Bij mij dringt zich de vraag op wat de achtergrond zou kunnen zijn van de elf pagina’s grote aandacht die de Volkskrant vandaag besteedt aan het optreden van Matthijs van Nieuwkerk tijdens zijn periode als presentator van De Wereld Draait Door, dat inmiddels opgevolgd is door Matthijs Gaat Door en nu dus Matthijs Gaat Er Onderdoor.
Ik ga daar trouwens niet naar gissen, maar het bevreemdt mij wel. Mede nadat het ‘team’ van de Pop 2000 Quiz, die na publicatie van de Volkskrant gisteren werd afgeblazen heeft laten merken zich ‘niet te herkennen’ in het door de krant beschreven gedrag van Mattijs. Maar ja, drie geroutineerde verslaggevers die veel tijd hebben gestoken in het interviewen van vijftig betrokkenen, dus over één nacht ijs zijn ze bepaald niet gegaan, dus het zal allemaal wel kloppen.
Wat de mensen die scherp opletten ook steeds gezien hebben, dat is dat Van Nieuwkerk een beetje gek moet zijn, hij noemt ook zelf zijn fobieën, zijn neiging om zich kapot te werken, zijn behoefte om alles perfect te doen. Wat de kijkers zagen was een journalist/presentator – niet altijd een even gemakkelijke combinatie – die zijn antipathie tegen bepaalde ‘gasten’ aan tafel niet onder stoelen of banken stak, niet alleen door voortdurend onderbreken van betogen, maar ook in zijn mimiek.
In de artikelen in de Volkskrant van gisteren komt ook herhaaldelijk ter sprake dat Van Nieuwkerk zichzelf ook een beetje gek vindt – als iemand die de kwaliteit van zijn programma waarborgt door talloze aanvallen van blinde woede achter de schermen, dan moet je toch constateren dat er iets niet klopt. Iets ontoelaatbaars.
Maar aan de andere kant: ik zou wel eens willen weten wat er van de Nederlandse economie nog zou overblijven als de captains of industry allemaal als voornaamste eigenschap een zeker mededogen met hun werknemers vertoonden, en zelf van negen tot vijf werkten en daarbuiten niet aan ‘de zaak’ dachten. Met andere woorden: de maatschappij drijft nu eenmaal inderdaad op dit type volstrekt asociale, bikkelharde schreeuwlelijkerds, die zichzelf ook niet sparen, hun burnouts en overspanningen negeren, slechts georiënteerd op roem en op geld, zoveel mogelijk geld.
Ik noem nog iemand die zich binnenskamers nog wel eens te buiten schijnt te gaan aan schreeuwbeurten, namelijk ene Mark Rutte. Hoewel het artikel nog moet verschijnen waarin aan de hand van interviews met vijftig of liefst nog meer ooggetuigen cq slachtoffers wordt aangetoond dat de betrokkene een onuitstaanbare bullebak is of was.
Ik schrijf dat niet omdat ik begrip heb voor Van Nieuwkerk; welnee, ik heb een bloedhekel aan mensen die niets anders weten dan hun werk en voor hun omgeving een ramp zijn.
Wat dan wel?
Slappe aftrekseltjes als Op1 en Khaled & Sophie dan maar beschouwen als het maximaal haalbare wanneer de zweep er niet overheen mag? Ik denk het niet. Ik ben een van die vele ‘fans’ die vrijwel geen aflevering van De Wereld Draait Door wilde missen, omdat die dagelijkse afleveringen in tachtig of negentig procent van de gevallen goed en zelfs verrassend waren. Je kunt zeggen: Van Nieuwkerk heeft ook een dubieus tiepje als Sywert van Lienden aan een podium geholpen evenals Thierry Baudet, die in DWDD voor het eerst de gelegenheid kreeg zijn haat tegen en minachting voor vrouwen te etaleren.
Maar ook dat we Eric Scherder kennen en nog altijd hebben als adviseur over hersengebruik en hersenonderhoud; en Robbert Dijkgraaf, die het vleesgeworden bewijs is van het hoge peil van de Nederlandse wetenschap en dat nog in eenvoudige bewoordingen kan uitleggen ook.
Het lijkt me verstandig dat Matthijs van Nieuwkerk, desnoods lichtelijk verongelijkt, een time-out neemt tot zijn pensioengerechtigde leeftijd, geld zat, schat ik. Voor nog meer rare overhemden, broeken, petten en zonnebrillen.
Naar de Nederlandse televisie kijk ik trouwens allang nauwelijks meer.
__________