SanteLOGie

Help eindelijk de gedupeerde Groningers

Door Peter Stiekema

Het wordt tijd dat de regering eindelijk eens een begin maakt met het helpen van al die, door de aardgaswinningen, getroffen Groningers. Vorige week vrijdag kwam het langverwachte en vernietigende verslag uit van de onderzoekscommissie uit de Tweede Kamer. De commissie was  zelfs naar Groningen afgereisd om het rapport (of liever, de stapel rapporten) te overhandigen aan de voorzitter van de Tweede  Kamer.

De inhoud loog er niet om. Maar wie zou verwachten - of hopen- dat Rutte de handdoek nu al in de ring zou gooien, kwam bedrogen uit. In april, dus na de provinciale verkiezingen van half maart, komt de regering met een reactie. Waarna er in de  Kamer over gediscussieerd kan worden met hopelijk het vertrek van dit kabinet en nieuwe verkiezingen tot gevolg. Want we kunnen niet blijven aanmodderen met Rutte en zijn Gideonsbende. Anders wordt het weer een typisch geval van: ze hieven het glas, deden een plas en alles bleef zoals het was, behalve dan het Groninger gas. Dat laatste hopen we toch.

Peilingen wijzen uit dat de provinciale verkiezingen gevolgen zullen hebben voor de positie van het kabinet in de Eerste Kamer. CDA en D66 lijken daar fors te gaan verliezen. De CU blijft ongeveer gelijk, verliest misschien een zeteltje. Wat me blijft verbazen is dat de VVD, zeker gelijk blijft, misschien zelfs licht wint. Maar ja, de VVD is nu eenmaal de partij van de drie H's, Halen, Hebben en Houden. En veel mensen in ons land, en meestal niet de armsten, voelen zich daar heel gelukkig bij.

Het grote probleem van de VVD is echter dat men geen geschikte opvolger heeft voor Rutte.  De fractieleidster Sophie Hermans, dochter van de oude, niet al te frisse, oud-minister Loek Hermans, is volkomen ongeschikt en moet dringend aan de Prozac. Wie met enige regelmaat de Kamerdebatten volgt op tv weet precies wat ik bedoel.

Ook oud-minister Edith Schippers, de beoogde fractievoorzitter in de Senaat voor de VVD, is volkomen ongeschikt. Dat hebben haar  bijdragen (of het gebrek daaraan) aan de discussies in het programma WNL op Zondag wel genoegzaam aangetoond. 

Dus we blijven zitten met Mark Rutte, tenzij  Klaas Dijkstra er alsnog voor te porren is. Dat lijkt voorlopig nog onwaarschijnlijk.

Zo en nu als de wiedeweerga die Groningers gaan helpen met de vernieuwing van hun huizen en alle andere zaken waar daar dringend behoefte aan is. En niet zoals met de toeslagaffaire  aan blijven klooien tot minstens 2030. Dat de Tweede Kamer dat laatste accepteert is trouwens ook ongehoord.

Een Oekraïnse connectie

Eindelijk heb ik ook een soort persoonlijke relatie met Oekraïne. Ja, ik was ooit een paar dagen in Kyiv (nooit meer Kip Kyiv eten) en ook Moskou mocht zich enkele malen in mijn persoonlijke belangstelling verheugen. Al was het maar om mee te maken dat ik, samen met een stel rumoerige en drankzuchtige Nederlandse journalisten door de Nederlandse ambassadeur eigenhandig uit de ambassade aan de Kalasjnij Perioelok werd getrapt. Wij wilden toen door naar het huis van Boris Jeltsin aan de vlakbij gelegen Poesjkinstraat, die had misschien nog iets onder de kurk. Geen idee hoe dat verder afgelopen is. Zijn opvolger Poetin hebben we gemist.

Maar nu ineens komt het allemaal thuis. Want een honorair consul van Rusland, ene Constantijn van Vloten, heeft in kasteel Strijthagen hier in Landgraaf zijn postadres, vanwaar hij zijn zegenrijke arbeid ten behoeve van de goede betrekkingen tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Russische Federatie voortzet, nadat hem dat door burgemeester Annemarie Penn-Te Strake van Maastricht in haar stad onmogelijk was gemaakt wegens de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. (Terzijde: Annemarie is getrouwd met Olav Penn, met wie ik jaren geleden menig vrolijk interview had in de tijd dat hij nog kinderhartchirurg in Maastricht was.)

Kasteel Strijthagen stond jaren leeg, nadat een deel van het bijbehorende landgoed was opgekocht door een investeerder die er het ‘themapark’ Mondo Verde inrichtte. In het Volkskrant-artikel van de hand van Ana van Es, waar ik dit stukje deels op baseer, staat dat het kasteel vervallen was, maar dat valt nogal mee, het was in de jaren tachtig en negentig grondig gerestaureerd, en een tijdlang gebruikt als huwelijkslocatie. De omgeving is bosrijk, er is een watermolen en er zijn visvijvers – het kasteel werd met behulp van een lelijke heg voor de hoofdingang van het park jammerlijk ontdaan van zijn park doordat de hengelaars niet gestoord wilden worden door de gasten van het kasteel of zoiets.

Nadat het ‘themapark’ in 2006 failliet was gegaan (en verder ging als kermis) raakte het kasteel in onbruik; de gemeente leurde er jaren mee tot dat, en daar is de cirkel rond, een in Nederland wonende Russische kunstartiest Aleksandr Taratynov het voor vier ton kocht, en die volgens mijn informatie en die van Ana van Es het kasteel daadwerkelijk bewoont en er zijn beeldentuin heeft – hoewel het verhuurbedrijf Beaujean het kasteel tegen gepeperde tarieven als vakantiewoning aanbiedt – volgende week bijvoorbeeld voor 2229 euro. Je kunt er wel met negentien mensen slapen.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: ik bracht ergens in de jaren zeventig een vrolijke middag door in het kasteel, dat toen bewoond werd door de kunstschilder Aad de Haas en zijn omvangrijke gezin. Het zag er ietwat armoedig uit: de kunst, die weet wat. Bijna achttiende-eeuws was het eigenlijk en dat treft want zo oud is het kasteel ongeveer; misschien detoneerde de witte vleugel daarbij ietwat die de benedenhal sierde, waar een spinet of klavecimbel misschien meer gepast had. Het was koud en we drongen gezellig samen rond de roodgloeiende potkachel op de eerste verdieping. Het gesprek ging over kunst, natuurlijk, en werd koffie bij gedronken.

Zo kwam Oekraïne wel heel dichtbij. Wie had dat ooit gedacht.

Het stuk in de Volkskrant van heden wordt nog vervolgd.

Eén lezer heeft dat stuk al.

______

hhBest

Boek & Film