Ja, wat nu? Dat het allemaal een idee was van Lilianne Ploumen, om te kappen met de politiek, geloven jullie dat echt? Ze had toch minstens gewoon Kamerlid kunnen blijven maar nee, ze wilde niemand in de weg lopen. Maak dat de kat wijs, zeiden ze bij mij thuis. Ze is eruit gezet, dat is het. Geen succes, dan eruit.
We gaan het de komende tijd wellicht allemaal zien, of juist helemaal niet, maar voor de enige fatsoenlijke partij van Nederland, de Partij van de Arbeid, is het natuurlijk een ramp dat er op de achtergrond altijd een paar partijleden zijn die het beter weten.
We zullen zien wie er aan de macht komt, dat zal veel duidelijk maken.
En ik kan natuurlijk ook meteen openbaren dat ik ook vond dat Lilianne in mijn ogen een veel te aardige politicus was. Een goeie politicus, maar in de huidige politieke arena een veel te vriendelijk mens. En dan ook nog die afkomst als dochter van de melkboer, in Maastricht nota bene met dat accent en die zachte stem.
Je zult het zien: lui die genoemd worden als opvolgers zullen het niet worden: Frans Timmermans en Ahmed Aboutaleb – die laten zich natuurlijk niet naaien door een deel van de achterban die het anders wil, en geef ze eens ongelijk.
Maar goed, het moet ook anders. Hoe anders, kom op, dat weet ik ook niet, maar het moet anders. Niet heulen met die zachte eieren van GroenLinks en met de bolsjewisten van de SP. Niet voor niks waren de grote mannen van de partij Vorrink, Drees, Den Uyl, Pronk, Burger, Dijsselbloem – originele no nonsense, politiek net zo gehaaid als de boodschappenjongens van de VVD.
Ik kan ook niet beweren dat Ploumen degene was die het programma van de PvdA uitgevoerd zou kunnen krijgen, ze was ook wel enigszins beschadigd door haar deelname aan Rutte 2. Maar toch, lees verder.
Wim Kok was heel populair maar bestond het om het sociaal-democratisch gedachtegoed overboord te gooien (met de ideologische veren), Job Cohen was een populaire bal die veel zetels binnen wist te slepen en toen struikelde over de prijs van het brood; zelfs Lodewijk Asscher was voor mij altijd ietwat te zachtaardig. Hetgeen hem noodlottig werd.
Je moet namelijk nooit geloven wat je tegenstander zegt of belooft – de tegenstander van de echte PvdA-stemmer is de werkgever die veel te veel medelijden omdat hij beweert te veel belasting te betalen en zich aan te veel regeltjes moet houden. Geloof er niks van! Ze worden allemaal steenrijk over jullie ruggen! We zien het dezer dagen weer, de prijsopdrijving door het bedrijfsleven omdat de situatie in de wereld het mogelijk maakt om de mensen een poot uit te draaien.
Ik wil trouwens nog eens wijzen op een eigenschap van Ploumen waar ze zelf misschien aan twijfelt: toen ze zag dat Trump echt dacht een slag geslagen te hebben toen hij in 2017 de financiering staakte van organisaties die in arme landen een veilige abortus aanbieden. Ploumen was toen minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, niettemin begon ze gewoon actie te voeren, en met groot succes – als de bodem van het putje in zicht komt moet je iemand als Ploumen hebben.
Onconventioneel, honderd procent overtuigd. Er staan als het echt moet, als de Verelendung toeslaat. Ik weet het, het zijn clichés, maar soms zijn de gemeenplaatsen de mooiste plaatsen.
______