‘En, hoe gaat het met je?’ Telefoontjes vandaag. Bij het eerste moest ik mijn antwoord even uitstellen – vanwaar die belangstelling opeens? Maar toen begreep ik het: ik was helemaal vergeten dat ik in quarantaine zit, omdat ik corona heb. Het is nu de derde dag sinds ik ‘positief getest’ ben, en de vijfde dag sinds ik wat keelpijn kreeg en een spectaculaire stroom snot uit mijn neus begon te druipen.
Maar ik heb geen koorts gehad, geen andere dan normale pijn in gewrichten en spieren, wel smaakverlies, geen kortademigheid, geen vermoeidheid anders dan normaal voor iemand van mijn leeftijd – ik heb er voor meerderlei uitleg vatbare teksten van enkele GGD’en op na gelezen en ben tot de conclusie gekomen: ik doe maandagmorgen een zelftest, ga er vanuit dat die negatief uitvalt en stort me weer in het normale leven.
Dat er overigens nauwelijks anders uitziet dan het leven in quarantaine. Lezen, lang slapen, quizzen kijken op tv, een beetje puzzelen, enige dringende dingen in de tuin, ik neem aan dat jullie dat allemaal wel herkennen.
Het Saharazand gaat maar moeizaam van alles af maar de zonnepanelen hebben er nauwelijks of geen last van, vandaag weer moeiteloos 28 kilowatt, en dat is meteen de meest spectaculaire gebeurtenis, wat mij betreft.
Of nee, toch niet, want voor spanning en sensatie kijk ik naar wat mijn collega’s – ik zie journalisten nog altijd als collega’s – te melden hebben uit Oekraïne, er is er zelfs een die wij hier maal zelden zien, Step Vaessen van Al Jazeerah is ook al in Oekraïne, wier stage ik nog begeleidde, ik word niet moe dat aan te halen, sorry. Oorlogsverslaggever, dat had me wel iets geleken maar dan moet je vroeg een keuze maken: als je een gezin hebt kun je dat niet meer doen.
En ik had al veel te vroeg voor een gezin gekozen. Wist ik veel.
Dus moest de coronabesmetting spanning brengen in mijn leven. Maar niks hoor, ik was het na 24 uur al glad vergeten – aan een kant prima, ik schaamde me eigenlijk een beetje omdat ik besmet was, dat heeft toch iets groezeligs over zich. Ik bedoel, nette mensen als Annechien Steenhuizen en Rob Trip krijgen nooit zoiets smoezeligs als corona.
Ik kan het intussen niet laten te kijken naar de filmpjes op Youtube, waarin je ziet hoe in Oekraïne Russische tanks opgeblazen worden, de brandweer gewoon uitrukt, de overgebleven stoere jongens uit Rusland mensen uit hun flats blazen en baby’s uit hun wiegjes. Ja ik weet het, er is veel propaganda onderweg, maar ik geef de Oekraïners toch het voordeel van de twijfel.
En wat ik ook prachtig vind is de schitterende toespraak van Arnold Schwarzenegger, ongetwijfeld geschreven door een ervaren scriptschrijver uit Hollywood, maar wat juffert dat: hij zegt waar het op staat, ik hóór mijn betreurde collega Hans Toonen, ook alweer bijna zeven jaar in de hemel, waar het hem goed ga, die de tekst ook geschreven kon hebben. En dan de meesterlijke voordracht van de oude krachtpatser in Californië – geweldig.
Die heeft, als je het mij vraagt, nu de oorlog al gewonnen.
________