Nooit op zondag

Door Guido t’Sas

De voetbalclub van Spakenburg loopt kans Nederlands kampioen te worden, maar 'nooit op zondag'. Dat staat zelfs in het verenigingsreglement. Een enkele psycholoog vindt aanleiding, te pleiten voor herinvoering van de zondagsrust; anderen voelen mee, maar vinden dat momenten van rust niet aan De Zevende Dag gebonden moeten zijn. Wijzen erop dat de beste ideeën vaak geboren worden tijdens bij voorbeeld een wandeling.

Hoe lang zijn de winkels in het merendeel van Nederland al op zondag open? Twintig jaar? In het in naam katholieke België is dat nog steeds niet het geval. Daar adverteren sommige ondernemingen met 'bij uitzondering zondag open'.

Laat ik maar weer eens teruggaan naar mijn jeugd in het roomse Brabant. De zondagen waren van een onnoemelijke saaiheid. Er waren evenementen, ja, maar niet vóór 's middags twaalf uur, het tijdstip waarop de hoogmis was afgelopen. Hoe vaak zou ik 's middags achter het tuinhek hebben gestaan, kijkend naar de passerende auto's. Vooral Belgen in hun Amerikaanse wagens, waarvan werd gezegd dat ze een automaat hadden, waarin af en toe 'n paar franken moesten worden gestopt om ze aan de praat te houden. Die Belgen kwamen naar Breda om te eten, omdat het daar toen veel goedkoper was dan in Antwerpen of Turnhout.

Of er passeerden ijsjes likkende Bredanaars, van de bushalte op weg naar het Mastbosch. Of stelletjes, altijd gearmd om te demonstreren dat ze bij mekaar hoorden. 'Hotel de warme klauw,' zei m'n vader dan. Saai! Soms nam mijn moeder me mee naar het lof, een middagdienst bij de Clarissen aan de Poolseweg (zo genoemd omdat de bevrijders daarlangs de stad waren binnengeslopen). Na thuiskomst bakte ze dan balkenbrij.

Toch ben ik anno nu tegen de openstelling van winkels op zondag. Ongeveer op grond van de redenering van de hierboven aangeduide psycholoog: even geen gejaag en gejakker. Dat kan verder nog de hele week.