SanteLOGie

Liefde in een bedorven wereld

Onbedorven kinderen en simpele bescheiden mensen zijn in het leven de beste ‘adviseurs’, een grote liefde uit je vroege jeugd kun je maar beter koesteren, ze zullen uiteindelijk zegevieren tegen de bedorven grote mensenwereld, die voos is en berekenend, die kwaadaardig kan en/of zal blijven.

De Italiaanse schrijver Niccoló Ammaniti baseert vrijwel al zijn werk op deze eenvoudige uitgangspunten en ook voor zijn nieuwste boek, La Vita Intima is dat het geval.

Ook weer net als zijn vorige boeken weet Ammaniti zijn gedachtewereld onder te brengen in een spectaculaire en soms hilarische avonturenroman, die tot letterlijk het laatste moment de spanning erin weet te houden. Dat alles in een heerlijk lopend Italiaans, waar veel moderne Italiaanse schrijvers patent op hebben.

Maria Cristina Palma is de echtgenote van de Italiaanse minister-president Domenico Mascagni, maar dat huwelijk bestaat alleen op papier – de twee leiden elk hun eigen leven. Tevens is Maria Cristina ooit uitgeroepen tot iets dat natuurlijk niet echt bestaat: de mooiste vrouw van de wereld. Ze wordt omringd door een soort hofhouding van ultramoderne snit: een personal trainer, een persoonlijke assistente en een hele groep PR- en marketingfiguren. Allemaal figuren die, als zij er niet bij is, smalend over haar spreken.

Waar denk je dan aan? Natuurlijk aan La Grande Bellezza.

Maria Cristina kan onmogelijk alleen over straat, wordt overal naartoe vervoerd in een kolonne gepantserde auto’s.

Ze houdt zich obsessief bezig met haar makeup, haar kleding, haar schoenen.

Ze heeft een dochtertje van 10, Irene, dat onvoorwaardelijk van haar moeder houdt, Maria Cristina probeert haar zoveel mogelijk buiten haar voze wereld te houden. Ze heeft ook een soort ver familielid, Luciano, die allerlei karweitjes voor haar opknapt en die al eeuwig verliefd op haar is, zonder dat zij het merkt. Op een dag ontmoet ze ook een Indiase kapster, die haar zacht verwijt dat ze schadelijk materiaal gebruikt om heur haar te verven.

En dan is er Nicola Sarti.

Hij is ‘lid’ van een vriendengroep op Sicilië waar Maria Cristina ooit, als enig meisje, deel van uitmaakte; de twee hebben een destijds tijdens een van de zeiltochtjes die de groep maakte op de Middellandse Zee een kortstondige maar wel heftige relatie gehad. Maria Cristina’s broer Alessio hoort ook bij de groep, hij komt tijdens een van hun zeiltochten om door een technisch mankement aan zijn duikapparatuur.

Door een toeval komt Maria Cristina Nicola tegen in Rome. Hij is inmiddels in goeden doen en de twee poetsen hun vriendschap op door middel van etentjes en druk Whatsappverkeer.

Tot Nicola haar een video van bijna een half uur stuurt waarvan ze het bestaan was vergeten maar die wel valt in de categorie ‘porno’, met haar medeweten opgenomen toen de twee ‘iets’ met elkaar hadden op het zeilschip.

Wat is dit? Wil Nicola haar afpersen?

Intussen wordt Maria Cristina uitgenodigd voor een live op de Italiaanse televisie uit te zenden interview met een beruchte interviewster. Het is de vraag of ze dat wel moet doen – haar man staat er in de peilingen slecht voor, de hele politiek lijkt te twijfelen of hij wel herkozen moet worden en één verkeerde opmerking in zo’n interview kan fataal zijn, denkt men in de uit minstens twintig man bestaande adviseursgroep rond de premier.

Het verhaal moet, zoals altijd bij Ammaniti, hebben van een feilloos en tot de laatste regels volgehouden spanning, en ik kan dus niet erg veel ten beste geven.

Wat ik wel kan zeggen: dochter Irene, de Indiase kapster en klusjesman spelen, deels heel subtiel, een belangrijke rol in de afloop van het verhaal. Ook tot het laatste moment blijven de motieven van Nicola Sarti dubbelzinnig.

Het is maar beter oude liefdes en de liefde van een kind te koesteren, laten we het daar maar op houden.

Na Ammaniti’s vorige boek, Anna, dat alweer zeven jaar geleden uitkwam, en dat wel een erg hoog science fictiongehalte had, is de schrijver teruggekeerd naar het hedendaagse leven van Italië: opzichtige rijkdom die op hoogst ordinaire wijze wordt geëtaleerd maar die ook levensgevaarlijk kan zijn. Hoop wordt geput uit kinderlijke en onvoorwaardelijke liefde – dat is het grote verschil met, bijvoorbeeld, La Grande Bellezza. Waarin elke illusie achter de horizon is verdwenen.

Als gebruikelijk mag je de afloop zelf verzinnen.

Een prachtig boek, de klassieke ‘één adem’ was weer eens aan de orde.

Brabbelen en slaan

Je hoeft maar een uurtje naar de soms wel zeer woelige baren van het Lago Maggiore te kijken, en je bent enerzijds weer grotendeels op de hoogte van de natuur maar intussen ook opgezadeld met nieuwe raadselen.

Neem de fuut. Even opgezocht: in het Italiaans svasso – en het wás waarschijnlijk ook zo voor de twaalf vrolijk gestreepte fuutjes achter trotse moeder aan het eerste en tevens later tochtje op het grootste meer van Italië. Twaalf! En geen een daarvan nog teruggezien. Een eerste teken was misschien, voor de kenners dan, want er zwommen twee andere futen mee met het dertiental, waarvan er een niet mee mocht doen, die werd door de andere begeleider steeds kwaaiig weggejaagd.

Later zagen we de drie volwassen futen samen vrolijk hun vlotte duiken uitvoeren, alsof er niets aan de hand was. Aan het lot van het stel fuutjes durf ik maar niet te denken.

Ook niet aan de tien eendenkuikens en de moedereend van dienst die vlijtig voorbij zwommen. Niet meer teruggezien.

Dan de drie zwanen.

Eerst was er een, we doopten hem De Weduwnaar. Hij was wel enigszins opgewonden, zo met de vleugels half opgestoken, klaar om toe te slaan. Daarna waren het er twee, en toen zelfs drie. En weer dat spel: de derde werd niet gewenst en steeds weggejaagd door de man met half opgestoken vleugels. Het kwam zelfs tot vliegen, mooi geluid, dat geklap van de witte vleugels op het water.

Nog meer waterfauna.

De eendenstelletjes. Op het land gaat zij altijd kordaat voorop, hij achter haar. Bewaking, begeerte, gebrek aan durf?

Zeg het maar, zeggen ze dan in Holland.

Nu we toch op de oever zijn: de mussen en de merels. Meestal werken ze sportief zij aan zij, als het op aankomt de van de ontbijttafels gevallen buit te bemachtigen. Maar mussen hebben nu eenmaal de naam straatjongens en dito meisjes te zijn en dan zie ik op grasveld naast ons kampeermiddel een merel die driftig in het gras staat te hakken waarbij hij kleine sprongetjes maakt, en naast hem staat een mus belangstellend toe te kijken. Twee dingen kunnen er gebeuren, of eigenlijk drie: de mus probeert gewoon naast de snavel van de merel mee te pikken, de merel jaagt het brutaaltje met een driftige uitval weg, maar de slimste mus is op de toekomst voorbereid en wacht rustig tot de merel verderop gaat hakken. De mus klimt in het door de merel geslagen gat en vindt zowaar nog iets eetbaars – of hij laat zich niet kennen en doet alsof.

Op het Isola Madre in het meer een schitterende achttiende-eeuwse villa, met daarom een prachtig aangelegde tuin. De bijzondere ligging omringd door water maakt dat op het eiland een microklimaat bestaat waardoor prachtige bomen, heesters en vaste planten enorm gedijen. Van de IJslandse papavers in tere kleurtjes tot de tot woudreuzen uitgegroeide Magnolia grandiflora, van lila orchideeën (Bletilla strilata) tot een heerlijk naar oranjebloesem geurende bomen volgeladen met rijpe kumquats. En de met veel kunst- en vliegwerk na een wervelwind met kluit en al omgewaaide Kasjmiercipres – aan het rechtop zetten kwamen twee hijskranen te pas die werden aangevoerd door helikopters.

Maar daar kwamen we niet voor. We kwamen voor de onverhoeds, midden op het eiland opduikende spookachtig spierwitte pauw, die vergezeld wordt door goud- en zilverfazanten. En wij zagen ze allemaal terwijl de tuinfluiters en vinken om ons heen brabbelden en sloegen.