Het spookbeeld dat de journalisten van het Limburgs Dagblad in juli 1972 voor ogen stond, lijkt nu toch werkelijkheid te worden. De titel van het huidige dagblad De Limburger wordt volgend jaar wellicht Telegraaf Limburg. Gelukkig is dat het inmiddels verdwenen Limburgs Dagblad bespaard gebleven.
Destijds dook de inmiddels al lang geleden overleden correspondent in Limburg van dagblad De Tijd Cor Bertrand een nieuwtje op: de aandelen van het Limburgs Dagblad waren voor een habbekrats te koop en de Holding Maatschappij De Telegraaf had er belangstelling voor.
Het spookbeeld: de toen net als nu rabiaat rechtse hetzkrant De Telegraaf zou onze eigen Sufferd in handen krijgen en er een Limburgse Telegraaf van maken. Het Limburgs Dagblad bevond zich in de nadagen van een roemruchte geschiedenis: door zich vierkant tegen het establishment te keren en de zijde van de mijnwerkers te kiezen had de krant een zekere faam opgebouwd als ferm regionale maar ook enigszins linkse krant die daarmee ook nog eens goed geld verdiende. Helaas hadden al die activiteiten ook erg veel geld gekóst en op dat moment in 1972 was de bodem van de schatkist duidelijk te zien en was de krant voor min of meer een appel en een ei te koop.
Ik ga hier niet die hele geschiedenis sindsdien weer eens ophalen – er zijn sindsdien ruim vijftig jaar verstreken, in die periode gingen eerst de advertentie-inkomsten voor een belangrijk deel naar reclame voor radio en televisie, en de nekslag leek al te worden gegeven door het ontstaan van het internet en zijn lelijke kinderen: de commerciële omroepen. De op papier gedrukte krant bewoog een beetje mee, het formaat werd kleiner, de redactionele kwaliteit werd groter, maar dat mocht weinig baten: het gratis online (fake) nieuws maakte de betaalde krant overbodig. Het papier werd duur, het vak krantenbezorger bestond voornamelijk nog als ‘oud ambacht’; de krant ging van hand tot hand, er kwam zelfs een Brits hedge fund aan te pas en sinds enige tijd is de krant eigendom van een Belgische firma.
Dat wil zeggen: het Limburgs Dagblad bestaat zelfs niet meer, net voor het honderdjarig bestaan eenvoudig afgeschaft, de meeste Limburgse kranten: Dagblad voor Noord-Limburg (Tante Bet), de Maas- en Roerbode (de Raas- en Moerbode) waren het LD al voor gegaan, over bleef De Limburger (De Leugeneer) en die is nu kennelijk ook het haasje. Om de winstgevendheid zeker te stellen moeten alle activiteiten in Amsterdam gecentraliseerd worden, er blijft een soort regionale redactie in Maastricht.
Net als mijn oude redactie, die van De Gelderlander, nu een kopblaadje is van het Algemeen Dagblad, zal ook De Limburger, ooit door de journalisten van het LD ‘het concurrerend pamflet’ genoemd, gevuld worden met kant en klaar uit Amsterdam aangeleverde inhoud, vooralsnog ook nog voor de papieren krant, maar allengs vooral online.
De regionale component wordt niet meer ingevuld op grond van gevoel voor eigenheid, maar om puur commerciële redenen.
Je kunt het betreuren, maar we hebben allemaal het vigerende stelsel van ‘wie rijk is en dat wil blijven of worden krijgt het voor het zeggen’ overeind geholpen en gehouden door ons stemgedrag.
Dus wat zeur ik eigenlijk.