SanteLOGie

Ontmoeting op Pinksteren

De vroege ochtend van Eerste Pinksterdag. Ik ben bezig aan mijn dagelijkse wandeling – nou ja, dagelijks, als het ervan komt – die doorgaans vrij rustig verloopt; ditmaal zelfs extra rustig, ik zie alleen enkele automobilisten die ietwat haastig onderweg zijn naar hun werk of zo.

Het is nu al even absoluut doodstil. In de verte één man die zijn hond uitlaat, hij heeft het blauwe plastic zakje al in de hand, een beeld dat voldoende is om mij mijn eetlust grotendeels te benemen. (Trefwoorden: warme weke prak in een plastic zakje in je hand).

Verder niks. Ik ben al op driekwart van mijn rondje als ik ineens iemand naast me iets hoor roepen. Ik kijk opzij en zie een auto van oerlelijke snit die tegenwoordig doorgaat voor modern, en ook nog in die kleur die zich het beste laat omschrijven als taupe. De wagen stopt, op de linker weghelft, en de bestuurder draait intussen het raampje open en zet zijn bril af.

‘Hee, hallo,’ zeg ik, in mijn verwarring door de plotselinge onderbreking van mijn serene overwegingen.

‘Ken je mij dan?’ vraagt de man.

‘Nou, eh, nee. Ik dacht even dat u op Benny Ceulen leek.’ Hij leek namelijk op Benny Ceulen, bekend van Amstel Gold Race en Tour de France.

Dat zegt mijn gesprekspartner niks. ‘Ik dacht, ik zie daar zo’n oude meneer met een stokje zo kwiek doorstappen, ik dacht: ik maak een praatje.’

En hij maakt een praatje.

Hij benadrukt sterk dat hij onlangs een geweldige ontwikkeling heeft doorgemaakt, want: ‘Twee jaar geleden was ik nog dakloos en nu heb ik deze mooie auto.’ Een mededeling die mij tot nadere overwegingen brengt. Gestolen? Geleend? Op het juiste moment ingestapt in louche handel?

Hè, wat een voordelen nou toch weer.

‘Gewoon, ik ben altijd blijven lachen,’ helpt de man me op weg.

Oh, gelukkig, dat type. Ik hoef niks van mezelf prijs te geven, hij is erop gebrand mij op de hoogte te stellen van de belangrijkste delen van zijn curriculum vitae.

Bijvoorbeeld dat hij onlangs twee Franse fietskampeerders is tegengekomen en dat die overnachten op een nabije boerencamping waar hij ze gaat ophalen, vandaar zijn vroege aanwezigheid op de openbare weg op een mooie Pinksterdag.

‘Ik laat ze de omgeving een beetje zien,’ zegt hij. ‘Ze zeggen: laat ze het Heuvelland zien, maar dat vind ik dus niks. Welnee, ik laat ze gewoon de Brunssummerhei zien. Het ís een keuze, denk ik.

Intussen zijn er al enkele auto’s met een wijde boog om hem heen gereden. Op het moment dat hij mij nog een vraag wil stellen ‘Waar komt u zelf vandaan, niet uit…’ ziet hij de elektrische bus van Arriva met een rotgang de hoek om komen. ‘Ik moet weg,’ en schiet naar rechts, vlak voor de bus langs die daarna voorbij dendert. Nee, niet dendert. Volstrekt geruisloos glijdt, natuurlijk.

Ik maak mijn wandeling af, vol vragen.

Bijvoorbeeld: wat deed hij vóór hij dakloos werd?

Acht zwanen en de noorderzon

Die zwanen van een week geleden, die deden ook nog een andere duit in het druilerige zakje genaamd Lago Maggiore. De halve camping liep uit toen ze ineens opdoken met tussen zich in ijverig mee watertrappelend alsof ze nooit anders hadden gedaan: zes lelijke eendjes, oftewel zes parelgrijze zwanenkuikens.

Elke dag zwommen ze even langs, in de niet helemaal onredelijke verwachting dat er weer iemand klaar stond om gul brokken oud brood over het hek te kieperen.

De volgende dag stonden we allemaal aan dat hek te juichen toen het stel weer opdook, nu met alle zes kinderen op de rug van hun moeder. Af en toe viel er een af, maar geen nood, enkele welgemikte zwemslagen en een korte klimpartij en het was daar weer de opperste gezelligheid en vertedering.

De laatste avond dat we er waren – ’s morgens hadden we een wolkbreuk meegemaakt die deed denken aan het einde der tijden – hoorde ik opeens luid piepen en zag ik de twee zwanen, zonder kinderen, razend snel het open water van het meer opzoeken en in de verte verdwijnen.

Ik hoopte dat het een afleidingsmanoeuvre was, want wie eet er nu in één hap zes uit de kluiten gewassen kuikens op?

Intussen signaleerden we hier de brutaalste mussen aller tijden. Die wachtten niet meer af tot ze iets aangeboden krijgen, welnee, het mandje met brood stond nog niet op tafel of ze zaten er meteen al aan. Verder vertoonden er een paar de kunst van het in de vlucht uit je hand oppikken van een stukje brood en het razendsnel van elkaar afjatten van de kruimels bleek ook al tot het artistiek arsenaal te behoren.

Kan iemand nog even doorgeven dat brood geven aan vliegend en zwemmend gevogelte heel ongezond is voor die diertjes?

De volgende ochtend vertrokken we. Richting de zon, die, zo bleek uit de weerkaart, ergens in het Noorden scheen te liggen.

Je zou kunnen zeggen dat we met de noorderzon vertrokken waren.