SanteLOGie

Houd deze tip geheim

Ooit had ik een kennis die elke twee jaar een nieuwe auto kocht. Op de teller van de ‘oude’ stond dan steevast 8000 kilometer. Verreden naar Albert Heijn en naar Lugano (en terug, tweemaal). De man was econoom, ik moest hem voorrekenen dat hij al die afstanden beter met een taxi kon afleggen, dan was hij goedkoper uit. Hij gaf geen sjoege, het ging hem helemaal niet om het geld, denk ik, maar om de buren. Die deden precies hetzelfde, inclusief Lugano. Of Locarno.

Beide plaatsen in Zwitserland, respectievelijk het Meer van Lugano en het Lago Maggiore.

Plekken dus waar ‘ons soort mensen’, bijvoorbeeld mijn econoom, lang geleden de zomer placht door te brengen in luxe hotels dan wel in villa’s voor het ontwerp waarvan gevaarlijk fantasierijke architecten de vrije hand hadden gekregen.

Ik hoor uiteraard niet tot ‘hun soort mensen’, dus was, naar blijkt geheel ten onrechte, deze regio zo ongeveer het laatste plekje in Italië waar ik nog nooit was geweest.

Tijd voor een inhaalmanoeuvre, dus.

Het eerste meer ligt op een klein stukje (en een Italiaanse enclave) na in Zwitserland, het Lago Maggiore voor het grootste deel in Italië.

De afgelopen week heb ik doorgebracht in het plaatsje Baveno aan het Italiaanse deel van dat laatste meer, en ik sleep jullie maar meteen mee naar een beeld dat ik je gemakkelijk kan laten zien, namelijk via de webcam op het dak van restaurant Vista, of via foto’s die ik zelf maakte, maar ik heb moeten constateren dat die twee ‘media’ schromelijk tekortschieten: je zult echt naar het terras van dat restaurant moeten, dat als een soort balkon vanaf enkele honderden meters hoogte uitzicht biedt op, ja, op dat meer natuurlijk en drie van de eilanden daarin – maar je kunt het alleen in woorden proberen te vangen: het schitterende, vooruit, paradijselijke, of laat ik het maar meteen zeggen: het schilderachtige, te weten de achtergrond van een schilderij van Jeroen Bosch waar hij na die achtergrond niet meer aan toe is gekomen. Het is een verbijsterend driedimensionaal schilderij op ware grootte, anders kan ik het ook niet uitdrukken. Ik zou er dagenlang naar hebben kunnen kijken, maar dat zou in de papieren lopen natuurlijk, dat deed het toch al, trouwens.

Een goede twee was de opgang van de volle maan boven de Lombardijse oever van het meer, knaloranje, bijna merkbaar schuivend langs de avondster, terwijl wij haar begroetten met een koel glas Roero Arneis, de trots van Piemonte.

Ik heb, kortom, lange tijd en bijna tot het laatste nippertje, ongelijk gekregen: ‘ons soort mensen’ had ook hier weer het gelijk aan hun kant met de keuze van deze omgeving. Ik zou bijna zeggen: jammer dat het nu door het intenationaal toerisme ontdekt is – ik deed dat samen met vele anderen, mensen met fietsen, motoren, bakbeesten van campers en allemaal minstens één hond, de beter helft voorzien van zeer kleine kinderen en/of dito in de maak.

En dat brengt dan mee dat, zoals overtal elders in vakantieland, in het weekend elke avond op verschillende plaatsen binnen elkaars gehoorsafstand tot drie uur in de nacht bonkebonke-muziek te horen is en elke danstent om de paar uur de gelegenheid te baat neemt een fiks vuurwerk ten gehore te brengen.

Nou ja, niet zeuren uiteraard, wij hebben Baveno al hoog gerangschikt op de lijst van plekken waarheen we nog eens dringend terug moeten – al was het maar op de reeds genoemde wijn en de keur aan restaurants waar we dagelijks getrakteerd werden op een lunch – nou ja, getrakteerd, wel betalen uiteraard – zoals je die in onze contreien nauwelijks bij een ‘Italiaans’ restaurant zult vinden. Met bijkomend voordeel dat Amerikanen die te horen krijgen: ‘no pizza’ steevast rechtsomkeert maken.

Als je de kans krijgt: Ristorante Italia bezoeken op het Visserseiland. Of gewoon een schaduwrijk terrasje in een volksbuurt in Verbania. (Osteria Il Castello).

Uiteraard overal heen met de boot, voor een habbekrats per ritje.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een nieuw Rampjaar: 2022

Door Peter Stiekema

Het zal u misschien ontgaan zijn, maar het is dit jaar precies 350 jaar geleden dat er in Nederland sprake was van een rampjaar: 1672. Vroeger, toen er nog op een adequate manier geschiedenisles werd gegeven, maakte dat jaar veel indruk op ons, scholieren. Volgens een oud gezegde was 'het volk redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos'.

In 1672, de Gouden Eeuw was toen al lang niet meer van goud, werd de republiek der Zeven Provinciën aangevallen door Engeland, Frankrijk en de bisdommen van Münster en Keulen, de laatste twee onder de 'bezielende' leiding, van Bernard van Galen (bijgenaamd Bommen Berend) en Maximiliaan Hendrik van Beieren, RK bisschoppen dus.

De binnenvallende legers trokken op 12 juni 1672 over de Rijn bij Lobith en versloegen het zwakke leger van de Republiek en bezetten snel veel grondgebied in  Twente en Zutphen en (verre) omgeving. Door deze tegenslagen brak paniek uit in de niet bezette delen van de Republiek. Veel bestuurders die aan de kant van de tot dat moment leidende partij van de 'staatsgezinden' stonden, werden gedwongen hun posities af te staan aan prinsgezinden, de prins van het huis van Oranje. Dit jaar vormde zo ook het eind van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk. De belangrijkste staatsgezinde regent was Johan de Witt. Samen met zijn broer Cornelis verloor hij in dit jaar niet alleen zijn ambt maar ook zijn leven, toen ze door een woedende, door oranjeklanten  opgezweepte menigte werden vermoord.

Het rampjaar duurde ongeveer 17 maanden.  Banken, scholen, winkels, rechtbanken en schouwburgen werden gesloten. Kunsthandelaren en -schilders gingen failliet aan de gevolgen van een heftige crisis. Stadhouder prins Willem III, de laatste echte Oranje-afstammeling van Willem de Zwijger, veegde toen met een huurlingenleger de Republiek schoon van de vijandelijke troepen. Later werd hij nog koning van Engeland, door zijn huwelijk met kroonprinses Mary, maar dit terzijde.

Na deze wat lange inleiding kom ik nu op het nieuwe Rampjaar, 2022. Het is niet alleen voor Nederland een rampjaar, maar eigenlijk voor heel Europa en een groot deel van de wereld. Het begon allemaal met de Russische inval in Oekraïne. Heel de EU liep te hoop tegen de Russische president Poetin en zijn trawanten. Een ding moet ik de vorige Amerikaanse president, Donald Trump, nageven, met (slechts) één ding had hij groot gelijk, door te wijzen op het gevaar van de Europese afhankelijkheid van het Russische gas.

De West-Europese landen namen het voortouw, waar het om sancties tegen de Russen ging. Ook Nederland liet zich niet onbetuigd. De ene harde sanctie na de andere werd Rusland opgelegd. Eén van de hardste schreeuwers was Sjoerd Sjoerdsma van D66. Hoewel ieder weldenkend mens kon verwachten dat al die sancties niet zonder gevolgen zouden blijven, deden de diverse regeringen er nog  schepjes bovenop, waarbij niemand van deze boven ons gestelden er kennelijk rekening mee had gehouden dat Poetin wel eens wraak zou kunnen nemen. En dat gebeurde prompt. De gasleiding naar Europa werd nagenoeg gesloten. De energieprijzen stegen ongekend en Nederland en bijna heel Europa waren de klos.

De waarde van de Euro daalde schrikbarend (zelfs op de markt is uw euro geen bal meer waard) en de prijzen, ook die van voedsel, stegen tot grote hoogten. En zo werd 2022 door het onwaarschijnlijke, om niet te zeggen stompzinnige, geklungel van de Europese leidsmannen en -vrouwen een regelrecht Rampjaar, waarvan het eind overigens nog lang niet in zicht is. Met een groot verschil. Was in 1672 het volk redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos, nu zijn de regeringen redeloos, het volk radeloos en de landen reddeloos. Tel uit je winst in de afgelopen 350 jaar. Sinds 1672. Trouwens, die Sjoerdsma heb ik de laatste weken ook niet meer gehoord.