Het is nog lang niet zover als precies honderd jaar geleden, toen je in Duitsland een forse kruiwagen nodig had om de 1000 miljard Mark te vervoeren waarvoor je misschien bij de bakker een brood zou kunnen kopen. Kwestie van héél hard lopen, vóór het nieuwste inflatiecijfer. Dat was de eerste hyperinflatie, vooral het gevolg van de torenhoge herstelbetalingen waar Duitsland toe verplicht werd nadat het de Eerste Wereldoorlog had verloren. (Dat wisten ze toen nog niet, natuurlijk, die oorlog zou de laatste aller oorlogen zijn, niemand zag aankomen dat er ook een Tweede Wereldoorlog aankwam.
Zoals wij nu nauwelijks enige aandacht besteden aan de aanstaande Derde Wereldoorlog, waarin later het bezoek van Nancy Pelosi aan Taiwan zal worden aangewezen als een nieuwe versie van de moord op aartshertog Franz-Ferdinand in Serajevo in juli 1914. Als er dan nog iemand is die iets kan aanwijzen, dat vooropgesteld. Kortom: l’histoire se répète.)
Het inflatiespook steekt de lelijke kop weer op. Ik hoorde vanmorgen dat in vergelijking met juli vorig jaar de prijzen van voedsel achttien procent hoger zijn geworden en inderdaad: toen wij vandaag inkopen deden voor een kleine bbq op de camping voor komend weekeinde kon ik het toch even niet nalaten om na de afrekening tegen Djamila te mompelen: ‘Als ik nog zou omrekenen naar de gulden, wat ik natuurlijk niet doe omdat het onzin is, dan kost dat bbq’tje komend weekeinde ons vijfhonderd gulden.’
Je kunt ook opmerken dat ik had kunnen toevoegen: ‘Een jaar geleden was dat nog 424 gulden geweest – en dan valt het eigenlijk wel mee. Toch?’
Maar er gaat toch een zekere dreiging vanuit. Zeker als je, zoals ik, heel kwaadwillig bent aangaande het reilen en zeilen, zeg maar gerust wealen en dealen van zekere sectoren in de maatschappij, zoals daar zijn de neringdoende middenstand en hare aandeelhouders, die van het gerucht over een aanstaande inflatie onmiddellijk begonnen zijn de prijzen eerst kleine maar later steeds grotere duwtjes te geven in opwaartse richting. Energiefirma’s deden en doen daar zelfs niet geheimzinnig over – als je mij vraagt hoe het aan de inflatie kan liggen dat de grotere omzet vooral uitloopt in een fiks douceurtje voor de aandeelhouders, dan wijs ik op de kwartaalberichten van de Shell. ‘Wij doen ons best voor onze geachte aandeelhouders. Dat wisten we trouwens al: de aandeelhouder wint.
Ik weet het, de oplossing is: word óók aandeelhouder.
Maar ja, ik moet eerst de herstelbetalingen (mijn hypotheek) aflossen, en dan sukkel je al gauw helemaal achteraan.
Veel meer doen dan met lede ogen aanzien dat ik binnen afzienbare tijd geen brood en spelen meer zal kunnen kopen, omdat de schoorsteen moet roken. Enige lichtpuntje: misschien gaat de Jumbo dan wel failliet, die onze centen steekt in onzin als de wielrennerij en de autoracerij.
Maar tot die tijd kan ik, als grensbewoner, het probleem iets eenvoudiger oplossen. Nemelijk in een normaal bestuurd land, genaamd Duitsland. De Rewe, de Edeka, de Real en de Kaufland zijn ook wel iets duurder geworden, leer mij de Duitse middenstand kennen, maar toch merkbaar minder dan ons land van dominees, couponnetjesknippers, kruideniers en, niet te vergeten, boeren. Die elkaar de hand boven het hoofd houden. Met Henk Bleker als handpop.
Maar daarover wellicht een geheel andere keer.
_______