Uit de krant vernam ik dat dr. Phil ermee stopt, nu er verhalen de ronde doen over grensoverschrijdend gedrag tegenover zijn personeel. Aaf Brandt Corstius merkt vandaag in haar column al zeer ter snede op dat ze al eerder van dit soort verhalen had gehoord over mensen met een talkshow; bij mij heeft intussen de mening postgevat dat het onmogelijk is een fatsoenlijke talkshow te presenteren en dat (bijvoorbeeld) vijftien jaar in je eentje vol te houden, zonder steeds meer grenzen te overschrijden. Bij Gordon Ramsay is dat zelfs een kernelement van zijn bezoeken aan restaurants die hem zelf hebben uitgenodigd om orde op zaken te komen stellen, maar vergeten zijn vóór die tijd de rotte vis en de zelflopende kipfilet te verwijderen en vinden het dan gek dat Ramsay daarvan, bijna plichtmatig, over de roje gaat. Telkens weer, zou Willeke Alberti zingen.
Dr Phil dus. Die was bescheiden begonnen als psychologisch assistent van die andere talkshowhost, Oprah Winfrey, bij wie de gasten altijd een cadeautje uit de sortering van de TellSell onder hun stoel vonden. Phil speelde die rol bij Oprah zo opvallend goed dat hij voor zichzelf begon.
Hij had werkelijk alles tegen: een onverstaanbaar Texaans accent, een gestalte en een gezicht die elke potentiële patiënt de stuipen op het lijf moesten jagen – en hij haalde geregeld ten gerieve van zijn in snikken uitgebarsten slachtoffer een tissue uit zijn binnenzak, waarbij ik echt hoopte dat hij het niet al eerder had gebruikt om zijn eigen snor af te drogen.
Tissues voor incestueuze mannen, dwangmatige vreemdgangers van beiderlei kunne, elkaar verrot slaande mannen en vrouwen, hopeloos verslaafde gokkers en alcoholisten vanaf 6 jaar, hoeren en paaldanseressen, slachtoffers van Nigeriaanse afpersers.
Voor de rest kon je genieten van een geruststellend soort eentonigheid. Nadat de doctor (die helemaal geen doctor was, althans niet in de psychologie) zijn gasten van onder uit de zak had gegeven, kwamen we tot de slotsom, bestaande uit twee onvermijdelijkheden: ten eerste een van liefde smeltende close-up van Phils echtgenote (met wie hij naar verluidt in onmin leefde) en daarna het dringende advies aan de gast(en) om zich te vervoegen bij een of meer onveranderlijk in Texas gevestigde instituten, waar je dan iets met paarden moest doen en plat Texaans leerde praten en dan kwam het allemaal in orde. Bij wie dat niet lukte was de boot aan: ‘heb ik je naar zo’n duur instituut gestuurd, zet je me verschut door de paarden onheus te bejegenen. Ga weg, uit mijn ogen of ik bega een ongeluk.’
Waarna dr. Phil met robuuste en vastgbraden tred van het podium afdaalde, zijn vrouw bij de hand nam die hem, gezien haar geringe lichaamslengte, nauwelijks kon bijbenen, en met een vriendelijke grijns het pand te verlaten – onderweg naar de volgende grensoverschrijdende activiteit.
Zoals Aaf terecht schrijft: lang niet meer naar gekeken, de tv is al maanden uit en ik lees weer gewoon boeken.
Nu bijvoorbeeld de aantekeningen van Malthe Laurids Brigge van Rainer Maria Rilke, een boek dat ik ten sterkste kan aanbevelen. Daarnaast in bed een wonderbaarlijk boek waaruit blijkt dat houwdegen George Washington zelfs in het heetst van de onafhankelijkheidsstrijd tegen Engeland nog knutselde aan tekeningen voor zijn tuin van 3200 hectare.
Waarover later wellicht meer.
______