Eindelijk heb ik ook een soort persoonlijke relatie met Oekraïne. Ja, ik was ooit een paar dagen in Kyiv (nooit meer Kip Kyiv eten) en ook Moskou mocht zich enkele malen in mijn persoonlijke belangstelling verheugen. Al was het maar om mee te maken dat ik, samen met een stel rumoerige en drankzuchtige Nederlandse journalisten door de Nederlandse ambassadeur eigenhandig uit de ambassade aan de Kalasjnij Perioelok werd getrapt. Wij wilden toen door naar het huis van Boris Jeltsin aan de vlakbij gelegen Poesjkinstraat, die had misschien nog iets onder de kurk. Geen idee hoe dat verder afgelopen is. Zijn opvolger Poetin hebben we gemist.
Maar nu ineens komt het allemaal thuis. Want een honorair consul van Rusland, ene Constantijn van Vloten, heeft in kasteel Strijthagen hier in Landgraaf zijn postadres, vanwaar hij zijn zegenrijke arbeid ten behoeve van de goede betrekkingen tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Russische Federatie voortzet, nadat hem dat door burgemeester Annemarie Penn-Te Strake van Maastricht in haar stad onmogelijk was gemaakt wegens de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. (Terzijde: Annemarie is getrouwd met Olav Penn, met wie ik jaren geleden menig vrolijk interview had in de tijd dat hij nog kinderhartchirurg in Maastricht was.)
Kasteel Strijthagen stond jaren leeg, nadat een deel van het bijbehorende landgoed was opgekocht door een investeerder die er het ‘themapark’ Mondo Verde inrichtte. In het Volkskrant-artikel van de hand van Ana van Es, waar ik dit stukje deels op baseer, staat dat het kasteel vervallen was, maar dat valt nogal mee, het was in de jaren tachtig en negentig grondig gerestaureerd, en een tijdlang gebruikt als huwelijkslocatie. De omgeving is bosrijk, er is een watermolen en er zijn visvijvers – het kasteel werd met behulp van een lelijke heg voor de hoofdingang van het park jammerlijk ontdaan van zijn park doordat de hengelaars niet gestoord wilden worden door de gasten van het kasteel of zoiets.
Nadat het ‘themapark’ in 2006 failliet was gegaan (en verder ging als kermis) raakte het kasteel in onbruik; de gemeente leurde er jaren mee tot dat, en daar is de cirkel rond, een in Nederland wonende Russische kunstartiest Aleksandr Taratynov het voor vier ton kocht, en die volgens mijn informatie en die van Ana van Es het kasteel daadwerkelijk bewoont en er zijn beeldentuin heeft – hoewel het verhuurbedrijf Beaujean het kasteel tegen gepeperde tarieven als vakantiewoning aanbiedt – volgende week bijvoorbeeld voor 2229 euro. Je kunt er wel met negentien mensen slapen.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: ik bracht ergens in de jaren zeventig een vrolijke middag door in het kasteel, dat toen bewoond werd door de kunstschilder Aad de Haas en zijn omvangrijke gezin. Het zag er ietwat armoedig uit: de kunst, die weet wat. Bijna achttiende-eeuws was het eigenlijk en dat treft want zo oud is het kasteel ongeveer; misschien detoneerde de witte vleugel daarbij ietwat die de benedenhal sierde, waar een spinet of klavecimbel misschien meer gepast had. Het was koud en we drongen gezellig samen rond de roodgloeiende potkachel op de eerste verdieping. Het gesprek ging over kunst, natuurlijk, en werd koffie bij gedronken.
Zo kwam Oekraïne wel heel dichtbij. Wie had dat ooit gedacht.
Het stuk in de Volkskrant van heden wordt nog vervolgd.
Eén lezer heeft dat stuk al.
______