Plotseling gestuit op een verdienmodel voor zorgverzekeraars of toch minstens de apothekers: een geneesmiddel dat níet de gewenste werking heeft wordt wél vergoed, voor het wél goed werkende middel is de vergoeding onlangs stopgezet. En dat treft bijvoorbeeld mij, tevreden gebruiker sinds jaar en dag van het wél werkende maar niet meer vergoede product.
Kort verhaal lang:
Ik gebruik sinds een jaar of tien een geneesmiddel dat de testosteronproductie in mijn lichaam vermindert of misschien wel tot nul reduceert, waardoor de natuurlijke goedaardige groei van de prostaat tot staan wordt gebracht of zelfs teruggedraaid. Die goedaardige groei kan bij een deel van de mannen – ik ben er een van – de prostaat de urineleiding die er doorheen loopt langzaam dichtdrukken waardoor normaal plassen moeilijk en uiteindelijk onmogelijk wordt.
Een omstandigheid waaraan de evolutie wel wat meer aandacht had mogen besteden.
Ik had destijds ook kunnen kiezen voor de mij aangeboden Transurethrale Resectie van de Prostaat, kortweg TURP, een nogal radicale ingreep waarbij via de natuurlijke lichaamsopening de binnenkant van de prostaat wordt weggesneden. Vaak gaat dat goed, maar bij de mogelijke bijwerkingen en/of complicaties rijzen je de haren te berge. Daar is om te beginnen de narcose, altijd een zeker risico. Daarnaast is en sprake van een mogelijke inwendige bloeding die onopgemerkt kan blijven maar wel tot doodbloeden kan leiden; daarna mogelijke incontinentie voor zowel urine als feces, en dan zwijg ik nog beleefd over de mogelijkheid van impotentie; waarna de mogelijkheid blijft bestaan dat de ‘goedaardige’ groei hervat wordt, met als gevolg opnieuw plasproblemen.
De uroloog was destijds oprecht teleurgesteld toen ik hem op het laatste moment – er was een al bed voor me gereserveerd – meedeelde dat ik van de operatie wilde afzien. En dat ik wilde kiezen voor medicinale behandeling met een middel dat daarvoor de op de markt was: het hormoon dutasteride gecombineerd met een lokale spierverslapper genaamd tamsulosine. De uroloog probeerde het nog met tegenwerpingen als ‘maar dat middel moet je de rest van je leven blijven slikken; en het heeft ook bijwerkingen, je krijgt er bijvoorbeeld borsten van en je wordt ook impotent.’
Ik hield voet bij stuk en begon het middel te gebruiken. Het werkte uitstekend en had zelfs nog een onverwacht gevolg: mijn toen al grotendeels kale hoofd werd weer behaard, zij het dan tamelijk spaarzaam. En met die impotentie viel het ook wel mee – en komaan, ik ben inmiddels 84 jaar.
Dat het goed werkte bleek vorig jaar, toen de apotheek mij meedeelde dat het vertrouwde middel wel leverbaar was, maar van een ander merk, met dezelfde werking. Dat laatste klopte niet. Nadat ik het andere merk zes weken had gebruikt merkte ik dat ik ineens weer elke nacht drie tot vijf of zelfs zes keer uit bed moest om een heel miniem plasje af te leveren, kortom: het ‘andere merk’ werkte gewoon niet en ik vroeg (en kreeg) het ‘oude’ middel, daar had de apotheek nog vijftig stuks van liggen, waardoor intussen de ‘normale’ toestand, één plasje per nacht, weer is ingetreden.
Intussen was er wel weer een uroloog opgetreden die mijn prostaat veel te groot vond en mij dringend aanbeval alsnog aan de TURP te geloven, zij het dan dat daar een fikse wachtlijst aan verbonden was. Ik heb hier al eerder gewag gemaakt van het feit dat de uroloog – wellicht te goeder trouw – werkte met incomplete cijfers: als hij ver genoeg had teruggebladerd in mijn dossier zou hij hebben ontdekt dat ik bij het begin van de medicatie een prostaat van 108 cc had, hij zelf had 90 cc gemeten: de prostaat was in iets meer dan tien jaar tijd 16 procent geslonken.
Maar we houden vol, moet men in medische kring gedacht hebben.
Deze week haalde ik de nieuwe voorraad medicatie op en opnieuw was daar het merk bij dat niet werkte. Ik maakte daar de assistente op opmerkzaam, zij deelde mee dat ‘mijn eigen’ merk niet leverbaar was, ik zei: zoek eens goed, de vorige keer lag er nog ergens een voorraadje, ze zocht nog eens goed en kwam inderdaad met een voorraadje voor twee maanden aanzetten. En binnenkort is er weer nieuwe voorraad, zei ze.
Ze kwam ook met de mededeling dat het middel sinds begin dit jaar niet meer vergoed wordt, of ik maar even ruim 22 euro wilde pinnen voor die zestig pillen. Let wel: het nietwerkende middel wordt wél vergoed.
Een geheel nieuw verdienmodel: je maakt goede sier bij de patiënt door het middel (dat dus niet werkt) te vergoeden, maar vertelt er niet bij dat het middel dat wél werkt niet meer vergoed wordt. Een goudader aangeboord! Als je echt genezen wilt worden moet je dus niet het geneesmiddel hebben dat wél vergoed wordt, maar gewoon dokken.
Ik ga daar niet over zeiken, ik geef nog altijd meer uit aan wijn, benzine en gas per maand dan aan dat geneesmiddel; maar ik ga wel scherp in de gaten houden of ze besluiten dat over die hele linie te gaan doen.
De aandeelhouders van de apotheken wrijven zich al in de handen.
______