Een van mijn relaties, die gewoonlijk mijn columns doorplaatst op zijn eigen site, besloot dat niet te doen met mijn stukje over de perikelen rond de voorgenomen afschaffing van de salderingsregeling voor de mensen die zonnepanelen aanschaffen. Dat doen zij vooral met het oog op de klimaatverandering en de beperking daarvan door de uitstoot van zogenaamde broeikasgassen te verminderen. En voor kostenbesparing: het leven is al duur genoeg.
Die relatie stuurde mij een samenvatting van het wetsvoorstel afschaffing salderingsregeling, waar maar één conclusie op mogelijk is: in Den Haag zijn ze weer iets aan bekokstoven dat niet is wat het lijkt. (Saldering heet ineens ‘subsidie’) Het lijkt er zelfs op dat de geleidelijke afschaffing van de zogenaamde salderingsregeling ineens gezien moet worden als een genoegdoening voor arme mensen die zich geen zonnepanelen kunnen veroorloven.
Terwijl het zonneklaar is dat het de bedoeling is een deel van het bedrijfsleven, dat bij met name de VVD op schoot zit, te verblijden met een douceurtje. Ik noem een voorbeeld. Vorig jaar leverde ik, als kleine ondernemer in de elektriciteitshandel, 4000 kilowatt stroom aan mijn energieleverancier, Greenchoice; die betaalde mij daar 432 euro voor. Als de salderingsregeling afgeschaft is gaat mijn stroom nog altijd naar de stroomproducent, maar die krijgt dat dan gratis en verkoopt haar tegen de dan geldende marktprijs, aan stroomgebruikers. Tel uit uw winst.
Dat is uiteraard volstrekt oneerlijk en bovendien schadelijk voor de noodzaak te streven naar duurzaam leven: zonne-energie is, zoals bekend, gratis, maar door de afschaffing van de salderingsregeling blijft de aanschaf van zonnepanelen peperduur en gaat de winst, na aftrek van het door de eigenaar van panelen genoten gebruik, naar de stroomproducent.
Het argument vóór de afschaffing is, dat zonnestroom nu eenmaal wordt geproduceerd op momenten dat het verbruik laag is en omgekeerd en dat de stroomproducenten daar nu eenmaal moeilijk mee kunnen omgaan. Technische oplossingen zijn mogelijk, zoals aanpassing van de ‘normale’ grootschalige productie door middel van gas en kolen aan de natuurlijke variatie in de productie van zonnestroom, uitbreiding van het stroomnet, bouwen van grootschalige accucapaciteit. Omdat die investeringen geen nieuwe winst voor de stroomproducenten opleveren, doen de Essents en de Vattenfalls van deze wereld de nodige investering liever niet, de aandeelhouders zouden maar schrikken en dus wordt het hele zonnestroomproject, broodnodig voor de terugdringing van de uitstoot van voor het klimaat (en voor de gezondheid van de mensen) schadelijke gassen, rustig op omkiepen gezet.
Ik noem maar weer mijn eigen praktijkvoorbeeld. Mijn zonnepanelen produceren tussen de 5800 en 6200 kilowatt per jaar. Ik verbruik veel: 7200 kilowatt ongeveer. Dat betekent ruwweg dat ik slechts ongeveer 1000 kilowatt door middel van gas of kolen geproduceerde stroom hoef te kopen.
‘Wat verbruik je veel!’ Zeker, maar een belangrijk deel van het verbruik betreft verwarming doormiddel van airco’s, die een groot deel van de warmte gratis uit de buitenlucht halen. Waardoor ik nog minimaal gas verbruik: ongeveer 500 m3 per jaar, vergeleken met 2200 m3 enkele jaren geleden nog. (We hebben deze winter de cv pas vier dagen aan gehad).
Een, volgens mijn kunstmatig ingewikkeld gemaakt, argument voor afschaffing van de saldering is intussen dat de ‘winst’ van zonnepanelen vooral gaat naar de eigenaars die al rijk moeten zijn, gezien het feit dat ze zonnepanelen konden aanschaffen, en dat die winst wordt betaald door mensen die te arm zijn voor panelen. Dat dat mede komt door de mechanismen van een keihard ultrakapitalistisch marktsysteem, daar hoor ik niemand over.
Terwijl het niet zo gek is als het lijkt. Mensen die zich geen auto kunnen veroorloven betalen ook via de belasting mee aan autowegen, aan subsidie voor elektrische auto’s, aan de voordelen van het bedrijfsleven voor aftrekbare kosten van lease-auto’s, aan voordelige belastingafspraken voor het internationale bedrijfsleven, daar hoor je niemand over. Ook weer: het bedrijfsleven profiteert, niet de gewone burger.
Mijn vrouw en ik, samen ruim 150 jaar oud, betalen zorgpremie voor kraamzorg.
Ja, maar dat is solidariteit, hoor ik mompelen.
Kortom: als die saldering dan per se afgeschaft moet worden, dan wil ik, die sinds ruim tien jaar door de Belastingdienst wordt beschouwd als handelaar in stroom en dies ook btw-plichtig ben, best eens in de drie maanden een rekening sturen naar de energieleverancier wegens geleverde stroom.
En dan hanteer ik daarvoor de op de internationale markt geldende stroomprijs. Graag zelfs.
_______