Vaak komen de leukste ideeën in je hoofd als je nog half ligt te doezelen en, zoals vanmorgen en al een dag of veertien, de zon over de heg van de buren piept en keihard in je gezicht schijnt.
Willem de Laatste, die was de beste maar niet van mezelf. Zoals wel ‘de koning van de Toppers’, ‘de koning van de René Froger van de klassieke muziek, André Rieu’, ‘de koning van die dronkaard met die knakworstjes’, kom, hoe heet hij.
Het maakt het me des te gemakkelijker om vast te houden aan mijn standpunt: geen kerk en geen koning, dat is het beste voor mensen die een beetje gis bij hun verstand zijn. Geen oplossing voor alles, natuurlijk, maar wel een stap in de goede richting.
Gisteren kon je, intussen, als zo vaak, weer eens getuige zijn van wat het betekent om Nederlander te zijn.
Duizenden tweets ruisden er over Twitter, voornamelijk geplaatst door vrouwen die er rustig een hele dag voor namen om de uit de hand gelopen pyjama van Amalia te bespreken, en te gissen naar het antwoord op de vraag of de prinsessen al of niet voor de grap hun handtasjes hadden verwisseld, en of de kleuren van de ‘outfits’ wel goed gekozen waren en welke ontwerpers zich nu weer mochten verheugen in het versturen van een gepeperde factuur – de kleding kwam namelijk duidelijk weer niet van de Zeeman of de Primark.
Het heeft allemaal dezelfde sfeer waarin een politicus als Geert Wilders, ooit een prijsvraag uitschreef voor de namen voor zijn twee kersverse poesjes met – verwacht het niet – als resultaat de namen Snoetje en Pluisje. Alsof de politicus zelf geen levensgroot gevaar is voor de democratie en zijn poesjes voor de vogelstand in het land.
Bij tienduizenden rukten ze uit voor de man die het geven van ‘boksen’ en het doorknippen van lintjes als zijn ‘core business’ heeft, zoals zijn vader het ooit zo treffend opmerkte – maar ik denk niet dat WA ooit de ironische ondertoon van die uitspraak heeft opgemerkt. Hij kust gewoon Jack Poels.
En hij gokt op die aloude menselijke neiging tot aapjes kijken; hijzelf, en zijn vrouw, en zijn kinderen zijn de aapjes en hebben dat vermoedelijk nauwelijks in de gaten. En op het wonderlijke verschijnsel dat het in levenden lijve aanschouwen van zijn monumentale gestalte onmiddellijk leidt tot vergroting van zijn ‘populariteit’ of wat daar voor doorgaat, bij het niet al te fantasierijk uitgedoste gepeupel.
Letterlijk de enige die de kans kreeg een verstandig en intelligent antwoord te geven op het circus was (natuurlijk weer) Arjen Lubach met zijn koningsdagquiz op dinsdag en zijn opmerking van gisteravond over de prins met befaamde bril met twee ingebouwde tv’s uit de jaren zeventig, kom, hoe heet hij, die in Maastricht natuurlijk rondkeek naar een voordelige deal op vastgoedgebied en vroeg of hij de betaling kon voldoen met de pinpas. Waarbij ik, vilein als ik ben (of graag zou zijn) nog opmerk: door te pinnen loopt hij wel het risico dat hij btw moet betalen over zijn aankoop; meteen gevolgd door de constatering dat die vastgoedhaaien natuurlijk allang de weg weten naar een truc om daar onderuit te komen.
Is er trouwens nog iets te melden van het front?
Ik zag een filmpje (nou, pje: het duurde bijna een uur) met een stuk of zeven Russische krijgsgevangenen in Oekraïne die op een persconferentie, op de rand van in tranen uitbarsten, bekenden dat ze onnodige schade hadden aangericht en Vladimir Poetin opriepen de oorlog te stoppen.
Ja, ik weet dat ik nu de hele vrolijke sfeer zit te verpesten, daarom daarover wellicht een andere keer.
Slava Oekraina.
________