Aan koning Willem-Alexander hebben we natuurlijk niks, ik kan althans niks bedenken dat fout zou kunnen gaan als we hem niet hadden. En die vijftig miljoen per jaar die het grapje genaamd koningshuis kost – er gaan dagen voorbij dat ik zo’n bedrag niet in mijn achterzak heb. Maar komaan: vergeleken bij de honderden miljarden die de regering jaar in jaar uit pleegt uit te geven – en die wij uiteraard gul en gaarne opbrengen via ‘s Rijks Belastingdienst – is het een peulenschil, waarvoor je een hoop hoempa en heisa cadeau krijgt, op zo’n zonnige dag in september, de laatste klaroenstoot voor we ons storten in de eindeloze Hollandse winter vol ijs, sneeuw, duisternis en corona.
Wat in geen enkel land ter wereld mogelijk is, dat hebben wij in Nederland, en daar zijn we trots op; wij kijken niet op van een Kamerlid van zekere leeftijd, gehuld in enkele rode boerenzakdoeken, niet van een koningin gehuld in een prachtig mauvekleurig dekbed; niet van een koningsdochter die het prototype is van de struise Hollandse boerenmeid. En die ongestraft ‘regaal’ wordt genoemd door een professorale deskundige op het gebied van de Middeleeuwen.
Ternauwernood nemen wij nota van de vorige monarch die het zich nog kon veroorloven het air van haar grootmoeder Wilhelmina aan te nemen, ondanks haar handicap dat ze dochter was van een dekselse Duits prins. (Nu bedenk ik opeens dat Wilhelmina ook een beetje zo’n vader had, mutatis mutandis.)
Ik zeg ternauwernood, want het was wel het leukste momentje van de rijtoer, vergelijkbaar met het legendarische pleegooien door haar oudste zoon. Te weten het moment waarop de oude dame, gezeten achter een raam van de voormalige Raad van State, in opperste verontwaardiging overeind vliegt – volgens Sander Donkers van de Volkskrant om haar kleindochter op dier eerste rijtoer te mogen aanschouwen.
Maar voor mij was het duidelijk – en dat vermoeden werd gesterkt door de foto van hedenochtend in (alweer) de Volkskrant – dat ze opsprong in verontwaardiging over het feit dat haar blikveld ernstig werd begrensd door een spandoek met daarop in koeienletters (pun intended) FUCK RUTTE. Met nog hier en daar een enkele omgekeerde driekleur, waar we ook al aan beginnen ter wennen, maar waarvan de oude vorstinne, ook beroepshalve, zich, eventueel publiekelijk, wil distantiëren. En dat deed ze ook, ik zag het live gebeuren tijdens de enige zeven minuten dat ik naar de optocht keek. De laatste vorstinne die begrijpt dat je vooral vast op je troon blijft zitten als je duidelijk laat merken dat het gepeupel je, bij wijze van spreken uiteraard en met alle respect gezegd, aan de koninklijke reet kan roesten.
Maar ik wilde het dus over Willem-Alexander hebben. Die weet, zo maak ik op uit de weinige keren dat ik hem op de televisie voorbij zie lopen, werkelijk nog altijd niet wat hem gebeurt, al geef ik deze mening natuurlijk en met graagte voor een betere.
Maar deze meneer, die er dus ook niet voor zijn lol zit, voor landverrader uitmaken, dat vind ik zacht gezegd ietwat overdreven. Stel je voor: een landverrader wordt uiteraard opgepakt en dan zijn, wat WA betreft, de rapen gaar én de peren gebakken: weg leuk in- en onderkomen, in ruil voor enig zwaai- en voorleeswerk. Hij kijkt wel uit.
Trouwens, aan wat en wie heeft hij het land dan wel verraden? Toch hoop ik niet aan allerlei nietbestaande geheime kongsi’s – als je weet dat ze bestaan zijn ze volgens mij niet eens geheim meer, zeker niet wanneer die dommeriken met hun vlaggen en spandoeken het weten.
Die mensen zijn van oudsher bereid in dingen te geloven die niet bestaan, ik noem God, de Duivel en diens Oude Moeder. Het is maar een voorbeeld.
________
Laatste reacties