen. 'Rustig', kon ik nog net verbouwereerd uitbrengen en: 'de baas vindt dat goed'. Reactie: 'Ik ben de baas.' Het bleek de dochter te zijn.

Laatst zat ik in een vergadering, waar een jonge servicemedewerker (vrouw) het zover had gebracht dat ze het initiatief had overgenomen van de voorzitter. Toen ik ergens mijn beklag over deed, was dat voor haar aanleiding, de loftrompet over zichzelf te steken. Ze oogstte daarvoor applaus. Voornamelijk van de aanwezige vrouwen. De praktijk was het tegendeel. De medewerker hield zich twee dagen achtereen telefonisch onbereikbaar voor mij.

Er valt nog veel te leren, niet alleen door vrouwen, uiteraard.