SanteLOGie

Hongaren niet zo welkom in 1956

Door Peter Stiekema

Eind augustus 1957 ging ik naar de lagere school in Apeldoorn, om precies te zijn de RK Sint-Jozefschool, gelegen achter de Fabianus & Sebastianuskerk in Apeldoorn-Zuid. In de eerste klas kreeg ik gezelschap van een tweetal Hongaarse jongetjes, vluchtelingen, die Lajos en Lasla heetten. Dat geschiedde nog geen jaar na het bloedig neerslaan van de Hongaarse opstand door de Russen in de herfst van 1956.

De broertjes waren al iets ouder, een jaar of zeven, acht. Ik moest begin september nog zes worden, want was voordelig jarig, zoals dat toen heette en misschien nog wel. Zij huilden die eerste schooldag nog harder dan mijn persoontje en dat wil wat zeggen. Zij ontpopten zich als buitengewoon onaardig en sloegen er op het schoolterrein op los met tot knuppels gedraaide dassen. Erg slim waren ze niet, want ze bleven prompt zitten, hoewel ze na een jaar redelijk Nederlands spraken.

Kennelijk werden hun ouders benaderd om iets aan dat meppen te doen, want later werd het minder. Ook op de lagere school in Veghel, waar wij heen verhuisden, zaten Hongaarse kinderen, die beter te benaderen waren en de Nederlandse taal, we schrijven inmiddels 1962, goed machtig waren. In totaal kwamen er ongeveer 3400 vluchtelingen uit Hongarije naar ons land, van de ongeveer 200.000 die erin slaagden aan de Russen te ontsnappen. 

De Nederlandse bevolking ontving de vluchtelingen aanvankelijk met open armen, maar de regering was een stuk minder enthousiast. Het derde kabinet-Drees was niet zo happig op de komst van de Hongaren. Nederland ving er uiteindelijk veel minder op dan andere Europese landen.

Evenals nu het geval is met de Oekraïense vluchtelingen vonden overal in ons land spontane inzamelingsacties plaats van kleding, dekens, voedsel en speelgoed. Het Nationaal Comité Hulpverlening Hongaarse Volk, de Nederlandse Federatie voor Vluchtelingenhulp en het Rode Kruis zamelden samen ongeveer tien miljoen gulden in. Voor die tijd een enorm bedrag, vergelijkbaar met de opbrengst van de actie op giro 555 van nu.

Aanvankelijk was de regering bereid om niet meer dan duizend Hongaren op te nemen. De opvang zou vanwege kostenoverwegingen in eerste instantie in kampen plaatsvinden. Drees was van mening dat daarbij niet naar een al te perfectionistische verzorging gestreefd moest worden. De kosten dienden bovendien zo veel mogelijk gedekt te worden door alle inzamelingsacties.

Er ging een team ambtenaren naar Oostenrijk om Hongaarse vluchtelingen te selecteren. Veel vluchtelingen waren immers naar buurland Oostenrijk gevlucht, zo'n 70.000 in totaal. Hongaren die al relaties met Nederland hadden, moesten voorrang krijgen om de integratie in de Nederlandse samenleving vergemakkelijken.

Het kabinet hield de economische belangen daarbij goed in het oog. De naoorlogse woningnood was nog steeds hoog en stond stevig onder druk. Ons land had als gevolg van de dekolonisatie van Indonesië al duizenden Indonesiërs opgevangen, onder wie veel KNIL-militairen en verwachtte er nog duizenden meer. Die gedachte klopte, want in 1958 werden nagenoeg alle nog in Indonesië verblijvende Nederlanders het land uitgezet en veel Nederlandse bedrijven genationaliseerd.

Ook toen waren er, evenals nu, veel wanhopige Nederlanders, die al  jaren vergeefs op een huis wachtten en bij ouders en familie op zolder en in kelders bivakkeerden. Gemeenten mochten van het kabinet niet langer aankondigen dat zij woningen beschikbaar stelden voor Hongaarse vluchtelingen. Burgers konden beter niet weten dat zij achtergesteld werden, was de redenering. 

Als gevolg van gezinshereniging groeide het aantal Hongaren in Nederland tot 3300 à 3400. West-Europese landen namen uiteindelijk 70 000 Hongaarse vluchtelingen van Oostenrijk over. Het Nederlandse aandeel was relatief laag. Na aankomst gingen de Hongaarse vluchtelingen, voorzien van een Hongaars-Nederlands woordenboek, door naar 45 regionale opvanglocaties, vooral vakantieparken. Van daaruit vonden ze hun weg naar een woning, pension en ruimte die door werkgevers ter beschikking waren gesteld.

De laatste opvangplek kon eind 1957 de deuren sluiten. Twee jaar later concludeerde de regering dat het opvangen van 3400 Hongaren binnen een maand ‘verre van gemakkelijk’ was geweest. Wat deze vluchtelingen hadden meegemaakt, zowel fysiek als psychisch, vereiste nog jaren speciale zorg. De grote taalbarrière en het aanzienlijke verschil in onderwijs en achtergrond zorgden ervoor dat de integratie lang niet altijd succesvol was verlopen.

En nu worden we geconfronteerd met de komst van vele duizenden Oekraïners. Het kabinet heeft de opvang vooral gedelegeerd naar de gemeenten. Vluchtelingen worden van het kastje naar de muur gestuurd, zo is inmiddels gebleken. Ook nu wordt er van alles ingezameld, vooral ook veel geld, via giro 555. Ook nu is de beschikbaarheid van woningen een probleem.  Er wachten ook nog duizenden vluchtelingen uit andere landen op een huis. Om nog maar te zwijgen van vele jonge Nederlanders die al jaren op een wachtlijst staan en voor wie er nog steeds geen woonruimte in zicht is. Hugo de Jonge is de nieuwe minister van Volkshuisvesting. Hij belooft 100.000 woningen per jaar te bouwen.

Eerst zien en dan geloven, want ook in het gelul van De Jonge kan niemand wonen.

Sombere overwegingen op donderdag

Dagenlang al zit ik met een puzzel. Een politieke. Het werd steeds erger. Tot zich de simpele oplossing aandiende.

Eerst die puzzel.

Vóórdat Rusland Oekraïne overviel was de eis: de beide separatistische republieken in Oost-Oekraïne moeten onafhankelijk worden, Oekraïne moet erkennen dat de Krim Russisch is, Oekraïne moet gedemilitariseerd en neutraal worden en mag nooit lid worden van de NAVO of de EU.

Geen sprake van, zei president Zelensky.

Nu is de oorlog bijna een maand aan de gang. We zien een duidelijk patroon in de Russische bedoelingen: Oekraïne moet helemaal worden platgebombardeerd, de niet omgekomen bevolking is gevlucht, er is dan niets meer over om nog lid van wat dan ook te worden, laat staan van NAVO of EU. Hoe neutraal wil je het hebben.

En dan ineens: er wordt gepraat.

De eerste gesprekken leveren niks op.

Opvallend is de rol van Lavrov – die verbeten kop die weet: ik ben His Master’s Voice, mijn kop gaat er als eerste af als ik ook maar een duimbreed wijk. Hij ziet dus niet op tegen wat grofheid in de bek.

Dan komt Zelensky: er zit beweging in de gesprekken, Rusland zou akkoord kunnen gaan met een vorm van neutraliteit van Oekraïne en de belofte nooit lid te zullen worden van de NATO. Verbazing: dat is toch precies wat Rusland eist?

Dan komt de simpele oplossing, het is me even ontschoten wie het zei: Rusland voert die gesprekken voor de grap, bindt zich nergens aan en gaat door met zijn uitroeiingsoffensief. Intussen sussen wij ons een beetje: slap hapje, dat Russische leger, die Oekraïeners houden ze toch maar mooi tegen en hup, weer een plaatje van een tank die op een landmijn loopt en spectaculair ontploft. Rusland mompelt sorry, sorry, sorry, en trekt zich terug en biedt bouwvakkers aan om de boel te repareren.

In een gore kelder in Marioepol toont een man in lappen gewikkelde dode baby’s, mompelt daarbij ‘dat zoiets nooit went’.

Op de televisie zien we de van elke menselijke trek ontdane kop van Poetin die vertrouwelijk voorover buigt naar de camera om de trotse Russische bevolking gerust te stellen: hij belooft dat alle verraders van het Grote Russische Vaderland – demonstranten die tegen de oorlog zijn – hun verdiende loon zullen ontvangen.

Want het netwerk van kampen in Siberië bestaat grotendeels nog, de Goelag, waar Josip Wissarionowitsj Dzjoegasjwili, beter bekend als Josef Stalin, in de jaren dertig, veertig en vijftig tientallen miljoenen Russen in liet verdwijnen die ‘verraders’ waren. Zijn dienaren die het vuile werk opknapten waren zó bang voor Vadertje Stalin dat ze na zijn dood, eind februari 1953 nog een weekje wachtten voor ze zijn overlijden bekend maakten. Of misschien gebruikten zij die tijd om zich uit de voeten te maken, dat kan ook.

Hoe komt het toch dat we ooit gedacht hebben dat die Poetin wel een toffe peer was waar je wel een biertje mee kon drinken? Ik bedoel, hij was iemand die lange tijd de kost verdiende als spion, dan ben je dus hoe dan ook misdadig aangelegd.

Kijk voor meer inzicht in de zielenroerselen van de krankzinnige dictator de film Der Untergang nog maar eens. Let wel: het verschil is dat wij, de NATO, nog geen begín hebben gemaakt met de totale verwoesting van Moskou, dat is nog even een dingetje, qua onze positie in de wereld. En die van Vladimir Vladimirowitsj Poetin.

________

hhBest

Boek & Film 

Corona op de valreep

Terwijl reuken smaak me voor de tweede keer dit jaar langzaam verlaten, lees ik in de krant dat Ber Crouzen is overleden. Ber was een collega, maar geen vriend, we waren echt concurrenten, hij ‘deed’ medische zaken en onderwijs bij Dagblad De Limburger en ik dezelfde onderwerpen bij het Limburgs Dagblad. Wij snoepten elkaar geregeld ‘primeurs’ af, u weet wel, dat tot niets verplichtende gezelschapsspel van journalisten.

Omdat het al meer dan 25 jaar geleden is dat ik op andere onderwerpen overstapte, heb ik Ber dus ook al die tijd niet meer gezien. Hij ging, neem ik aan, gelijk met mij met pensioen. In de overlijdensadvertentie in de Limburger staan nog twee feiten die mij troffen: dat een man met zo’n honderd procent Limburgse naam in Jutphaas geboren was, en dat hij elf dagen jonger was dan ik.

Hij ruste in vrede.

Ik moet intussen door en ik ben zo slim geweest om, terwijl de pandemie door optimisten al bijna wordt opgeborgen in het archief dat ‘verleden’ heet, alsnog een coronabesmetting op te lopen. Ik moet nog even wachten op een officiële bevestiging door de GGD – ik was er vanmorgen, binnen een minuut stond ik buiten, nadat ik had mogen kiezen in welk neusgat de wattenstaaf ging. Service van de zaak.

Ik heb nooit kunnen vermoeden dat een mens op één dag zoveel snot kon produceren dat ik het nog maar net voor het op de grond op of de tafel of in de warme prak viel kon opvangen. Ooit zag ik een advertentie voor een antiverkoudheidsmiddel waarin je iemand op zijn werk zag verdwijnen in een berg eenmalig gebruikte papieren zakdoekjes. Ik vond dat weer zo’n typische reclame-overdrijving. Tot gisteren. Sindsdien weet ik zeker dat mij exact dat gaat overkomen, als het zo verder gaat.

Ik ben vanmorgen nog wel even gaan stemmen – de democratie veronderstelt het stellen van prioriteiten – met het mondkapje voor. Maar nu wacht ik de gang van zaken af. Het verdwijnen van reuk en smaak is een teken dat me wellicht nog meer dingen te wachten staan, zoals koorts, moeheid en andere bijverschijnselen.

Ik heb ook vermoedens van wie ik de besmetting opgelopen heb. Maar dit is geen roddelrubriek, dus die ideeën houd ik voor me.

Ik voel me inmiddels voldoende in orde om nog niet te roepen: ‘Vaarwel, tot betere tijden’, maar het komt nu wel heel dicht in de buurt – dacht ik toen ik de overlijdensadvertentie van Ber Crouzen zag.

_______

hhBest

Boek & Film 

Op socialisten, sluit de rijen

Sinds een jaar of twee ben ik lid van de Partij van de Arbeid, maar ik had nooit verwacht dat die partij in mij een politiek vertegenwoordiger zou zien, met name als kandidaat-lid van de gemeenteraad van de gemeente mijner inwoning. Dat ik daarover werd gebeld op een moment waarop ik druk bezig was met een van de zeldzame drinkgelagen die mij nog wel eens deelachtig plegen te worden, dat was natuurlijk puur toevallig.

En dat ik daarna nooit meer over het onderwerp gebeld werd, kwam mij wel goed uit. Want het lidmaatschap van de gemeenteraad is geen sinecure, begrijp ik.

Wat me nog het meest frustrerend lijkt van dat lidmaatschap dat is dat niet van je verwacht wordt dat je tijdens de raadsvergaderingen het bevorderen van een maatschappijbeeld zoals dat mij en mijn partijgenoten voor ogen staat, maar wel, dat je delibereert over de hondenbelasting, de subsidie van de fanfare en de wijze waarop in de winter de sneeuw geruimd wordt.

Het is alweer een achttal jaren geleden dat het dienstverband met het huis-aan-huisblad waarmee ik destijds mijn vakanties financierde eindigde in het verdwijnen van het blad, omdat er tegenover de kosten – ik noem het drukken en verspreiden van het blad, maar vooral mijn gerust vorstelijk te noemen verdiensten – nauwelijks nog inkomsten stonden. De middenstand adverteerde liever op feesboek, was mijn indruk.

Het was leuk, zolang het duurde.

Nou, leuk.

Ik schreef in die tijd een wekelijks Ten Geleide van de Hoofdredacteur, waarin ik, zoals het een onafhankelijke journalist betaamt, mijn mening placht te geven over dingen die gebeurden in de gemeente. Ik hoorde er nooit iets op terug, waardoor ik, uiteraard ten onrechte, aannam dat de lezertjes het met mij eens waren.

De lezertjes bleken echter het blad nauwelijks te lezen, als ze het al onder ogen kregen: geregeld zag ik hele pakken van mijn lijfblad in parken en plantsoenen liggen, ten teken dat de betrokken bezorgers de zin van het bezorgen niet meer zagen.

Wie nog wel mijn zielenroerselen las, dat waren enkele types op het gemeentehuis.

Met name de wethouder die me dezer dagen weer van veel over het dorp verspreide affiches olijk vanachter zijn modieuze bril aangrijnst had er een handje van zijn ontevredenheid over wat ik schreef aan mijn kenbaar te maken. Zo had ik me erover beklaagd dat in mijn buurt de sneeuw niet geruimd werd, en dat had hem ten diepste ontstemd.

Ook de burgemeester zag bezwaren tegen de koers die ik voer. Ik werd, ter zake van een onderwerp dat me inmiddels ontschoten is, op zekere dag door de PR-medewerkster van de gemeente gesommeerd voor een gesprek met de burgemeester. Die veegde mij de jas uit, ik dacht, je kletst maar een eind weg.

Deze twee en andere episodes bewerkstelligheden helaas wel dat de gemeente haar (verplichte) publicaties van gemeentenieuws – zo ongeveer de laatste advertenties voor het blad – gunde aan een blad dat gemaakt werd in Roermond, en niet meer aan dat van mij, een geheel in eigen gemeente geproduceerd orgaan.

Ik had intussen wel in de gaten gekregen dat de gemeenteraad vooral ten dienste stond van het bedrijfsleven.

Hetgeen niet verhindert dat ik woensdag ga stemmen. Ik zal niet meer, zoals vroeger, bij aankomst de Internationale fluiten, vooral omdat het kunstgebit mij het fluiten verhindert. Maar ik zal wel stemmen, als gewoonlijk, op de enige sociaaldemocratische partij die dit land nog rijk is.

Nooit de moed opgeven.

______

hhBest

Boek & Film 

Het leven gaat door

Ja, natuurlijk, weet ik als geen ander. Ik ben nog niet zover dat ik de berichtgeving over de oorlog tegen Oekraïne aan me voorbij laat gaan, maar ik kan me voorstellen dat je dat doet. Ik aarzel nog.

Want het leven gaat natuurlijk ook ‘gewoon’ door. Het is namelijk half maart, het weer is uitstekend om metertjes ter maken in de tuin, en dat doe ik dan ook.

Zoals een heel nieuw, vorig jaar geschapen bloembed, vol zetten met de hortensia’s die we ervoor hebben aangeschaft in de herfst.

Dus aan de slag met de duimstok, zodat ze een beetje ordelijk op een rijtje staan.

En dan toch weer dat beeld van die gewonde zwangere vrouw uit de door de Russen platgebombardeerde kraamkliniek in Marioepol – gelukkig wordt er gezorgd voor een followup: de vrouw heeft kort nadat deze foto is gemaakt het leven geschonken aan een meisje. Inderdaad: het leven gaat door.

Ook in de tuin. Ik zie een heel fragiel kersenboompje dat kleine, bijna onmogelijke bloempjes produceert, de eerste van het seizoen. En ook de bovenste bloemen van de Magnolia stellata gaan open.

Intussen denk ik aan het filmpje op een vrouw die tegen een muur zit met een slapend kind op schoot. Zij huilt voluit terwijl ze vertelt hoe haar andere kind kort daarvoor is omgekomen bij een voltreffer op de schuilplaats.

Er is wat grond overgebleven van het planten van de hortensia’s, die ga ik verspreiden op plaatsen waar gaten zijn gevallen – meestal het gevolg van graafwerkzaamheden van woelratten en eekhoorns. Ik vind een vergeten walnoot, die hoopvol een worteltje naar buiten heeft gestoken.

En dan heeft een presentatrice van Buitenhof de onmogelijke taak iets interessants te ontlokken aan de Russische ambassadeur in Den Haag. Gevraagd naar de achtergronden van het verhaal waarmee Vladimir Poetin de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties voor de voeten loopt, over Amerikaanse fabrieken in Oekraïne die chemische en biologische wapens zouden ontwikkelen, hangt hij een verhaal op over enorme desinformatie die over die fabrieken wordt verspreid. En wat gebeurt er? De ambassadeur houdt uiteraard vast aan het standpunt van zijn baas in het Kremlin, de presentatrice probeert hem nog uit de tent te lokken, maar daar kan die ambassadeur helaas niet intrappen.

Bij rechts Nederland op Twitter gaat een luid geloei op – niet tegen die ambassadeur, maar tegen de presentatrice. Wat me vooral opvalt: ze doen dat omdat de presentatrice een vrouw is en ook nog onbeleefd tegen… een handlanger van Poetin. Tegelijk zijn er berichten (ook van onafhankelijke zijde) over het gebruik in Oekraïne van fosforgranaten door het Russische leger.

Morgen maar eens aan de slag met de geraniums, die dringen overgepot moeten worden.

______

hhBest

Boek & Film 

Waarom doen we het niet zelf?

Dat er zoiets gruwelijks moet gebeuren om ons onder de neus te wrijven hoe roekeloos achtereenvolgende regeringen zijn omgesprongen met een basaal onderdeel van de volksvoedselvoorziening: brood. Hoe kon je dat jarenlang voor een groot deel afhankelijk maken van twee landen – Rusland en Oekraïne – met een hoogst onstabiele structuur?

Het verhaal gaat nu dat het Nederlandse klimaat ongeschikt is voor de teelt van behoorlijke tarwe.

Dus gebruiken we de grond en de grondstoffen voor het realiseren van een geweldig wapenfeit: ons nietige stadsstaatje is de op één na grootste exporteur van land- en tuinbouwproducten. Haha, geen boeren, geen voedsel, mijn reet. Zelfs onze kostbare gasvoorraad, dat andere product, onmisbaar voor de verwarming van onze huizen, hebben we grotendeels weggegooid aan de productie van kunstmest, staal en aluminium en aan. Zelfs het tweede en het derde voor voedsel geschikte in Nederland geproduceerde materiaal, bloembollen en suikerbieten, gaat sinds jaar en dag aan onze neus voorbij; blijven alleen veevoer en aardappelen over.

Nu moeten we afzien van het geïmporteerde gas en daar hadden we allang aan kunnen voldoen. In plaats van gas hadden we beter bergen zonnepanelen kunnen importeren en alle daken daarmee volleggen, ik hoorde het Frans Timmermans zeggen: windmolens op zee zijn het nieuwe goud en waarom hebben we zelfs nauwelijks aanstalten gemaakt om die voor de hand liggende schatten aan te boren?

Kijk naar filmpjes op Youtube waar je ziet hoe Russische tanks de beroemde zwarte aarde van Oekraïne plat walsen, ongeveer zoals de reuzetractoren van onze boeren onze landerijen platwalsen voor de maïs – daar is ons klimaat blijkbaar wel geschikt voor – en het gras voor de koeien die geëxporteerd worden. Met bijkomend voordeel dat je als het regent kunt klagen dat het water op je land blijft staan en je daar dus schadevergoeding voor claimt.

Hoe dan ook: er moet het een en ander veranderd worden en dan zou het wel eens kunnen zijn dat we ooit weer een rijk land worden dat zichzelf kan voorzien van allerlei goederen, want dat is rijkdom. En voor wat luxe kun je vrijblijvend importeren uit wel betrouwbare landen.

______

hhBest

Boek & Film 

Grenzen aan de groei

Ineens was er een twitterflits: het Ierse lid van het Europees Parlement Clare Daly, socialist, viel tijdens een debat over de Oekraïnecrisis fel uit, waarbij zij herhaaldelijk God aanriep. Uit haar hartenkreet kon ik niet opmaken of ze tegen hulp aan Oekraïense vluchtelingen was, maar hier volgt een letterlijke passage uit haar discours:

Ondertussen in Afghanistan... tienduizenden die op de vlucht zijn; vijf miljoen kinderen kampen met hongersnood; 500% toename van kindhuwelijken; kinderen die worden verkocht om gezinnen te voeden... (ik hoor daar) niets over (in dit debat.)

Mijn god, ze moeten zich afvragen wat hun humanitaire crisis zo onbelangrijk maakt.

En dat probleem, bleek uit haar tekst ook, was nog wel veroorzaakt door het Westen, dat Afghanistan in de steek heeft gelaten.

Zeker, voeg ik daar aan toe, en het dus heeft overgelaten aan de taliban.

Dat kun je uiteraard niet ontkennen, het is ook verschrikkelijk, zoals er op tientallen andere plaatsen in heden en verleden zich de gruwelijkste dingen afspelen en hebben afgespeeld.

En ik zal ook niet ontkennen dat het een loepzuivere uiting van intrinsiek racisme is, dat we in Griekse concentratiekampen vluchtelingen laten creperen, mensen laten verdrinken in de Middellandse Zee en ook nog duizenden slachtoffers van ploerten als Loekasjenko en Poetin bij de Poolse grens lieten tegenhouden en vonden dat wij daarmee die twee toch maar mooi te pakken hadden.

Maar aan de andere kant moeten we toch de vraag stellen: als we de huidige Oekraïense golf over eens heen hebben gekregen en we nog wat reserve overhouden voor mensen uit Estland, Letland en Litouwen plus Moldova en wat er verder nog op het spel staat, zit West- en Midden-Europa dus echt barstensvol met vluchtelingen en zullen we toch selectief moeten zijn, zo niet echt iedereen moeten tegenhouden.

Een heel klein barakje houden we ook nog open voor mensen die om politieke redenen in eigen land worden bedreigd, zoals we ooit ons vluchtelingenbeleid bedoelden.

En dus al helemaal niet meer moeten denken aan mensen die, om allerlei motieven, liever in Europa willen wonen dan in hun eigen land.

Het is verschrikkelijk wat er gebeurt in de wereld en de enige, helaas inderdaad snoeiharde oplossing is: jaag die terroristen en dictators van jullie zelf even weg, wij zitten vol en wij moeten onze toch al niet zo florissante defensie als vanouds richten op de aloude Rus, die maar niet los wil komen van de jaren veertig en vijftig.

Als we dat niet voor elkaar krijgen is voor jullie ook de laatste toevluchtskans verkeken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Doe eindelijk iets!

Die twee foto’s, die zouden het toch moeten doen? Dat complete gezin, uitgemoord op een kruispunt van slecht onderhouden wegen. Die zwangere vrouw op dat lelijke rode kleed, op een slappe brancard, weggedragen door vijf mannen waarvan een in uniform, en op de achtergrond de restanten van de kraamkliniek, verwoest op bevel van de krankzinnige in het Kremlin.

Die foto’s zouden de wereld toch in beweging moeten zetten om zo snel mogelijk de daders te pakken, aan de hand van dit bewijsmateriaal veroordelen en in het openbaar opgehangen?

Of zie ik iets over het hoofd?

Zeker zie ik iets over het hoofd. Al die rode knoppen in de wereld, waarvan we dachten dat ze voor altijd alleen nog maar gebruikt zouden worden in tv-spelletjes.

Wie is het er het gekste, de klootzak die zijn doorgezopen boerenknulletjes een buurland heeft ingestuurd met de opdracht: alles kapotschieten dat je ziet opdoemen, of wij, die er braaf verslag van doen en lezen, ons hoofd schudden over zoveel barbaarsheid, wat geld bij elkaar brengen om de arme inwoners van het buurland te helpen die niets anders meer weten dan weg, weg, weg uit het slachthuis; we nemen ze met tienduizenden tegelijk op, er zullen trouwens best een paar goeie tomatenplukkers tussen zitten, we richten zelfs een complete organisatie op om meegebrachte honden en katten te verzorgen.

En vinden onszelf geweldig.

Terwijl wij zouden moeten opstaan, tegen de vluchtelingen zeggen: over twee weken zijn jullie weer thuis, daar gaan wij voor zorgen, wij pakken die vent in het Kremlin en zijn kliek. Die atoombommen, die zouden vroeg of laat toch op ons afgeschoten worden, die nemen we dan maar voor lief.

Er is trouwens nog een mogelijkheid. Namelijk de hoop dat er in dat grote land, dat zich zo bedreigd voelt, toch nog voldoende mensen zijn die de ploert om zeep kunnen helpen, of ons willen vertellen waar de schoft zich precies ophoudt, zodat we met een precisiewapen een einde aan zijn treurige bestaan kunnen maken, dan missen we die openbare executie maar.

Maar doe iets!

_______

hhBest

Boek & Film 

Staaltje van 'nieuwe politiek'

Door Peter Stiekema

De vaste kijkers van het Vragenuurtje kregen dinsdagmiddag  een fraai voorbeeld van wat de nieuwe politiek van openheid van het kabinet Rutte-Kaag nu precies op de kous heeft. Alles zou immers anders en beter worden, dan in de voorgaande jaren, zo was beloofd. Nou, dat valt  allemaal nogal tegen, zo bleek uit het vertoonde gedrag van beide bewindslieden. Minister Kaag (Financiën, tevens vice-premier) kwam niet opdagen bij het wekelijkse vragenuurtje. Lilian Marijnissen wilde haar vragen stellen over de dalende koopkracht van Nederlanders, maar ze was er niet.

In de Tweede Kamer heerst al langer onvrede over bewindslieden die zich te gemakkelijk laten vervangen tijdens het vragenuurtje. Kaag bleek in Maastricht te zijn voor een speech voor studenten over het Europese beleid van het kabinet, zo had de altijd wakkere Pieter Omtzigt al ontdekt. Lekker belangrijk in deze tijd van oorlog en corona en een groeiende armoede onder de burgers. Bovendien bleek ze 's avonds aan te zullen schuiven bij een van de vele discussieprogramma's op tv. Leuter, leuter, klets, klets en blablabla.

Ook premier Rutte, aan wie Marijnissen de vragen eigenlijk eerst had willen stellen, bleek niet beschikbaar. Ongetwijfeld weer een fraaie speech aan het voorbereiden voor de Oekraïense televisie, over de voortreffelijkheid van Nederland in het algemeen en die van Rutte zelf in het bijzonder. En dat ook nog eens in heel matig Engels.

Kaag had de grasgroene staatssecretaris Aukje de Vries als vervanger gestuurd tot begrijpelijk ongenoegen van de meeste Kamerleden. Ook het feit dat talkshow Op1 Sigrid Kaag gisteravond zou ontvangen, viel niet goed. „Misschien dat u tussen uw televisieoptredens en toespraken tijd heeft voor de Tweede Kamer”, beet Lilian Marijnissen Kaag toe op Twitter. 'Wat een minachting'. Heerlijk die ruzies. Genieten voor de TV.

Zoals gezegd had Marijnissen  eigenlijk de minister-president willen bevragen over de koopkracht van burgers. Tot nu toe stelde de premier zich op het standpunt zulks in de Voorjaarsnota te willen regelen, maar die komt pas ergens in juni, als het meezit. De Kamer wil daar niet op wachten. Uiteindelijk kwam Rutte later op de dinsdag, het Vragenuurtje was toen al lang afgelopen, toch nog opdraven in de Kamer. De koopkracht krijgt immers een enorme dreun door de sterk gestegen prijzen van met name energie en brandstof, maar ook van voedingswaren. Marijnissen was benieuwd wat het kabinet daartegen voor actie onderneemt. Nog niet veel, zo bleek uit de antwoorden van Rutte. 'We zullen zien wat we kunnen doen, maar we zullen er allemaal op achteruitgaan, was het gratuite antwoord. En zo blijkt dat ook in de nieuwe politiek holle frasen nog steeds het hardst klinken.

Dit was brandhout, goedenavond.

Beter dan niks. Toch?

Dat heb je soms, dat iemand je het gras voor de voeten wegmaait.

Dat heb je soms dat je je realiseert dat in Nederland 17 miljoen columnisten wonen en dat die allemaal een plasje willen doen over hetzelfde punt. Of datzelfde punt willen maken, dat kan ook.

De inzameling voor de Oekraïense vluchtelingen, das is uiteraard zo’n punt. (Of was het voor Oekraïne, dat heb ik nog niet gespecificeerd gehoord.)

Ik sluit me vaak aan bij het standpunt van de laatste spreker, en dat kwam vandaag goed uit, want de laatste spreker die ik over het onderwerp hoorde was Marcel van Roosmalen.

Dus als u die magistrale redevoering nu even opzoekt, dan kan ik nu meteen in het zonnetje gaan zitten. Vitamine D en zo.

Ik heb me zelf afzijdig gehouden van de actie, gisteren, en als ik Marcel zo hoor te keer gaan, dan had ik daar geen honderd procent ongelijk in. Ik begrijp dat we maar ternauwernood zijn ontsnapt aan luciferdoosjes met kwartjes erin, zoals dat in 1962 ging, onder leiding van Mies Bouwman, of zoiets, de details zou ik moeten opzoeken en ik ben al zo moe. Mies, de moeder van alle inzamelingen, nooit meer geëvenaard.

Ik had de gehele inzamelingsactie aan mij voorbij laten gaan, omdat ik niet het risico wilde lopen de familie Meiland aan de telefoon te krijgen, voor al uw rassenhaat, en ik meen dat ook Chantal Janzen weer van de partij zou zijn, en ik kan echt niet meer tegen die onoprechte kop, zeg.

Wat ik dan weer wel vermakelijk vond waren sommige twitteraars. Eén van hen wist vanmorgen al te melden dat de actie 106 miljard had opgebracht, hetgeen inderdaad een goed resultaat zou zijn geweest, al zat de betrokkene er toch echt duizend maal naast.

Aan de andere kant was een nijvere rekenaar (ook op Twitter) na lang rekenen, uitgebreid likkend aan het anilinepotlood, tot de slotsom gekomen dat van de opbrengst elke Oekraïner miljonair was geworden. Nu is de koers van de plaatselijke grivna 3,1 eurocent, waardoor voor elke inwoner van Oekraïne maar liefst 78 grivna (naar boven afgerond) is opgehaald, en zelfs dan is het miljonairschap dus nog heel ver weg. Maar ik hoor dat je voor 78 grivna in Oekraïne momenteel wel een derdehandse kalasjnikov kunt kopen, dat dan weer wel. Nu nog de munitie.

Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat die 106 miljoen nog eens een ouderwetse uitslag was, we waren er al aan gewend geraakt dat we 3 miljoen al een flink bedrag vonden. (Zie Afrikaanse hongersnood 2003.)

En je zou ook kunnen zeggen: het is beter dan niks, en dat is ook weer waar.

De echte test staat ons trouwens nog te wachten.

Als de ingekwartierde vluchtelingen erg snurken, te lang douchen en bovendien heel erg stinken bij het poepen.

Bedenk zelf nog meer vormen van rampspoed.

_______

hhBest

Boek & Film