Je zou kunnen volstaan met de ironische opmerking ‘jeetje wat een vondst’, maar kom er maar eens op. Ik doel hierbij op de prille thrillerserie ‘Miss Merkel’ van de Duitse auteur David Safier, en als je niet meteen weet waar de titel van afgeleid is moet je denken aan Miss Marple, dat eigenwijze vrouwtje in een dorp op het Engelse platteland waar aan de lopende band moorden worden gepleegd waar de politie zich geen raad mee weet, maar die met enig gemak en licht onorthodox optreden worden opgelost door die Miss Marple met haar hoedje met bloemetjes erop, altijd gespeeld door een ietwat onooglijk maar pienter kijkende actrice.
Het einde van elk ‘avontuur’ is een samenkomst van alle min of meer bij de moord betrokkenen, waarbij Miss Marple aan het slot de ook aanwezige moordenaar aanwijst.
Het stramien: Na haar aftreden als bondskanselier heeft Angela Merkel zich met man en hond teruggetrokken in een nietig dorpje Klein-Freudenstadt op het Duitse platteland, in de streek Uckermark, ten noorden van Berlijn en dicht bij de Poolse grens – de streek bestaat wel, het dorp niet.
Daar raakt ze, in het eerste deel van de serie, per ongeluk betrokken bij de oplossing van een gifmoord in adellijke kring, genaamd Mord in der Uckermark.
Mord auf dem Friedhof is deel 2 in de Miss Merkel-serie. Het is het eerste boek uit de serie dat ik toevallig meenam uit een Duitse supermarkt, getroffen als ik werd door de slimme serietitel. We maken daar kennis met de echte Angela Merkel die af en toe herinneringen ophaalt uit de tijd dat ze tot de groten van deze aarde behoorde en ook als zodanig wordt herkend. Voor we rest is het allemaal fictie: haar man lijkt wel veel op haar echte echtgenoot maar draagt in het boek de voornaam Achim. Vaste figuren zijn verder de lijfwacht die Merkel heeft meegekregen, Mike is de naam, twee meter lang en een stoethaspel van formaat, die in dit deel verliefd raakt op Marie die enkele uren per week de VVV van het stadje bemant.
Verder heeft Merkel een mopshond, genaamd Poetin, die waardevolle bijdragen levert maar ook enorm veel scheten laat.
Het verhaal van dit deel: ‘de tuinman is niet altijd de moordenaar, soms is hij het lijk. Angela realiseert zich dit wanneer haar mopshond het lijk van de tuinman ontdekt op de begraafplaats van Klein-Freudenstadt. De dode zit ondersteboven in de grond, alleen zijn benen steken eruit.
De moordverdachten zijn allemaal te vinden in twee vijandige begrafenisondernemersfamilies. Aan Miss Merkel de taak om de zaak op te lossen. Een zaak die wat verder in haar privéleven graaft dan het haar man Achim lief is…’
Dit citaat haal ik van de website van bol.com en die laatste zin is inderdaad cruciaal, want de twee moorden waar het om gaat lijken wel ‘Nebensache’ in een verhaal dat vooral gaat over de toeneiging, of noem het gewoon verliefdheid, die Angela, ook al bij toeval, opvat voor een van de twee begrafenisondernemers. Die verliefdheid verwart haar uiteraard zeer, met name ook wegens de rol die de man, die ze Aramis noemt, in de moordzaak blijkt te spelen.
Maar geen nood, de niet erg opwindende maar wel muurvaste relatie tussen Angela en Achim maakt alles weer goed; het verhaal laat intussen de lezer achter met een gevoel van: wat heb ik nu eigenlijk gelezen, een thriller of een liefdesromannetje?
En dan heb ik het nog niet eens over de vraag: is het wel handig een wijd en zijd bekend staande figuur heel herkenbaar te laten optreden in een thrillerserie? Hoe ver kun je daarbij gaan?
Wij wachten het derde deel af. Ik heb alleen dit deeltje gelezen, ik weet dus nog niet of het iets van blijvende aard kan zijn in een land waar de Krimi’s, waarin zelfs een herdershond menige misdrijf oplost, ook eventueel verfilmd of gebracht als tv-serie – je sinds jaar en dag om de oren vliegen.
Klein-Freudenstadt kan zich inmiddels opmaken voor een lange reeks moordzaken.
_______