Al jaren, en vooral de afgelopen weken, loop ik met het idee eens definitief de roomsche kerk weg te zetten als ‘fake news’. Al vele jaren geleden werd ik door een buurman benaderd, met de vraag of ik tijdens de zomerse buurtbarbecue het niet meer in mijn (zatte) hoofd wilde halen het Credo te zingen. Dat Credo is een prachtig lied waarin je op literaire wijze wordt bedreigd met hel en verdoemenis, indien je niet bereid bent te geloven in één god in drie personen, waarvan er een de vader is en een andere de zoon, die aan de rechterhand van god zit en vandaar zal komen oordelen de levenden en de doden.
Ik geef toe: geen echte song voor de late avond als het donker wordt, het vlees op is en de drank bijna, dus het kostte me ook weinig moeite de uitoefening van deze dronkemanshobby in het openbaar te staken. Sindsdien hinder ik er af en toe nog mijn echtgenote nog mee. En die neemt mij sowieso niet serieus, en gelijk heeft ze.
Ik had niettemin het lied, zowel de Latijnse versie als de Nederlandse, deze week al geprint klaarliggen om er toch eens definitief mee af te rekenen, toen ik toevallig het stukje tegenkwam dat ik een jaar of twaalf, dertien geleden schreef over het décolleté in het algemeen en dat van onder meer Marijke Helwegen en Fatima Moreira de Melo in het bijzonder. En ik schrok me dood. Nou ja, bijna, zo’n stukje zou immers inmiddels zo niet onmogelijk gemaakt, dan toch wel zwaar bestraft worden, met instemming van bijvoorbeeld patjepeeërs als de geachte afgevaardigde Von Haga.
En ik besloot het stukje over het Credo uit te stellen tot na de voor de wereldvrede zeer gewenste dood van Piet Poetin en zijn kornuiten.
Die beslissing werd vervolgens al heel snel ondersteund door de wederwaardigheden van ene Pim Lammers, een mij volstrekt onbekende auteur, die een gedicht zou schrijven voor de aanstaande Kinderboekenweek. Hij werd met de dood bedreigd door uiteraard anonieme figuren, die wel werden ondersteund door genoemde Von Haga, wiens gedachtegoed zich blijkbaar ook uitstrekt tot buiten het adagium ‘hier die poen’.
Waarom werd Pim bedreigd? Omdat hij jaren geleden eens een artikel heeft geschreven waarin op bepaalde wijze de relatie tussen een voetballertje (of een andere aanstormende jeugdige sportbeoefenaar) en diens trainer voorkwam. (Ik formuleer hier omzichtig, ik heb het verhaal van horen zeggen en dus niet gelezen). Misschien zou Pim dat tegenwoordig niet meer, of niet meer zó beschrijven, maar om hem nu, na een jaar of zeven, er alsnog voor te vermoorden, dat lijkt me buiten elke proportie – dat vind ik zelfs al voor het feit dat hem nu onmogelijk wordt gemaakt een gedicht te schrijven voor de Kinderboekenweek.
Gelukkig is er een schitterend signaal, dat mij aanzet tot de gedachte dat Nederland weliswaar verloedert, maar nog lang niet die preutse trumpiaanse maatschappij aan het worden is die heerst aan de andere kant van de oceaan, namelijk het nieuws dat er een massale run is op een door Pim Lammers geschreven (en in 2018 bekroonde) boek Het lammetje dat een varken is, dat het inmiddels uitverkocht is en dat er haastig een nieuwe druk wordt voorbereid.
Maar het Credo laat ik maar even liggen. Ook al omdat iemand die niet inziet dat het daarin om fake news gaat toch al niet meer te redden is.
Nou ja, natuurlijk ook niet naar de hel gaat.
_______