Wim de Bie is dood, maar dat geeft niks.
Hier in huis zal hij ten eeuwigen dage doorleven. En wel hierom.
Elke keer als wij met het hele stel bij elkaar zijn – vaak op dinsdag en met de ‘feestdagen’ duurt het niet lang of iemand zegt: ‘Wat sop jij nou zo, door de bank?’ En dan volgt naadloos het juiste antwoord. ‘Wat? Nee, gewoon in bed.’
‘Waar dan weer de Panorama en de Nieuwe Revu en de Bunte Illustrierte opengeslagen liggen op de bladzijden waar de grootste prammen hangen.’
Ach, de goeie ouwe tijd.
En de goeie ouwe televisie.
Toen Kees en Wim nog vooral golden als de ware opvolgers van de intens brave ondeugden Snip & Snap. Toen je nog op zondag (een tijdlang op donderdag) verplicht was naar K&B te kijken, wilde je de volgende morgen een beetje meekomen bij de koffie-automaat.
Dat boven aangehaalde gesprek over hun seksleven van de Klisjeemannetjes was trouwens alleen op de radio te horen.
En bij mij thuis; een lange jaren met ons bevriend echtpaar was er een keer met hun zonen in de aanvallige leeftijd van rond de12 jaar – hele fatsoenlijke mensen, ik ben er nog jaloers op, en die jongens werden zo fatsoenlijk opgevoed dat ze niet naar de Stratenmaker Op Zeeshow mochten kijken – stel je voor: Wieteke van Dordt liet er wel eens windjes!
En ik had de desbetreffende LP van K&B, grijsgedraaid en wel. Hoog tijd dus dat de jongens eens iets hoorden over het seksleven van de heren. Wim zegt daar ergens dat hij hoogstens eens in de maand ‘de oudste beweging der wereld’ maakt, en waar doe je het voor? ‘één vingerhoedje stijfsel en een beetje jeuk aan je snikkel.’ Waarop Kees, beroepstegenhanger die hij is, uitpakt, met onder meer ‘Je weet, ik woon driehoog. En als ik, met die winterpeen van mijn, voor het open raam gaat staan, dan spuit ik een volwassen vent zo van zijn brommer. En dat niet één keer, maar ach keer. Net zo makkelijk.’ Waren die twee keurige jongens van onze vrienden, die het daarna nog ver gebracht hebben, alvast een beetje op de hoogte.
De laatste jaren worden in huize Brun Wim en Kees steeds vaker aangevuld, zo je wilt, vervangen, door de al even onsterfelijke Henk van den Tillaard van Theo Maassen. ‘Weet je wat ik wel eens denk, Henk? Ze hadden je hier ter plekke kapot moeten schieten. Ik weet wel dat ik nou een beetje agressief overkom, Henk, maar tis nie persoonlijk bedoeld hoor. Ik hou van jou, man!’
Maar het is wel de vraag of Hans Teeuwen en Theo Maassen zonder Kees en Wim ooit het podium hadden betreden.
‘Het is hoog tijd mevrouw, om de tuin winterklaar te maken’. Jacobse & Van Es, Haagse vrije jongens, aan het werk. ‘Wat zien ik: scheurgras!’ En dan na de behandeling met poedersuiker een rekening presenteren van negenhonderd gulden. Aan de moeder van Remco Campert, nog wel.
Ook zoiets unieks: ze haalden alle tegenspelers en andere figuranten uit hun eigen vrienden- en kennissenkring.
Eigenlijk waren ze natuurlijk lang en breed dood – ze werden namelijk als Jacobse & Van Es doodgeschoten door de Koninklijke Landmacht tijdens de nogal eenvoudig aangepakte staatsgreep van hun Tegenpartij, een vroege voorloper van PVV, FvD en de ‘partij’ van die huisjesmelkert, kom, hoe heet die. De partij was, tot schrik van Kees van Kooten en Wim de Bie, nogal aangeslagen bij een belangrijk deel van het electoraat, dat ook toen ook al geen idee had op wat er zoal voor vlees in de kuip zit bij de verkiezingen.
Fijn voor Wim dat hij, wat nog komt, niet hoeft mee te maken.
Misschien had hij het al wel voorzien.