Het beste boek van Salman Rushdie bleek uiteindelijk toch The Midnight Children te zijn, een schitterend sprookje dat gaat over zijn eigen generatie. Hij was zelf enkele maanden voor de soevereiniteitsoverdracht door Engeland aan India geboren, zijn boek gaat over de kinderen die geboren werden in de minuut tussen 14 en 15 augustus 1947, nu precies 75 jaar geleden. Zijn personages hadden allemaal bijzondere eigenschappen, zoals onsterfelijkheid. Een schitterend boek dat ik deze dagen weer eens ter hand ga nemen.
Het eerste boek dat ik kocht was uiteraard The Satanic Verses, dat ik na lezing dom genoeg uitleende aan iemand – ik kan me niet herinneren wie – die het nooit teruggaf, en ik zou het trouwens niet nog eens willen lezen. Daarna kocht ik alle nieuwe boeken van Rushdie, ze staan te pronken tussen de boeken van de sectie ‘Engelstalige Indiase literatuur’ in mijn boekenkast, er is veel moois bij, maar het laatste boek van Rushdie dat ik kocht kreeg ik gewoon niet uit.
Dat blijken er trouwens twee te zijn, Shalimar the Clown en The Enchantress of Florence, respectievelijk alweer uit 2005 en 2008 (time flies). In het eerstgenoeme boek ligt een boekenlegger tussen pagina’s 8 en 9, misschien laat ik me nog eens verleiden, door het fraai vormgegeven gebonden boek.
Verder herinner ik me van Shame dat het ook een leidend boek is met als achtergrond de geschiedenis van het ontstaan van Pakistan, het islamitische deel van India dat zich onder leiding van de Britten afscheidde van het India waarvan koningin Victoria ooit keizerin was.
Inmiddels besteed ik de tijd die mij ter beschikking staat aan andere Engelstalige Indiase schrijvers, zoals Amitav Ghosh. En eigenlijk raakt ook dat hele genre enigszins achterop, misschien doordat het in belang en omvang afneemt – weet ik niet zeker.
Blijft over het volstrekt oninvoelbare blinde godsdienstfanatisme dat geregeld de gore kop opsteekt, en over wie hier in het westen de ‘joodsch-christelijke’ beschaving weliswaar terecht verontwaardigd is – maar die ons allen enige boter op het hoofd stapelt: denk maar eens aan de kruistochten, de vaak gewelddadige missie-activiteit in de hele wereld, de burgertwisten tussen twee soorten aanhangers van dezelfde god, zoals die in Ierland.
Eén punt wil ik hier nog even zetten, namelijk dat de aanslag op Rushdie toont dat hij beter bewaakt had moeten worden en dat dat geldt voor iedereen die beschouwd wordt als afvallige, of als bestrijder van enige godsdienstige richting, tegenwoordig voornamelijk de islam.
Ik begrijp dat Rushdie er wellicht weer bovenop komt en, naar verluidt, zijn gevoel voor humor niet kwijt is. Misschien dat uit de gruweldaad van vrijdagavond nog iets goeds voortkomt: de geschiedenis van zijn aanvaller, gezien door het ironische oog (sorry) van Salman Rushdie.
_______