Echt waar, echt beloofd, dit is de laatste keer dat ik het onderwerp ter sprake breng, omdat daar, qua jubileum, aanleiding voor is. Het gaat om een destijds als gruwelijk ervaren gebeurtenis waar in de loop van de tijd de scherpe kantjes van zijn verdwenen, inclusief de krant waar het over ging.
In klare taal: het is vandaag exact vijftig geleden dat ik terugkeerde van een zes weken durende reis naar de Noordkaap en terug, een trip van 7000 kilometer (heen en terug) waar mijn Renault 4 maar net bij kon, maar die verder vlekkeloos was verlopen. Op twee telefoongesprekjes na had ik in die tijd niets van het thuisfront vernomen en daardoor kwam ik nietsvermoedend op donderdag 20 juli 1972 thuis aan, waar mij al snel duidelijk werd dat de redactie van de krant al een weekje in rep en roer was: het katholieke dagblad De Tijd, dat toen nog bestond, had een primeur gehad: er waren gesprekken gaande over een overname van de NV Uitgeversmaatschappij Limburgs Dagblad in Heerlen door de Holdingmaatschappij De Telegraaf in Amsterdam.
Dat hoorde ik dus bij thuiskomst die donderdag in juli van een collega, die op ons huis had gepast.
Met name bij het deel van de redactie dat zichzelf (en de krant) als ‘links’ beschouwde was inmiddels al de pleuris uitgesproken; de voorgenomen deal werd al snel kort samengevat als Het Limburgs Dagblad wordt overgenomen door De Telegraaf – een krant die van alles was, maar in ieder geval in alles het absolute tegendeel van ‘links’. Als die overname werkelijkheid werd, was al snel een veelbesproken onderwerp, namelijk dat we zouden omzien naar een andere betrekking en dat zou nog niet zo eenvoudig zijn, het aantal kranten met vacatures was, net als nu, niet dik gezaaid, niet in Limburg en niet daarbuiten.
De nietlinkse collega’s waren, op een vijftal na, het er wel eens dat de krant bij De Telegraaf slecht behandeld zou worden, aangezien die natuurlijk het Limburgse aspect geen eer aan zou willen doen.
En we trokken, slecht geïnformeerd en wel, ten strijde met spandoeken met spitse tekstvondsten, megafoons, spreekkoren, bezoeken aan aandeelhouders, een eigen eenmalige krant, interviews in het Journaal en de nieuwsrubrieken op tv, alles culminerend in een staking van een dag, begin augustus.
Ik herinner heftige ruzies, op straat, tussen de redacteuren van de krant en de mensen van zetterij en drukkerij die het er niet mee eens waren dat wij ook hun betrekking in gevaar brachten; zij wisten net als wij dat het vrolijke beleid van de vorige directeur zowel hele leuke journalistieke als druktechnische hoogstandjes teweeg had gebracht, maar daarbij ook het bedrijf op de rand van de afgrond was aangeland, met als gevolg dat het nu voor een appel en een ei te koop stond. En er twee bedrijven waren gevonden die er wel oren naar hadden, buiten de Holding ook de Audetkranten onder leiding van De Gelderlander en De Limburger, dat laatste uiteraard uit louter concurrentie-overwegingen.
De Nederlandse Vereniging van Journalisten, waarvan het bestuur voor een belangrijk deel bestond uit journalisten van de Audetkranten plus ook nog eens de communist Wim Klinkenberg die de journalisten, woedend en verslagen toen begin oktober de deal kortweg werd gesloten, op een bijeenkomst in het toenmalige Grand Hotel in Heerlen, adviseerde ontslag te nemen op grond van een toen nieuw artikel 29 van de journalisten-cao, waarin stond dat journalisten niet gedwongen konden worden te accepteren dat de krant een andere (politieke) richting zou inslaan (ik heb helaas de letterlijke tekst niet bij de hand.)
Pas toen kregen we informatie vanwege de Holding De Telegraaf, bij monde van de nieuwe hoofdredacteur Pierre Huyskens: de journalisten van het LD konden er op rekenen dat zij de volledige vrijheid zouden houden tot het maken van de Limburgse krant die hen voor ogen stond – mits uiteraard ook rekening houdend met het winstoogmerk van de nieuwe eigenaar. Maar ja, dat was bij de oude eigenaar niet anders.
Na het vertrek van Huyskens kwam de krant in handen van hoofdredacteuren die vooral bekwaam waren in het likken van de hielen van de zetbaas van De Tel, wijnhandelaar Jos Drehmanns en begon de neergang die culmineerde in de fusie met het concurrerend pamflet De Limburger die onvermijdelijk was geworden en uiteindelijk leidde tot het verdwijnen van de titel, een jaar voor het honderdjarig bestaan van het Limburgs Dagblad.
Pikant: veel abonnees van De Limburger in met name de omgeving van Heerlen noemen die krant gewoon het Limburgs Dagblad.
Zo, dat is eruit.
Verder nog iets van uw gading?
_______