Een kubieke rode kool, een omvallend glas terwijl het gevuld wordt uit een gieter, een poot van een kreeft er volledigheidshalve in; een witte aspergepunt steekt uit dat blok rode kool, er achter probeert een groene asperge ook in beeld te komen; twee meiraapjes vliegen in het rond, een aangesneden granaatappel hangt wankel op de rand van de rode kool, een langwerpig radijsje staat parmantig op zijn punt en zwaait een beetje met zijn bovengrondse plantje, dat duidelijk te weinig licht heeft gehad. Ik neem een schijfje citroen waar, twee vliegende doperwten en acht stilliggende dito’s; twee kwarteleitjes zijn ook nog in de buurt verdwaald. Het geheel heet Inspiratie 2022, nieuwe LENTE.
En dat is nog maar het begin van de Paasnachtmerrie van de bekende horecagroothandel.
Een paar bladzijden verder begint het al: diezelfde groente, maar nu in ongeorganiseerd verband, met daarbij de kreet: ‘een frisse blik op food!’ En dat ook met hoofdletters, maar dat is in een geinig stukje als dit nogal storend.
Daarna is het tijd voor ‘master peas’, dat blijkt een frittata (vroeger zeiden we gewoon ‘omelet’) met een slordige berg sperziebonen en kruiden (koriander, ongetwijfeld) erop. Volgende bladzijde: voorjaarspasta met crème van broccoli, waarvoor je geen gewoon recept elders in het blad kunt vinden, maar echte receptuur. (Doet me denken aan een collega die ook weleens wat rommelde in de keuken, daar weinig van bakte, maar wel voortdurend sprak van ‘receptuur’.)
Lees vervolgens het recept, eh, de receptuur, want zo mag dit weer wel heten, voor een heel eenvoudig Italiaans gerecht, minestrone (eenvoudig, inderdaad: gebruik alle groente die je kunt vinden, hak die in mondzame brokjes, wok die even, doe er eventueel wat gare pasta bij, wat gehaktballetjes en een liter of zo runderbouillon, even smaak en temperatuur laten krijgen, klaar.) In het boekje van de groothandel komen er Spaanse worstjes aan te pas, eh, o schrik, Italiaanse mix en pesto – Nederlandse koks pleuren echt overal pesto op of overheen – en in plaats van wat voor pasta ook komen er gomiti rigati aan te pas, de geribbelde elleboogjes van Honig dus, neem ik aan.
Wat dachten jullie verder van een ijsje dat ‘sundae’ heet en waaraan, ik verzin dit niet, ganzenlever te pas komt.
Het boekje telt ruim honderd pagina’s en ziet er werkelijk kostelijk uit, zodat je echt de neiging krijgt het ‘water in the mouth’ te krijgen, om even uit te wijken naar de reclame van Lidl.
Ik citeer een willekeurige tekst: ‘dus is het hoog tijd om onze reishonger te stillen en ons onder te dompelen in authentieke streetfood-keukens’. Gelukkig kan dat ook gewoon thuis want als je in Vietnam of Mexico of India (die landen worden in de tekst genoemd) goed ziek wilt worden moet je vooral van de karretjes langs de stoeprand eten.
Alles went. Zo ben ik niet meer verbaasd wanneer ik een authentiek Indiaas streetfoodgerecht tegenkom waar Griekse yoghurt in moet.
Eerlijk is eerlijk: hele kwartels geroosterd met venkel lijken me heel erg lekker.
Wel eens in Italië bruschetta gegeten? Eerst dit: nooit bruusjetta zeggen. Italianen zijn tevreden met kleingehakte tomaat, wat gekneusde knoflook, blaadje basilicum, peter en zout, scheut goeie olijfolie, of anders die verrukkelijke paté van kippenlevertjes, maar dat is het dan.
Maar dan, over naar Holland.
Je kunt natuurlijk van alles op een stuk geroosterd brood smeren, ik noem aardbeienjam, leverworst, filet americain, appelstroop, pindakaas, oude kaas of tongenworst. Maar het kan ook anders, zegt de groothandel: wat dacht je van bruschetta met groene asperges en kwarteitjes (‘een lentewaardige appetizer’) , of bruschetta met mascarpone, oesterzwam, champignon en daar istie eindelijk, ik dacht al waar blijft-ie: truffel. En ik wil jullie de echte rampspoed niet onthouden: bruschetta met ricotta, lemoncurd en aardbei.
Ik ben al over de 600 woorden en het wordt tijd om te stoppen, maar ik wil jullie toch nog twee gruwelijkheden aanprijzen: de spicy kurkumalatte en de matchalatte. Kijk even zelf wat dat is.
Gelukkig komt de ware aap uit de mouw in de advertenties die het blad larderen: chips en dips van Santa Maria, diepgevroren groente van Pinguin, plastic literflessen Aziatische sauzen van Go-Tan, Bio Dunisoft servetten, Birra Moretti, roomkaas van De Windmolen, Mayo van Remia, tomaten van Mutti in blik. Sta je weer met beide benen op de grond.
En o ja, er was ook nog een wijn die ‘perfect in balans’ was. Daar had Robèrt van Beckhoven vermoedelijk aan gezeten.
_______