Die twee foto’s, die zouden het toch moeten doen? Dat complete gezin, uitgemoord op een kruispunt van slecht onderhouden wegen. Die zwangere vrouw op dat lelijke rode kleed, op een slappe brancard, weggedragen door vijf mannen waarvan een in uniform, en op de achtergrond de restanten van de kraamkliniek, verwoest op bevel van de krankzinnige in het Kremlin.
Die foto’s zouden de wereld toch in beweging moeten zetten om zo snel mogelijk de daders te pakken, aan de hand van dit bewijsmateriaal veroordelen en in het openbaar opgehangen?
Of zie ik iets over het hoofd?
Zeker zie ik iets over het hoofd. Al die rode knoppen in de wereld, waarvan we dachten dat ze voor altijd alleen nog maar gebruikt zouden worden in tv-spelletjes.
Wie is het er het gekste, de klootzak die zijn doorgezopen boerenknulletjes een buurland heeft ingestuurd met de opdracht: alles kapotschieten dat je ziet opdoemen, of wij, die er braaf verslag van doen en lezen, ons hoofd schudden over zoveel barbaarsheid, wat geld bij elkaar brengen om de arme inwoners van het buurland te helpen die niets anders meer weten dan weg, weg, weg uit het slachthuis; we nemen ze met tienduizenden tegelijk op, er zullen trouwens best een paar goeie tomatenplukkers tussen zitten, we richten zelfs een complete organisatie op om meegebrachte honden en katten te verzorgen.
En vinden onszelf geweldig.
Terwijl wij zouden moeten opstaan, tegen de vluchtelingen zeggen: over twee weken zijn jullie weer thuis, daar gaan wij voor zorgen, wij pakken die vent in het Kremlin en zijn kliek. Die atoombommen, die zouden vroeg of laat toch op ons afgeschoten worden, die nemen we dan maar voor lief.
Er is trouwens nog een mogelijkheid. Namelijk de hoop dat er in dat grote land, dat zich zo bedreigd voelt, toch nog voldoende mensen zijn die de ploert om zeep kunnen helpen, of ons willen vertellen waar de schoft zich precies ophoudt, zodat we met een precisiewapen een einde aan zijn treurige bestaan kunnen maken, dan missen we die openbare executie maar.
Maar doe iets!
_______