Dagenlang al zit ik met een puzzel. Een politieke. Het werd steeds erger. Tot zich de simpele oplossing aandiende.
Eerst die puzzel.
Vóórdat Rusland Oekraïne overviel was de eis: de beide separatistische republieken in Oost-Oekraïne moeten onafhankelijk worden, Oekraïne moet erkennen dat de Krim Russisch is, Oekraïne moet gedemilitariseerd en neutraal worden en mag nooit lid worden van de NAVO of de EU.
Geen sprake van, zei president Zelensky.
Nu is de oorlog bijna een maand aan de gang. We zien een duidelijk patroon in de Russische bedoelingen: Oekraïne moet helemaal worden platgebombardeerd, de niet omgekomen bevolking is gevlucht, er is dan niets meer over om nog lid van wat dan ook te worden, laat staan van NAVO of EU. Hoe neutraal wil je het hebben.
En dan ineens: er wordt gepraat.
De eerste gesprekken leveren niks op.
Opvallend is de rol van Lavrov – die verbeten kop die weet: ik ben His Master’s Voice, mijn kop gaat er als eerste af als ik ook maar een duimbreed wijk. Hij ziet dus niet op tegen wat grofheid in de bek.
Dan komt Zelensky: er zit beweging in de gesprekken, Rusland zou akkoord kunnen gaan met een vorm van neutraliteit van Oekraïne en de belofte nooit lid te zullen worden van de NATO. Verbazing: dat is toch precies wat Rusland eist?
Dan komt de simpele oplossing, het is me even ontschoten wie het zei: Rusland voert die gesprekken voor de grap, bindt zich nergens aan en gaat door met zijn uitroeiingsoffensief. Intussen sussen wij ons een beetje: slap hapje, dat Russische leger, die Oekraïeners houden ze toch maar mooi tegen en hup, weer een plaatje van een tank die op een landmijn loopt en spectaculair ontploft. Rusland mompelt sorry, sorry, sorry, en trekt zich terug en biedt bouwvakkers aan om de boel te repareren.
In een gore kelder in Marioepol toont een man in lappen gewikkelde dode baby’s, mompelt daarbij ‘dat zoiets nooit went’.
Op de televisie zien we de van elke menselijke trek ontdane kop van Poetin die vertrouwelijk voorover buigt naar de camera om de trotse Russische bevolking gerust te stellen: hij belooft dat alle verraders van het Grote Russische Vaderland – demonstranten die tegen de oorlog zijn – hun verdiende loon zullen ontvangen.
Want het netwerk van kampen in Siberië bestaat grotendeels nog, de Goelag, waar Josip Wissarionowitsj Dzjoegasjwili, beter bekend als Josef Stalin, in de jaren dertig, veertig en vijftig tientallen miljoenen Russen in liet verdwijnen die ‘verraders’ waren. Zijn dienaren die het vuile werk opknapten waren zó bang voor Vadertje Stalin dat ze na zijn dood, eind februari 1953 nog een weekje wachtten voor ze zijn overlijden bekend maakten. Of misschien gebruikten zij die tijd om zich uit de voeten te maken, dat kan ook.
Hoe komt het toch dat we ooit gedacht hebben dat die Poetin wel een toffe peer was waar je wel een biertje mee kon drinken? Ik bedoel, hij was iemand die lange tijd de kost verdiende als spion, dan ben je dus hoe dan ook misdadig aangelegd.
Kijk voor meer inzicht in de zielenroerselen van de krankzinnige dictator de film Der Untergang nog maar eens. Let wel: het verschil is dat wij, de NATO, nog geen begín hebben gemaakt met de totale verwoesting van Moskou, dat is nog even een dingetje, qua onze positie in de wereld. En die van Vladimir Vladimirowitsj Poetin.
________