Eva Hoeke is columniste bij de Volkskrant. Haar onderwerp is vooral haar leven als moeder, echtgenote en journalist. Haar man, meestal De Man genoemd (haar noemt hij De Vriendin) is Marcel van Roosmalen, columnist van NRC, de laatste tijd nauwelijks van de buis te slaan als Praatjesmaker op Radio 1, podcastmaker en tv-programmamaker (Media in Sight) met Gijs Groenteman, en talkshowgast.
Ze wonen in Wormer, een soort voorstad van Amsterdam.
En ze hebben het druk, hetgeen mooi is, voor freelancers. Maar soms onhandig als ouders van drie dochters in de leeftijd van 6, 5 en 0 jaar.
Waarom vertel ik dit allemaal?
Nog betere vraag: hoe weet je dit allemaal?
De laatste is de gemakkelijkste vraag; uit de beide kranten en van Twitter. (Kan ook totaal anders: Eva’s vader was boogiewoogie-pianist Rob Hoeke, in een tijd dat Twitter niet bekend was, maar er ook al wel volop vaders waren die thuishoorden in de categorie ‘Vrolijke Frans’.)
En dat laatste is ook de aanleiding om mezelf weer eens te bemoeien met dingen waar ik me buiten moet houden.
Of niet? Natuurlijk niet. Als je wilt dat niemand zich met jouw huishouden van Jan Steen en jouw (gebrek aan) visie op opvoeding bemoeit, dan moet je er niet over twitteren en in het verlengde daarvan ook niet over schrijven. Het nadeel van Twitter is alleen dat daar veel flink onaardige types op geabonneerd zijn die na drie woorden al een kant en klare mening hebben. Die ik hier niet zal herhalen.
Het specifieke onderwerp van afgelopen dagen is dit: Eva gaat ver weg, in Friesland dus, iemand interviewen en blijft daarvoor logeren in Dokkum. Van Roosmalen blijft achter met de drie kinderen.
Van Roosmalen beschrijft de toestand thuis, in zijn column in NRC, ongeveer als volgt:
‘Ze probeerden me te helpen, gaven de katten te veel voer, gooiden een glas melk over mijn laptop, deden boeken in de afwasmachine, poepten toiletten en luiers vol en schreven de woordjes die ze op school geleerd hadden met een watervaste stift op de ramen.
Ik schreef columns, nam een podcast op en probeerde mijn belastingaangifte af te ronden, allemaal zaken die geen uitstel duldden. Natuurlijk werd er af en toe gevochten, geslagen, gehuild en met speelgoed op elkaar ingeslagen, zoals in ieder gezin waarvan een van de ouders een nachtje van huis is.
Ik zou pannekoeken bakken, tot voor kort hun lievelingseten. Met woedetranen in haar ogen zei Lucie van Roosmalen dat ik niet goed had opgelet omdat het sinds kort broodje knakworst is. Toen het beslag klaar was, ging de deurbel.’ Een van de kinderen had namelijk het woord Help op de ruit geschreven en een BOA kwam eens informeren wat dat te betekenen had.
Vervolgens komt Eva thuis en verwondert zich maar over één ding: namelijk dat Marcel de kinderen niet naar school heeft gebracht. Verklaring: ‘Ik vond het zo’n gedoe.’ Met name wegens dat laatste brandde Twitter los. Slechts één twitteraar dacht er mild over. Die schreef: ‘Wat een onzin, die kinderen krijgen er niks van, sterker nog, als ze later groot zijn, zijn dit de dingen die ze zich herinneren, en die het leven zo mooi maken.’
Vraag het anders aan Sylvia Witteman, ook columnist, met ook ongeveer zo’n vader.
______