Tijd voor iets geheel anders.
Ik heb er vorig jaar, toen de eerste verschijnselen optraden, er weinig aandacht aan besteed en nog een week geleden dacht ik zelfs dat het ergste achter de rug was.
Een, naar ik aanneem (maar van medische zijde niet bevestigd heb gezien) geringe vorm van neuropathie in de voeten heb ik, vorig jaar juli plotseling opgetreden. Het is geconstateerd in het kader van een onderzoek naar de oorzaken van gevoelverlies in de huid van de benen; dat gevoelverlies wordt veroorzaakt door een vernauwing van de wervelkolom in de onderrug. Dat kan door een operatie wellicht worden verholpen, maar uitdrukkelijk wordt er bij vermeld dat dat los staat van de neuropathie.
Tot de operatie is begin oktober vorig jaar al besloten, sindsdien heb ik er niks meer van gehoord. Oorzaak: corona, nee, niet van mijzelf, maar van het ziekenhuis. Ik durf intussen de poli neurologie niet meer te bellen, want dan wordt die mevrouw daar boos en verdrietig en dat zou ik niet willen.
Ik heb zelfs een hele tijd in dubio gestaan of ik die operatie wel wilde: iemand van tegen de 84 jaar moet je zo weinig mogelijk onder narcose brengen. Daarom kan de operatie ook niet gedaan worden in een privékliniek: voor iemand op mijn leeftijd moet een goed geoutilleerde IC beschikbaar zijn, mocht er iets misgaan, en die privéklinieken hebben die doorgaans niet.
Intussen verliep mijn rijbewijs; de neuropathie was aanleiding voor een apart consult bij een neuroloog. Die vond de neuropathie nogal meevallen en adviseerde het CBR mij weer voor vijf jaar een rijbewijs te geven.
Hij zei ook nog iets – tussen neus en lippen – dat het best kon zijn dat de voorgenomen operatie wèl zou kunnen helpen tegen wat zich voordeed als neuropathie en daardoor werd de operatie op slag iets dat ik heel graag wilde.
Het voornaamste probleem met de neuropathie is dat ik meteen al in het begin na vijftig of maximaal honderd meter lopen het gevoel krijg op enorme dikke ballonnen te balanceren, ik raak daardoor mijn evenwicht kwijt en moet snel ergens op mijn gemak gaan zitten, anders val ik om. Maximaal een minuut of vijf rustig zitten zorgt er voor dat ik weer verder kan.
Tussendoor, snuffelend op internet, kom ik vrij onverhoeds nog iets heel anders tegen: op advies van de huisarts slik ik sinds enige tijd roderijstgist, tegen een lichte verhoging (voor de kenners: 5,1) van het cholesterol in mijn bloed. Op een serieus ogende website kwam ik een fascinerende bijwerking van roderijstgist tegen: het kan de symptomen van neuropathie verergeren. En dat gold voor alle statinen, de familie van cholesterolverlagende medicijnen.
Ik ben er onmiddellijk mee gestopt.
Vervolgens begon ik tweemaal in de week een eind te lopen op de loopband bij de fysiotherapie; resultaat: na enkele weken liep ik twee kilometer in een half uur, zonder een spoor van ballonnen.
Maar de huisarts was er niet tevreden mee dat ik gestopt was met de cholesterolverlager. ‘Je risico op een hart- of herseninfarct wordt erdoor vergroot.’ Bovendien had ze in haar arsenaal een vervanger: rosuvastatine. En wel in de laagste dosis: 5 mg, een bijna onzichtbaar roze ovaal pilletje, speciaal voor oudere patiënten.
Ik slik dat sinds een maand dagelijks.
Bijna drie weken geleden was ik zover dat ik de 3,2 kilometer van hier tot het gemeentehuis en terug, (voor het afhalen van het nieuwe rijbewijs) en terug liep zonder een spoor van ballonnen.
Maar afgelopen zaterdag was alles voorbij: op de loopband lukt het me nog wel anderhalve kilometer inn een half uur te lopen, maar op de loopband houd je je vast aan de leuningen; zaterdag moest ik tijdens een wandeling buiten van 500 meter ongeveer, viermaal op een muurtje langs de weg gaan zitten. De ballonnen waren terug.
Wel is er intussen meer veranderd dan alleen de wijziging van de cholesterolmedicatie, maar ook nieuwe wandelschoenen, veel kouder weer en wellicht ook de nasleep van de corona die ik had gehad (en waarvan ik nauwelijks iets heb gemerkt.) Wat is de oorzaak?
Volgende week wordt mijn cholesterol weer gemeten en vraag ik toestemming aan de huisarts om tijdelijk te mogen stoppen met de medicatie, om tenminste de vakantie in Italië in mei niet al bij voorbaat te verpesten met die verdomde ballonnen.
______