SanteLOGie

Schandalige voetbalrellen

Door Peter Stiekema

Marokko wint met 2-0 van België, tijdens de zo omstreden WK in Qatar.  Dat is een grote prestatie en ik begrijp dat zoiets uitbundig gevierd moet worden, hoewel de Marokkaanse aanhang in België en in Nederland al lang een Nederlands en/of Belgisch paspoort heeft. Naast het Marokkaanse uiteraard, terwijl op die dubbele nationaliteit nog wel wat valt af te dingen. Uiteindelijk moet je kiezen voor het land, waar je woont en waar je kinderen en kleinkinderen leven, is mijn opvatting daarover.

Uitbundig vieren mag, maar daarna rellen trappen, auto's in de brand steken, de ME aanvallen, en links en rechts stelen na het intrappen van ruiten, dat begrijp ik niet. En toch gebeurde dat in Brussel, Antwerpen, Luik, Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. En waarschijnlijk ook nog elders, maar dan op kleinere schaal.

Als je je met dergelijke praktijken bezig houdt, na een feestelijke gebeurtenis, hoor je volgens mij niet thuis in dit land. Voordat u het woord discriminatie in de mond neemt: Ik vind ook dat Nederlandse autochtone (om dat woord nog maar eens in de mond te nemen) voetbalhooligans hier in wezen ook niet thuis horen. Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs af, u ontvangt geen 200 gulden, heette zoiets in het aloude Monopolyspel.

Ik ben altijd heel blij als ik zie dat jongeren van Turkse of Marokkaanse afkomst een succesvolle carrière hebben in Nederland en in mijn woonland België. Er zijn Kamerleden onder hen, ministers, burgemeesters, advocaten, ondernemers, artsen en ook in de media zie je steeds meer van hen als journalist of presenator aan het werk. Het kan dus wel. Als je de kansen die je krijgt maar benut. En dat lukt steeds meer mensen met een niet-westerse achtergrond. Daar moeten we heel verheugd over zijn. Waarom lukt het anderen dan niet? Ligt dat aan de opvoeding door ouders en anderen? Spreken ze de taal niet voldoende? Of verdien je veel sneller en meer geld, als je je in de misdaad begeeft? Ik heb ooit een Marokkaanse relschopper uit Rotterdam horen zeggen dat het Nederlands niet belangrijk was, omdat heel Nederland over een jaar of dertig Arabisch zou spreken.  Een gruwelijk vooruitzicht, waarbij ook nog de sharia zou worden ingevoerd.

In islamitische landen als Afghanistan en Iran proberen met name vrouwen zich wanhopig aan hun lot, als minderwaardig schepsel met als enig recht het aanrecht, te ontworstelen. Voorbeeld is de strijd tegen de hoofddoekjes in Iran die al aan heel wat vrouwen en meisjes het leven heeft gekost. Opgelegd door gestoorde geestelijken, of zo u wilt geestelijk gestoorde godsdienstwaanzinnigen. In Nederland hebben we zelfs een Kamerlid, nota bene van GroenLinks, dat vrijwillig een hoofddoekje draagt, ook tijdens de debatten. Kom je dan van een andere wereld? Zie je niet wat er op deze aarde gebeurt onder het mom van de een of andere godsdienst? En nu maar hopen dat er ook tegen bovengetekende geen fatwa wordt uitgesproken na deze ontboezemingen, waar vast ook wel wat op valt af te dingen.

PS: veel meer columns van mijn hand zijn terug te vinden op de sites hhbest en santelogie.

Ben Herbergs overleden

‘Beste Sante,

Geval van serendipiteit. Was bij Kon.Bib. op zoek naar aanvulling voor oud interview ooit met Drees sr. ("Nederland is vol", 1979, jawel) en kwam vervolgens in de Handelingen van de jaren vijftig dit tegen. Naturalisatie, geen idee of dit tegenwoordig in de Kamer nog een hamerstuk is.

Het is dat de naam SB er zo pregnant boven stond, anders zou ik dit wetsontwerp rap over het hoofd hebben gezien. Misschien iets voor het familieplakboek, als het document nog niet in je bezit was.

Geen dank, de service is gratis.

Wees gegroet - en wel hartelijk,

BenH’.

Dit is de tekst van een mail die ik op 18 september 2018 ontving van Ben Herbergs in Rotterdam.

Het stuk waarvan hij gewag maakte was een exemplaar van de Staatscourant van, ik meen, 20 juli 1956, bevattende het officiële bericht van de naturalisatie van mijn vader tot Nederlander (en van mij, mijn moeder, een minderjarig zusje en een dito minderjarig broertje, maar die werden niet genoemd in het staatsmededelingenblad). Ik moet hier trouwens in mijn zogenaamde archief (een berg ouwe papieren en foto’s) het originele exemplaar nog hebben, ik zal het te zijner tijd eens opzoeken, bijvoorbeeld in 2026, wanneer wij kunnen stilstaan bij het feit dat ik van mijn dan 88 jaar er 70 Nederlander zal zijn geweest.

Ik begin hier nu over nadat ik hedenochtend in de Volkskrant de overlijdensadvertenties aantrof van Ben Herbergs, inmiddels 75 jaar oud. Ik wist dat hij een spectaculaire carrière achter de rug had met een oeuvre waar je werkelijk u tegen zegt en waarvoor ik kortheidshalve verwijs naar het betreffende lemma op Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Ben_Herbergs.

Daar had het niet naar uitgezien toen, ik denk in 1968, Ben Herbergs, vers van het met vrucht doorlopen gymnasium, op de redactie van het Limburgs Dagblad in Heerlen verscheen, een grote, fors gebouwde jongeman met helblond haar. Hij was geboren in de gemeente Eygelshoven (tegenwoordig onderdeel van de gemeente Kerkrade) en hij sprak met een sterk, door de rest van de redactie als ‘Kerkraads’ afgedaan accent. Ook bleek hij nogal wat limburgismen te verwerken in de weinige stukjes die hij schreef, alvorens hij van de zijde van de hoofdredactie het advies kreeg een ander vakgebied te kiezen. (Die zelfde hoofdredactie had kort daarvoor meine Wenigkeit binnengehaald.)

Waarna Ben dus de boven aangehaalde carrière begon, als ik me goed herinner bij Het Vrije Volk. Hij maakte daarnaast dus ook nog furore met het Rotterdam Poetry Festival. Sporadisch kwam ik zijn naam dan ook nog wel eens tegen. Tot ik boven aangehaald mailtje ontving, nota bene één dag vóór de 115^de verjaardag van mijn vader (ik ben gek op nummers, data en kentekens.)

Naar aanleiding daarvan heb ik Ben aan de telefoon gehad (dat deed je gewoon nog, in 2018) waar mij opviel dat van een Kerkraads accent geen spoor meer ter bemerken viel, en waarbij wij tevens afspraken dat Ben, als hij eens zijn geboorteplaats Eygelshoven zou bezoeken, mij in mijn woonst, gelegen op minder dan tweehonderd meter van de grens van de voormalige gemeente Eygelshoven, zou benaderen voor een ongetwijfeld nostalgisch oudemannengesprek.

Daar gaat het, vrees ik, niet meer van komen.

Maar dan toch nog even: Ben vertelde me ook dat hij dat exemplaar van de Staatscourant had aangetroffen in een printer bij de KB. Wie had dat daar achtergelaten? Het is natuurlijk niet zo gek dat iemand vergeet het gekopieerde weer op te bergen, maar wie wil er nu weten wie er in juli 1956 genaturaliseerd was tot Nederlander? Ja, mijn vader, en negentien anderen. Efficiënt, waren ze toen, ze pakten er gewoon twintig tegelijk, noemden alleen degene wiens naam met een vroege letter uit het alfabet begon, bijvoorbeeld de B van Brun, allemaal in een klein zakje en in de Staatscourant, Wij, Juliana, etc en drukken maar.

En dat allemaal zonder computer. Of printer.

Wat speelde zich daar af?

_________

hhBest

Boek & Film 

Een boekje open

Hoe er ineens iets volkomen kan veranderen in je visie op de wereld en omstreken.

Ik sta voor de boekenkast met het eeuwige dilemma: ik heb mijn boek uit, wat zal ik nu eens lezen? Ik wissel ook de talen af, ik heb net een Italiaans boek gelezen, daarvoor een Duitse Krimi, weer daarvoor een Nederlandstalig boek waarvan ik de titel even zou moeten opzoeken.

En dan staat er een boekje voor mijn neus dat ik enkele maanden geleden kocht, toen Matthijs van Nieuwkerk nog een buitencategorie talk host was die ook nog prachtige concerten kon organiseren, geweldige ideeën had en ook uitvoerde over de verspreiding van kennis en wetenschap; die een sentimentele knul was die in snikken uitbarstte bij het graf van Charles Aznavour en zich ook liet vieren als een belezen neerlandicus. (‘Studie niet afgemaakt’ is tegenwoordig een pluspunt.) Die tot zijn pensioen ongetwijfeld zou doorgaan als een cultuurpaus, later wellicht zelfs een elder statesman van eerste orde.

Daar ben ik weer bij dat boekje, waarin een keuze uit het genre ‘kort verhaal’ is opgenomen, een keuze van Matthijs van Nieuwkerk die je vanaf de omslag van het boekje, waarop groot zijn naam, gezaghebbend aankijkt.

Nu ben ik een groot liefhebber van korte verhalen, maar ik heb ook de elf pagina’s in de Volkskrant gelezen over de Werdegang van Matthijs bij de talkshow De Wereld Draait Door, alweer een kleine drie jaar van de buis, en kijk daardoor ineens heel anders aan tegen dat boekje. In plaats van tot zijn pensionering de grand seigneur van het televisiemaken te zijn is hij met een daverende knal van zijn voetstuk gestuiterd. Erg onder de indruk lijkt hij niet te zijn van dit verhaal.

Nou goed, ik lees het boekje en in een de eerste stukjes die ik las komt veel geweld voor. Moet kunnen, een kort verhaal is een kunstwerkje, het gaat om de schoonheid van de taal, en ook nog een beetje om de inhoud. Ik ben zelf geheel idolaat van de werken van Thomas Coraghessan Boyle, die om de haverklap een dikke pil aflevert met korte verhalen die in de daaraan voorafgaande periode zijn gepubliceerd in vooraanstaande literaire bladen in de VS en de rest van de wereld. Allemaal even knap, de plots zijn stuk voor stuk vondsten van niveau, schitterend geschreven, uiteraard zou ik bijna zeggen.

Bij hoog en bij laag is beweerd dat Nederland te klein is voor het korte verhaal, maar dan heeft Van Nieuwkerk daar toch een aardige selectie (in een nogal dun boekje) van weten te maken. En en passant Heleen van Royen indeelt bij de literatuur (en waarom niet).

De cultuurpaus van eerste orde is inmiddels in twee dagen tijd getransformeerd tot een van velen in de categorie waar ook de seksuele overschrijders in medialand hun treurige afgang zitten te overwegen.

Inmiddels nuanceren mensen die ik ook hoog heb zitten het een en ander. Joost Princen schreef in het weekeinde bijvoorbeeld dat het gevaar altijd loert, wanneer je een hogelijk gewaardeerd programma maakt waardoor je je hoog boven alle kritiek verheven gaat voelen. Goed is dat niet, maar het gebeurt gewoon. Andere nuanceringen komen neer op het gezegde van wijlen de Amerikaanse president Harry S Truman: ‘If you can’t stand the heat, get out of the kitchen’ – en ook wordt vaak verwezen naar grote genieën, schrijvers, componisten, beroemde politici die je, bij nader inzien, liever op grote afstand houdt omdat hun karakter past bij de kwaliteit van hun werk: groots en meeslepend maar daarom niet direct leuke luitjes om een borrel mee te drinken, laatst staan als baas te hebben.

Kortom, ik zal die omslag in dat laatste licht nog eens goed bekijken en het boekje uitlezen. Het is hier in de keuken trouwens flink koud.

_______

hhBest

 Boek & Film 

Matthijs Gaat Er Onderdoor

Bij mij dringt zich de vraag op wat de achtergrond zou kunnen zijn van de elf pagina’s grote aandacht die de Volkskrant vandaag besteedt aan het optreden van Matthijs van Nieuwkerk tijdens zijn periode als presentator van De Wereld Draait Door, dat inmiddels opgevolgd is door Matthijs Gaat Door en nu dus Matthijs Gaat Er Onderdoor.

Ik ga daar trouwens niet naar gissen, maar het bevreemdt mij wel. Mede nadat het ‘team’ van de Pop 2000 Quiz, die na publicatie van de Volkskrant gisteren werd afgeblazen heeft laten merken zich ‘niet te herkennen’ in het door de krant beschreven gedrag van Mattijs. Maar ja, drie geroutineerde verslaggevers die veel tijd hebben gestoken in het interviewen van vijftig betrokkenen, dus over één nacht ijs zijn ze bepaald niet gegaan, dus het zal allemaal wel kloppen.

Wat de mensen die scherp opletten ook steeds gezien hebben, dat is dat Van Nieuwkerk een beetje gek moet zijn, hij noemt ook zelf zijn fobieën, zijn neiging om zich kapot te werken, zijn behoefte om alles perfect te doen. Wat de kijkers zagen was een journalist/presentator – niet altijd een even gemakkelijke combinatie – die zijn antipathie tegen bepaalde ‘gasten’ aan tafel niet onder stoelen of banken stak, niet alleen door voortdurend onderbreken van betogen, maar ook in zijn mimiek.

In de artikelen in de Volkskrant van gisteren komt ook herhaaldelijk ter sprake dat Van Nieuwkerk zichzelf ook een beetje gek vindt – als iemand die de kwaliteit van zijn programma waarborgt door talloze aanvallen van blinde woede achter de schermen, dan moet je toch constateren dat er iets niet klopt. Iets ontoelaatbaars.

Maar aan de andere kant: ik zou wel eens willen weten wat er van de Nederlandse economie nog zou overblijven als de captains of industry allemaal als voornaamste eigenschap een zeker mededogen met hun werknemers vertoonden, en zelf van negen tot vijf werkten en daarbuiten niet aan ‘de zaak’ dachten. Met andere woorden: de maatschappij drijft nu eenmaal inderdaad op dit type volstrekt asociale, bikkelharde schreeuwlelijkerds, die zichzelf ook niet sparen, hun burnouts en overspanningen negeren, slechts georiënteerd op roem en op geld, zoveel mogelijk geld.

Ik noem nog iemand die zich binnenskamers nog wel eens te buiten schijnt te gaan aan schreeuwbeurten, namelijk ene Mark Rutte. Hoewel het artikel nog moet verschijnen waarin aan de hand van interviews met vijftig of liefst nog meer ooggetuigen cq slachtoffers wordt aangetoond dat de betrokkene een onuitstaanbare bullebak is of was.

Ik schrijf dat niet omdat ik begrip heb voor Van Nieuwkerk; welnee, ik heb een bloedhekel aan mensen die niets anders weten dan hun werk en voor hun omgeving een ramp zijn.

Wat dan wel?

Slappe aftrekseltjes als Op1 en Khaled & Sophie dan maar beschouwen als het maximaal haalbare wanneer de zweep er niet overheen mag? Ik denk het niet. Ik ben een van die vele ‘fans’ die vrijwel geen aflevering van De Wereld Draait Door wilde missen, omdat die dagelijkse afleveringen in tachtig of negentig procent van de gevallen goed en zelfs verrassend waren. Je kunt zeggen: Van Nieuwkerk heeft ook een dubieus tiepje als Sywert van Lienden aan een podium geholpen evenals Thierry Baudet, die in DWDD voor het eerst de gelegenheid kreeg zijn haat tegen en minachting voor vrouwen te etaleren.

Maar ook dat we Eric Scherder kennen en nog altijd hebben als adviseur over hersengebruik en hersenonderhoud; en Robbert Dijkgraaf, die het vleesgeworden bewijs is van het hoge peil van de Nederlandse wetenschap en dat nog in eenvoudige bewoordingen kan uitleggen ook.

Het lijkt me verstandig dat Matthijs van Nieuwkerk, desnoods lichtelijk verongelijkt, een time-out neemt tot zijn pensioengerechtigde leeftijd, geld zat, schat ik. Voor nog meer rare overhemden, broeken, petten en zonnebrillen.

Naar de Nederlandse televisie kijk ik trouwens allang nauwelijks meer.

__________

hhBest

Boek & Film 

De mens als sprinkhaan

Door Peter Stiekema

Er is eigenlijk niet heel veel aandacht aan besteed, dus daarom doe ik het hier maar even. Het wordt geen vrolijk stukje, want daarvoor is de situatie op de wereld veel te ernstig. Als u daar geen zin in heeft kunt u beter iets anders gaan doen dan verder lezen. Een potje dammen bijvoorbeeld of mens-erger-je-nieten. Hier gaat-ie dan. Er zijn inmiddels, sinds begin deze week, acht  miljard mensen op deze overvolle aarde. Ik schrijf het maar even voluit in cijfers: 8.000.000.000.

En dan te bedenken dat er in het jaar 1800 nog slechts één miljard mensen waren, in 1900 twee miljard en in 1951, het jaar van mijn geboorte, 2,5 miljard. Aan die relatief geringe stijging, in de eerste helft van de twintigste eeuw, zullen de twee wereldoorlogen wel hebben bijgedragen. Echter, in de 71 jaren van mijn leven zijn er dus 5.5 miljard mensen bijgekomen, ruim een verdubbeling dus.

Dat kan zo niet doorgaan, dat lijkt duidelijk. Bij ongewijzigd beleid zijn er in  het jaar 2100 tussen de minimaal 11 en 14 miljard mensen die hier te hoop lopen. Kinderen, die nu geboren worden, zullen tegen die tijd rond de tachtig zijn en zelf kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben. Is daar ruimte voor? Verwarming? Voedsel? Nu al zijn meer dan een miljard mensen aangewezen op hulpverleningsinstituten. Dat worden er dus alleen maar meer. De mensheid dreigt een soort sprinkhanenplaag te worden van Bijbelse omvang die  alles vernielt en opvreet, bossen, oerwouden, dieren, grondstoffen, noem maar op. Niets en niemand ontziend. Als idioten oorlogen voerend en elkaar bedreigend.

Voor mij staat vast, dat de aarde niet meer te redden is, dat de uitstoot van CO2 en andere kwalijke stoffen niet af te remmen is en dat de mensheid naar de bliksem gaat. De oorlog in Oost-Europa  lijkt nog maar een begin. Alleen wat dieren zullen overblijven en wellicht her en der wat geïsoleerde stammen op afgelegen eilanden. Misschien kunnen die een nieuw begin maken en leren van de fouten van hun voorgangers, in plaats van als sprinkhanen te keer te gaan. Maar dat zal wel niet, iets dergelijks is het roofdier mens niet gegeven.

Toch wens ik u lezer, die dit tot het einde toe gelezen heeft, een gezellig en warm avondmaal toe, met spekjes erin en zo en mogelijk ook een gehaktbal erbij. Geniet er maar van zolang het nog kan, voordat oorlog en armoede definitief toeslaan.

Wat is klassieke muziek? Nou, eh, klassieke muziek, toch?

‘Set uut, dat vierkantig urgel.’ Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ik meen me zelfs het desbetreffende muziekstuk te herinneren, jullie raden het al: de toccata en fuga in D mineur BMV 565 van J.S. Bach. Niettemin was het mijn moeder die mij in contact bracht met de Bolero van M. Ravel (ingekort tot acht minuten, destijds de langspeelplaat) en het eerste pianoconcert van P.I. Tsjaikovskij.

Zoals Hélène Nolthenius op de Schoolradio van 1949 Eine Kleine Nachtmuzik van W.A. Mozart deed klinken.

Daarna kwam de vriendin die me op de hoogte stelde van de schoonheid van het vioolconcert van L. van Beethoven en het pianoconcert van E. Grieg. F. Chopin ontdekte ik op eigen houtje. Op dat moment was ik al zeer verdiept in de jazz van het begin van de jaren vijftig, had ik me laten verrassen door de symfonie van C. Franck en Le Sacre du printemps van I. Stravinskij. Toen had vrijwel iedereen in mijn omgeving mij hoofdschuddend verlaten, ondanks dat er vrijwel geen vierkantig urgel meer aan te pas kwam.

Intussen ion de nachtdienst op de krant, waar we tijd doodden met een eindeloze muziekquiz.

Het opsommen van de rest zou teveel ruimte in beslag nemen, maar ik moet toch nog even B. Bartok, S. Reich, P. Glass, A. Pärt, T. Riley, L. Andriessen en M. Nyman noemen. Zeer onlangs zijn daar J.P. Rameau en J.B. Lully bij gekomen. En dan vergeet ik gemakshalve F. Poulenc nog even en S. ten Holt.

Nee, dan maakt een vriend van mij, musicoloog, het zich veel gemakkelijker: die houdt het gewoon op J.S. Bach.

Een en ander borrelt op in mijn getroubleerde geest naar aanleiding van een simpele vraag in mijn vaste zondagmiddagvermaak, Podium Klassiek: wat is klassieke muziek. Hetgeen een enorme storm van definities, ook vermeld op Twitter, teweeg bracht, waarvan ik er tot nu toe geen enkele heb kunnen goedkeuren, mede omdat ik er zelf ook geen sluitende definitie voor kan bedenken.

Voor iemand die zijn klassieke muziek beluistert op Youtube is het maar één stap naar Wikipedia, en daar staat:

‘Klassieke muziek of westerse kunstmuziek is de geschoolde muziek die voortgebracht is door, of geworteld is in, de westerse kerkelijke en wereldlijke muziektradities, grofweg vanaf de Middeleeuwen tot heden. De kernregels van deze traditie kwamen vast te liggen in de periode 1550-1900.

In strikte zin wordt onder klassieke muziek de muziek verstaan uit het tijdvak van het classicisme, ca. 1730-1820.

De benaming klassieke muziek wordt wel als een synoniem voor kunstmuziek of serieuze muziek gebruikt, als tegenhanger van populaire, lichte muziek en volksmuziek. In termen van een kwalitatieve indeling wordt het begrip tegenwoordig niet meer gebezigd. Klassieke muziek is niet uitsluitend 'serieus' bedoeld, maar kent vele vormen van gebruiksmuziek voor muziekonderwijs, amusement, dans en muzikaal theater. Daarnaast beïnvloeden muziektraditie en moderne muzikale vormen, met name jazz en elektronische muziek, elkaar, en brengen zij een groot aantal hybride vormen voort die niet (langer) in het schema klassiek-populair zijn in te passen.’

Hier zal ook wel weer van alles op aan te merken zijn.

Ik kan, even tussen de regels door, de beluistering van de Vlaamse zender Klara aanbevelen, die enkele malen per week ’s avonds (jazz is kennelijk avondmuziek) aandacht besteedt aan, inderdaad, jazz, dat, zie Wikipedia, gelukkig dus ook klassieke muziek is.

Zou niet alle muziek serieus en klassiek genoemd mogen worden? Opera’s, operettes, uiteraard. Desgewenst ook enkele musicals. Voor mijn part A. Hazes.

Als de streep maar getrokken wordt bij Het kleine café aan de haven, De vogeltjesdans en alle verminkingen, copyright A. Rieu.

Het vierkantig urgel heb ik er altijd in gehouden. Tata tata! Tata tata! Tatadatata etc.

_________

hhBest

Boek & Film 

Vanuatu en op de fiets naar Sharm el Sjeik

Vanmorgen hoorde ik op de radio een mevrouw triomfantelijk zeggen dat ze nog nooit van Tuvalu, Vanuatu en Kiribati had gehoord. Maar ze had er vanmorgen over gelezen in de krant en ze vond het heel erg dat ze er nog maar kort van die nieuwe wetenschap dreigde te genieten omdat die eilandstaatjes bezig waren onder te lopen door de zeespiegelstijging, maar gelukkig wel erg ver weg lagen (klonk het opgelucht) en wel helemaal ergens midden in de Stille Oceaan.

Dat een kwart van Nederland al tussen 0 en 7 meter onder de zeespiegel (Nieuwerkerk aan de IJssel is de kampioen) ligt en alleen maar ‘droog’ blijft door permanente bemaling, dat is haar wellicht ook niet bekend, al is het natuurlijk wel veel dichterbij.

Op de een of andere manier is het vandaar maar een klein stapje naar De Telegraaf van vandaag die zich zwaar bezondigt aan wat tegenwoordig ‘whataboutism’ genoemd wordt, maar gewoon een jijbak heet. Het gaat over ‘klimaatridders’, een denigrerende term voor mensen die geloven in de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering door menselijk toedoen en daar ook wat aan willen doen. Dat je daarvoor bijvoorbeeld een conferentie moet bijwonen in een godvergeten plek als Sharm el Sjeik in Egypte, om je ideeën in te brengen of ideeën op te doen, dat ligt voor de hand. Dat je daar niet op de fiets naartoe kunt of met de trein, dat is al net zo logisch en dat je daarvoor dan maar het vliegtuig neemt, dat is natuurlijk vervelend maar onvermijdelijk.

Ooit had De Telegraaf de mond vol over Joop den Uyl, die, als ik me even mag bedienen van het taalgebruik ter redactie van De Tel, een vuile rooie socialist was, wat zeg ik: communist. En die redactie had vernomen dat de voorman van de gehate PvdA stiekem een tweede huis had in het buitenland, meer specifiek een bungalow in België. Dat er wel meer politici het er goed van namen, was geen probleem, uiteraard, dat waren gewoon rechtse mensen die met hard werken en bloed, zweet en tranen dat geld bij elkaar hadden geschraapt – ik voeg daaraan toe: mede door hun personeel zo slecht mogelijk te betalen – waarvan Den Uyl dan weer via de Belastingdienst een luxe villa in het buitenland had.

Dat die arme Joop op vakantie placht te gaan met een tentje waar zijn voeten uit staken, dat was de redactie van De Tel ontgaan en natuurlijk ook niet welgevallig.

Dus moeten onder meer Katja Schuurman (ecologische voetafdruk onbekend) Sander Schimmelpenninck (woont bij zijn vriendin in Zweden) Rob Jetten (zie Sharm el Sjeik) Ed Nijpels (afvallige van de VVD) en Floortje Dessing (heeft een wat ongelukkige broodwinning; reizen naar het einde van de wereld) onder het mes bij De Tel, die allemaal lezers heeft die dat ook wel zouden willen kunnen, en dat ook zouden mogen (want voldoende bemiddeld) omdat ze niet in de klimaatverandering geloven.

En zich door het artikel in hun lijfblad gesterkt voelen maar weer voor 5 euro naar Torremolinos te vliegen of te boeken op een cruiseschip.

En dan nog iets anders: de paprika-, kommer- en tomatenkwekers, benevens de VVD-regering, vinden het volkomen normaal dat de bedrijven steun krijgen (belastinggeld!) nu de energie waarmee ze de kassen stoken duur cq onbetaalbaar is geworden. Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen: zolang de energie heel goedkoop was kon je die wel verspillen in kassen, maar ja, dat verdienmodel is plotseling verdwenen. Een van mijn zwagers woont op de 16^de verdieping van een flat in Den Haag, van waaruit hij de schoorstenen van de Westlandse kassen zag roken. Dat is nu voorbij. Goed voor het klimaat, zou ik zeggen!

Niemand zou het onder de huidige voorwaarden in zijn hoofd halen een tomatenkwekerij te beginnen, toch?

_______

hhBest

Boek & Film 

Over roestige auto’s

Omdat alles al weken hetzelfde is – de regering heeft besloten de ‘klimaathysterie’ te laten overwaaien omdat drie van de vier coalitiepartijen hun complete achterban zien verdwijnen als zelfs maar een aanzet tot maatregelen wordt gesuggereerd – ben ik al een paar weken geheel stromeloos.

Maar gelukkig was er vanmorgen een lichtpuntje: een twitteraar stelde het onderwerp ‘roestige auto’s’ aan de orde.

Nou, wat roestige auto’s betreft kan ik een liedje meefluiten, zeg.

Maar eerst een positief puntje.

Momenteel is dit gezin in het rijke bezit van drie automobielen, in volgorde van opkomst: een camper op basis van een Fiat Ducato uit het jaar 1994, een Volvo V40 uit 1996, (in de wandeling De Oude Schicht) en een Smart (in diezelfde wandeling Het Smartje) een jonkie uit 2002. Met die Fiat Ducato hebben we de nodige rampspoed gehad, breek me de bek niet open; de Volvo doet net of zijn neus bloedt, maar om niet honderd procent tevredenheid op te roepen maakt hij ’s winters, nors zwijgend, soms de accu helemaal leeg. De Smart heeft een gereviseerde motor maar het gaat er net zo mee als met de Volvo: je vergeet gewoon dat hij af en toe een beurt moet hebben. De Smart heeft al vanaf we hem in 2007 kochten een roestplek onder de lak van het stalen gedeelte (grootste deel van de carrosserie is van plastic, zoals je weet) die in de loop van de jaren iets groter is geworden.

Geen van de drie auto’s is er in de loop van de jaren ( samen binnenkort 75 jaar oud) erg veel mooier op geworden, maar dat geldt voor mijzelf natuurlijk ook in hevige mate – maar van roest (aan de auto’s én aan mijzelve) absoluut geen sprake.

Waar zijn de mooie tijden gebleven dat de nieuwe auto’s al in de showroom cq de reclamefolder stonden te roesten? Of was dat dichterlijke overdrijving?

Daar heb ik weinig ervaring mee, ik heb maar één keer een nieuwe auto gekocht, een Renault 5, maar die heb ik niet lang genoeg gehad om iets van roest te merken. Maar de twee Dauphines en de drie 4’tjes die ik ooit voor een prikje kocht, konden er wat van zeg. Die roestigheid heeft trouwens een van die Dauphines mijn leven en dat van mijn toen zeer jeugdige zoon gered doordat hij door totale verroesting één grote kreukelzone was geworden en hij dus om ons heen verfrommelde toen ik van iemand geen voorrang kreeg. Zodat wij met de schrik vrij kwamen.

Als ik iemand was geweest die gewoon een Volkswagen of een Opel had gekocht, had ik sindsdien menig avontuur gemist. Nee, ik moest en zou iets avontuurlijks hebben. Zo was er de zwarte Lancia Flavia (bouwjaar me ontschoten) waarvan bij een onzachte aanraking met een stoeprand bleek dat de drempels aan weerszijden ooit compleet waren weggeroest en vervangen door houten latjes die in aluminiumfolie gewikkeld waren en keurig gezwart gespoten.

De Citroen CX Break (bouwjaar ook vergeten) was een van de meest geweldige auto’s die ik ooit in bezit heb gehad. Ik heb vaak het verhaal verteld dat ik met mijn rechtervoet door de bodem trapte, maar dat is de korte samenvatting. Ik merkte gewoon tijdig dat de bodem verdacht bewoog en zorgde dus dat ik er nooit met mijn volle gewicht op ging staan. Als je de achterklep dichtsloeg viel er meestal een handvol roest uit.

Maar ik had hem voor een zacht prijsje gekocht uit de scheidingsboedel van Henk (dat het opperwezen, indien voorhanden, hem genadig zij) en verkocht hem aan een collega op de krant, voor vrijwel niets, omdat ik vreesde dat de auto een gevaar voor mij en mijn gezin zou kunnen vormen – de trotse nieuwe eigenaar ging er ijskoud mee naar een APK-station en kwam er met een onvoorwaardelijke goedkeuring vanaf. Dat waren nog eens tijden.

Nog een Lancia 2000 Berlina  had ik (waarvan het stuurhuis het wellicht ooit had begeven omdat het in Nederland nooit gesmeerd was, zo ontdekte een Italiaanse monteur, die het trouwens la scatola dello sterzo noemde, wat zo’n auto toch weer in een ietwat andere lichtkwaliteit stelt.

Maar roesten, ho maar.

Daarna heeft een hele stoet auto’s de oprit gesierd, zonder dat er nog sprake was van roest van enige betekenis.

Dat roesttijdperk ligt al bijna een halve eeuw achter ons.

En nee, dat was niet nog vóór de Tweede Wereldoorlog.

________

hhBest

Boek & Film