SanteLOGie

Een ongeleid projectiel

Door Peter Stiekema

Laten we het eens over Ursula Von der Leyen hebben, de president van de Europese Unie.  Ze baarde al vaak opzien met onbekookte uitspraken, waarmee ze nagenoeg iedereen in het Europees parlement  verraste. Vorige week bleek ze weer eens een ongeleid projectiel  te zijn. Zoals we weten zijn ongeleide projectielen heel gevaarlijk en richten ze veel schade aan, vooral op plekken waar dat niet de bedoeling is.

Von der Leyen deed haar uitspraken vorige week vrijdag tegenover president Zelenski. Ze wil speciaal voor Oekraïne het opstarten van de toetredingsprocedure met vele maanden vervroegen. De EC-voorzitter wordt door kritische partijen een flinke dosis symboliek verweten, evenals het kweken van valse hoop. De daadwerkelijke toetredingsprocedure zal immers vele jaren vergen.

Maar Oekraïne is een land in oorlog. De uitslag van die oorlog is allerminst duidelijk maar een gelijkspelletje zal het, om in voetbaltermen te spreken, wel niet worden. Het land staat op het punt vernietigd te worden door grote buur Rusland. De oorlogsschade in het land loopt nu al op tot boven het biljoen. Eén biljoen euro staat gelijk aan duizend miljard euro en dat bedrag is snel stijgend. Moeten de landen van de EU dat dan straks gezamenlijk opbrengen? Van Rusland is niets te verwachten. Alleen nog meer ellende. Ook in de EU is dat geld er niet, tenzij de belastingen in de EU-landen drastisch worden verhoogd en dat kan bruintje niet trekken.

De burgers in veel Eurolanden weten nu al niet hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen door de snel stijgende prijzen voor energie en grondstoffen. En op de markt is de euro al lang geen daalder meer waard, vooropgesteld dat u nog weet wat een daalder is.

Daarnaast, zo luidt de kritiek, is het voortrekken van Oekraïne niet te verkopen aan andere landen die al in de procedure zitten, zoals Albanië, Kosovo en Turkije. Dat zijn sowieso landen waarvan je je af kunt vragen of je die er eigenlijk wel bij wil hebben. Vooral Turkije wordt al jaren aan het lijntje gehouden omdat het bepaald geen democratisch land is, onder president Erdogan. Die probeert nu als bemiddelaar een rol te spelen in de oorlog tussen Rusland en Oekraïne en zo een wit voetje te halen. Maar daar trappen we toch niet in?

De Oekraïense president Zelenski uitte een dikke week geleden in zijn toespraak in de Tweede Kamer al zijn verlangen om snel EU-lid te worden. Het leverde hem toen een staande ovatie op van de aanwezige Kamerleden. Maar dat applaus klinkt nu in retrospectief wel erg hol. Want het Nederlandse parlement wil er in ieder geval niet aan. De belofte van Ursula dat Oekraïne versneld lid kan worden van de EU leidde in ieder geval tot een harde botsing in de Tweede Kamer. Partijen als VVD, PVV en SP noemen haar plannen ’onzinnig’ en ’onverstandig’. D66 en GL tonen juist grote waardering.

Maar denken die partijen dan niet na? Wat blijft er over van Oekraïne als de Russen klaar zijn met het land. Bestaat het dan nog wel? Is het dan onderdeel van Rusland? Of is het een in elkaar geschoten puinbak, waar leven praktisch onmogelijk wordt/ís gemaakt. Toetreding van een nieuwe lidstaat kan trouwens uitsluitend als alle EU-lidstaten, dus ook Nederland, daarmee instemmen. En dat lijkt voorlopig niet te gebeuren. Met name de Oost-Europese EU-landen zullen en niet happig op zijn.

Ook volgens  EU-experts is het onrealistisch dat Oekraïne versneld EU-lid kan worden. De actie van Von der Leyen wordt vooral als symbolisch gezien. Het is een proces dat vele jaren duurt en uiteindelijk is het aan alle EU-lidstaten om unaniem te besluiten over een eventuele toelating van Oekraïne, niet aan Von der Leyen en de Europese Commissie (EC).

Zij stond er toen het moest

Ja, wat nu? Dat het allemaal een idee was van Lilianne Ploumen, om te kappen met de politiek, geloven jullie dat echt? Ze had toch minstens gewoon Kamerlid kunnen blijven maar nee, ze wilde niemand in de weg lopen. Maak dat de kat wijs, zeiden ze bij mij thuis. Ze is eruit gezet, dat is het. Geen succes, dan eruit.

We gaan het de komende tijd wellicht allemaal zien, of juist helemaal niet, maar voor de enige fatsoenlijke partij van Nederland, de Partij van de Arbeid, is het natuurlijk een ramp dat er op de achtergrond altijd een paar partijleden zijn die het beter weten.

We zullen zien wie er aan de macht komt, dat zal veel duidelijk maken.

En ik kan natuurlijk ook meteen openbaren dat ik ook vond dat Lilianne in mijn ogen een veel te aardige politicus was. Een goeie politicus, maar in de huidige politieke arena een veel te vriendelijk mens. En dan ook nog die afkomst als dochter van de melkboer, in Maastricht nota bene met dat accent en die zachte stem.

Je zult het zien: lui die genoemd worden als opvolgers zullen het niet worden: Frans Timmermans en Ahmed Aboutaleb – die laten zich natuurlijk niet naaien door een deel van de achterban die het anders wil, en geef ze eens ongelijk.

Maar goed, het moet ook anders. Hoe anders, kom op, dat weet ik ook niet, maar het moet anders. Niet heulen met die zachte eieren van GroenLinks en met de bolsjewisten van de SP. Niet voor niks waren de grote mannen van de partij Vorrink, Drees, Den Uyl, Pronk, Burger, Dijsselbloem – originele no nonsense, politiek net zo gehaaid als de boodschappenjongens van de VVD.

Ik kan ook niet beweren dat Ploumen degene was die het programma van de PvdA uitgevoerd zou kunnen krijgen, ze was ook wel enigszins beschadigd door haar deelname aan Rutte 2. Maar toch, lees verder.

Wim Kok was heel populair maar bestond het om het sociaal-democratisch gedachtegoed overboord te gooien (met de ideologische veren), Job Cohen was een populaire bal die veel zetels binnen wist te slepen en toen struikelde over de prijs van het brood; zelfs Lodewijk Asscher was voor mij altijd ietwat te zachtaardig. Hetgeen hem noodlottig werd.

Je moet namelijk nooit geloven wat je tegenstander zegt of belooft – de tegenstander van de echte PvdA-stemmer is de werkgever die veel te veel medelijden omdat hij beweert te veel belasting te betalen en zich aan te veel regeltjes moet houden. Geloof er niks van! Ze worden allemaal steenrijk over jullie ruggen! We zien het dezer dagen weer, de prijsopdrijving door het bedrijfsleven omdat de situatie in de wereld het mogelijk maakt om de mensen een poot uit te draaien.

Ik wil trouwens nog eens wijzen op een eigenschap van Ploumen waar ze zelf misschien aan twijfelt: toen ze zag dat Trump echt dacht een slag geslagen te hebben toen hij in 2017 de financiering staakte van organisaties die in arme landen een veilige abortus aanbieden. Ploumen was toen minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, niettemin begon ze gewoon actie te voeren, en met groot succes – als de bodem van het putje in zicht komt moet je iemand als Ploumen hebben.

Onconventioneel, honderd procent overtuigd. Er staan als het echt moet, als de Verelendung toeslaat. Ik weet het, het zijn clichés, maar soms zijn de gemeenplaatsen de mooiste plaatsen.

______

hhBest

Boek & Film 

Alles voor het moederland

Daar keek ik wel even van op, dat de Johannes Postkazerne ineens in een plaats genaamd Darp bleek te liggen. Ik had die naam wel eens horen noemen, destijds, lichting 57-6, maar ik was er tot gisteren van overtuigd dat het adres van die kazerne Steenwijkerwold was. Van die kazerne liep er een weg naar die andere legerplaats, die in Steenwijk, en die weg heette Kallenkoterallee – helaas verbiedt de metoo hashtag en tevens de woke-beweging me te vertellen hoe wij, ruw soldatenvolkje, die weg eigenlijk noemden, maar reken erop dat het niet beschaafd was.

We lagen met 22 dienstplichtigen op één kamer, sliepen op strozakken en voor de rest bestond het meubilair uit een lange ruwhouten tafel met aan weerszijden een al even ruwhouten bank.

Als ’s morgens om half zes de sergeant van de week met een daarvoor speciaal aangeschafte houten paal keihard op de tafel had geslagen, dan zag je uit menigeen van de 22 bedden een hand onder de dekens uitkomen om een de avond tevoren gerold sjekkie te pakken en aan te steken, zodat binnen een minuut een weldadige wolk rook ook de nietrokers meedeelde: de dag was begonnen.

Vóór de bedden, dat was het devies en wee degene die zijn wolletje niet in orde had als de eerste inspectie aan de gang was, die tikte hem. Dat was de uitdrukking: die tikte hem.

Nou ja, ik zal jullie niet vervelen met wat er verder allemaal nog gebeurde, of wacht: zelden in de wereldgeschiedenis zal er even heftig gevuilbekt zijn als op de kamer waar de stafcompagnie van 46 Infanterie Bataljon Oranje Gelderland in die kazerne in Steenwijkerwold. Ook daarvan moet ik de details helaas, om bovengenoemde redenen, onbesproken laten.

Maar ik moet wel zo langzamerhand eens vertellen waarom dit vandaag het onderwerp is.

Die kazerne in Steenwijkerwold was deze week het toneel van een voorlichtingsdag voor jonge mannen en vrouwen die belangstelling hadden voor een functie in het leger, mede in verband met het feit dat het wel eens menens zou kunnen worden, qua oorlog in Europa.

Ach gut.

Er kwamen er tien opdagen, en hoewel ik er maar enkele glimpen van heb opgevangen, zou ik toch die jongens wel eens willen zien in die woeste soldatenkamer uit 1958. Ik denk dat ze huilend met hun moeder zouden videobellen.

En dan nog dit: in die kazerne in Steenwijkerwold, nou goed, Darp, waren enkele bataljons infanterie en enige luchtdoelartillerie gelegerd. De officieren boven de rang van tweede luitenant lieten zich zelden zien, en dat was maar goed ook, want van de vaandrigs, jongens die bij mij op de hbs hadden gezeten en de officiersopleiding hadden gedaan, hoorde je dat de hogere officieren voornamelijk straalbezopen waren en geen idee hadden hoe dat eigenlijk ging, in een leger. Met geheimhouding, en communicatie en zo. Het ging ze meer om de gezelligheid.

We hebben daar nog weleens gezakt en bepakt (ransel en pukkel: de alarmstand) een paar weken doorgebracht omdat we naar Libanon zouden worden gestuurd. Ik ben bang dat als dat was doorgegaan, ik jong voor het vaderland, o nee, molederland, zou zijn gestorven.

Jongens, doe het maar niet. Je moeder vindt het niet goed, en bedenk: Nederland heeft wel oorlogen gevoerd, maar er nog nooit een gewonnen.

______

hhBest

Boek & Film 

Het wordt een beetje benauwd hier

Vanaf volgende week meteen de benzineprijzen omlaag en direct extra geld als compensatie voor de gestegen prijzen – Marine Le Pen in de bocht. Als dat mogelijk was had Emmanuel Macron het allang gedaan, maar een kwart van de Franse kiezers, en zij niet alleen, gelooft degene die het meeste belooft, waardoor weer eens spreekwoord bewaarheid wordt dat luidt: ‘Veel beloven en weinig geven doet de gekken in vreugde leven.’ Ik weet helemaal niet of Macron een goeie president is, maar ik weet wel zeker dat Le Pen (nooit Le Pain zeggen) dat niet zou zijn. Ik hoorde haar gisteren nog wat onzin uitkramen: de Europese Unie is eigenlijk al uit elkaar gevallen, Poetin moet wel een goede president zijn, bij de verkiezingen haalt hij altijd de meerderheid – zie bovengenoemd spreekwoord.

Zo langzamerhand wordt het een beetje benauwd in Europa, heb ik het idee. In de Europese Unie woont een half miljard mensen, klinkt geweldig maar het is maar net vijftien procent van de wereldbevolking; als je een aantal Zuid-Amerikaanse landen, Australië, Nieuw-Zeeland en Japan, hier en daar iets in Afrika en desnoods ook nog de Verenigde Staten meerekent als stabiel democratische staten – dan vindt dus de rest ruwweg openlijk of de facto het wel prima wat Poetin allemaal doet en van plan is.

En Europa – noem het de Europese Unie, is ook wel een raar gebied, vergeleken bij ordentelijk gemaatregelde staten als China en veel Afrikaanse landen, waar je alles mag, als het maar toegestaan is. In Texas wordt alweer een vrouw vervolgd wegens moord omdat ze een abortus heeft gehad, Poetin gebruikt als argument tegen de EU dat je daar gewoon openlijk homo mag zijn. In veel van die landen vindt het regime dat vrijheid van meningsuiting wel erg lastig kan zijn – zelfs enkele leden van de EU zijn die mening toegedaan. En van Oekraïne ben ik op dat soort punten ook absoluut niet zeker.

De democratie, dat minst slechte van alle systemen – raakt een beetje in het gedrang.

Toevallig lees ik een boek dat heet De Poppenspeler van Warschau, hele stukken daaruit zouden ooggetuigenverslag kunnen zijn van wat zich momenteel in Oekraïne afspeelt, zoals de verwoesting van Warschau in de Tweede Wereldoorlog en het wegvoeren van krijgsgevangenen naar Siberië. De geschiedenis herhaalt zich, het is duidelijk, wat mevrouw Le Pen er ook van vindt, dat we al een eeuw dat kruitvat ten Oosten van Europa hebben liggen, en dat intussen veel mensen, betaald of onbetaald, voorstander zijn van uitbreiding van het regime van Poetin over geheel Europa – een van Poetins onderzaten heeft zich dat, per ongeluk of expres al laten ontvallen: dat Rusland recht heeft op overheersing van een Euraziatisch rijk, dat reikt van Wladiwastok tot Lissabon.

Dat betekent dat we ons tot de tanden moeten wapenen – en dat betekent ook een versobering van ons vrije, blije en gelukkige leventje. En dan noem ik de mogelijkheid maar niet dat Le Pen, Wilders en Baudet wel eens hun huidige machteloze macht en wispelturige achterban kunnen reorganiseren tot een volk van Putinversteher.

Want dan zijn we helemaal genaaid. Iedereen.

______

hhBest

Boek & Film 

Eerste Liefde, niks voor mij

Het Boekenweekgeschenk van dit jaar gaat over ‘Eerste Liefde’. Het heet Monterosso mon amour en is geschreven door Ilja Leonard Pfeiffer. En omdat ik dat een goeie schrijver vindt en van mijn leven een keer of tien in Monterosso ben geweest – een van de Cinque Terre – voel ik me geroepen over het onderwerp ook eens mijn licht te laten schijnen. Een heel klein lichtje.

Want de eerste uren waarin ik nadacht over het onderwerp moest ik tot de conclusie komen dat ik weliswaar een aantal malen in mijn leven stapelverliefd ben geweest, maar niet kan beweren dat mijn Eerste Liefde daar bij was.

Ik bedoel: zou je het eerste meisje dat je gekust hebt nadat ze door meelevende klasgenoten van de middelbare school in je armen was gedrongen, je eerste liefde kunnen (of moeten) noemen?

Of was dat het meisje waarvan je zelf nog wel beeld hebt – je ziet je zelf op de rug en haar ook, de armen om elkaars hals, een beeld dat je dus niet gezien kúnt hebben, op de speelplaats van de eerste klas van de lagere school, in september 1945 – je was bijna zeven jaar oud?

Korte tijd later ging ik naar een meisjesloze maar wel roomsche lagere school en daarna naar een meisjesloze hbs, waar je werd geachte niet eens van het bestaan van meisjes te weten.

Hetgeen dus niet verhinderde dat ik in de armen van Rita werd geduwd, en daarna in die van Dorrie, en daarna zelf de moed opvatte een zus van een andere klasgenoot aan te spreken, en Els en Hetty en en en…

Allemaal kinderspel.

Nee, wat ik me veel meer herinner zijn de mislukkingen – dat meisje met wie je na enkele maanden ‘verkering’ in bed in een Frans hotel wakker werd, naar haar keek en dacht: wat heb ik in vredesnaam in háár gezien? En de moeite die het kostte, ook nog iets dat niet strookte met mijn karakter, om vervolgens van haar af te komen.

Ik kan meedelen dat ik uiteindelijk nog goed bedeeld ben geworden en al vele jaren nog altijd ben. Dus zonder uitdrukkelijke Eerste Liefde.

Maar ik moet één episode toch nog even onder woorden brengen.

In het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw was ik met een groep middelbare scholieren op een soort schoolreisje in Florence. De groep bestond vrijwel geheel uit meisjes van rond de zestien jaar, en één jongen van die leeftijd, die dan ook bij mij op de kamer sliep.

Op een van de avonden bezochten wij een disco in de stad waar ik, kort nadat we binnen waren, in een pijnlijke situatie belandde. Een van de meisjes toonde opeens nogal opdringerige belangstelling voor mij, wilde per se met mij dansen, maakte van die gelegenheid gebruik zich nogal aan mij op te smuiken. Duidelijker kan ik het niet uitdrukken.

Ik was 57 jaar en stond daar als een verlegen puber.

Moest ik haar zeggen wat ik dacht, namelijk dat haar gedrag op mij als ongewenst en ongepast overkwam? Zou ik haar niet te erg kwetsen, moest het niet omzichtiger? Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ik was blij dat we bijtijds weer naar het hotel gingen omdat we de volgende dag de nachttrein naar Nederland zouden moeten halen. Ik zag met grote opluchting dat ze de volgende dag kennelijk geheel vergeten was wat ze de avond tevoren had beproefd.

Vele jaren later zou het besef tot me doordringen dat ik daar even langs de rand van de afgrond had gemanoeuvreerd.

En er niet in was gevallen.

Noem het dan maar Eerste Liefde. Van háár dan.

_______

hhBest

Boek & Film 

Ongeveer zo’n vader

Eva Hoeke is columniste bij de Volkskrant. Haar onderwerp is vooral haar leven als moeder, echtgenote en journalist. Haar man, meestal De Man genoemd (haar noemt hij De Vriendin) is Marcel van Roosmalen, columnist van NRC, de laatste tijd nauwelijks van de buis te slaan als Praatjesmaker op Radio 1, podcastmaker en tv-programmamaker (Media in Sight) met Gijs Groenteman, en talkshowgast.

Ze wonen in Wormer, een soort voorstad van Amsterdam.

En ze hebben het druk, hetgeen mooi is, voor freelancers. Maar soms onhandig als ouders van drie dochters in de leeftijd van 6, 5 en 0 jaar.

Waarom vertel ik dit allemaal?

Nog betere vraag: hoe weet je dit allemaal?

De laatste is de gemakkelijkste vraag; uit de beide kranten en van Twitter. (Kan ook totaal anders: Eva’s vader was boogiewoogie-pianist Rob Hoeke, in een tijd dat Twitter niet bekend was, maar er ook al wel volop vaders waren die thuishoorden in de categorie ‘Vrolijke Frans’.)

En dat laatste is ook de aanleiding om mezelf weer eens te bemoeien met dingen waar ik me buiten moet houden.

Of niet? Natuurlijk niet. Als je wilt dat niemand zich met jouw huishouden van Jan Steen en jouw (gebrek aan) visie op opvoeding bemoeit, dan moet je er niet over twitteren en in het verlengde daarvan ook niet over schrijven. Het nadeel van Twitter is alleen dat daar veel flink onaardige types op geabonneerd zijn die na drie woorden al een kant en klare mening hebben. Die ik hier niet zal herhalen.

Het specifieke onderwerp van afgelopen dagen is dit: Eva gaat ver weg, in Friesland dus, iemand interviewen en blijft daarvoor logeren in Dokkum. Van Roosmalen blijft achter met de drie kinderen.

Van Roosmalen beschrijft de toestand thuis, in zijn column in NRC, ongeveer als volgt:

‘Ze probeerden me te helpen, gaven de katten te veel voer, gooiden een glas melk over mijn laptop, deden boeken in de afwasmachine, poepten toiletten en luiers vol en schreven de woordjes die ze op school geleerd hadden met een watervaste stift op de ramen.

Ik schreef columns, nam een podcast op en probeerde mijn belastingaangifte af te ronden, allemaal zaken die geen uitstel duldden. Natuurlijk werd er af en toe gevochten, geslagen, gehuild en met speelgoed op elkaar ingeslagen, zoals in ieder gezin waarvan een van de ouders een nachtje van huis is.

Ik zou pannekoeken bakken, tot voor kort hun lievelingseten. Met woedetranen in haar ogen zei Lucie van Roosmalen dat ik niet goed had opgelet omdat het sinds kort broodje knakworst is. Toen het beslag klaar was, ging de deurbel.’ Een van de kinderen had namelijk het woord Help op de ruit geschreven en een BOA kwam eens informeren wat dat te betekenen had.

Vervolgens komt Eva thuis en verwondert zich maar over één ding: namelijk dat Marcel de kinderen niet naar school heeft gebracht. Verklaring: ‘Ik vond het zo’n gedoe.’ Met name wegens dat laatste brandde Twitter los. Slechts één twitteraar dacht er mild over. Die schreef: ‘Wat een onzin, die kinderen krijgen er niks van, sterker nog, als ze later groot zijn, zijn dit de dingen die ze zich herinneren, en die het leven zo mooi maken.’

Vraag het anders aan Sylvia Witteman, ook columnist, met ook ongeveer zo’n vader.

______

hhBest

Boek & Film 

Ballonnen onder de voeten

Tijd voor iets geheel anders.

Ik heb er vorig jaar, toen de eerste verschijnselen optraden, er weinig aandacht aan besteed en nog een week geleden dacht ik zelfs dat het ergste achter de rug was.

Een, naar ik aanneem (maar van medische zijde niet bevestigd heb gezien) geringe vorm van neuropathie in de voeten heb ik, vorig jaar juli plotseling opgetreden. Het is geconstateerd in het kader van een onderzoek naar de oorzaken van gevoelverlies in de huid van de benen; dat gevoelverlies wordt veroorzaakt door een vernauwing van de wervelkolom in de onderrug. Dat kan door een operatie wellicht worden verholpen, maar uitdrukkelijk wordt er bij vermeld dat dat los staat van de neuropathie.

Tot de operatie is begin oktober vorig jaar al besloten, sindsdien heb ik er niks meer van gehoord. Oorzaak: corona, nee, niet van mijzelf, maar van het ziekenhuis. Ik durf intussen de poli neurologie niet meer te bellen, want dan wordt die mevrouw daar boos en verdrietig en dat zou ik niet willen.

Ik heb zelfs een hele tijd in dubio gestaan of ik die operatie wel wilde: iemand van tegen de 84 jaar moet je zo weinig mogelijk onder narcose brengen. Daarom kan de operatie ook niet gedaan worden in een privékliniek: voor iemand op mijn leeftijd moet een goed geoutilleerde IC beschikbaar zijn, mocht er iets misgaan, en die privéklinieken hebben die doorgaans niet.

Intussen verliep mijn rijbewijs; de neuropathie was aanleiding voor een apart consult bij een neuroloog. Die vond de neuropathie nogal meevallen en adviseerde het CBR mij weer voor vijf jaar een rijbewijs te geven.

Hij zei ook nog iets – tussen neus en lippen – dat het best kon zijn dat de voorgenomen operatie wèl zou kunnen helpen tegen wat zich voordeed als neuropathie en daardoor werd de operatie op slag iets dat ik heel graag wilde.

Het voornaamste probleem met de neuropathie is dat ik meteen al in het begin na vijftig of maximaal honderd meter lopen het gevoel krijg op enorme dikke ballonnen te balanceren, ik raak daardoor mijn evenwicht kwijt en moet snel ergens op mijn gemak gaan zitten, anders val ik om. Maximaal een minuut of vijf rustig zitten zorgt er voor dat ik weer verder kan.

Tussendoor, snuffelend op internet, kom ik vrij onverhoeds nog iets heel anders tegen: op advies van de huisarts slik ik sinds enige tijd roderijstgist, tegen een lichte verhoging (voor de kenners: 5,1) van het cholesterol in mijn bloed. Op een serieus ogende website kwam ik een fascinerende bijwerking van roderijstgist tegen: het kan de symptomen van neuropathie verergeren. En dat gold voor alle statinen, de familie van cholesterolverlagende medicijnen.

Ik ben er onmiddellijk mee gestopt.

Vervolgens begon ik tweemaal in de week een eind te lopen op de loopband bij de fysiotherapie; resultaat: na enkele weken liep ik twee kilometer in een half uur, zonder een spoor van ballonnen.

Maar de huisarts was er niet tevreden mee dat ik gestopt was met de cholesterolverlager. ‘Je risico op een hart- of herseninfarct wordt erdoor vergroot.’ Bovendien had ze in haar arsenaal een vervanger: rosuvastatine. En wel in de laagste dosis: 5 mg, een bijna onzichtbaar roze ovaal pilletje, speciaal voor oudere patiënten.

Ik slik dat sinds een maand dagelijks.

Bijna drie weken geleden was ik zover dat ik de 3,2 kilometer van hier tot het gemeentehuis en terug, (voor het afhalen van het nieuwe rijbewijs) en terug liep zonder een spoor van ballonnen.

Maar afgelopen zaterdag was alles voorbij: op de loopband lukt het me nog wel anderhalve kilometer inn een half uur te lopen, maar op de loopband houd je je vast aan de leuningen; zaterdag moest ik tijdens een wandeling buiten van 500 meter ongeveer, viermaal op een muurtje langs de weg gaan zitten. De ballonnen waren terug.

Wel is er intussen meer veranderd dan alleen de wijziging van de cholesterolmedicatie, maar ook nieuwe wandelschoenen, veel kouder weer en wellicht ook de nasleep van de corona die ik had gehad (en waarvan ik nauwelijks iets heb gemerkt.) Wat is de oorzaak?

Volgende week wordt mijn cholesterol weer gemeten en vraag ik toestemming aan de huisarts om tijdelijk te mogen stoppen met de medicatie, om tenminste de vakantie in Italië in mei niet al bij voorbaat te verpesten met die verdomde ballonnen.

______

hhBest

Boek & Film 

Onderwijl, in het Kremlin

Gisteren schreef ik op Twitter: ‘Het bewijs van oorlogsmisdaden is eenvoudig te geven: als het Russische leger niet Oekraïne was binnengevallen, zouden die mensen nog rustig leven in keurige woningen. Wat er ook gebeurd is: de Rus heeft het op zijn geweten.’

Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat iemand in het Kremlin na een zware avond en een onrustige nacht wakker wordt, de berichten leest die de wereld nu weer in hun greep houden, berichten waar de dorpsnamen Doetsja en Irpin voorkomen.

Zuchtend komt hij overeind, zet zijn blote voeten op het kouwe zeil terwijl hij voor zich heen mompelt: ’Leer mij onze jongens kennen – we hebben ze daar op uitgezocht. Eeuwig straalbezopen, geen knip voor de neus waard, gaan ze een beetje liggen schieten op luitjes die zo stom zijn op klaarlichte dag door zo’n achterlijk Oekraiënendorp te fietsen.’

Hij loopt naar de badkamer, kijkt hoofdschuddend naar zijn rechtovereind staande haar en mompelt weer iets, nauwelijks verstaanbaar.

‘Gemakkelijk zat. Vier letters: F A K E. Grappig woord. Een van de mooiste uitvindingen sinds die van het warme water. Alles dat je niet wilt horen noem je bij voorbaat fake, nep.’

Pakt de telefoon en draait een nummer – zo gaat dat nog in het Kremlin, geen onnodige nieuwlichterij, daar hebben ze de pest aan.

‘Nikolaj Borisowitsj! Ben je alweer een beetje bij de mensen? Wat een avond weer, jonge jonge. Zeg, heb je de berichten van vanmorgen gelezen? Elke dag hetzelfde gedoe. Wat we eraan doen? Denk effe zelf. Vertel iedereen dat het niet waar is. Wat? Ja, natuurlijk gewoon glad ontkennen. Ja, de Amerikanen en onze Oekraïense broeders weten ook wel dat onze jongens weer bezig zijn geweest, die van hen doen exact hetzelfde, oorlog is oorlog. Vertel jij nou maar aan iedereen die het horen wil dat het acteurs zijn, jullie weten toch zo goed hoe je dat doet, een lijk nog een liftgebaar laten maken naar een passerende auto. Klein kunstje, hoor ik.’

Iets langere stilte.

‘Maar mijn beste Nikolaj, natuurlijk is er niemand van ons daar geweest om te kijken of het waar is of niet. Of het waar is, dat doet niet ter zake. Het grootste deel van de wereld, inclusief onze domkop in Hongarije, hoe heet-ie, Orban, ja, ook die gelooft alles dat wij beweren, waar dan ook over. En zeg tegen Sergej Wiktorowitsj dat hij niet alleen de Oekraïense en Amerikaanse berichten moet tegenspreken, maar dat nu ook doet met een beetje meer overtuiging.’

Langere stilte.

‘O jee. Nou, zelfde verhaal maar weer: de New York Times werkt in opdracht van Sleepy Joe – ik ben zelf trouwens ook een beetje sleepy, kan ik je verzekeren – en die satellietbeelden zijn al net zo gemakkelijk te manipuleren, begrijp ik van onze experts. En als je klaar bent moet je meteen een plan maken voor een reactie op de vergadering van de Veiligheidsraad, want die boef van Zelensky mag daar ook het woord voeren, die staat binnenkort nog eens op 1 met stip, als het een beetje mis wil gaan. En desnoods zeg je erbij dat Zelensky zelf ook een acteur is, hahaha, goeie, toch? Verder geen vuiltje aan de lucht, in de raad hebben wij het mooiste dat we aan de Grote Vaderlandsche Oorlog hebben overghouden, namelijk het vetorecht.

Nou, werk je maar eens even uit de naad, dan nemen we er vanavond nog eentje. Zdarovje, alvast. Pozzje.’

_______

hhBest

Boek & Film 

Laten we de toekomst eens onder ogen zien

Degenen onder de lezers van deze regelen die goed opletten weten het inmiddels: ik ben een rijksgediplomeerd onheilsprofeet. Je zou het ook zwartkijker kunnen noemen, of gewoon: pessimist. En jullie begrijpen het al: dit wordt geen vrolijk stukje.

Terwijl de aan paranoia lijdende dictator in het Kremlin de oude Russische gedachte levend houdt: wij worden omsingeld door mensen die het niet goed met ons voor hebben, blijken ineens de inwoners van West-Europa degenen te zijn die zich terecht in toenemende mate moeten toezien omsingeld en onder de voet gelopen te worden door allerlei opdringerige partijen.

Ik beluisterde zojuist, modern als ik ben, een podcast op de site van NRC, die gaat over de vraag: wordt Australië onbewoonbaar? Het antwoord is genuanceerd, maar komt er toch op neer: ja. Dat is overigens een conclusie die ook te trekken valt uit het hoofdstuk Australië in het boek Collapse, dat collega onheilsprofeet Jared Diamond schreef in 2005. Alleen wanneer het tot de inwoners van dat eiland versneld tot het inzicht komen dat alleen serieus ingrijpen misschien nog helpt, als ze willen dat de steeds sneller elkaar opvolgende rampen als gevolg van klimaatverandering een halt toegeroepen wordt.

En zo niet: waar moeten die 26 miljoen Australiërs naartoe? Ik zie het al voor me: al die afstammelingen van in de jaren veertig en vijftig naar Australië geëmigreerde Nederlanders zijn uiteraard van harte welkom in Nederland. De rest kan naar Engeland, Amerika en Zuid-Afrika.

Hier in Nederland en elders in Europa komen ze terecht in landen die door verpesting van de grond en verwaarlozing van de bevolking zichzelf niet meer kunnen voeden, lang niet allemaal een dak boven het hoofd hebben of kunnen bieden en zichzelf niet meer kunnen verdedigen bij gebrek aan een leger en met een bevolking die leeft in het besef dat het leger toen het nog bestond, nog nooit in enige oorlog een poot aan de grond heeft gekregen.

Terwijl er alweer een heel eind verderop op het ook al drukke eiland Eurazië een krankzinnige dictator zijn plannen maakt om na het herstel in volle glorie van de roemruchte Sovjet-Unie – de Tweede Wereldoorlog gewonnen! – van plan is de oude vijand Hitler postuum een lesje te leren door op te rukken naar de Noordzee, erop en erover – ik zeg niet dat dat gaat lukken, maar veel zullen we hem niet in de weg kunnen leggen.

Hulp van de Verenigde Staten hoeven we ook niet te verwachten, want met de verkiezing van Trump in 2024 begint dat land aan een reeks presidenten van Republikeinse zijde die niet goed bij hun hoofd zijn – voor je het weet worden we op een ochtend wakker en merken dat we omsingeld zijn door krankzinnigen wier hol gelach over de slappe hap daar in West-Europa nu al te horen is als je goed luistert.

En dan hebben we nog Afrika, gekoloniseerd door China, maar ook al half uitdrogend en voor de rest verdrinkend, waarvan de bevolking gehoord heeft dat je dat watertje maar hoeft over te steken om geld uit de muur te kunnen trekken – waarbij China en India tevreden glimlachend toekijken en misschien zelfs een deel van bevolking ertoe aanzetten op te rukken naar de EU-vleespotten.

Waarbij ik er even aan wil herinneren dat al die landen, als het erop aan komt, een geringe indruk hebben van ons; de verhalen over het koloniaal verleden kunnen daarbij goede diensten verrichten.

En dan wil ik, om niet al te veel op de grote hoop te gooien, nog niet reppen van de gevolgen, met name voor Nederland, van de klimaatverandering. En van die massa-immigratie die werkelijk voor deur staat, misschien eerder en omvangrijker dan we nu denken. En dan zitten wij met die regering die het al lange tijd en nu ook in toenemende mate als haar uitsluitende taak ziet de allerrijksten een goed heenkomen te bieden.

Voor wie de onheilsboodschap serieus wil nemen is er maar één advies: pak je boeltje bij elkaar en vertrek naar het enige oord waar ze je misschien nog toelaten en waar je misschien ook nog een normaal leven kunt leiden: Zuid-Amerika.

Maar kom niet bij mij klagen als ook dat niet leidt tot dat lieve luie leventje waar we zo aan gewend waren geraakt.

En al helemaal wil ik niet gestoord worden als het onheil misschien toch, geheel of gedeeltelijk, achterwege blijft.

_______

hhBest

Boek & Film 

Uitroeien, dat zootje

Het treft je toch als een mokerslag. Op zo’n zondagmorgen, waarop je vrees over de invloed van een paar graden vorst op gevoelige planten in de tuin eigenlijk je hele aandacht opeist, die foto.

Een desolaat stuk asfalt. Het is nat. Er staan wat zielige struiken langs de weg. Ervoor ligt iets. Een paar autobanden, met daar bovenop een stuk zeil, een afdekzeil van stug canvas, schat ik, en in dat doek een paar onregelmatigheden, punten die omhoog steken.

Op de volgende video staat een man met grote ogen voor dat geheimzinnige hoopje, zelden iemand zo ontdaan gezien, hij praat.

En dan het zakelijke bericht, een tweet van een Brits persbureau.

Ik heb vanmorgen op de radio al gehoord dat de Russische troepen die omgeving van Kyiv ontruimden hebben huisgehouden in de dorpen: de burgemeester van een van die plaatsen, Bucha, onthoud die naam, meldt dat de Russische soldaten bij hun vertrek honderden burgers hebben doodgeschoten, ‘de straten liggen bezaaid met lijken’.

Ja, verschrikkelijk. Ik bedenk nu dat ik dacht: laat zien dan – omdat het zo moeilijk de bevatten is.

En dan zie ik die foto. Die banden, die desolate struiken, dat doek met die geheimzinnige punten.

Nee, ik ga die foto hier niet overnemen. Eigenlijk zegt hij ook weinig. Iemand op Twitter schrijft: dit is niks, laat zien, zo kunnen ze makkelijk zeggen dat het gefaket is’. Alsof het beeld zonder die doek ook niet gefaket zou kunnen zijn.

En dan dat bericht van het Britse persbureau, dat verklaart wat we zien.

‘Russische soldaten hebben in de buurt van Kyiv een auto met daarin vijf vrouwen aangehouden. Voordat de Russen vertrokken hebben ze de vrouwen, dood en naakt, op een stel autobanden gelegd, kennelijk in een poging de lijken te verbranden.’

Een Duitse twitteraar: Dat wisten we toch over het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen die Russische soldaten massaal Duitse vrouwen verkrachtten’. Of die van jullie zulke lieverdjes waren, denk ik dan toch even.

Schaakkampioen Gary Kasparov twittert: ‘Brace yourselves for more atrocities by Putin’s invaders. This is not only barbarity, but impunity. They believe they will face no consequences, and it starts at the top with Putin, on down to the soldiers who did this.’

En dan is een stroom foto’s van stapels lijken, waaronder naakte baby’s, mensen doodgeschoten met hun handen op de rug gebonden, bijna komische beelden van een dode naast een omgevallen bureaustoel, en iemand die kennelijk eenvoudig van de fiets is geschoten. Die detailfoto van een vrouwenhand met zorgvuldig gemanicuurde en roodgelakte nagels – het laatste was ze deed was graaien in de losse asfaltkorrels van een opgevroren weg. Ik durf niet verder te denken.

Iemand schrijft dat dit een schandvlek is die de Russen voor eeuwen zal blijven aankleven, maar ja – dat vinden wij ja, maar ruim de helft van de bevolking van de wereld, de Chinezen en de Indiërs en zo nog het een en ander, zullen graag geloven dat het hier gefakete beelden betreft. En vinden het sowieso van de categorie ‘schouders ophalen’. Of waarschijnlijker: krijgen er nooit iets van te zien.

Dan moet ik het maar zeggen. Wat je er ook van denkt: uitroeien dat zootje.

Volgende vraag: maar hoe dan?

________

hhBest

Boek & Film